από το σφυροδρέπανο στο φίδι

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΠΡΙΝ από καμιά δεκαριά χρόνια, άνοιξη, όταν τα φίδια λιάζονται και ζεσταίνονται πάνω στην καυτή άσφαλτο των δρόμων, σε κάποιο χωριό του Διδυμοτείχου, παπάς και γιος σκοτώθηκαν με το αυτοκίνητό τους κυνηγώντας να σκοτώσουν ένα φίδι, βγήκαν από το δρόμο και έπεσαν μέσα σε ρέμα –  ο τρίτος επιβάτης, ο μικρότερος γιος,  τη σκαπούλαρε με επιπόλαια τραύματα. Τα φίδια που πατάνε και σκοτώνουν κάθε χρόνο συνειδητά οι οδηγοί θα πρέπει να είναι πολλές χιλιάδες –  πατημένα φίδια βλέπω πολύ συχνά στους δρόμους. Τα φίδια δεν γνωρίζουν ότι εκεί όπου ζεσταίνονται πάνω στην καυτή άσφαλτο περνάνε αυτοκίνητα, (και) τροχοφόρα μέσα εξόντωσης άγριων ζώων,  τα οποία οδηγούν άνδρες και γυναίκες που μισούν τα φίδια, τα φοβούνται και τα σκοτώνουν σαν να είναι ο πιο φοβερός και ο πιο επικίνδυνος εχθρός.

ΕΙΜΑΣΤΕ κληρονόμοι μιας φιδοφοβικής και φιδοεξοντωτικής παράδοσης. Η κάποτε ευρύτατα διαδεδομένη φιδολατρεία έχει εξαφανιστεί, όπως άλλωστε και η δενδρολατρεία, ειδικές μορφές της λατρείας της φύσης, της φύσης Μητέρας. Γιατί κάποτε οι άνθρωποι αγαπούσαν και λάτρευαν τα φίδια, γιατί άρχισαν να τα φοβούνται, να τα μισούν και να τα εξοντώνουν ανηλεώς; Τα φίδια, φίλες και φίλοι, είναι ένα φοβισμένο ζώο το οποίο μόλις μας δει φεύγει. Λατρεύω τη φυγή των φιδιών. Το φίδι θα σε δαγκώσει μόνο εάν το πατήσεις και μάλιστα όταν ζευγαρώνει. Θυμάμαι ότι όταν περπατούσαμε Μάιο μήνα με τον παππού μου στα χωράφια, κρατούσαμε μεγάλα ραβδιά με τα οποία κουνούσαμε τα ψηλό χορτάρι μπροστά μας για να προειδοποιήσουμε τα φίδια ότι θα περάσουμε, για να μην τα πατήσουμε, για να προλάβουν να φύγουν.

ΤΑ φίδια είναι χρησιμότατα για τον γεωργό και για τους κατοίκους των χωριών. Σε πολλές κοινωνίες, πολλά είδη φιδιών ήταν άγρια κατοικίδια ζώα, κανένα από αυτά δηλητηριώδες. Δεν τα σκότωναν γιατί έτρωγαν ποντίκια –  πολλά φίδια, λίγα ποντίκια. Γιατί όμως ενώ είναι και ακίνδυνο και χρήσιμο άγριο ζώο, το φοβόμαστε, το μισούμε και το εξοντώνουμε χωρίς τον παραμικρό οίκτο;

ΓΙΑΤΙ το φίδι είναι το σύμβολο των γιατρών, της ιατρικής;

ΓΙΑ  να απαντήσουμε σε όλα αυτά τα ερωτήματα, φίλες και φίλοι, θα πρέπει να εξετάσουμε τη σχέση του φιδιού με τον θάνατο και την αθανασία. Πριν απαντήσουμε όμως ας διατυπώσουμε κάποιες σκέψεις για το σφυροδρέπανο, το σύμβολο του κομμουνισμού του παρελθόντος, το οποίο επιβιώνει ως θλιβερό και γραφικό κατάλοιπο μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

ΕΑΝ δείξουμε ένα σφυροδρέπανο σε ένα παιδί, μπορεί να μπορέσει να δει το σφυρί αλλά το δρεπάνι δεν θα το αναγνωρίσει. Το σφυροδρέπανο είναι πια ένα σύμβολο το οποίο δεν είναι κατανοητό. Θα πρέπει λοιπόν να εγκαταλειφθεί, έχει ήδη εγκαταλειφθεί αφού ο ιστορικός κομμουνισμός της στάνης (από τον καθένα [παίρνουμε] σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα [δίνουμε, χορηγούμε] σύμφωνα  με τις ανάγκες του) ανήκει πια στο παρελθόν. Μιας όμως και ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς σύμβολα, τα οποία συνοψίζουν μια αντίληψη, μια πρακτική, έναν τρόπο σκέψης, μια κοσμοθεώρηση, εκφράζουν σκέψεις και συναισθήματα, προτείνω το φίδι ως σύμβολο του εμμενούς, εγγενούς, ζωντανού, γλεντζέδικου κομμουνισμού.

ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ, περιφρονούμε, μισούμε και εξοντώνουμε το φίδι γιατί το φθονούμε θανάσιμα. Θα δούμε ποιοι και γιατί άρχισαν να το φθονούν θανάσιμα. Το φίδι, φίλες και φίλοι, στις εύκρατες περιοχές, είναι το μόνο ζώο που πεθαίνει και ανασταίνεται. Δεν πεθαίνει ακριβώς, αλλά δεν μπορείς να πεις ότι είναι και ζωντανό. Ενώ η αρκούδα καταναλώνει το λίπος που έχει συσσωρεύσει πριν πέσει σε χειμέρια νάρκη, το φίδι τον χειμώνα, ως ψυχρόαιμο, δεν καταναλώνει λίπος αλλά σχεδόν σταματά η καρδιά του, λειτουργεί τόσο υποτυπωδώς που προσεγγίζει τον θάνατο. Θα έλεγα ότι είναι ένα θαύμα της φύσης, της ζωής. Απομακρύνεται (θάνατος), χώνεται μέσα στα βάθη της γης (τάφος) και μόλις ζεστάνει την άνοιξη ο καιρός ανεβαίνει στην επιφάνεια της γης για να συνεχίσει να ζει (ανάσταση). Εάν συσχετίσετε τον Ιησού Χριστό με το φίδι, θα κάνετε μια πολύ γόνιμη, άρα επικίνδυνη, σκέψη. Ο θάνατος και η ανάσταση του Ιησού Χριστού είναι μια προσωποποιημένη αναπαράσταση (και) της ζωής του φιδιού.

ΑΥΤΟΣ που θα ήθελε να είναι σαν το φίδι είναι αυτός που θα ήθελε να ήταν αθάνατος αλλά δεν μπορούσε. Γνωρίζουμε ποιος είναι αυτός: ο ποιμένας ήρωας. Τα θεμέλια της φιδοφοβικής και φιδοεξοντωτικής παράδοσης τα έθεσαν οι ποιμένες ήρωες –  η Παλαιά Διαθήκη είναι αψευδής μάρτυρας. Η φιδοφοβική  παράδοση είναι επινόηση του ποιμενισμού –  αν και πολλές ποιμενικές κοινωνίες, ιδίως του Βορρά, εννοώ τους σλαβικά και γερμανικά φύλα, πριν στραφούν με τη βία στον χριστιανισμό, ήταν φιδολατρευτικές κοινωνίες. Εάν το σύμβολο της δυτικής ιατρικής είναι το φίδι είναι γιατί το φίδι συμβολίζει, αναπαριστάνει την έσχατη επιδίωξη της δυτικής Κυριαρχίας, την πραγματοποίηση της σωματικής αθανασίας, την απόλυτη επιβολή πάνω στη φύση, την ολοσχερή ήττα της φύσης.

 ΝΑ ποιο είναι το ενοχλητικό ερώτημα που θέτει ο ποιμένας ήρωας, ο οποίος έχει πάρει σήμερα τη μορφή του επιστήμονα: πώς γίνεται ένα ζώο όπως το φίδι να μπορεί να πεθαίνει και να ανασταίνεται κι εμείς να μην μπορούμε να το κάνουμε, ενώ θα θέλαμε αλλά δεν μπορούμε και δεν θα μπορέσουμε ποτέ;

Η απάντηση που δίνει είναι η γνωστή απάντηση του μαχαιροβγάλτη ποιμένα ήρωα: εξόντωση.

Κύριε, δεν θα γίνεις ποτέ φίδι. Εμείς είμαστε τα φίδια!

Περιμένω να ξημερώσει να σκαλίσω καλαμπόκια, πατάτες, ντομάτες, μπάμιες και πιπεριές.