φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΤΟ σπάσιμο μας αρέσει, να μας τη σπάνε δεν μας αρέσει. Γιατί μας αρέσει να σπάμε, πότε και πώς προήλθε αυτή η ηδονή; Τί και πότε μας αρέσει να σπάμε; Έχει κάποια σχέση το σπάσιμο με τη σκέψη και την ανθρωπογένεση; Γιατί μας αρέσει να τη σπάμε, γιατί ηδονιζόμαστε, γιατί δεν μας αρέσει να μας τη σπάνε, γιατί δυσφορούμε και δυστυχούμε; Ποιος είναι ο σπαστικός και ο σπασαρχίδης, ποια η σπαστικιά και η σπασαρχίδω; Το ζήτημα του σπασίματος είναι ένα ζήτημα πολύ σημαντικό· το επιβεβαιώνει η αδιαφορία των σημερινών τσανακογλειφτών χαμάληδων του Κυρίου, με συγχωρείτε, του πνεύματος ήθελα να γράψω, η οποία δεν είναι άλλωστε και η μόνη· εννοώ τους νεοέλληνες διότι ως τούβλο οικοδόμος δεν γνωρίζω ξένες γλώσσες και δεν ξέρω τι γίνεται πέρα από την Καστανούσα – πεντακόσια μέτρα μακριά από τον κήπο μας το ζω και το θεωρώ ως ξενιτειά.
1. μεδούλι και ανθρωπογένεση
ΕΑΝ μπορούσαμε να σπάμε και να τρώμε τα κόκαλα των ζώων με το στόμα και τα δόντια, όπως ο λύκος και ο σκύλος, δεν θα ήμασταν τώρα άνθρωποι. Δεν μπορούσαμε όμως: ήμασταν, είμαστε, δεν γνωρίζω αν θα είμαστε και στο μέλλον, κυρίως σποροφάγα, καρποφάγα, φυλλοφάγα και ριζοφάγα όντα – το σχήμα των δοντιών μας είναι αψευδής μάρτυρας. Τα σκουλήκια, τα έντομα, το μέλι, τα φίδια τα ψάρια και το κρέας άλλων θηλαστικών ήταν λιχουδιές, όπως είναι σήμερα η σοκολάτα- υπάρχει αγάπη! Μας άρεσε, και μας αρέσει, το κρέας! Πιο πολύ όμως μας άρεσε το μεδούλι – τόσο μαλακό και εύγευστο και θρεπτικό, ωμό ή ψημένο! Το μεδούλι ήταν η σοκολάτα των προανθρώπων και των πρωτανθρώπων· ήταν ένας έρωτας που κράτησε πολλές δεκάδες εκατομμύρια, Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι ο έρωτας για το μεδούλι έχει ξεθωριάσει, οι άνθρωποι πια δεν τρώνε μεδούλι, αν και τρώνε πολύ κρέας, όσοι και όσες τρώνε. Ούτε κόκαλα σπάνε. Το σπάσιμο όμως των οστών και το φάγωμα του μεδουλιού έχει καταγραφεί ανεξίτηλα στον εγκέφαλό μας ως μνήμη. Κι αφού δεν σπάμε κόκαλα, σπάμε πιάτα κι αρχίδια.
ΚΑΠΟΤΕ αρχίσαμε να σπάμε τα μεγάλα κόκαλα τα γεμάτα με το εξαίσιο μεδούλι (<μυελός), την αμβροσία των ανθρώπων, με μια πέτρα. Δεν ήμασταν ακόμα άνθρωποι Αυτό άρχισε να γίνεται πριν πολλά εκατομμύρια χρόνια και για δεκάδες εκατομμύρια χρόνια δεν κάναμε τίποτα άλλο από το να σπάμε κόκαλα. Ο άνθρωπος είναι σπάστης – και σπαστικός, όταν δεν μπορεί να σπάσει κόκαλα. Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει. Δέχομαι με βεβαιότητα ότι η επί δεκάδες εκατομμύρια χρόνια εργασία αυτή άφησε το αποτύπωμά της, ως μνήμη, στον εγκέφαλό μας. Μας αρέσει να σπάμε γιατί για πολλά εκατομμύρια χρόνια σπάζαμε κόκαλα με μια πέτρα για να φάμε το μεδούλι. Και η σκέψη και η εργασία, η ανθρωπογένεση δηλαδή, αρχίζουν με το σπάσιμο των οστών. Είμαστε όντα του σπασίματος, της θραύσης, της κρούσης. Το βλήμα ήρθε μετά – και μας απογείωσε, όπως έχουμε ήδη επισημάνει στο σημείωμα για την ανθρωπολογία του βλήματος.
2. η ανθρωποφαγία και το σπάσιμο του κεφαλιού
θα συνεχίσω αύριο
Σχολιάστε ελεύθερα!