φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΣΤΟ ερώτημα εάν υπάρχει ή όχι Θεός, η απάντησή μου, μαρξιστική, αναρχοκομμουνιστική, (σημειολογική, αφηγηματική, ψυχαναλυτική) είναι: και υπάρχει και δεν υπάρχει. Πώς είναι δυνατόν και να υπάρχει κάτι και να μην υπάρχει; Ποια όντα και υπάρχουν και δεν υπάρχουν; Τα πλάσματα της φαντασίας μας – και τα προσωποποιημένα όντα. Ο Θεός, ο Κένταυρος, η Χίμαιρα, και άλλα πολλά, είναι πλάσματα της φαντασίας μας – ο θεός Άρης είναι και πλάσμα της φαντασίας και προσωποποίηση ενός κοινωνικού φαινομένου. Ο Θεός, ο Ζεύς ή ο Γιαχβέ ή ο Αλλάχ και άλλοι πολλοί (της ιρανικής και ινδικής μυθολογίας) υπάρχει ως επιθυμία – υπάρχει ως πλάσμα της φαντασίας, άρα δεν υπάρχει, δεν έχει υλική υπόσταση. Όταν η Παλαιά Διαθήκη λέει να γίνουμε θεοί, σαν τον Θεό, όταν ο Πλάτων λέει να ομοιάσουμε στον θεό (ομοίωσις θεώ, Φαίδων), δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να καταγράφουν μια επιθυμία: την επιθυμία να γίνουμε πιο ισχυροί από τη φύση, να γίνουμε δηλαδή πανίσχυροι, δήλα δή αθάνατοι σωματικά – όχι όλοι, προφανώς, αλλά μόνο οι επίγειοι ισχυροί, ο Κύριος. Εάν συμβεί αυτό, εάν γίνουμε πιο ισχυροί από τη φύση, θα γίνουμε πιο ισχυροί και από τους Υποτελείς. Ο Κύριος θεωρεί τον θάνατο ήττα και η ήττα είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να του συμβεί διότι τα χάνει όλα. Όσοι φρίττουν με την σκέψη και μόνο ότι θα τα χάσουν όλα, ότι θα υποστούν ήττα άκρως ταπεινωτική παρηγορούνται με την ελπίδα και τη πίστη ότι είμαστε ήδη αθάνατοι – αυτή είναι η αθανασία της ψυχής, η μετενσάρκωση, η μετεμψύχωση και άλλες παρόμοιες πεποιθήσεις. Στην ελπίδα αυτή βρίσκουν ψυχικό καταφύγιο όχι μόνο οι Κύριοι άλλα και αυτοί που πολύ θα ήθελαν να είναι Κύριοι – στις μέρες μας κυρίως οι μικροαστοί αλλά και μεγάλο μέρος των Υποτελών.
ΝΑ ποιο είναι το ερώτημα που με απασχολεί και να η απάντηση που διατυπώνω. Είναι δυνατόν ένα πλάσμα της φαντασίας μας να γίνει ένα ον με σάρκα και οστά; Είναι δυνατόν μια μέρα να δούμε στους δρόμους να κυκλοφορούν κένταυροι και χίμαιρες; Είναι δυνατόν μια μέρα ο Κύριος να γίνει Θεός; Τι εννοεί ο χριστιανισμός όταν διατείνεται ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος;
ΘΙΓΩ, φίλες και φίλοι, το ζήτημα της Τεχνικής και της σχέσης της με τη θρησκεία του Κυρίου (τον χριστιανισμού, συγκεκριμένα). Ναι, είναι δυνατόν πλάσματα της φαντασίας μας να αποκτήσουν σάρκα και οστά, ναι, είναι δυνατόν η Τεχνική, η τεχνοεπιστήμη (ως συνδυασμός Τεχνικής και Επιστήμης) να δημιουργήσει αυτά τα όντα, να εκπληρώσει πολλές επιθυμίες του Κυρίου. Διαφωνώ κατηγορηματικά με τον Ζακ Ελίλ (Το τεχνικό ζήτημα) που ισχυρίζεται ότι η Τεχνική δεν έχει τελικότητα, έσχατο σκοπό. Αναρωτιέμαι πως αυτή η διάσταση του ζητήματος δεν συνειδητοποιήθηκε από τον Όσβαλντ Σπένγκλερ (Η παρακμή της Δύσης) – όταν θα σχολιάσουμε διεξοδικά αυτά τα δύο βιβλία θα πούμε περισσότερα.
ΚΑΤΑ κάποιο τρόπο, φίλες και φίλοι, οι κένταυροι κυκλοφορούν ήδη στους δρόμους. Θέλω να πω ότι η Γενετική και η Μοριακή Βιολογία έχουν γίνει Θεοί και δημιουργούν όντα, πλάσματα κάποτε της φαντασίας μας, όπως έχει παραληρηματικά προαναγγείλει ήδη η Γένεσις στις πρώτες της προτάσεις. Αλλά ο Κύριος δεν έγινε Θεός, εννοώ πιο ισχυρός από τη φύση, δήλα δή σωματικά αθάνατος – και ούτε πρόκειται να γίνει. Η σωματική αθανασία είναι ανέφικτη – μόνο ο νεκρός είναι α-θάνατος, αθάνατος. Την αδυναμία αυτή, την παταγώδη αυτήν αποτυχία, την ονομάζω το αδιέξοδο του Κυρίου. Με άλλα λόγια , η Τεχνική (η αποτελεσματικότητα της κυριαρχίας, του ελέγχου, της διαχείρισης της φύσης) είναι καταδικασμένη να αγγίξει τα όρια της και να αντικρίσει κατάματα το αδιέξοδο στο οποίο έχει ήδη οδηγηθεί.
ΕΝΤΑΞΕΙ, μπορούμε να φανταστούμε ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει πιο ισχυρός από τη φύση, να γίνει Θεός, το πλάσμα της φαντασίας μας να αποκτήσει σάρκα και οστά. Είναι λογικό, λογικότατο, υπάρχει λογική συνέπεια: θέλω να γίνω κάτι άλλο από αυτό το αδύναμο όν που είμαι, θέλω να γίνω Θεός. Αλλά ο Θεός, το πλάσμα της φαντασίας μας να γίνει άνθρωπος; Δεν είναι ξεφτίλα; Όχι, φίλες και φίλοι, δεν είναι ξεφτίλα. Είναι αποδόμηση της πυρηνικής επιθυμίας του Εβραίου και Έλληνα ισχυρού Κυρίου, του γαιοκτήμονα δουλοκτήτη, του εμπόρου, του πολεμιστή. Η Καινή Διαθήκη είναι αποδόμηση της Παλαιάς Διαθήκης: μια κομμουνιστική αποδόμηση της κυριαρχικής επιθυμίας. Όταν ο χριστιανισμός λέει ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος θέλει να πει ότι παραιτείται από την επιθυμία του Κυρίου να γίνει θεός, γυρίζει την πλάτη σε αυτήν την επιθυμία, την θεωρεί απαράδεκτη. Το ζήτημα, μας λέει ο χριστιανισμός, δεν είναι να γίνουμε Θεοί αλλά να γίνουμε άνθρωποι – διότι, όπως έχω ήδη δείξει, ο Κύριος δεν είναι άνθρωπος.
ΆΝΘΡΩΠΟΣ είναι αυτός που δεν θέλει να γίνει πιο ισχυρός από τη φύση, που γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να γίνει πιο ισχυρός από αυτήν, ότι δεν μπορεί να γίνει σωματικά αθάνατος, δεν μπορεί να γίνει Θεός – όσο κι αν το θέλει. Ο Κύριος όμως δεν είναι άνθρωπος – είναι χιονάνθρωπος: θέλει και επιθυμεί και προσπαθεί να γίνει σωματικά αθάνατος. Τώρα τελευταία το έχει πάρει απόφαση αλλά κάπου κάπου σκάνε μύτη κάτι επιθυμίες που δείχνουν ποιο σημείο γελοιότητας έχει προσεγγίσει ο Κύριος. Θα σας αναφέρω δύο μόνο παραδείγματα. Ένας κάποιος επιστήμονας θεωρεί ότι σε δέκα, είκοσι χρόνια θα είναι εφικτή η μεταμόσχευση κεφαλιού. Είσαι γέρος; Γιατί να πεθάνεις; Βρίσκεις, στα σκουπίδια, ένα πτώμα εικοσάχρονου, του κόβεις το κεφάλι, κόβεις και το δικό σου και το ράβεις στο κορμί του νέου παλικαριού. Και είσαι πάλι νέος. Νεανικό, σφριγηλό κορμί με κεφάλι γέρου! Ποιος κένταυρος! Και μετά από 50 χρόνια, αλλάζεις και πάλι κορμί, κόβοντας και πάλι το κεφάλι σου. Τι μαλάκες, Χριστέ μου! Θα το φάτε το κεφάλι σας, που θα πάει, πλησιάζει η μέρα!
ΑΜ η άλλη η Γερμανίδα! Εξήνταεφτά χρονών και είναι έγκυος (έχει ήδη 13 παιδιά): κυοφορεί τετράδυμα! Είσαι γριά, πέρασες θέλω να πω τα 65, και είσαι έγκυος, καλή μου ψώλα; Ακόμα δεν το πήρες απόφαση ότι θα πεθάνεις, ότι δεν είσαι νέα, πότε θα το πάρεις; Έχει αρχίσει ήδη η αντίστροφη μέτρηση, τα σβησμένα κεράκια του Καβάφη είναι πολύ πιο πολλά από τα αναμμένα κι εσύ είσαι έγκυος;
ΕΑΝ η παρόξυνση του ανταγωνισμού με τη φύση δεν είναι παρά έκφραση του ανταγωνισμού του Κυρίου με τον Υποτελή, και εάν αυτή η παρόξυνση είναι η πηγή της επιθυμίας της θεοποίησης, η ανθρωποποίηση του Θεού, ο εξοβελισμός της επιθυμίας της σωματικής αθανασίας δεν μπορεί παρά να σχετίζεται με τον αντίποδα του ανταγωνισμού – την αλληλεγγύη. Άνθρωπος λοιπόν είναι αυτός που προκρίνει την αλληλεγγύη έναντι του ανταγωνισμού. Εάν συμπυκνώναμε την Παλαιά Διαθήκη σε μία και μόνο λέξη, η λέξη αυτή θα ήταν ανταγωνισμός. Αλληλεγγύη – αυτή η λέξη συμπυκνώνει την Καινή Διαθήκη. Δεν θέλω να γίνω πιο ισχυρός από τη φύση, δεν θέλω να γίνω Θεός – θέλω να αλληλοβοηθηθούμε για να τη βγάλουμε καθαρή σε μέρες δύσκολες. Όπως ήταν εκείνες οι δεκαετίες της ζωής του Χριστού. Όπως είναι και σήμερα.
ΚΑΤΑ συνέπεια, ο Χριστός ήταν άνθρωπος. Ελάχιστα γνωρίζουμε γι αυτόν. Ναι, θεωρώ ότι υπήρξε, ότι έζησε αλλά δεν έχει καμιά σχέση με όλα όσα μας αφηγούνται τα πολλά και διάφορα και αντικρουόμενα Ευαγγέλια. Γεννήθηκε φυσιολογικά, δεν ξέρουμε πως πέθανε, κάποιο Ευαγγέλιο μας λέει ότι η Μαρία Μαγδαληνή ήταν γυναίκα του, ότι έκαναν δυο παιδιά. Ναι, όλα αυτά τα πιστεύω – διότι τα θεωρώ ανθρώπινα. Το ότι γεννήθηκε χωρίς γαμήσι, ότι τον γέννησε παρθένα, ότι σταυρώθηκε, ότι έκανε θαύματα, ότι αναστήθηκε την τρίτη μέρα, όλα αυτά είναι fiction, λογοτεχνική επινόηση.
ΑΥΡΙΟ θα δούμε ότι όλα αυτά, ότι ο Χριστός ως λογοτεχνικός ήρωας, είναι μια μεγαλειώδης τσομπαναραίικη παπαριά.
Έρχονται φίλοι σήμερα.
Σχολιάστε ελεύθερα!