φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΚΑΤΑΝΟΩ πλήρως τα ειρωνικά, να μην πω σαρκαστικά, χαμόγελά σας, το γέλιο σας, την αγανάκτησή σας, τους περιφρονητικούς, εξευτελιστικούς και ταπεινωτικούς χαρακτηρισμούς σας: ελάχιστοι, ελάχιστες θα συμφωνούν, εάν υπάρχουν, με τη θέση ότι η ελληνική κοινωνία είναι κομμουνιστική κοινωνία και μάλιστα μία από τις πιο κομμουνιστικές – θα έλεγα κιόλας ότι είναι και η πιο κομμουνιστική. Δεν το χωράει ο νους μας ο ανθρώπινος! Ο δικός σας δεν το χωράει, ο δικός μου το χωράει όμως.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για αλλαγή παραδείγματος, μιλώντας επιστημολογικά· όπως πολύ καλά γνωρίζετε, σε κάθε αλλαγή παραδείγματος αντιδρούμε συναισθηματικά, όχι διανοητικά – η σκέψη είναι υπηρέτρια του πάθους. Πρώτα απορρίπτουμε κατηγορηματικά, μετά χλευάζουμε και περιφρονούμε, μετά κάποιοι αρχίζουν και το σκέφτονται. Για ποια αλλαγή παραδείγματος πρόκειται; Ποιες είναι οι συνέπειες; Μας χρησιμεύει αυτή η αλλαγή να κατανοήσουμε κάποια ζητήματα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος;
ΜΕΧΡΙ τώρα πιστεύαμε και θεωρούσαμε ότι ο κομμουνισμός είναι ένα όραμα, μια Ιδέα, ένα ιδεώδες, μια ουτοπία, ένα πρότυπο οργάνωσης της κοινωνίας που θα πραγματοποιηθεί κάποτε στο μέλλον. Γιατί δεν πραγματοποιείται σήμερα; Δεν πραγματοποιείται σήμερα διότι αυτοί που θα το κάνουν, το προλεταριάτο, που θα πάρει υπό τον έλεγχό του τα μέσα παραγωγής, δεν είναι έτοιμο ακόμα, δεν υπάρχουν προϋποθέσεις, ή δεν συντρέχουν οι (επαναστατικές) συνθήκες. Οπότε θα περιμένουμε. Μέχρι τότε θα συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούμε. Σκέφτομαι μήπως αυτό το μοντελάκι, αυτό το παράδειγμα, είναι υπεκφυγή, είναι εξιδανίκευση, είναι απόσειση ευθυνών.
ΓΙΑ τον κομμουνισμό ισχύει ότι και για την πατριαρχία. Οι σχέσεις ανδρών-γυναικών, παιδιών- ενηλίκων θα αλλάξουν στο μέλλον, όχι τώρα. Για όνομα του Θεού, σήμερα θα αλλάξουν; Σήμερα θα καταργήσουμε ή θα περιορίσουμε την πατριαρχία; Όχι, η πατριαρχία θα καταργηθεί σε μια κομμουνιστική κοινωνία· μέχρι τότε η γυναίκα θα είναι υπηρέτρια και τα παιδιά δούλοι. Αυτό το μοντελάκι βέβαια έχει απορριφθεί, απορρίπτεται καθημερινά, αν και πολλές σχέσεις και νοοτροπίες θα αλλάξουν ακόμα, ιδίως αυτές που αφορούν τα παιδιά και τους εφήβους που τα φυλακίζουμε στα παιδικά κρατητήρια (σχολεία) και στην εφηβική μαλακία.
ΤΟ παράδειγμα του κομμουνισμού ως οράματος, ιδεώδους και ουτοπίας είναι θρησκευτικής προέλευσης, που ενισχύεται και ψυχικά, λόγω της προέλευσής του. Είναι μια εκκοσμικευμένη θρησκευτική έννοια – πρόκειται βέβαια για τη Δευτέρα Παρουσία, τη μεγάλη Κρίση, το Βασίλειο των Ουρανών. Πρόκειται για μεσσιανική αντίληψη: μια μέρα θα λυτρωθούμε όλοι και όλες μας. Είναι επινόηση του Κυρίου που σκοπεύει στην απόσπαση της πίστης και της αφοσίωσης των υποτελών δούλων: Όσο ζείτε μην ελπίζετε ότι θα αλλάξει η ζωή σας. Η ζωή μας θα αλλάξει μετά τον θάνατό σας: εάν είσαι πιστοί και αφοσιωμένοι θα πάτε στον Παράδεισο· εάν είστε ασεβείς και άπιστοι, θα βράζετε αιωνίως στη πίσσα της Κόλασης. Και θα έρθει και μια μέρα που αυτοί που θα πάνε στον Παράδεισο θα αναστηθούνε κιόλας!
Ο κομμουνισμός ως όραμα, πρότυπο, ιδεώδες είναι ένας μηρυκασμός αυτής της επινόησης του Κυρίου. Πρόκειται για άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μίμησής Του. Όταν εκλαμβάνουμε τον κομμουνισμό ως ιδεώδες, σκεφτόμαστε όπως ο Κύριος, υιοθετούμε τον τρόπο σκέψης του Κυρίου. Και μας συμφέρει βέβαια, όπως συμφέρει τον άνδρα να παραμείνει πατριάρχης. Και μας παρηγορεί βέβαια.
ΑΠΟΡΡΙΠΤΩ τον κομμουνισμό ως όραμα διότι απορρίπτω τον τρόπο σκέψης του Κυρίου, αρνούμαι το συμφέρον, πετάω την ελπίδα. Δεν θέλω να σκέφτομαι όπως ο Κύριος, αν και δεν αποκλείω κατά κανένα τρόπο να σκέφτομαι όπως αυτός και να μην το έχω συνειδητοποιήσει – γίνονται έρευνες και θα γίνονται μέχρι την τελευταία στιγμή. Δεν με συμφέρει, όπως θα υποστηρίξω αύριο, μεθαύριο, να σκέφτομαι ότι ο κομμουνισμός είναι κάτι που αφορά το μέλλον, δεν θέλω να ελπίζω διότι η ελπίδα με προκαλεί αφόρητη και οδυνηρή απελπισία και απαισιοδοξία. Όλα αυτά δεν με βοηθούν όχι να ζήσω, δεν με βοηθούν να επιβιώσω.
Ο κομμουνισμός λοιπόν ή δεν υπάρχει ή, εάν υπάρχει, είναι κάτι άλλο. Θεωρώ ότι ο κομμουνισμός υπάρχει – όχι μόνο υπάρχει αλλά και υπήρχε και θα υπάρχει. Εφόσον υπάρχει, είναι κάτι άλλο – δεν είναι όραμα, ιδεώδες, πρότυπο, επαγγελία, ουτοπία. Τί είναι λοιπόν;
ΕΔΩ αντιμετωπίζουμε μια πολύ μεγάλη δυσχέρεια – την δυσχέρεια του ορισμού. Όχι την δυσχέρεια διατύπωσης ενός ορισμού του κομμουνισμού αλλά γενικά τη δυσχέρεια του ορισμού: κάθε ορισμός είναι αντικομμουνισμός, θέλω να πω ότι ο ορισμός είναι μια επινόηση του Κυρίου.
Θα συνεχίσω αύριο το πρωί. Σπέρνουμε φασόλια, ρεβίθια και φιστίκια αυτές τις μέρες. Ετοιμάζουμε τους λάκκους για τις ντομάτες, τις πιπεριές και τις μελιτζάνες. Ανοίγω μεγάλους λάκκους και ανακατεύω το μισό χώμα με άλλο τόσο κοπριά (κατσικίσια, πρόβεια και αλογίσια) και τις ξαναγεμίζω. Να δείτε κάτι ντοματιές! Κι αν φάτε από αυτές τις ντομάτες, μόλις τελειώσει η σαλάτα θα βουρκώσουν τα μάτια σας! Κι αν πιείτε και μπίρα από αυτές που ωριμάζουν στο ψυγείο, θα βάλετε τα κλάματα.
Μου αρέσει να βλέπω τους φίλους και τις φίλες να κλαίνε από τη χαρά τους.
Όλα εδώ πληρώνονται!
Να σαι καλά.