φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
‘Ποτέ προφήτης δεν είχε τόση τυφλή υπακοή όσο ο Ριγκού στο σπίτι του, ακόμη και στα παραμικρά καπρίτσια του. Μια κίνηση των χοντρών φρυδιών του βύθιζε τη γυναίκα του, την Αννέτ και τον Ζαν στην πιο θανάσιμη ανησυχία. Κρατούσε τους τρεις σκλάβους του δεμένους με μια αλυσίδα από καθήκοντα. Κάθε στιγμή, τα δυστυχισμένα πλάσματα είχαν μια εργασία να κάνουν, κάθε στιγμή τον είχαν πάνω τους να τους επιβλέπει. Στο τέλος έβρισκαν ένα είδος ευχαρίστησης στο να κάνουν καλά τη δουλειά τους και δεν έπλητταν ποτέ. Και οι τρεις είχαν μοναδικό σκοπό τους την καλοπέραση αυτού του ανθρώπου.’
Χωριάτες του Ονορέ ντε Μπαλζάκ
ΓΝΩΡΙΖΩ πολύ καλά ότι έχετε πολλές αντιρρήσεις, επιφυλάξεις, ενδοιασμούς, ριζικές διαφωνίες με τον όρο Αριστερά. Το καταλαβαίνω, το κατανοώ. Βρίσκομαι όμως σε πλήρη αδυναμία να επινοήσω, να μεταχειριστώ έναν άλλον όρο που να εκφράζει αυτό που θέλω να πω. Αποφεύγω συνειδητά να χρησιμοποιήσω κάποιον όρο που να περιέχει την πρόθεση αντί ή τη λέξη κίνημα ή κάποιο παράγωγό της. Βάλτε εσείς όποιον άλλον όρο θέλετε στη θέση αυτού που εγώ χρησιμοποιώ. Θα ήμουν πολύ χαρούμενος εάν αυτό ήταν το μόνο πρόβλημα. Όταν λέω Αριστερά εννοώ το σύνολο των ομάδων και των ατόμων που αφενός φέρνουν στο προσκήνιο τόσο τη συρρίκνωση του καπιταλισμού, το τέλος της καπιταλιστικής εργασίας και όλων των κοινωνικών, πολιτικών και πολιτισμικών θεσμών που συνδέονται άρρηκτα με αυτήν, την τρομακτική αύξηση του αριθμού των ανέργων όσο και τις δυνατότητες της εποχής μας και αφετέρου βιώνουν και συντονίζουν τη διεύρυνση του κομμουνισμού ως του μόνου τρόπου αντιμετώπισης των ποικίλων και πολλών και οξυμένων προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε όλοι και όλες. Αυτή είναι η Αριστερά του παρόντος και του μέλλοντος που φαντάζομαι εγώ και ίσως κάποιοι άλλοι και άλλες και προφανώς όχι εσείς – εσείς θεωρείτε ότι η Αριστερά ή όπως την λέτε αλλιώς είναι κάτι άλλο.
ΔΕΧΟΜΑΙ ότι η Αριστερά του μέλλοντος δεν πρέπει να γυρίσει την πλάτη στην πολιτική, στο πεδίο μάχης όπου ο καπιταλιστής Κύριος παίζει στην έδρα του και είναι πανίσχυρος. Η πολιτική είναι ένα πεδίο μάχης του κοινωνικού πολέμου και πολλές φορές έχουμε νικήσει εκτός έδρας. Θα πρέπει όμως να λάβει υπόψη της τα βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου: νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Το πρώτο αξίωμα το εφαρμόζουμε σε αυτό που ονομάζω πανταχού απουσία, πέρασμα στην πράξη, διεύρυνση του κομμουνισμού. Μόνο το δεύτερο μπορεί να εφαρμοστεί στο πεδίο της πολιτικής: εδώ πρώτα πρέπει να νικήσεις και μετά να πολεμήσεις. Δήλα δή, πρέπει να διαγράψεις το ενδεχόμενο της ήττας, της συντριβής, της αποτυχίας, της αφομοίωσης.
ΕΑΝ το κομβικό επίδικο αντικείμενο της πολιτικής είναι η διαχείριση του Κράτους (κοινοβουλευτική δημοκρατία) και εάν το Κράτος είναι πολύ πιο ισχυρό από την οποιαδήποτε διαχείριση, ακόμα και από την πρόθεση καταστροφής του, ο εξοβελισμός της ήττας μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την αποφυγή τόσο της διαχείρισης του Κράτους όσο και της μετωπικής σύγκρουσης με αυτό. Ο κομβικός σκοπός της Αριστεράς θα πρέπει να είναι η πρόκληση, η επινόηση, η δημιουργία όσο γίνεται περισσότερων και καινοφανών προβλημάτων και δυσχερειών – αυτό είναι το πολιτικό αντάρτικο, που σε συνδυασμό με το κοινωνικό αντάρτικο (πανταχού απουσία, πέρασμα στην πράξη) φορτώνει το σύστημα με επιπλέον προβλήματα.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην κοινοβουλευτική δημοκρατία σημαίνει αναπόφευκτα συμμετοχή στις εκλογές. Ο σκοπός όμως της συμμετοχής θα πρέπει να είναι η επιβάρυνση του Κράτους με επιπλέον προβλήματα όχι η διαχείρισή του ή η μετωπική σύγκρουση με σκοπό την καταστροφή του. Τι προβλήματα μπορεί να προκαλέσει η Αριστερά στο Κράτος;
ΝΑ ένα από τα πιο επαναστατικά: να συμμετέχει με τέτοιο τρόπο που να φέρει τον κομμουνισμό στο προσκήνιο: το 50% των υποψηφίων γυναίκες, το 50% άνδρες· το 50% άνεργοι, το 50% εργαζόμενοι της εκτέλεσης, όλων των ηλικιών. Θα εκλέγονται όλοι και όλες σε περίπτωση που κερδίζει μία ή περισσότερες έδρες σε μια εκλογική περιφέρεια: κάθε υποψήφιος θα είναι βουλευτής για λίγους μήνες ώστε όλοι και όλες να περάσουν από τη Βουλή. Οι βουλευτικές αποζημιώσεις θα μοιράζονται σε ανέργους, με τον/την βουλευτή να παίρνει το ίδιο μερίδιο με τους άλλους.
ΣΤΗ Βουλή, εάν και όταν θα παρευρισκόμαστε, θα ξύνουμε τ΄αρχίδια μας ή το μουνί μας.
Η Αριστερά αυτή θα διακηρύξει με απλότητα και σαφήνεια ότι δεν θα γίνει ποτέ κυβέρνηση, δεν θα γίνει ποτέ αντιπολίτευση – θα αυτοδιαλύεται την επομένη των εκλογών, δεν θα υπάρχει πια, παρά μόνο ένας μικρός ή μεγάλος αριθμός βουλευτών που θα είναι ανεξάρτητοι.
ΚΑΤΑ τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου θα φέρνει σταθερά και συνεχώς στο προσκήνιο το ζήτημα της εργασίας, δηλαδή το πρόβλημα της εργασίας και της ανεργίας και θα διακηρύσσει καθαρά ότι ο μόνος τρόπος επίλυσής τους η μείωση του χρόνου εργασίας. Θα φέρνει στο πολιτικό προσκήνιο τις δυνατότητες της εποχής μας, τη δυνατότητα να εργαζόμαστε έξι μήνες το χρόνο στην αρχή με σκοπό τη μείωση στους δύο μήνες το χρόνο.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ και ταυτόχρονα θα συμμετέχει στη δημιουργία δικτύων ενίσχυσης της φυγής από το μεροκάματο και τον μισθό, της φυγής από τις πόλεις, τον συντονισμό και επέκταση και γενίκευση της παραοικονομίας, την ενίσχυση και επέκταση κομμουνιστικών εγχειρημάτων, την θεμελίωση νέων θεσμών ενός νέου πολιτισμού.
ΑΥΤΗ είναι η Αριστερά που φαντάζομαι, φίλες και φίλοι. Απλά τη φαντάζομαι και τη σκέφτομαι και με αυτές τις σκέψεις και με αυτό το όνειρο κοιμάμαι και ξυπνάω και σκάβω τη γη και φυτεύω και μαγειρεύω και πλένω τα πιάτα και κόβω ξύλα και ταΐζω τις κότες και διαβάζω και γράφω και περπατάω.