φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΠΡΙΝ 2.600 χρόνια μια μικρή, μικροσκοπική μαύρη τρύπα, κοινωνική και πολιτισμική, εμφανίστηκε σε μια άκρη της Γης, στην αρχαία Ελλάδα, στα μικρασιατικά παράλια, στις πόλεις των δουλοκτητών γαιοκτημόνων – η δυτική Κυριαρχία. Η μαύρη τρύπα είναι ένας στρόβιλος που έχει τόσο μεγάλη βαρύτητα (η γνώμη του έχει μεγάλη βαρύτητα) που ρουφάει, τραβάει, καταπίνει ό,τι προσεγγίζει σε αυτήν, ή αυτή προσεγγίζει, και το εξαφανίζει, το εξαϋλώνει, το νεκρώνει, το κάνει α-θάνατο. Η μικροσκοπική μαύρη τρύπα της δυτικής Κυριαρχίας, λόγω της μεγάλης βαρύτητας της (της ανείπωτα έντονης επιθυμίας του ήρωα-γαιοκτήμονα), έμελλε να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, να μεγαλώνει και σήμερα να έχει επεκταθεί σε όλον τον πλανήτη.
Η δυτική Κυριαρχία είναι η σφοδρότατη επιθυμία (βαρύτητα) εξαφάνισης του θανάτου, η εντονότατη βούληση καθυπόταξης της φύσης με σκοπό την επίτευξη της σωματικής αθανασίας· δεν πρόκειται για μεταφυσική αγωνία, για εναγώνια μυστικιστικά ερωτήματα για το άγνωστο Υπερπέραν, για το μυστηριώδες Εκείθεν, όχι, όχι, κατά κανένα τρόπο. Η επιθυμία αυτή, η βούληση αυτή είναι παράγωγο μιας άλλης επιθυμίας: του εξοβελισμού του Γίγνεσθαι, της μεταβολής, της αλλαγής – της αποθέωσης του Είναι, της αμεταβλησίας, της μονιμότητας, της σταθερότητας, της αφθαρσίας: ό, τι υπάρχει, δεν γίνεται και ό,τι γίνεται, δεν υπάρχει, μας λέει ο Παρμενίδης συμπυκνώνοντας σε μια πρόταση το Περί φύσιος έργο του, θέτοντας τα θεμέλια της μεταφυσικής της δυτικής Κυριαρχίας, μεταφυσική που δεν είναι παρά αντεστραμμένη τελολογία, δηλαδή ένα corpus επιθυμιών που θα εκπληρωθούν μια μέρα (μέσω της γνώσης, της επιστήμης, συμπληρώνει ο Πλάτων), συντεθειμένο (το περί φύσιος) σε δακτυλικό εξάμετρο, το μέτρο της ηρωικής ποίησης των ηρώων ποιμένων και αργότερα δουλοκτητών γαιοκτημόνων (που έγινε και μέτρο της φιλοσοφικής ποίησης). Ας αποκωδικοποιήσουμε τον Παρμενίδη και όλη την αρχαία ελληνική σκέψη: η κυριαρχική σχέση, η σχέση μεταξύ Κυρίου και Υποτελούς, υπάρχει, δεν γίνεται – αποκλειομένης της αλλαγής, της μεταβολής, μια άλλη κοινωνική σχέση δεν μπορεί να υπάρχει. Ο τελικός τρόπος ενίσχυσης της κυριαρχικής σχέσης είναι ο εξοβελισμός του θανάτου, η επίτευξη της σωματικής αθανασίας (του Κυρίου, εννοείται).
Η τεράστια πια και αχανής και παγκόσμια, οικουμενική μαύρη τρύπα της δυτικής Κυριαρχίας κινείται ολοένα και με μεγαλύτερη ταχύτητα καθώς αυξάνεται ολοένα και περισσότερο η βαρύτητά της, ρουφάει και εξαφανίζει ολοένα και περισσότερη φύση, ζώα και φυτά, και άγρια φύση, και ανθρώπους. Τίποτα απολύτως δεν μπορεί να της ξεφύγει, τίποτα. Εάν η ζωή εξαφανιστεί, θα εξαφανιστεί και ο θάνατος, ο επιθυμία μας, η βούλησή μας θα εκπληρωθεί. Ποιος και πώς μπορεί να σταματήσει την κίνηση αυτής της πολιτισμικής και κοινωνικής μαύρης τρύπας;
ΜΕ αυτήν την παράσταση κατά νου της αχανούς και πανίσχυρης μαύρης τρύπας της δυτικής Κυριαρχίας, της επιθυμίας εξαφάνισης της ζωής για να εξαφανιστεί ο θάνατος, να καθυποτάξουμε τη φύση, να γίνουμε σωματικά αθάνατοι, η αναζήτηση της αιτίας της καταστροφής της φύσης, της κλιματικής αλλαγής, της εξαφάνισης φυτών και ζώων, του καρκίνου, του παιδικού άσθματος στις τυραννουπόλεις, των τροχαίων δυστυχημάτων, της πρέζας, της πείνας, της συμπεριφοράς του εικοσιοκτάχρονου συγκυβερνήτη Andreas Lubitz καθίσταται ειρωνική – ειρωνεία των καταστάσεων, της ζωής – όχι του λόγου, της γλώσσας, της έκφρασης. Έψαχνε ο Οιδίπους να βρει τον δολοφόνο του πατέρα του – τι ειρωνεία, κακομοίρη, ταλαίπωρε Οιδίποδα!
Η δυτική Κυριαρχία μάς κάνει όλους και όλες μικροσκοπικές μαύρες τρύπες – είμαστε όλοι και όλες τρύπες! Είμαστε τρύπες, το ακούτε, πόσο δυνατά να το φωνάξω, θα ξυπνήσει το χωριό και θα με πάρει με τις πέτρες! Και όχι μόνο εμάς! Δεν είναι μαύρη τρύπα ο καρκίνος, οι πόλεις, το αυτοκίνητο, το εμπόρευμα, ο καπιταλισμός, η καπιταλιστική εργασία; Ο συγκυβερνήτης Andreas Lubitz ήταν μια μαύρη τρύπα που τον κατάπιε η μεγάλη μαύρη τρύπα. Μια μικροσκοπική, ατομική, προσωπική μαύρη τρύπα που ρούφηξε 149 ανθρώπους και τους εξαΰλωσε.
Ο Andreas Lubitz είναι νεκρός: είναι α-θάνατος, είναι αθάνατος!
Σχολιάστε ελεύθερα!