του λαμπε ρατ
O tempora, o mores!
Ομολογώ ότι με έχουν ήδη κουράσει οι αντικρουόμενες διακηρύξεις, τα στρατηγήματα, τα τεχνάσματα και τα rephrasing της νέας κυβέρνησης, και είναι ακόμα η αρχή. Νόμιζα ότι θα το διασκέδαζα, ότι θα γέλαγα με την ψυχή μου, αλλά τελικά βλέπω ότι η διασκέδαση με τον «κοινοβουλευτικό κρετινισμό» έχει κι αυτή τα όριά της, όπως όλα στη ζωή άλλωστε.
[Η διασκέδαση και η εορταστική αμέλεια χωρίς όρια κάποια στιγμή ξεσκεπάζονται, αποκαλύπτονται, ως αυτό που ενδόμυχα, στα βάθη της ψυχής, πραγματικά είναι: μηδενισμός. Όταν φτάνουμε σ’ αυτό το σημείο-χωρίς-επιστροφή, ο εαυτός και ο κόσμος όπως τον γνωρίζαμε και τον αποδεχόμασταν χρόνια και χρόνια γίνεται ερείπια μπροστά στα πόδια μας. Θέλει απίστευτο ψυχικό σθένος, αντοχή στη μοναξιά και ζωντανή ενέργεια για να αναδιπλωθούμε και να επινοήσουμε ξανά τον εαυτό και τον κόσμο μας. Γιατί τα πάντα γύρω μας συνηγορούν στο να θάψουμε τις αμφιβολίες μας όσο πιο βαθιά γίνεται, να μην αμφισβητήσουμε ό,τι μας έχει συγκροτήσει, να μην ρίξουμε αλάτι στις πληγές μας, να συνεχίσουμε να υπάρχουμε όπως έχουμε μάθει, να συντηρήσουμε την τόσο βολική αθωότητα].
Η διχαλωτή γλώσσα του Κυρίου είναι μια πολύ παλιά, δοκιμασμένη και επιτυχημένη τεχνική διακυβέρνησης των υποτελών. Οι «δημοκράτες» της Δύσης είχαν πάντα, από την εποχή του Περικλή, πιο διχαλωτή γλώσσα από τους «αυταρχικούς». Οι «δημοκράτες» δεν παίζουν με το φόβο, παίζουν με την ελπίδα. Όπως το φόβο, έτσι και την ελπίδα την ιδιοποιούνται, την ευτελίζουν ως έννοια-(συν)αίσθημα-πρακτική και την αξιοποιούν ως μηχανή παραγωγής αντεστραμμένων νοημάτων και σημασιών που τείνουν ολοταχώς προς το μηδενισμό, όταν δεν τον φέρουν ήδη, εμμενώς, εντός τους. Ο,τιδήποτε πιάνουν στα χέρια και τα στόματά τους οι «δημοκράτες» κρετίνοι -και οι υποτελείς που τους μιμούνται- ευτελίζεται, γίνεται μηδέν.
Στους «δημοκράτες» δεν αξίζει μίσος, αξίζει περιφρόνηση. Η περιφρόνηση ήταν και θα είναι απείρως δυνατότερη και σκληρότερη μες την ευαισθησία της από το μίσος.
λαμπε ρατ
μάρτιος 2015
Σχολιάστε ελεύθερα!