του λαμπε ρατ
Ζούμε σε έναν κόσμο αφαιρέσεων, στον κόσμο των γραφείων, των μηχανών, των απόλυτων ιδεών και του μεσσιανισμού χωρίς αποχρώσεις.
Αλμπέρ Καμύ
Οι επιθυμίες και οι ανάγκες μας υπάγονται βίαια στο γενικό ισοδύναμο του κόστους-οφέλους, οι υπαρξιακές αγωνίες μας τρέπονται σε δυσβάσταχτες αφαιρέσεις, οι ιδέες μας χάνουν την ένσαρκη διάστασή τους και γίνονται καθαρές και απόλυτες, τα σώματά μας γίνονται έρμαια ενός χυδαίου ηδονισμού ή μιας καθολικά αντιπνευματικής εργασίας, το εξεγερτικό πράττειν μας γίνεται αντικείμενο ιδιοποίησης από ακαδημαϊκούς τσαρλατάνους, από μεσσίες της πολιτικής και από στρατηγούς του επαναστατικού κινήματος.
Είμαστε τα υποκείμενα και ταυτόχρονα τα αντικείμενα μιας ακραίας αποστέρησης.
Πώς θα βγούμε από το φαύλο κύκλο που δεν μας αφήνει να αναπνεύσουμε καθαρό αέρα; Πώς θα καταφέρουμε να μην μας πλακώνει ο ουρανός κάθε φορά που υψώνουμε το βλέμμα; Πώς θα μπορέσουμε να συγκροτήσουμε μια πνευματική δύναμη που θα παραμένει γήινη; Πώς θα νιώσουμε ζωντανοί σε έναν ωκεανό από νεκροζώντανα ψάρια; Πώς θα βάλουμε φωτιά σε ό,τι διαρκώς μας υποβιβάζει σε ανθρώπους χωρίς ιδιότητες;
Τέτοια είναι τα ερωτήματα που απασχολούν πολλούς και πολλές εδώ και αιώνες, και στο μέλλον, όταν εμείς θα είμαστε ενδεχομένως μια μακρινή ανάμνηση, θα απασχολήσουν ακόμα περισσότερους/ες. Δεν έχουμε απαντήσεις. Αλλά το να θέτεις το σωστό ερώτημα είναι ήδη το πρώτο βήμα.
Τα ερωτήματά μας χρειάζονται έναν οδηγό μέσα στο χάος, και το μόνο έδαφος στο οποίο μπορούμε να πατήσουμε σταθερά, το μόνο μη ολισθηρό έδαφος σ’ έναν κόσμο οντολογικά βροχερό είναι οι εξής δύο παραδοχές:
Είμαστε εδώ, σ’ αυτόν τον κόσμο, θνητοί, δεν υπάρχει άλλος κόσμος έξω από εμάς, έξω από τα συναισθήματα, τις ιδέες και τις πράξεις μας. Ταυτόχρονα, απ΄τη φύση μας την ίδια, χρειαζόμαστε τη μεταφυσική τάξη, την υπερβατικότητα, όπως το νερό το χώμα. «Είμαστε αλληλέγγυοι με τη μεταφυσική τη στιγμή της πτώσης της». Βρισκόμαστε μέσα σ’ αυτή τη διαλεκτική, στο κέντρο της. Δεν μπορούμε να ζήσουμε ανθρώπινα χωρίς να κρατάμε τις αποστάσεις μας αφενός από τον ιδεαλισμό και τον ανορθολογισμό και αφετέρου από το ρασιοναλισμό και τον υλισμό.
Είμαστε ενικότητες, μοναδικότητες, δεν νοείται συλλογικότητα χωρίς ατομικότητες. Ταυτόχρονα, είμαστε πολλαπλότητες, δεν νοείται ατομικότητα χωρίς ό,τι την έχει πολλαπλά συγκροτήσει. Βρισκόμαστε μέσα σ’ αυτή τη διαλεκτική, στο κέντρο της. Δεν μπορούμε να ζήσουμε ανθρώπινα όταν θάβουμε βαθιά ή όταν βάζουμε μπροστά είτε την ενικότητά μας είτε την πολλαπλότητά μας, όταν ξεχνάμε ότι η κοινότητα της ανθρώπινης μοίρας μάς διασχίζει εσωτερικά τόσο στον ενικό μας όσο και στον πληθυντικό μας.
Ναι, δεν μπορούμε να πηδήξουμε έξω από τον ίσκιο μας· αλλά και η διαλεκτική δεν γυρεύει πάντα τη «λύση» της σε μια ανώτερη, εγελιανή, «θεϊκή», σύνθεση.
λαμπε ρατ
μάρτιος 2015
Σχολιάστε ελεύθερα!