τι είπαμε χτες με τον Κάρολο στο τηλέφωνο

το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στο αυτόνομο στέκι, στους φίλους και τις φίλες της ομάδας αυτομόρφωσης πάνω στο Κεφάλαιο και της αυτοδιαχειριζόμενης δανειστικής βιβλιοθήκης

ΤΗN πρώτη φορά που πήρα, μιλούσε· τη δεύτερη το άφησα να χτυπάει – θα χτυπάει μέχρι να το σηκώσεις,  καριόλη. Το σήκωσε, παρών, μου λέει, έλα ρε Κάρολε, του λέω, σε παίρνω εδώ και δυο μήνες και δεν το σηκώνεις, που είσαι, τι κάνεις, ανησύχησα. Τι να πάθω, ρε μαλάκα, μου λέει, εδώ που είμαι, τι να πάθω; Ξέρω κι εγώ, μοναξιές; Όχι, όχι, έχω καλή παρέα, έχω κι αυτόν τον μαλάκα τον ρώσο μού τα χώνει συνέχεια, σου τα ΄λεγα εγώ, δε σου τα ΄λεγα, μου τη λέει, όλο ειρωνεία, το μαλακιστήρι, τέλος πάντων, καλά είμαστε όλοι, εσείς τι κάνετε. Τι να κάνουμε, Κάρολε, μαλακιζόμαστε. Πολύ ενδιαφέρουσα δραστηριότητα, μου λέει, με αυτό το ψιλοσαρκαστικό, ψιλοειρωνικό υφάκι του. Εμείς και να θέλουμε, δεν μπορούμε, συνέχισε γελώντας. Εκτός από το να μαλακιζόσαστε;  Να, γι΄αυτό σε πήρα, Κάρολε, θα ήθελα να μου πεις τη γνώμη σου  για κάτι που με απασχολεί.

Σ’  ακούω. Κάρολε, εδώ και τριανταπέντε χρόνια διαβάζω κάνα δυο φορές το χρόνο το Κομμουνιστικό Μανιφέστο κι όσο περνάνε τα χρόνια όλο και κάτι δεν μου αρέσει. Διαβάζω, υπογραμμίζω, σημειώνω στο περιθώριο, το πρώτο αντίτυπο γέμισε με κόκκινες σημειώσεις και υπογραμμίσεις και σβησίματα, αγόρασα άλλο, κοκκίνισε κι αυτό, τώρα σημειώνω και σβήνω στο πέμπτο αντίτυπο, μα την Παναγία. Κάρολε, μπάζει από παντού η βάρκα, δεν επισκευάζεται με τίποτα. Και; με ρωτάει. Συγγνώμη, Κάρολε, αλλά πρέπει να το ξαναγράψουμε. Πλάκα μου κάνεις! τον ακούω εμβρόντητο. Τι πλάκα να σου κάνω, Κάρολε;  Καλά, έχουν περάσει 170 χρόνια και δεν έχει γραφτεί άλλο κομμουνιστικό μανιφέστο; Όχι, απαντάω. Δεν έχει γραφτεί; Τι κάνετε, ρε μαλακισμένα;  Γιατί δεν έχει γραφτεί; Τι κόλλημα έχετε φάει;  Δεν ξέρω, Κάρολε. Άσε τις μαλακίες, δεν ξέρεις! Ξέρεις και παραξέρεις, αλλιώς δεν θα κάναμε αυτή την κουβέντα. Έχουν περάσει 170 χρόνια, δεν άλλαξε ο καπιταλισμός, δεν γνωρίζετε σε ποια φάση βρίσκεται, δεν ξέρετε την τάση που τον χαρακτηρίζει σήμερα;  Η αντίληψη για τον κομμουνισμό δεν έχει αλλάξει, ο αντίπαλος έχει τα ίδια όπλα που είχε και τότε; Δεν ξέρετε σε ποια ζητήματα έχω πέσει έξω, σε ποια έχω πέσει μέσα, δεν έχει εμπλουτιστεί η σκέψη μου;  Δεν τα βρήκατε με τους αναρχικούς;  Η αναρχική σκέψη δεν έχει εμπλουτιστεί; Καλά τα λες, Κάρολε, αλλά. . . Τι αλλά, ρε μαλάκα;  Έχω βγει από τα ρούχα μου! 170 χρόνια πέρασαν, αρχίδι, 170 χρόνια! Κάρολε, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα;  Γιατί, ρε φιλάρα;  Ρε συ, Κάρολε, δεν θα φανεί αλαζονεία να γράψει κάποιος, κάποια, κάποια ομάδα ένα νέο κομμουνιστικό μανιφέστο;  Δεν θα του την πέσουν; Θα τον φάνε ζωντανό, Κάρολε! Πες ότι το κάνει –  τι τίτλο θα του δώσει;

ΠΟΙΟΣ τον γαμάει τον κόσμο, αγόρι μου! Άμα άκουγα εγώ τον κόσμο δεν θα έγραφα ούτε μια λέξη. Πλήρης αδιαφορία! Τραβάτε εσείς το δρόμο σας κι ας λέει ο κόσμος ό,τι θέλει. Κι όποιος σας τη πέσει να τον γράψετε στον πούτσο σας και στο μουνί σας. Δεν την περίμενα αυτή την προσωπολατρεία! Η προσωπολατρεία περιορίζει και τη σκέψη και την έκφραση. Συντάξτε ένα νέο κομμουνιστικό μανιφέστο και θα δείτε, αν διαβαστεί και αναγνωριστεί η αξία του αυτό θα σημαίνει ότι γράψατε κάτι που εκφράζει την εποχή σας  και βλέπει το μέλλον. Όσο θα επιβεβαιώνεται τόσο πιο πολύ θα διαβάζεται, τόσο πιο ευρέως θα αναγνωρίζεται η αξία του. Απλά πράγματα. Εάν αποδειχτεί ότι είναι για τα μπάζα, το πετάτε και συντάσσετε άλλο. Κωλώνουν τ΄ αλάνια;  Και να το πείτε Το Δεύτερο Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Κάρολε, δεν θα μας κατηγορήσουν για ιεροσυλία;  Ιεροσυλία διαπράττετε που δεν το γράφετε! Μη μασάτε, αγάπες, μη μασάτε. Σκέψη χωρίς τόλμη, χωρίς ασέβεια, χωρίς κριτική δεν είναι σκέψη, είναι πνευματικός μηρυκασμός. Η σκέψη πρέπει να είναι φιλόδοξη, όχι με την ποιμενική σημασία του όρου, πρέπει να ανοίγει νέους δρόμους, να είναι γόνιμη, να είναι επικίνδυνη.

ΔΕΝ πρέπει να είναι πολύ μεγάλο, έτσι δεν είναι, τον ρωτάω. Αγόρι μου, μανιφέστο είναι, δεν είναι διδακτορική διατριβή. Ένα μανιφέστο είναι ένα σύντομο κείμενο, απλά και κατανοητό γραμμένο, με νέες ιδέες και αντιλήψεις, με νέες αξίες, είναι ένα ανοιχτό παράθυρο την άνοιξη, να ξεβρομίσει το πνευματικό και διανοητικό τοπίο, να φύγει η μούχλα από το δωμάτιο, ένα μανιφέστο είναι καταγραφή ενός νέου τρόπου σκέψης. Έχετε να προτείνετε ένα νέο τρόπο σκέψης; Κάρολε, νομίζω πως ναι. Νομίζεις ή είσαι βέβαιος;  Είμαι βέβαιος. Άμα είσαι βέβαιος, τι περιμένετε;

ΈΧΕΙΣ δίκιο, Κάρολε. Τι φωνές είναι αυτές που ακούγονται; Ο Βλαδίμηρος και ο Λέον τσακώνονται με τον Ιωσήφ, τους έχω φάει στη μάπα, τα ίδια και τα ίδια. Καλά που γνώρισα έναν Γάλλο, Μισέλ τον λένε, και άλλους πολλούς, και Αμερικάνους και Γερμανούς και Άγγλους, από όλον τον κόσμο, και συζητάμε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, δεν τα είχα σκεφτεί, πώς θα μπορούσα να τα είχα σκεφτεί άλλωστε; Πρέπει να κλείσω και να την κάνω γιατί έρχονται προς το μέρος μου και θα μου τα πρήξουν, άντε γεια, τα ξαναλέμε, φιλάκια σε όλους και όλες. Να μου στείλετε ένα αντίτυπο –  και  φούντα, μου τελείωσε. Πίνουμε με τον Μισέλ.

Αυτά είπαμε, φίλες και φίλοι, χτες το βράδυ με τον Κάρολο στο τηλέφωνο. Εάν θέλετε να του μιλήσετε κι εσείς, πολύ ευχαρίστως να σας δώσω το τηλέφωνό του.

Θα τα ξαναπούμε σε λίγες μέρες, Τρίτη πρωί. Πάω με τα παιδιά στην Άλεξπολ.