φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΔΕΝ νομίζω να υπάρχει άνθρωπος πάνω στη Γη που να θεωρεί ότι μια παγκόσμια απεργία, μιας μέρας ή διαρκείας, είναι είτε αναμενόμενη είτε εφικτή. Εάν σκεφτούμε ότι αυτή, η παγκόσμια απεργία, όχι ως δυνατότητα αλλά απλά ως έννοια, δεν περνάει καν από το μυαλό της συντριπτικής πλειονότητας του παγκόσμιου προλεταριάτου, των Υποτελών όλου του πλανήτη, μας επιτρέπεται να υποστηρίξουμε ότι σε έναν πολύ μικρό αριθμό ανθρώπων είναι επιθυμητή. Θα ήθελα να ζήσω μια παγκόσμια απεργία αλλά δεν την βλέπω για τα είκοσι, τριάντα επόμενα χρόνια, που, πρώτα η Ζωή, μέλλει να ζήσω – εάν δεν ψοφήσω αύριο. Οπότε, το προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε παραμένει ως αυτό που ήταν πάντα: επιθυμία, βολονταρισμός.
ΕΑΝ, λέω εάν, ζούμε την υπέρβαση πολλών παραδοσιακών διλημμάτων (καταστροφή Κράτους ή διαχείριση, επανάσταση ή μεταρρύθμιση, αυθορμητισμός ή βολονταρισμός), εγώ θεωρώ ότι τη ζούμε, θα πρέπει να εξετάσουμε τις τελευταίες ψευδαισθήσεις και αυταπάτες που προκύπτουν από αυτά τα διλήμματα. Η ενότητα των προλετάριων όλων των χωρών είναι επιθυμία, από τη στιγμή όμως που παραμένει επιθυμία εδώ και 160 χρόνια αναπόφευκτα υποβιβάζεται στην κατηγορία της αυταπάτης. Ενθουσιάστηκα όταν διάβασα ότι η GRUPPE KRISIS (Κείμενα για την εργασία και την κρίση, εκδόσεις των ξένων) παράλλαξε το προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε σε προλετάριοι όλων των χωρών, τέρμα η δουλειά. Η δουλείά, συμπληρώνω εγώ.
ΟΥΤΕ μια παναμερικανική ή πανασιατική ή πανευρωπαϊκή απεργία είναι αναμενόμενη ή εφικτή. Ούτε μια πανελλαδική. Στο προηγούμενο σημείωμα [πως να νικήσουμε (1)] υποστήριξα ότι εάν από το 1974 μέχρι σήμερα νικήσαμε δυο φορές, νικήσαμε γιατί δεν φοβηθήκαμε ούτε μήπως απολυθούμε ούτε μήπως χάσουμε το μεροκάματο. Σήμερα, το βιομηχανικό προλεταριάτο αφενός δεν θέλει να χάσει ούτε ένα μεροκάματο και αφετέρου φοβάται ότι θα απολυθεί εάν απεργήσει. Και δεν απεργεί, όπως δεν απήργησε και τα προηγούμενα πέντε χρόνια, κατά τη διάρκεια της αμείλικτης καπιταλιστικής επίθεσης που στοχεύει στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση.
ΥΠΑΡΧΕΙ όμως ένα μεγάλο, σύνθετο κοινωνικό πρόβλημα που ταλανίζει ενεργούς και ανέργους προλετάριους. Όσοι εργάζονται, εργάζονται πολλές ώρες με αμοιβή, οι νέοι που αντικαθιστούν συνεχώς τους παλαιότερους, γύρω στα 500 εβρά. Απέναντι μας , ένας τριανταπεντάρης γείτονας, φεύγει στις εφτά το πρωί για δουλειά, σε μια τεχνική εταιρεία, και επιστρέψει στις 6 – και στις 7! Βλέπω την εξάντλησή του, βλέπω τη θλίψη, την απόγνωση και την αγανάκτηση να έχουν αποικίσει το πρόσωπό του, το βλέμμα του, τη ψυχή του και θλίβομαι, λυπάμαι – αλλά τί μπορώ να κάνω; Για ένα χρονικό διάστημα δεν τον πλήρωναν και τσοντάριζε ο πατέρας του από την πενιχρή σύνταξή του για να βάλει βενζίνα να πάει στη δουλείά!
ΌΣΟΙ δεν εργάζονται ζουν το δικό τους δράμα. Ο κουμπάρος μου, φίλος καλός, οικοδόμος, πετράς, μου έφτιαξε τον ξυλόφουρνο, έργο τέχνης, πίνει τσίπουρο με τρύπιο ποτήρι, μου έλεγε τις προάλλες ότι όποιος έχει δουλείά ακόμα καλεί τους άλλους στο σπίτι του και τους ταΐζει – αυτά μεταξύ των οικοδόμων στη Θεσσαλονίκη. Και επί γης κομμουνισμός! Ποια ειρήνη! Άλλοι ξεπατώνονται στη δουλείά για πεντακόσια εβρά κι άλλοι δεν έχουν να φάνε. Να υπήρχε μια προοπτική βελτίωσης, να πεις, δεν πάει στο διάολο, θα κάνω υπομονή, θα περάσει κι αυτό. Αλλά οι πάντες γνωρίζουν, τουλάχιστον οι οικοδόμοι, με τους οποίους έχω τις περισσότερες σχέσεις, ότι παρόμοια προοπτική δεν υπάρχει. Ούτε από την ίδια την οικονομία ούτε από το Κράτος του ΣΥΡΙΖΑ – και οι τελευταίες ελπίδες εξανεμίστηκαν και χάθηκαν δια παντός.
ΕΑΝ υπάρχει κάποιος που μπορεί να αντιμετωπίσει και να επιλύσει το πρόβλημα της εργασίας/ανεργίας αυτός δεν είναι άλλος από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Βλέπετε να υπάρχει κάποια διάθεση αντιμετώπισης του προβλήματος; Εγώ δεν βλέπω, ούτε την παραμικρή ένδειξη. Μπορεί να κάνω λάθος και θα ήθελα πολύ να μου το υποδείξετε, please! Το πρόβλημα θα μπορούσε να επιλυθεί με τη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας ώστε αυτοί που εργάζονται πολύ να εργάζονται λιγότερο και αυτοί που δεν εργάζονται να εργάζονται όσο και οι άλλοι – ας πούμε τέσσερις ώρες τη μέρα, με αύξηση του μισθού και του μεροκάματου. Η λύση αυτή μπορεί να επιβληθεί μόνο εάν την επιβάλλουν οι εργαζόμενοι. Δεν θα την εφαρμόσουν ποτέ οι ίδιοι οι καπιταλιστές, δεν θα την εφαρμόσει ποτέ το Κράτος, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σήμερα – που περιμένει ανάπτυξη και αύξηση της απασχόλησης! Εφόσον όμως μια γενική απεργία διαρκείας είναι παντελώς ανέφικτη, πώς θα μπορούσε να επιβληθεί; Να ποια είναι η πρότασή μου.
ΟΤΑΝ απεργούν επί μακρόν οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν δυο μεγάλα προβλήματα. Δεν έχουν να φάνε και υπάρχει το ενδεχόμενο να μείνουν χωρίς εργασία, είτε γιατί θα απολυθούν είτε γιατί θα κλείσει το εργοστάσιο (λόκ άουτ, ανταπεργία). Είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν αυτά τα δύο προβλήματα; Είναι, νομίζω. Εάν το σύνολο της κοινωνίας αναλάβει τη φροντίδα των απεργών – αυτό σημαίνει ότι δεν θα απεργήσουν όλοι αλλά ένα πολύ μικρός, ας πούμε δυο ή τρία εργοστάσια, με έναν πολύ σαφή σκοπό, με έναν σκοπό που να εκφράζει όλους τους εργαζομένους και όλους τους ανέργους: τη μείωση του χρόνου εργασίας.
Η κοινωνία θα αναλάβει την πληρωμή των απεργών ώστε να ζουν χωρίς να εργάζονται. Ας πούμε ότι οι εργαζόμενοι είναι 1.000 και απαιτούνται 1.000.000 εβρά το μήνα για μισθούς. Εκατό χιλιάδες άνθρωποι να δώσουν δέκα εβρά το μήνα, μαζεύτηκε το ποσό! Συναυλίες, έρανοι, προσφορές – δεν είναι καθόλου δύσκολο. Θα μου πείτε, θα κλείσουν αυτά τα δύο η τρία εργοστάσια. Θα συνεχίσουμε να τους φροντίζουμε – και όχι μόνο αυτό, θα περάσουμε στην επίθεση: θα απεργήσουν άλλα τρία εργοστάσια, κομβικής σημασίας.
ΟΛΑ αυτά είναι εφικτά. Άλλο είναι το πρόβλημα: θα βρεθούν τρία εργοστάσια οι εργαζόμενοι των οποίων θα θελήσουν να απεργήσουν; Δε νομίζω. Θα υποστηριχθεί μια τέτοια πρόταση από κόμματα και οργανώσεις, κοινοβουλευτικές και μη, επανασταστικές ή ρεφορμιστικές; Όχι βέβαια, θα σκάσουν στα γέλια με αυτή την πρόταση – θα πούνε τι λέει ο μαλάκας!
ΑΛΛΟΙ περιμένουν τη λαϊκή εξουσία (ΚΚΕ) κι άλλοι περιμένουν αυθόρμητες εξεγέρσεις – οι επαναστάτες.
ΝΑ περιμένετε, να περιμένετε. Ξέρουμε όλοι γιατί περιμένετε – και να φάτε έχετε και να πιείτε έχετε.
Τσογλανοειδή αρχίδια!
Σχολιάστε ελεύθερα!