συμπτωματολογία αιμοδιψών σχολίων

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Τα όπλα εσίγησαν, οι δρόμοι ερήμωσαν, οι εκλογές αχρηστεύτηκαν, όπως θα διαπιστώσουμε για άλλη μια φορά σε λίγες μέρες –  ζούμε το αργόσυρτο δράμα του θανάτου της ιστορικής Αριστεράς. Αυτοί κι αυτές που το πήραν απόφαση δεν είναι και τόσο λίγοι και λίγες· αυτοί κι αυτές που το υποψιάζονται αλλά δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα είναι η πλειονότητα, αργά ή γρήγορα θα το συνειδητοποιήσουν· αυτοί κι αυτές που δεν θέλουν να το παραδεχτούν αντιδρούν με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Άλλοι αδιαφορούν, άλλοι περιγελούν και χλευάζουν, άλλοι θυμώνουν. Το δράμα του θανάτου της ιστορικής, νεκροζώντανης αριστεράς παρουσιάζει βαριά συμπτωματολογία, σε λίγους μήνες θα είναι βαρύτατη· ένα από τα συμπτώματα, μία από τις εκδηλώσεις είναι τα αιμοδιψή, τα αιμοβόρα σχόλια –  χαρακτηριστική περίπτωση αυτό του Κώστα Παππά που έχετε διαβάσει αυτές τις μέρες.

Κλείνουν έξι χρόνια, φίλες και φίλοι, από τότε (Φεβρουάριος 2009) που άρχισα να δημοσιεύω τις απόψεις μου σχετικά με τον θάνατο της ιστορικής Αριστεράς κι όλα αυτά τα χρόνια διάβασα πολλά αιμοδιψή σχόλια. Αιμοδιψές σχόλιο είναι ένα σχόλιο που οι λέξεις του είναι βλήματα, είναι λέξεις που βάλλει κατά ριπάς ο εγκέφαλος του σχολιαστή με σκοπό να με πονέσει, επιβεβαιώνοντας και τον Αισχύλο και τον Σέξπυρ ότι οι λέξεις είναι βλήματα που προκαλούν από πόνο έως και θάνατο. Πριν από κάποια χρόνια, μια μάνα απεκάλεσε πάνω σε τσακωμό το γιο της πουστάρα κι αυτός έπεσε από τον πέμπτο όροφο και αυτοσκοτώθηκε –  στην Αθήνα συνέβη.

Σε λίγους μήνες το ζήτημα του θανάτου της ιστορικής Αριστεράς θα αναζωπυρωθεί, όταν και η τρίτη, η εκλογική, αυταπάτη μεγεθυνθεί τόσο ώστε να γίνει ορατή και με γυμνό μάτι – ούτε καν με τη σκέψη. Και περιμένω πολλά, πολλά αιμοδιψή και αιμοβόρα σχόλια, την ώρα που εγώ εμμένω στην έλλογη επιχειρηματολογία. Δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίζουμε το ενδεχόμενο της διάψευσης των απόψεών μας και των προσδοκιών μας, το κατανοώ. Αν δεν έχει γίνει τρόπος ζωής και σκέψης η συνεχής αναθεώρηση και επανεξέταση των θέσεών μας, των απόψεών μας, εάν η αμφιβολία δεν είναι σταθερός φίλος μας, τότε πλήττεται η βεβαιότητά μας και είμαστε ικανοί να διαπράξουμε πολύ πολιτισμένα εγκλήματα.

Περιμένω λοιπόν, θα είμαι εδώ και θα δεχτώ όλες τις επιθέσεις και όλες τις εμπάθειες και όλες τις κακεντρέχειες και όλο τον φθόνο. Δυστυχώς, οι συντάκτες των αιμοβόρων σχολίων δεν με γνωρίζουν, δεν γνωρίζουν ότι χίλιοι καρδινάλιοι δεν αξίζουν ούτε μια τρίχα από τ΄αρχίδια μου, Κώστα Παππά. Θα το γνωρίσετε, που θα πάει;

Όποιος και όποια θελήσει να με πονέσει,  θα πρέπει να γνωρίζει τι είναι ένας αγιάτρευτος πόνος. Έχει αγιάτρευτο πόνο μια μάνα που έχασε το παιδί της. Ο αγιάτρευτος πόνος είναι ένας ψυχικός πόνος που δεν γιατρεύεται, που μαθαίνεις να ζεις με αυτόν, που αντιμετωπίζεται μόνο με τη φροντίδα των άλλων, με την καλή παρέα, με το δόσιμο, με την κατανόηση, με το γλέντι, το πιοτό και το τραγούδι και το χορό. Έχω την πολυτέλεια να έχω πέντε αγιάτρευτους πόνους, οπότε καταλαβαίνετε όχι μόνο πόσο θέλω να ζήσω αλλά και πόσο θέλω να βλέπω τους άλλους να ζουν και να χαίρονται τη ζωή· οπότε καταλαβαίνετε ότι αυτοί κι αυτές που επιδιώκουν, συνειδητά ή ασυνείδητα, να με πονέσουν, να με ταπεινώσουν και να με εξευτελίσουν το μόνο που θα καταφέρουν είναι να με κάνουν να χαμογελάσω.

Αυτά τα ολίγα ως προς την συμπτωματολογία των αιμοδιψών σχολίων. Η έλλογη επιχειρηματολογία, δυστυχώς, ακολουθεί. Και αφορά αφενός το ζήτημα της σύμπηξης ενός συγκρουσιακού, μαχητικού, δυναμικού, διεκδικητικού κινήματος ανέργων και αφετέρου την παταγώδη διάψευση της προφητείας μου ότι φυλάκισαν τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής για να ψηφίσουν   Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Τα παιδιά της γαλαρίας και ο Κώστας Παππάς έχουν μια πολύ ιδιαίτερη, προσωπική θα έλεγα, αντίληψη για την ανεργία. Άνεργοι είναι αυτοί που κινούνται μεταξύ εργασίας και ανεργίας. Το επίδομα ανεργίας είναι λιγοστό και δίνεται για μικρό χρονικό διάστημα, ένα χρόνο. Θα μπορούσαμε, λένε,  και το επίδομα να είναι περισσότερο και να δίνεται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, εάν υπήρχε ένα μαχητικό κίνημα ανέργων. Αλλά αυτό δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και, υποστηρίζω,  δεν θα υπάρξει. Η αιτία είναι η επικράτηση μαρξιστικών και λενινιστικών απόψεων περί εξόντωσης των ανέργων.  Εικάζω ότι δεν είναι μόνον αυτός ο λόγος αλλά ο Κώστας Παππάς περιορίζεται σε αυτόν.

Τα δύο εκατομμύρια των ανέργων θεωρούν ότι το Κράτος θα τους εξοντώσει, άρα για ποιον λόγο να συμπήξουν ένα συγκρουσιακό κίνημα ανέργων;  Μιας όμως και ο παραπάνω συλλογισμός είναι παντελώς άστοχος, τα ερωτήματα που εγείρονται είναι πολλά και πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε. Πώς αντιμετωπίζεται το πρόβλημα της ανεργίας μέσα στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας;  Γιατί δεν υπάρχει κίνημα ανέργων;  Θα υπάρξει στο μέλλον μήπως;

Το αίτημα του μαχητικού κινήματος ανέργων θα είναι μεγαλύτερο επίδομα και για περισσότερο χρόνο. Μόλις απολύεσαι, εάν συντρέχουν προϋποθέσεις, να έχεις δηλαδή 200 (διακόσια) ένσημα τα δύο προηγούμενα χρόνια (120+80), θα παίρνεις μεγαλύτερο επίδομα και για περισσότερο χρόνο. Πολύ με προβληματίζει αυτή η ασάφεια. Εάν στο αίτημα προσέθεταν και το χωρίς προϋποθέσεις, το αίτημα θα ήταν πληρέστερο.  Αλλά δεν το προσθέτουν –  τα παιδιά της γαλαρίας είναι ρεαλιστές. Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι και νέες δεν έχουν κανένα λόγο να ενταχθούν στο μαχητικό κίνημα διότι δεν πρόκειται να πάρουν ούτε ένα λεπτό του εβρού, ούτε για ένα λεπτό της ώρας. Και πόσο θέλουν τα παιδιά της γαλαρίας να παραταθεί το επίδομα;  Άλλο ένα χρόνο;  Άλλα δύο;  Γιατί δεν το σαφηνίζουν; Ας υποθέσουμε, ας είμαστε γενναιόδωροι, ότι θα δίνεται τρία χρόνια. Μετά; Τί γίνεται μετά; Θα βρεις δουλειά, υποθέτουν, αφού εξ ορισμού ο άνεργος είναι κάποιος που κινείται μεταξύ εργασίας και ανεργίας. Εάν δεν βρεις;

Εγώ είμαι τέσσερα χρόνια άνεργος, κλείνω τα πενήντα έξι, η γυναίκα μου τρία, κλείνει τα σαράντα εφτά. Είμαστε μακροχρόνιοι άνεργοι, είμαστε εκατοντάδες χιλιάδες οι μακροχρόνιοι άνεργοι, η πλειονότητα των οποίων δεν θα βρουν δουλειά το Θεό μπάρμπα νά ΄χουν. Το αίτημα του μαχητικού κινήματος δεν μας καλύπτει –  δεν έχουμε προϋποθέσεις, δεν έχουμε τα δύο προηγούμενα χρόνια 200 ένσημα για να πάρουμε επίδομα ανεργίας για ένα , δύο ή τρία χρόνια.

Όπως έχει διατυπωθεί το αίτημα του μαχητικού κινήματος ανέργων δεν καλύπτει εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους, νέους και νέες, δεν καλύπτει  εκατοντάδες χιλιάδες μακροχρόνιους άνεργους, οι οποίο πλησιάζουν το γήρας. Δεν καλύπτει την συντριπτική πλειονότητα των ανέργων –  καλύπτει μόνο ένα μικρό μέρος των ανέργων: αυτούς και αυτές που όντως κινούνται μεταξύ ανεργίας και εργασίας. Το ερώτημα που εγείρεται λοιπόν είναι: ξεχάσανε τα παιδιά της γαλαρίας να προσθέσουν και τη φράση χωρίς προϋποθέσεις;

Εκπλήττομαι, εάν το ξέχασαν. Όχι, δεν το ξέχασαν, είναι συνειδητότατη επιλογή: είναι πιο ρεαλιστικό, είναι πιο εύκολο να ικανοποιηθεί το  αίτημα με προϋποθέσεις παρά χωρίς προϋποθέσεις. Πιο εύκολα θα πάρουμε εμείς που έχουμε τις προϋποθέσεις περισσότερο επίδομα και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα παρά όλοι μαζί, χωρίς προϋποθέσεις. Μας ζητάτε να συμμετέχουμε στο μαχητικό κίνημα, να αγωνιστούμε για να πάρετε εσείς που έχετε προϋποθέσεις περισσότερο επίδομα για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα κι εμείς να πάρουμε τ’ αρχίδια μας.

Δε πάτε να γαμηθείτε!

Γιατί όμως δεν υπάρχει τουλάχιστον ένα κίνημα ανέργων που κινούνται μεταξύ εργασίας, της όποιας εργασίας, και ανεργίας; Γιατί δεν υπάρχει ένα κίνημα όλων των ανέργων;  Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα δοθεί μόνο εάν διατυπωθεί και απαντηθεί ένα άλλο ερώτημα: με ποιους θα συγκρουστούν μαχητικά και δυναμικά οι άνεργοι ώστε, αφού νικήσουν, ικανοποιηθεί το αίτημά τους για χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς χρονικά όρια επίδομα που θα μας εξασφαλίσει αν όχι τη ζωή τουλάχιστον την επιβίωση;

Μα θα συγκρουστούν με τις κατασταλτικές δυνάμεις του Κράτους – με ποιον άλλον να συγκρουστούν; Οι άνεργοι όμως γνωρίζουν πολύ καλά ότι το μόνο που θα γίνει είναι να φάνε ξύλο και να γυρίσουν στα σπίτια τους κυνηγημένοι, δαρμένοι με δάκρυα στα μάτια. Θα κατέβουν στους δρόμους οι άνεργοι των πόλεων –  οι άνεργοι των μικρών πόλεων και των χωριών τι θα κάνουν;

Ας υποθέσουμε όμως ότι το κίνημα τελικά νικάει· προφανώς θα χρειαστεί κάποιος χρόνος, εννοώ μερικά χρόνια. Τι θα κάνουν οι άνεργοι όλα αυτά τα χρόνια;  Αυτοί που μπορούν να βρουν δουλειά, θα δουλέψουν –  η πλειονότητα όμως;  Επιστρέφω στο πρωταρχικό ερώτημα, στο ερώτημα από το οποίο πρέπει να ξεκινήσουμε: πώς αντιμετωπίζεται το πρόβλημα της ανεργίας σήμερα στην ελληνική κοινωνία, το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα;

Όσοι και όσες απολύονται, παίρνουν επίδομα για ένα χρόνο και μπορούν και βρίσκουν δουλείά,  δεν έχουν πρόβλημα. Βρίσκουν δουλείά, κουτσά στραβά τη βγάζουν. Με τους άλλους τι γίνεται, με τους νέους και τους μακροχρόνιους άνεργους! Γνωρίζουμε όλοι και όλες πολύ καλά τι γίνεται: οι νέοι και οι νέες συντηρούνται από τις οικογένειές τους, ενώ οι μακροχρόνιοι υπάρχουν και επιβιώνουν και ζουν μόνο με την αλληλεγγύη της οικογένειας, των συγγενών, των γνωστών και των φίλων. Επιπλέον, με κάνα μεροκάματο, με αυτοπαραγωγή τροφής, με απλή εμπορευματική παραγωγή –  έως ότου γίνει η επανάσταση, έως ότου δηλαδή αποφασίσει το προλεταριάτο να μειώσει μονομερώς το χρόνο εργασίας, έως ότου γίνει κυβέρνηση η Αριστερά, έως ότου η επαναστατική πλέμπα καταλάβει τις πόλεις και τα μέσα παραγωγής με σχέδιο που θα της προτείνουν οι επαναστάτες και θα το επεξεργαστούν μαζί.

Εάν όμως αυτό το κίνημα υπάρξει και νικήσει και καταφέρει να αυξήσει το επίδομα και το χρόνο χορήγησής του;  Αθανάσιε Δρατζίδη, θα γίνεις ρεζίλι, είσαι που είσαι κοσμοξεφτιλισμένος θα γίνεις ακόμα πιο πολύ. Θα αποδειχτεί για άλλη μια φορά ότι είσαι παντελώς άχρηστος μάντης και προφήτης. Ας έρθει εκείνη η ώρα και τα ξαναλέμε. Μέχρι τότε ας εξετάσουμε ήδη μια προφητεία σου που απέδειξε πόσο αφελής και ανόητος και βλάκας είσαι. Και εννοώ βέβαια την προφητεία μου για τους βουλευτές τους Χρυσής Αυγής. Στο τέλος του σημειώματος τονίζω ότι  το σχέδιό τους ήταν να φυλακιστούν οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής για να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εάν όλα αυτά δεν φληναφήματα του ευφάνταστου εγκεφάλου μου. Φληνάφημα είναι ο φλύαρος και ανόητος λόγος, η μωρολογία. Γιατί το τόνισα αυτό το ενδεχόμενο;  Για να έχω μια πισινή, για να έχω μια δικαιολογία σε περίπτωση αστοχίας;

Θα το πω άλλη μια φορά και θα το ξαναπώ πολλές φορές. Το διάβασμα και οι προβλέψεις, οι προγνώσεις, είναι ένας τρόπος άσκησης, προπόνησης της σκέψης. Υπάρχει και κάτι άλλο, πολύ σημαντικότερο και επείγον. Με την βεβαιότητα ότι  (καπιταλιστική) Κυριαρχία   δεν μπορεί να υπάρχει, να αναπαραχθεί και να ενισχυθεί χωρίς σχέδιο, χωρίς σχέδια, των οποίων το βάθος του χρόνου κυμαίνεται από τον ένα μήνα μέχρι τα πενήντα χρόνια, είμαστε υποχρεωμένοι να προβληματικοποιήσουμε και την έννοια του σχεδίου αλλά και να εντοπίσουμε τα σχέδια του Κυρίου καπιταλιστή και των υπηρετών Του. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τα εντοπίσουμε. Δεν είναι όμως και δύσκολο. Εγώ επιμένω και θα συνεχίσω να το κάνω, όσες φορές και να κοσμοξεφτιλιστώ.