φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΧΘΕΣ ήταν μια ιστορική μέρα: η μικροαστική τάξη συγκρότησε κυβέρνηση που θα διαχειριστεί, θα συντονίσει το καπιταλιστικό Κράτος. Ο σχηματισμός της κυβέρνησης είναι ένας εφησυχασμός, μια παρηγοριά των μικροαστών, μια απομάκρυνση του εφιάλτη τους. Θα τον γνωρίζετε ποιος είναι: τρομάζει με το ενδεχόμενο της διασάλευσης της κοινωνικής τάξης, πανικοβάλλεται με το ενδεχόμενο της αποδιάρθρωσης της κοινωνικής συνοχής, απεχθάνεται τον αναπόφευκτο και εμμενή κοινωνικό πόλεμο.
ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ τη μικροαστική τάξη ως ένα σύνολο κοινωνικών στρωμάτων και κατηγοριών (αυταπασχολούμενοι, υψηλόβαθμοι κρατικοί υπάλληλοι, βιοτέχνες, έμποροι, μικροί βιομήχανοι και επιχειρηματίες, και άλλοι) που βρίσκονται μεταξύ του καπιταλιστή Κυρίου που αποφασίζει και προστάζει και των Υποτελών Παραγωγών που υπακούουν και εκτελούν. Όλοι οι βουλευτές και όλες οι βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ είναι μικροαστοί, κατά συνέπεια η κυβέρνησή του δεν μπορεί παρά να είναι μια κυβέρνηση μικροαστών. Το όνειρο των μικροαστών είναι να γίνουν πιο μεγάλοι, όσο πιο μεγάλοι μπορούν. Το μόνο βέβαια που καταφέρνουν είναι να γίνουν υψηλόβαθμα τσιράκια, υψηλόβαθμοι τσανακογλείφτες, υψηλόβαθμοι Υπηρέτες του Κυρίου καπιταλιστή – μια ακόμα πτυχή της χαζοχαρουμενότητας των μικροαστών, όπως θα δούμε στη συνέχεια.
ΘΑ δείξω σήμερα ότι το μικροαστικό πνεύμα είναι ένα χαζοχαρούμενο πνεύμα. Θα φέρω δηλαδή στο προσκήνιο μια πτυχή που περνάει απαρατήρητη, η συνειδητοποίησή της όμως θα μας προφυλάξει από πολλά δεινά που βλέπω να καταφθάνουν, δεινά αμείλικτα, δεινά ανοικτίρμονα.
ΟΙ μικροαστοί δεν είναι τρελοί, δεν είναι παλαβοί, δεν είναι κουτοί, δεν είναι βλάκες, δεν είναι χαζοί – είναι κάτι πολύ χειρότερο από όλα αυτά: είναι χαζοχαρούμενοι. Η κυβέρνηση των χαζοχαρούμενων μικροαστών, του χαζοχαρούμενου ΣΥΡΙΖΑ είναι μια χαζοχαρούμενη κυβέρνηση. Πριν εκθέσω τα επιχειρήματά μου, θα ήθελα να περιγράψω με δικά μου λόγια τον χαζοχαρούμενο.
ΟΙ τρελοί, και στην σχιζοφρενική και στην παρανοϊκή τους εκδοχή, μου είναι συμπαθείς. Οι πρώτοι επινοούν έναν άλλο προσωπικό κόσμο που τον χρησιμοποιούν ως παυσίπονο καταφύγιο για να αντιμετωπίσουν, για να γλιτώσουν από τη φρίκη της προσωπικής πραγματικότητας. Η επινόηση ενός άλλου κόσμου, πέραν της φρίκης της πραγματικότητας, είναι χαρακτηριστικό και της ουτοπίας – διατυπώνω την παρατήρηση για να τονίσω το κοινό χαρακτηριστικό της σχιζοφρένειας και της ουτοπίας. Θέλω να πω ότι αφού μου είναι συμπαθείς οι σχιζοφρενείς, μου είναι και οι ουτοπικοί. Απλά συμπαθείς.
ΟΙ παρανοϊκοί όμως μου είναι πιο συμπαθείς, μιας και είμαι περισσότερο παρανοϊκός, άρα γνωρίζω καλά την παράνοια, παρά σχιζοφρενής· ο παρανοϊκός δεν απομακρύνεται από την πραγματικότητα, όπως ο σχιζοφρενής, αλλά διογκώνει, τονίζει παραπάνω από όσο χρειάζεται τους κινδύνους που προέρχονται τόσο από το Ασυνείδητο, από τη ανθρώπινη φύση δηλαδή, όσο και από την Κυριαρχία – σε ανθρωπολογικό επίπεδο, η Κυριαρχία είναι μια υπερδιόγκωση του Ασυνειδήτου: φοβάμαι ότι θα με φας· θα σε φάω εγώ, πριν με φας εσύ. Όταν το φάγωμα δεν γίνεται, ο τρόμος παραμένει και βράζει· όταν γίνεται, τις περισσότερες φορές γίνεται συμβολικά (νίκη, λόγου χάριν, η οποία μέσα σε ανταγωνιστικά πλαίσια είναι φάγωμα). Εάν υποθέσετε ότι η παράνοια μπορεί να είναι και αποτέλεσμα του διάχυτου ανταγωνισμού, του πνεύματος της Κυριαρχίας, θα συμφωνήσω μαζί σας.
ΩΣ τάξη, οι μικροαστοί δεν είναι ούτε σχιζοφρενείς ούτε παρανοϊκοί. Δεν είναι όμως ούτε παλαβοί, οι οποίοι μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθείς, λόγω ψυχικής συγγένειας. Ο παλαβός παρουσιάζει ένα κοινό χαρακτηριστικό με τον χαζό: και οι δύο θεωρούν ότι δεν υπάρχει κακία και πονηριά στον κόσμο, είναι δηλαδή αθώοι και αφελείς. Μου αρέσει αυτό, πάντα μου άρεσε, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι και πονηριά υπάρχει και κακό υπάρχει – και το συνειδητοποίησα με τον μόνο τρόπο που το συνειδητοποιούμε όλοι και όλες μας: όταν συνειδητοποίησα ότι εγώ ο ίδιος είμαι και κακός και πονηρός.
Ο χαζός και ο παλαβός θεωρούν ότι δεν υπάρχει κακία και πονηρία διότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι και αυτοί είναι και κακοί και πονηροί. Εάν με ρωτήσετε να σας πω τι είναι η κακία και η πονηριά του κόσμου, θα σας παραπέμψω στα τρία γουρουνάκια και τον κακό λύκο. Η μεγάλη ωφέλεια των παραμυθιών είναι ότι υποδεικνύουμε διακριτικά και ευγενικά στα παιδιά ότι υπάρχει κακία και πονηριά και ότι πρέπει να μάθουν να προφυλάσσονται. Κι ενώ ο χαζός δεν μπορεί να αντιληφθεί τους κινδύνους που προέρχονται από την κακία και την πονηριά του κόσμου (ότι οι άλλοι θέλουν να μας φάνε παρουσιαζόμενοι ως φίλοι) και αφορούν μόνο αυτόν, ο βλάκας είναι τόσο αθώος, τόσο αφελής, τόσο χαζός που παίρνει στο λαιμό του και άλλους πολλούς – και με τέτοιο τρόπο που δεν μπορεί να υπάρχει κανένας τρόπος αυτοάμυνας – οι βλάκες είναι ακαταμάχητοι, unpaiktable, άπαιχτοι. Ο απολογισμός μετά από συναναστροφή με βλάκα είναι πάντα αρνητικός αφού η κατάληξή της είναι πάντα ολέθρια, λίαν επιεικώς.
Ο παλαβός όμως είναι ωραίος γιατί είναι λιγότερο επικίνδυνος. Έχει την αίσθηση ότι υπάρχει κάποιος κίνδυνος αλλά δεν μπορεί να τον κατανοήσει. Η κίνησή του, τα λόγια του φωνάζουν, ε, εσείς, το νου σας, τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Ενώ όμως ένας σατιρικός (συγγραφέας, ας πούμε) θα μας πει επίσης το ίδιο, αυτή είναι η σάτιρα με λίγα και απλά λόγια, θα μας το πει όμως ερειδόμενος σε κάποιες δικές του αξίες ως αντίβαρο στην κακία και την πονηριά του κόσμου· η παλαβωμάρα όμως είναι τόσο πολύ ασθενής σάτιρα που παύει σχεδόν να είναι σάτιρα και γίνεται γελοιότητα και ανοησία, μωρία μερικές φορές.
Η λέξη χαζός είναι μια λέξη μιγάς, και ωραία και όμορφη, μια τουρκοελληνική λέξη: χάζι σημαίνει απόλαυση, ευχαρίστηση – κάνω χάζι σημαίνει παρακολουθώ με ευχαρίστηση. Ο χαζός θέτει εαυτόν, ασυνειδήτως ασφαλώς, εκτός συγκυρίας και πλαισίου – ο κόσμος χάνεται και το μουνί χτενίζεται, αυτός είναι ο χαζός. Η απομάκρυνση αυτή από το κοινωνικό περίγυρο, την κοινωνική συγκυρία έχει μια γοητεία και είπαμε ήδη από που προέρχεται – από την αθωότητα, από τη μη συνειδητοποίηση της ύπαρξης του κινδύνου, του προερχόμενου από την κακία και την πονηρία του κόσμου. Ο χαζός είναι ένα μεγάλο παιδί που δεν άκουσε ή δεν κατανόησε τα τρία γουρουνάκια και τον κακό λύκο.
Ο χαζοχαρούμενος είναι ένα έργο τέχνης. Ο χαζοχαρούμενος όχι μόνο δεν αγνοεί τους κινδύνους αλλά χαίρεται και που δεν υπάρχουν, χαίρεται και επειδή αγνοεί ότι υπάρχουν. Κανένας άλλος δεν απομακρύνεται από την πραγματικότητα τόσο πολύ όσο ο χαζοχαρούμενος (μικροαστός): μπροστά του, ο σχιζοφρενής, ο παρανοϊκός, ο παλαβός, ο κουτός, ο βλάκας, ο χαζός είναι πρότυπα γειωμένης αθωότητας και αφέλειας. Εάν ο χαζοχαρούμενος δεν είναι μεγάλος κίνδυνος αυτό οφείλεται στο ότι υπάρχει ένας κίνδυνος που είναι πολύ πιο μεγάλος – ο χαζοχαρούμενος απατεώνας.
ΕΙΜΑΣΤΕ βέβαιοι ότι ένας απατεώνας δεν μπορεί να είναι χαζοχαρούμενος. Πολύ σωστά. Υπάρχει όμως ένας χαζοχαρούμενος που είναι απατεώνας, θέλει να είναι απατεώνας – είναι ο μικροαστός, φίλες και φίλοι, και δή ο μικροαστός πολιτικός. Αυτός κι αν είναι έργο τέχνης.
ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ η ώρα να ξυπνήσουν τα παιδιά για να πάνε στο μαντρί, οπότε θα σταματήσω τη φλυαρία και θα τελειώσω με αυτό που θέλω να πω αλλά δεν το λέω γιατί μου αρέσει να γράφω.
Ο μικροαστός απεχθάνεται τον κοινωνικό πόλεμο, δεν θέλει να ακούει λέξη γι’ αυτόν γιατί δεν θέλει να ακούει τη λέξη ήττα, όπως κάθε Κύριος, η οποία είναι ένα από τα τρία ενδεχόμενα του πολέμου (νίκη, ήττα, συμβιβασμός [προσωρινός]). Ο μικροαστός ζει την κατάσταση του συμβιβασμού ως φυσική κατάσταση, ως μόνιμη κατάσταση, εξοβελίζοντας την ήττα, μαζί όμως με αυτήν εξοβελίζει και τη νίκη. Από την άλλη, έχει στραμμένο μονίμως το βλέμμα του προς την κορυφή της καπιταλιστικής ιεραρχίας, στην οποία δεν φτάνει, δεν μπορεί να φτάσει ποτέ. Μπορεί να ανέβει κάποια βαθμίδα τις ιεραρχίας αλλά θέλει να αναβαθμιστεί αβρόχοις ποσί, να κάνει ομελέτα χωρίς να σπάσει αβγά, θέλει και τη πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Δεν θέλει να ανέβει με τη νίκη στον κοινωνικό πόλεμο αλλά με νίκη σε κάποιο από τα πολλά πεδίο αυτού του πολέμου – στην πολιτική αναφέρομαι.
ΝΑ ποιο είναι το δράμα του μικροαστού σήμερα. Ενώ απεχθάνεται τον κοινωνικό πόλεμο, αρνείται να συμμετάσχει σε αυτόν, η καταβαράθρωσή του είναι το αποτέλεσμα ενός κοινωνικού πολέμου που έχει εξαπολύσει ο Κύριος καπιταλιστής κατά μικρομεσαίων και Υποτελών Παραγωγών. Δεν θέλει (δεν μπορεί, δεν γνωρίζει) να πολεμήσει διότι γνωρίζει ότι θα ηττηθεί. Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να τον σταματήσει προσωρινά: δεν θα αποτρέψει αλλά θα αναβάλει την περαιτέρω καταβαράθρωσή του. Επιχειρεί να τον σταματήσει σε κάποια φάση που κρίνει ότι η κατάσταση μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη με κάποιο τρόπο. Εδώ η συνεργασία με τον Κύριο αποβαίνει και αποτελεσματική και χρήσιμη και κερδοφόρα. Η δε απάτη έγκειται στο γεγονός ότι παρουσιάζεται ως προστάτης των συμφερόντων των Υποτελών. Νίκησε, σταμάτησε δηλαδή προσωρινά τον κοινωνικό πόλεμο και χαίρεται που έκανε μια οπή περιωπής – αυτή είναι χαζοχαρουμενότητα του μικροαστικού πνεύματος.
Οι μικροαστοί του ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι άνθρωποι αλλά στυμμένες λεμονόκουπες, ξεχασμένες σε ένα πιάτο, προορισμένες να πεταχτούν στα σκουπίδια. Και χαίρονται γι αυτό. Γνωρίζουμε, είμαστε βέβαιοι ότι οι μικροαστοί είναι χοντροκέφαλοι και υποκριτές και απατεώνες και χαζοχαρούμενοι· πρέπει να είμαστε πολύ επιφυλακτικοί, πολύ προσεκτικοί – δεν γνωρίζουν ότι είναι κακοί και πονηροί – είναι χαζοί. Και χαίρονται που νομίζουν ότι δεν είναι κακοί και πονηροί και απατεώνες – είναι χαζοχαρούμενοι.
Πλησιάζει η ώρα που θα τους το πούμε κατάμουτρα. Και θα είμαστε πολύ, πάρα πολύ σκληροί – τόσο, όσο και η ζωή. Και πιο σκληροί από αυτήν.
γιατί βρε Αθανάσιε νιώθω πως εσύ είσαι ακόμη πιο μικροαστός, και αρνείσαι να το παραδεχτείς ;
σε βρίζουν χίλιοι δυο μαλάκες ,και πάντα μέσα μου παίρνω το μέρος σου, γιατί από καβαλιώτες που συμπαθώ, έχω ακούσει τα καλύτερα λόγια!
όμως πάντα να κατηγορείς τους πάντα σε ακούω, και φυσικά, στο πεζοδρόμιο δεν σε έχω δει ποτέ!
θα ήθελα να καταλάβω τι θέλεις τελικά!
τις καταλήψεις δεν σε έχω ακούσει ποτέ να τις υποστηρίζεις!
τις συγκρούσεις τις απεχθάνεσαι!
τους ένοπλους αντάρτες τους κατηγορείς συλλήβδην!
τώρα τα βάζεις και με τους σοσοαλδημοκράτες!
εγώ θα έλεγα να συνεχίσεις να ασχολείσαι με τον κήπο σου, να μας αναλύεις πολύ όμορφα όπως κάνεις της αρχαία μα ιστορία,
από πολιτική όμως φίλε μου , η ταπεινή μου γνώμη είναι, πως δεν σκαμπάζεις μια,
γιατί σίγουρα οι μικροαστοί είναι τέτοιοι που λες, στην δική σου συμπεριφορά όμως δεν έχω τελικά δει τίποτα το διαφορετικό!
μόνο κριτική, παντού και πουθενά,
κάτσε λοιπόν στον κηπάκο σου, κι άσε εμάς που ζούμε στην πόλη, και έχουμε ανάγκη να αναπνεύσουμε λιγάκι, να πιστεύουμε, πως με την δική μας καθημερινή πίεση, άνθρωποι που από τον χώρο μας ξεκίνησαν , να κάνουν αυτά τα ολίγα που σε πρώτη φάση θα ανακουφίσουν την καθημερινότητά μας,
να ξέρεις πως δεν μιλάς με κάποιον του ντιβανιού,
σε παρακαλώ να αφήσεις αυτούς που θέλουν να ασχοληθούν με την καθημερινή πραγματικότητά μας να το κάνουν, γιατί το χρειαζόμαστε πολύ! αν με καταλαβαίνεις!
έτσι κι αλλιώς, η επανάσταση της καθημερινής ζωής είναι δικαίωμα και αγώνας τους καθενός μας, για να το κάνουμε όμως, θέλουμε και πέντε πράγματα που οι φασίστες του μέχρι τώρα μας αρνούνταν.
και να ξέρεις πως πάντα την ιδεολογική και ταξική καθαρότητα την είχα πάντα γραμμένη στα παλαιότερα των παπουτσιών μου γιατί στα κινήματα δεν προσέφερε ποτέ! μόνο η πράξη προσέφερε, και νιώθω πως από αυτήν έχεις απομακρυνθεί από πολλού,
με σεβασμό στο παρελθόν σου θα έλεγα,
μακάρι να μπορούσαμε να τα πούμε από κοντά, ‘γιατί εγώ μιλώ μόνο από καρδιάς, έτσι έμαθα ,τους διανοούμενους δεν τους συμπάθησα ποτέ, αν και τους χρειαζόμαστε,
αυτούς όμως που δεν φοβούνται να λερώσουν τα βρακιά της καθημερινότητάς τους.
εσύ κάτσε εκεί που βρίσκεσαι να κριτικάρεις τους πάντες, εύκολο είναι, πολύ!
Είμαι μικροαστός, το παραδέχομαι, και μου αρέσει πολύ που με βρίζουν χίλιοι δύο μαλάκες.
Έσκασε μύτη και η μαχητική αναρχία!
Ζωή σε λόγου της και σ’ αυτήν
φυσικά κι εγώ μικροαστός είμαι Αθανάσιε,
νομίζω βέβαια πως αν όλοι προσπαθούσαμε ν’ ακολουθήσουμε το παράδειγμά σου, τα ψωμιά του καπιταλισμού θα ήταν πολύ λιγότερα,
θυμήσου όμως, πως είναι εξίσου εύκολο να κριτικάρουμε όλους τους άλλους από την ”ασφάλεια” του χώρου μας,
αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημα ,από ανέκαθεν, πως πολλοί από εμάς ασκούμε κριτική στους πάντες και τα πάντα, νομίζοντας πως η θέση μας είναι η μοναδική,
όχι, αυτό δεν το δέχτηκα ποτές,
κι εάν η κοινωνιολογικές και πολιτικές θέσεις που εκφράζεις είναι δυνατές τις περισσότερες φορές, χάνουν δύναμη ακριβώς λόγω της απολυτότητας και της βεβαιότητας ως προς τις καταλήξεις και τα πρέπει,
εγώ δεν θεωρώ πως το σύστημα είναι ανίκητο, και για αυτό όλες οι προσπάθειες, από όλους τους ανταγωνιστικούς τόπους, είναι θεμιτές, είναι το ζητούμενο, είναι αυτές που δημιουργούν τις ρωγμές στο σύστημα και όχι οι κριτική,
άποψή μου, και μακάρι μια μέρα να μπορέσουμε να συναντηθούμε από κοντά για να σου αναπτύξω το σκεπτικό μου,
συγχώραμε αλλά χρόνια τώρα που σε παρακολουθώ, μου έχεις δώσει την εντύπωση πως κουβαλάς ηττοπάθεια μέσα σου,
κατά τα άλλα ,σε φιλώ,
έχω τα ξεσπάσματά μου, ένα αδύνατο σημείο του χαρακτήρα μου
kleovis, δεν είμαι μικροαστός. Όταν με αποκαλούν μαλάκα,εγώ λέω ότι είμαι μεγάλος μαλάκας· όταν με αποκαλούν τρελό ή ξερόλα ή διανοούμενο ή ηττοπαθή ή μικροαστό ή κωλοπαίδι ή ρουφιάνο, αντί να αμύνομαι και να απολογούμαι, αντί να σβήνω τα σχόλια, αποδέχομαι όλες τις βρισιές και τις ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς και τις ανοησίες και και τις επαυξάνω.
Δεν με γνωρίζεις, δεν γνωρίζεις πως ζούμε, πως ζει μια τετραμελής οικογένεια με δυο γονείς ανέργους, δεν γνωρίζεις ότι φίλοι και φίλες από όλη την Ελλάδα έρχονται με γεμάτες τις τσάντες και τα αυτοκίνητα και φεύγουν φορτωμένοι γιατί τα πέντε στρέμματα γης που καλλιεργούμε δεν τα καλλιεργούμε για μας αλλά και για τους φίλους και τις φίλες, ότι όταν συναντιόμαστε ζούμε τον κομμουνισμό και την αναρχία. Για αυτά που παράγουμε δεν παίρνουμε ούτε ένα εβρό γιατί οι φίλες και οι φίλοι γνωρίζουν ότι απεχθανόμαστε το μεροκάματο και τα χρήματα και προσπαθούμε να ζήσουμε όσο γίνεται χωρίς εμπορεύματα και χρήματα.
Δεν μπορείς να το πάρεις απόφαση, το καταλαβαίνω, ότι η διαμαρτυρία, το αίτημα, τα όπλα και οι εκλογές ανήκουν ανεπιστρεπτί στο παρελθόν και ότι ζουν τις τελευταίες τους μέρες. Νομίζω όμως ότι μια μέρα θα το πάρεις απόφαση. Εάν όχι, δεν πειράζει· εάν όμως τα σχόλιά σου συνεχίζουν να είναι απρεπή και αγενή, θα γίνω κι εγώ απρεπής και αγενής.
http://youtu.be/qe2-gdYLjdo
κάπως ‘ετσι μεγαλώσαμε
μην ανησυχείς θαναση. ασε τους Ανθρωπους να αισιοδοξουν. τσαμπα ειναι.
τους εχουν αφησει τους συριζαιους να παιξουν με τα παιχνιδακια της εξουσιας για καμια βδομαδα να χαλαρωσουν. μετα θα τους φιλεψουν ασαλιωτο και θα το φχαριστηθουμε ολοι μαζι.
Αθανάσιε, εγώ προτείνω μετά τα βοσκοτόπια και τους κήπους να κάνεις μια βόλτα και απ’τον ψυχαναλυτή. Διακρίνω υπαρξιακό κενό. Όχι μόνο σε σένα, αλλά και γενικότερα στον χώρο: Μη φοβού το’χουν και άλλοι το προνόμιο και κάποια μέρα εύχομαι αλήθεια να’χουμε φτάσει σε αυτό το επίπεδο πολιτικά ώστε να μιλάμε εξίσου σκληρά και να κρίνουμε όχι μόνο την Αριστερά, αλλά και αυτούς που αντιδρούν για ν’αντιδρούν ή χειρότερα τελευταίως: γκρινιάζουν για να γκρινιάζουν.
Προτείνω τέλος, να αγκαλιάσετε τις αντιφάσεις σας, τον μικροαστό μέσα σας και να ξεκουνήσετε τα κεφάλια σας. Κολλήσαμε αεροκοπανιστίλα.
καλή μου Ναρκωτικούλα.
τα επιχειρήματά σου, όπως άλλωστε και του φίλου σου του kleovis, είναι και πολλά και πλούσια και ισχυρά, πλήρη νέων γνώσεων και εμπειριών · υποδηλώνουν ότι είσαι μια νέα γυναίκα που έχει διαβάσει πολλά, έχει σκεφτεί πολλά, ότι είσαι πολύ φιλομαθής, δύσπιστη, με λίγα λόγια, ένα πολύ γόνιμο μυαλό.
Τα πολλά, πλούσια και δυνατά επιχειρήματά σου είναι μια επιπλέον ένδειξη ότι είσαι και πολύ ευγενική και ευαίσθητη μιας και αποφεύγεις να καταφεύγεις μόνο σε χαρακτηρισμούς, ένα αληθινό κατόρθωμα, αφού η ολίσθηση προς αυτούς είναι τόσο εύκολη, ακόμα κι αν δεν είναι υβριστικοί: αποκαλούμε κάποιον φαιδρό πρόσωπο, ή λέμε ότι ένα κοινωνικό στρώμα διαπνέεται από χαζοχαρούμενο πνεύμα.
Τα επιχειρήματα σου με βοηθούν να σκεφτώ ζητήματα τα οποία δεν είχα σκεφτεί και σε ευγνωμονώ δημόσια γι’ αυτό. Ο τρόπος που αρθρώνεις τον λόγο σου και η ορθογραφική σου δεινότητα δείχνουν ότι είσαι μορφωμένη, ότι πήρες το πτυχίο σου μελετώντας σκληρά και υπάκουα, ότι συνεχίζεις να είσαι μελετηρή και δουλευταρού, ότι συνεχίζεις να μελετάς και να διαβάζεις πέρα από το πτυχίο – άλλη μια ασφαλής ένδειξη της ελευθερίας και της ευρύτητας του πνεύματός σου.
Η κολλητή σου η Λίζα μου έχει μιλήσει πολύ κολακευτικά για σένα. Εκείνο που με εντυπωσίασε είναι ότι το υπαρξιακό σου plenum, αυτό που σου δίνει χαρά και νόημα στη ζωή, είναι η φροντίδα των φίλων σου, η καλή παρέα. Οι έπαινοι αυτοί, η ελευθερία πνεύματος και σκέψης, σπάνιες πνευματικές ικανότητές, και η βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει ίχνος φθόνου μέσα σου βαθιά με παρωθούν να σε προτείνω για γραμματέα μου, όχι τώρα, σε λίγα χρόνια. Θα λυπηθώ αν αρνηθείς και ο μόνος τρόπος να σε δελεάσω είναι τα ταξίδια. Για τον Ιανουάριο του 2019, να ‘μαστε καλά, θα δώσω μια διάλεξη στο Παρίσι, τον Απρίλιο του ίδιου έτους στη Μόσχα, τον Σεπτέμβριο στο Μιλάνο – θα ήθελα πολύ να σε είχα κοντά μου, να με συμβουλεύεις και να με προφυλάσσεις από την κακία και την πονηριά του κόσμου. Και να μου στρίβεις και κάνα τρίφυλλο γιατί χωρίς χασίσι δεν μπορώ να ζήσω.
Με τον κίνδυνο να σκανδαλίσω τους κοινωνικούς αγωνιστές (Αριστεράς τε και Αναρχίας), θα σας αποκαλύψω ένα τρομερό μυστικό, που αμφιβάλλω αν κι ο ίδιος ο Αθανάσιος το έχει συνειδητοποιήσει για τον εαυτό του: Λοιπόν! Ο φίλτατος Αθανάσιος -είτε το γνωρίζει, είτε όχι- μολονότι δεν είναι μαρξιστής, οπωσδήποτε όμως είναι ακραιφνέστατος και σκληροπυρηνικός λενινιστής. Όχι επειδή είναι τάχατες οπαδός του κόμματος “νέου τύπου” και του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού (μακριά από μας!), αλλά επειδή η δομή της σκέψης του είναι πολεμολογική. Ριζικά πολεμολογική, θα έλεγα. Με οποιοδήποτε θέμα κι αν καταπιάνεται, στον πυρήνα της σκέψης του βρίσκεται πάντοτε το κλασικό λενινιστικό ερώτημα “Кто кого?” (“ποιος, ποιον;”, τουτέστιν ποιος πηδάει ποιον), ερώτημα που προκαλεί δικαιολογημένα ρίγη ανατριχίλας στον ουμανιστικό τρόπο σκέψης των κοινωνικών αγωνιστών, αριστερών τε και αναρχικών ομού.
Ο Αθανάσιος όμως ούτε ν΄ αγωνιστεί θέλει, ούτε να πάρει το κύπελλο. Να πηδήξει θέλει. Να πηδήξει αυτούς που τον πηδάνε. Όχι επειδή είναι ιδιαίτερα κακός και μοχθηρός άνθρωπος, αλλά επειδή ξέρει ότι ο μόνος τρόπος να μην μας πηδάνε αυτοί, είναι να τους πηδάμε εμείς. Αν είναι κάτι που με κράτησε σε τούτο δω το ταπεινό τσαρδί του Αθανάσιου είναι η πεποίθησή του ότι δεν υπάρχουν “κοινωνικοί αγώνες”. Υπάρχει κοινωνικός πόλεμος. Και, όποιος ηττάται σ΄ αυτόν εδώ τον κοινωνικό πόλεμο, υφίσταται γαμήσι ασάλιωτο. Δεν είναι ποδοσφαιρικός αγώνας (“σήμερα τον ήπιαμε, αλλά δεν έγινε και τίποτα· την άλλη Κυριακή θα τον πιουν αυτοί”), δεν έχει fair play, δεν έχει διαιτητή. Είναι πόλεμος. Ολοκληρωτικός πόλεμος.
Επειδή λοιπόν η σκέψη του Αθανάσιου είναι ριζικά πολεμολογική, ούτε τα ad hominem επιχειρήματα την αγγίζουν, ούτε η επίκληση ουμανιστικών κοινοτοπιών. Μονάχα με πολεμολογικού τύπου επιχειρηματολογία μπορεί ν΄ αντικρουστεί τούτη ή εκείνη η άποψη του Αθανάσιου. Τέτοιου είδους επιχειρηματολογία δε συνάντησα ωστόσο απ’ τους επικριτές του.
Υ.Γ.: Προ καιρού, είχαμε μια διαφωνία με τον Αθανάσιο, σχετικά με τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στη Γάζα. Στη διαφωνία μας εκείνη δεν ετέθησαν ούτε παρεμπιπτόντως ζητήματα ηθικής. Το μοναδικό αντικείμενο της διαφωνίας ήταν αν οι Παλαιστίνιοι μπορούν να νικήσουν, παρά τη συντριπτική υπεροπλία του Ισραήλ. Διότι, κακά τα ψέματα, αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία: Кто кого? Μπορούν οι Παλαιστίνοι να γαμήσουν το Ισραήλ; (Εγώ έλεγα “ναι”, ο Αθανάσιος έλεγε “όχι”. Νομίζω ότι η έκβαση των πραγμάτων μάλλον με δικαίωσε.) Όσοι ενδιαφέρεστε, μπορείτε να δείτε ένα κομμάτι αυτής μας της διαμάχης εδώ: https://www.badarts.gr/2014/07/%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%B1%CF%80%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%83%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B1-israel-cannot-bomb-palestinians-into-submission-and-it-certainly-cannot/#more-12942
Παρακαλώ, αφήστε τον Θανάση ήσυχο. Είναι πολύ καλός άνθρωπος (και όχι κακός όπως θέλει να λέει ο ίδιος). Αν διαφωνείτε, πείτε το, αλλά κόσμια παρακαλώ. Ξέρω ότι είναι δύσκολο και την έχω πατήσει πολλές φορές εγώ ο ίδιος σε διαλόγους μου (και θα την πατήσω και άλλες φορές).
Μια ερώτηση προς τον Θανάση. Αν κάποιος απομονωθεί… γίνει αντικοικωνικός, λόγω της φρίκης (της όλης φρίκης)… πως λέγεται και πως τον κρίνουμε;
Ευχαριστώ… και να θυμάστε όλοι την Αντιγόνη.
Οι εργοδότες μου, αυτοχαρακτηρίζονται ως αστοί, που να τους φάει η μαρμάγκα,… και ψηφίζουν χρυσα αυγά.
Ε λοιπόν δεν μπορείτε να φανταστείτε χαρές μετά τα πρώτα τσαμπουκαλικια του διδύμου Τσίπρα-Βαρουφακη…
Η ελπίδα έφτασε λοιπόν και για τη μικροαστική λαϊκή δεξιά. Ελπίζουν ότι και πάλι θα πάρουν τα πάνω τους…
Ξαφνικά όλοι με το νικητή!
Και εμείς που ψηφιζαμε 3 της οικογενειας κάποτε και έπαιρνε 3 στο εκλογικό η ριζοσπαστική αριστερά, δεν ψαρώνουμε..
Τι σου είναι η ελπίδα φίλοι και φίλες.
Εξαιρετική κριτική Αθανάσιε και πολλά εύστοχα σχόλια στα τελευταια κείμενα.
Πολύ το απολαμβάνω ,ευχαριστώ!