φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Η Μαχητική Αναρχία είναι η Αναρχία (οι αναρχικοί πυρήνες, ολιγομελείς ομάδες) που μάχεται, που πολεμά το Κράτος και το Κεφάλαιο με όπλα (από βόμβες μολότοφ και γκαζάκια μέχρι βόμβες και Καλάσνικοφ) – οι αναρχικοί που συμμετέχουν σε αυτόν τον πόλεμο τον αποκαλούν επαναστατικό αγώνα. Διατείνονται ότι μπορούν να νικήσουν Κράτος και Κεφάλαιο,να επιβάλουν δηλαδή τη θέλησή τους στους αντιπάλους τους.
Νικώ σημαίνει είμαι ισχυρότερος από τον αντίπαλο, σε ηθικό, ιδεολογικό, οργανωτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Τα γεγονότα όμως διαψεύδουν κατηγορηματικά αυτές τις αποφάνσεις: όλα τα ένοπλα αντάρτικα των τελευταίων δεκαετιών σε Ελλάδα και Ευρώπη, και αλλού, εξαρθρώθηκαν, καταστάλθηκαν ανηλεώς και ηττήθηκαν. Παρ΄όλο που οι περισσότεροι από αυτούς που συμμετείχαν στον επαναστατικό αγώνα παραδέχτηκαν ότι η ένοπλη κατά του Κράτους βία είναι αδιέξοδο, κάποιοι συνεχίζουν με την προσδοκία ότι θα νικήσουν Κράτος και Κεφάλαιο με σκοπό να το τιμωρήσουν. Τα αποτελέσματα είναι πολύ γνωστά: άλλοι κρύβονται για να μην πιαστούν στα δίχτυα του Τέρατος, άλλοι έχουν φυλακιστεί, άλλοι έχουν τραυματιστεί στις μάχες κι άλλοι άφησαν την τελευταία τους πνοή πάνω στο δρόμο – κι αλλού.
Το ένοπλο αντάρικο του παρελθόντος και του παρόντος είναι η ορατή μορφή του τέλους της ένοπλης επαναστατικής βίας. Δεν είναι όμως η μόνη. Υπάρχουν κι αυτοί που αναβάλλουν την καταφυγή στην ένοπλη επαναστατική βία για αργότερα, όταν θα διαμορφωθούν οι κατάλληλες συνθήκες και προϋποθέσεις, όταν δηλαδή το προλεταριάτο θα είναι έτοιμο να εξοπλιστεί αφού αφοπλίσει τις ένοπλες δυνάμεις του Κράτους. Και το μεν και οι δε διατείνονται ότι κάποτε το προλεταριάτο πήρε τα όπλα, άρα θα τα πάρει και αύριο. Μεταξύ του μεν και των δε υπάρχουν κι αυτοί που δεν καταφεύγουν στην άμεση χρήση των όπλων αλλά είτε περιορίζονται σε ειρηνικές διαμαρτυρίες και συλλαλητήρια (ΚΚΕ) είτε προκρίνουν τη βία των ταραχών ( καταστροφές, λεηλασίες, εμπρησμοί), θεωρώντας ότι η κλιμάκωση αυτής της βίας θα εξαναγκάσει το μαχόμενο στους δρόμους προλεταριάτο να πάρει τα όπλα.
Διαφωνώ με όλες αυτές τις απόψεις και πρακτικές. Υποστηρίζω ότι όλοι οι τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου (ταξικής πάλης, ταξικού πολέμου, επαναστατικού αγώνα) είναι αναποτελεσματικοί και ανήκουν ανεπιστρεπτί στο παρελθόν – η τρομερή δύναμη της αδράνειας της παράδοσης τα κρατάει ακόμα στη ζωή, με τη μορφή όμως του Νεκροζώντανου. Ότι τα αιτήματα, η διαμαρτυρία, η διαδήλωση, οι ταραχές, οι εκλογές και η ένοπλη βία ήταν τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου που αντιστοιχούσε στην περίοδο της επέκτασης του καπιταλισμού, της σχετικής οπλικής ισορροπίας μεταξύ Κράτους και προλεταριάτου, της αναποτελεσματικής επιτήρησης και παρακολούθησης του προλεταριάτου από το Κράτος. Καμία από αυτές τις τρεις συνθήκες δεν υπάρχει πλέον.
Και όπως ζούμε το μεταίχμιο από την επέκταση στη συρρίκνωση του καπιταλισμού, ζούμε ταυτόχρονα τη μετάβαση από τους παρελθοντικούς τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου σε νέους. Η επαναστατική παράδοση ασφαλώς και επιβιώνει αλλά κάθε μήνας, κάθε χρόνος που περνάει και θα περνάει θα οδεύει ολοένα και ταχύτερα προς την εξαφάνιση. Το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε διατυπώνεται με τα εξής δύο ερωτήματα: θα υπάρχει κοινωνικός πόλεμος στο μέλλον; πώς θα διεξάγεται;
Είναι παντελώς αδύνατον να μην υπάρχει κοινωνικός πόλεμος – η ίδια η καπιταλιστική Κυριαρχία είναι αποκρυστάλλωση του κοινωνικού πολέμου. Το μείζον ζήτημα είναι το πώς θα διεξάγεται. Διατυπώνω μια πρώτη θεωρητική, αφηρημένη απάντηση: εάν οι Υποτελείς πολεμούσαν μιμούμενοι τον Κύριο ή εκτελώντας τις υποδείξεις Του, εάν δηλαδή πολεμούσαν όπως πολεμούσε ο Κύριος, στο μέλλον δεν θα πολεμούν όπως πολεμάει ο Κύριος. Δύο είναι οι κομβικές μετατοπίσεις, οι καινοφανείς τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου: η μετατόπιση από τον έλεγχο του χώρου στον έλεγχο του χρόνου (Πανταχού Απουσία) και η μετατόπιση από τα αιτήματα, τις διαμαρτυρίες, τις διακηρύξεις, τις υποσχέσεις, τις προσδοκίες στο πέρασμα στην πράξη (διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού).
Όσο θα αναδεικνύεται, όσο θα γίνεται πιο σαφής η αναποτελεσματικότητα, η αποτυχία των ιστορικών τρόπων διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου τόσο θα προβάλλουν στο προσκήνιο διλήμματα – κάθε εποχή μετάβασης είναι εποχή διλημμάτων. Όσοι και όσες δεν τα θέσουν θα αντιμετωπίζουν καθημερινά το φάσμα της αποτυχίας, της ήττας, της απόγνωσης· όσοι και όσες τα θέσουν και τα προβληματικοποιήσουν, στοχαστούν πάνω σε αυτά, θα επινοήσουν καινοφανείς τρόπους σκέψης και ζωής.
Σωστά πράγματα πιστεύω, θα ήθελα μόνο να σχολιάσω στο εξής σημείο: “Νικώ σημαίνει είμαι ισχυρότερος από τον αντίπαλο, σε ηθικό, ιδεολογικό, οργανωτικό και στρατιωτικό επίπεδο”. Και σε ηθικό και πνευματικό; Το ότι έχεις καλύτερο στρατό, σημαίνει ότι έχεις και ανώτερες αξίες και πολιτισμό;
Επαναστάτες συνείδησης,μου αρέσει περισσότερο,και ναι έλεγχος του χρόνου και φυσικά πέρασμα στην πράξη,ασφαλώς και δεν ειναι εύκολο,προυποθέτει συνειδητούς και,ελεύθερους πολίτες, ομάδες και μέλη συνεργάσιμα,με διευρυμένους ορίζοντες πέρα απο την στενότητα του εγώ,θέλει χρόνο οπως και να το κάνουμε,και μνημόνια πολλά ισως,ετσι για να δοκιμάσουμε τις αντοχές και τα όρια,τα δικά μας όρια,για να ειμαστε σε φόρμα .Ετσι κι αλλιώς ο χρόνος θα κυλήσει,οι παλιοί θα φύγουν,θα ρθουν αλλοι καινούργιοι,και δεν ξέρω αν ειμαι αισιόδοξος,πάντα το ποτήρι το εβλεπα μισοάδειο,εύχομαι να εχω κάνει λάθος.
Είμαι ισχυρότερος δεν σημαίνει ότι είμαι ανώτερος. Ο καπιταλιστής Κύριος, εδώ και πέντε τουλάχιστον αιώνες, είναι ισχυρότερος χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ανώτερος. Αλλά η λέξη ανώτερος είναι πολύ προβληματική, αφού, ως δηλώνουσα ύψος (άνω), δεν μπορεί παρά να είναι μια λέξη του Κυρίου. Από τη δική Του πλευρά, ό,τι είναι δικό του είναι ανώτερο, άρα και ισχυρότερο. Ναι, και σε ηθικό και σε πνευματικό είναι ισχυρότερος: η ηθική της εξόντωσης είναι μία ηθική, δεν υπάρχει αμοραλισμός, δεν υπάρχουν ανήθικοι άνθρωποι. Το πρόβλημα είναι ότι εμείς ενώ μπορούμε να γίνουμε ισχυρότεροι, δεν τα καταφέρνουμε. Και δεν τα καταφέρνουμε γιατί είμαστε προϊόντα της καπιταλιστικής Κυριαρχίας, η οποία παράγει έναν τύπο ανθρώπου που είναι καταδικασμένος να βρίσκεται σε απομόνωση (λόγω του ανταγωνισμού και του κτητικού ατομικισμού), άρα να είναι φοβισμένος, άρα να είναι αποβλακωμένος. Θα γίνουμε ισχυρότεροι σε όλα τα επίπεδα εάν πάψουμε να είμαστε απομονωμένοι, φοβισμένοι και αποβλακωμένοι.
Αν συνδέσουμε το κατεστημένο σύστημα παραγωγής και αναπαραγωγής (ανθρώπινων τύπων και κοινωνικών προτύπων) με την πατριαρχική οικογένεια,και ειναι ασφαλώς ετσι,τότε δεν μένει παρα η ανατροπή αυτής της δομής,της πατριαρχικής οικογένειας δηλαδή,κάτι που συνεπάγεται κατα την γνώμη μου την επιστροφή στην μητριαρχική,αποφεύγοντας ετσι την κτητική συμπεριφορά,αρχής γενομένης απο αυτής επι των τέκνων,το πλέον βασικό.Τα αλλα θα ερθουν μόνα τους,αλλά ποιος ειναι ετοιμος για κάτι τέτοιο?