φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Εάν ο Αδάμ και η Έυα ήταν οι πρώτοι άνθρωποι, ήταν γιατί ήταν οι τελευταίοι προάνθρωποι, οι τελευταίοι επιζήσαντες μιας μακράς διάρκειας περιόδου αλληλοκτονίας και αλληλοβοράς. Γίναμε άνθρωποι και επειδή καταφέραμε, με τη βοήθεια και της σκέψης και του ενστίκτου επιβίωσης και αναπαραγωγής, να σταματήσουμε την αλληλοκτονία και την αλληλοβορά προκρίνοντας τη συνύπαρξη και τη συμβίωση – μια επανάσταση, μια κομμουνιστική επανάσταση μάς έκανε ανθρώπους (ανθρωπογένεση) και ανθρώπινη κοινωνία (κοινωνιογένεση) . Οι ισχυρότατες όμως αρχέγονες δυνάμεις της ψυχής όχι μόνο δεν εξέλιπαν αλλά αποδείχτηκαν και δυσδάμαστες: ο ένας αδερφός θανάτωσε τον άλλον.
Ο homo necans, ο άνθρωπος που θανατώνει, δεν θανατώνει με την ίδια συχνότητα και τον ίδιο τρόπο τα θύματά του. Κατά την μεγαλύτερη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, την τροφοσυλλεκτική-κυνηγητική και τη νεολιθική, η πολεμική και η τελετουργική θανάτωση ήταν πολύ περιορισμένη και οι τρόποι θανάτωσης ποικίλοι. Αν και ποικίλοι όμως, πολλοί τρόποι θανάτωσης ήταν άγνωστοι – ένας από αυτούς και ο αποκεφαλισμός.
Ο αποκεφαλισμός εμφανίζεται στις ποιμενικές – νομαδικές κοινωνίες. Προσθέτω τον όρο νομαδικός για να διευκρινίσω ότι υπήρξαν, και υπάρχουν, κοινωνίες ποιμενικές, οι Μασάι στην Κένυα για παράδειγμα, που δεν ήταν νομαδικές. Ο αποκεφαλισμός του εχθρού ή του θύματος της τελετουργίας (της θυσίας) επιχωριάζει στις ινδοευρωπαϊκές, εβραϊκές, αραβικές, τουρκικές και μογγολικές κοινωνίες και επιβιώνει σε όλες τις κοινωνίες που προέρχονται από αυτές. Δεν γνωρίζω εάν υπάρχει μια ιστορία του αποκεφαλισμού, της καρατόμησης, αλλά δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιστορικός για να θυμηθεί ή να συνειδητοποιήσει τη συχνότητα του αποκεφαλισμού στις κοινωνίες του δυτικού πολιτισμού, της δυτικής, ποιμενικονομαδικής προέλευσης, Κυριαρχίας, Πόσοι βασιλιάδες δεν ήπιαν κρασί από τα κρανία των αντιπάλων τους! Πόσα κομμένα κεφάλια εχθρών, εσωτερικών και εξωτερικών, δεν επιδείχθηκαν δημοσίως! Πόσοι βασιλείς και αυτοκράτορες δεν έχασαν το κεφάλι τους από το τσεκούρι, το σπαθί και το μαχαίρι του δήμιου! Κι αυτή η καρμανιόλα, τι μεγαλοφυής μηχανική επινόηση του εν τω γεννάσθαι επεκτεινόμενου βιομηχανικού καπιταλισμού! Η οποία ήταν και το ερέθισμα για την επινόηση του διαφράγματος της φωτογραφικής μηχανής! Το διάφραγμα είναι μηχανισμός αποκεφαλισμού του φωτός!
Θα αντιληφθήκατε ότι δεν θα αργήσω να θέσω τα ερωτήματα της ημέρας: γιατί ο αποκεφαλισμός επινοήθηκε στις ποιμενικές-νομαδικές κοινωνίες; Γιατί επιβίωσε στις κοινωνίες που προήλθαν από αυτές; Γιατί εξαφανίστηκε, αν εξαφανίστηκε, στις καπιταλιστικές κοινωνίες, συνεχίζει όμως να υπάρχει σε περιοχές του μουσουλμανικού, αραβικού κόσμου; Γιατί η ρωμαϊκή Κυριαρχία προτιμούσε τη σταύρωση από τον αποκεφαλισμό;
Θα γνωρίζετε, φίλες και φίλοι, ότι οι ποιμενικονομαδικές κοινωνίες αναπαράγονταν με την εκτροφή ζώων, με την κατανάλωση κρέατος και ζωικών προϊόντων. Η μεγάλη συχνότητα και ποσότητα κατανάλωσης κρέατος στις δυτικές κοινωνίες είναι κατάλοιπο του ποιμενικού παρελθόντος. Η σφαγή των ζώων ήταν καθημερινή πρακτική. Εάν δεν έχετε σφάξει πρόβατο ή κατσίκα, προφανώς δεν θα γνωρίζετε ότι η σφαγή του ζώου δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Είναι τέχνη, με την αρχική σημασία της λέξης, είναι εξειδικευμένη επιδεξιότητα. Απαιτούνται κατάλληλα εργαλεία, πολύ κοφτερά εννοώ, και απαιτείται αποφασιστικότητα, δηλαδή παντελής απουσία οίκτου και ενοχών. Κι όλα αυτά για να γίνει η σφαγή όσο γίνεται συντομότερη, δηλαδή για να μην υποφέρει το θύμα χωρίς λόγο. Έχω δει γουρούνι να τρέχει στα τυφλά έξω από χοιροστάσιο στο χωριό μου με το κεφάλι κομμένο να κρέμεται μόνο από το δέρμα.
Η σφαγή του ζώου είναι αναγκαία αλλά δεν είναι επαρκής συνθήκη για την επικράτηση του αποκεφαλισμού. Χρειάζεται και κάτι άλλο: να εκληφθεί το θύμα ως εκτρεφόμενο ζώο. Θα έχετε ακούσει την νεοελληνική έκφραση τον έσφαξε σαν αρνί ή την απειλή θα σε σφάξω σαν κατσίκι. Ο αποκεφαλισμός δεν είναι μόνο ένας τρόπος θανάτωσης, είναι και μια δήλωση, μια απόφανση της σχέσης θύτη – θύματος: σε θανατώνω με αυτόν τον τρόπο, σου κόβω το κεφάλι, γιατί σε εκλαμβάνω ως εκτρεφόμενο ζώο. Ή: σε θανατώνω με αυτόν τον τρόπο για να σε υποβιβάσω, έστω και την ύστατη στιγμή, στην κατάσταση του εκτρεφόμενου ζώου.
Ο αποκεφαλισμός επιβίωσε στις κοινωνίες που προήλθαν από τις ποιμενικές (δουλοκτητικές, φεουδαρχικές, καπιταλιστικές) γιατί στις κυριαρχικές αυτές κοινωνίες ο Κύριος δεν έπαψε ποτέ να εκλαμβάνει τους Υποτελείς Του ως εκτρεφόμενα ζώα. Ο Πλάτων όριζε την πολιτική ως ανθρωποβοσκητική (ανθρωπονομική) ενώ στην Πολιτεία του προτείνει έναν πολύ αποτελεσματικό τρόπο ακατάλυτης, αιώνιας εμπέδωσης της Κυριαρχίας, αιώνιας αποτροπής της επανάστασης: εάν η κοινωνία οργανωθεί με πρότυπο το μαντρί, οι Υποτελείς αναπόφευκτα θα υποβιβαστούν στην κατάσταση των εκτρεφόμενων ζώων – ως γνωστόν τα πρόβατα δεν επαναστατούν, μόνο διαμαρτύρονται.
Ο τελευταίος δημόσιος αποκεφαλισμός στην Αγγλία έγινε το 1856, αν θυμάμαι καλά. Ο καπιταλιστής Κύριος εγκατέλειψε αυτόν τον τρόπο θανάτωσης μόνο αφού η καπιταλιστική κοινωνία οργανώθηκε με πρότυπο το μαντρί: από το εργοστάσιο και τη φυλακή, μέχρι το νοσοκομείο και το σχολείο, από το δρόμο και το μπαράκι, μέχρι το λεωφορείο και το γήπεδο. Κι ενώ η βιοπολιτική (βιοεξουσία), ο ποιμενικού τύπου και προέλευσης έλεγχος και αναπαραγωγή και ενίσχυση της ζωής, γενικευόταν, την ίδια στιγμή αυτή η γενίκευση ήταν και ο καλύτερος τρόπος απόκρυψης του ποιμενικονομαδικού στοιχείου. Κατά συνέπεια, ο αποκεφαλισμός ως σαφές και εμφανές κατάλοιπο του ποιμενικού τρόπου παραγωγής πετάχτηκε στα σκουπίδια.
Και δεν ήταν το μόνο ποιμενικό κατάλοιπο που πετάχτηκε – μόνο και μόνο για να επιβιώσουν άλλα, πολύ πιο σημαντικά. Στις δυτικές κοινωνίες υπάρχει μια αντιποιμενικονομαδική παράδοση, μια παράδοση εντοπισμού, μελέτης και εγκατάλειψης ποιμενικονομαδικών πρακτικών, αξιών, αντιλήψεων, κωδίκων συμπεριφοράς την οποία αγνοούμε – πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα η δυτική λογοτεχνία, που είναι σχεδόν στο σύνολό της αντιποιμενικονομαδική. Σε άλλες κοινωνίες, ποιμενικονομαδικής προέλευσης, η παράδοση αυτή δεν υπάρχει, ή είναι πολύ καταχωνιασμένη, περιορισμένη, περιθωριακή, όπως στις μουσουλμανικές αραβικές κοινωνίες. Με αποτέλεσμα το ποιμενικονομαδικό στοιχείο να είναι ισχυρό και να έρχεται πολύ συχνά αλλά και έντονα στο προσκήνιο.
Γιατί όμως η ρωμαϊκή Κυριαρχία προτιμούσε τη σταύρωση από τον αποκεφαλισμό; (Τον είχαν αφήσει στο περιθώριο και οι αρχαίοι Έλληνες Κύριοι). Δεν δυσκολευόμαστε να απαντήσουμε. Ο αποκεφαλισμός είναι ένας πολύ γρήγορος, αν βέβαια ο δήμιος είναι επιδέξιος καλλιτέχνης, και πολύ σύντομος τρόπος θανάτωσης. Κατά συνέπεια και πολύ λίγο επώδυνος, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο. Εάν έπρεπε να διαλέξουμε μεταξύ αποκεφαλισμού και σταύρωσης, ελπίζω ότι δεν θα κάναμε το φρικωδώς ανεπανόρθωτο λάθος να επιλέξουμε την σταύρωση. Το σφάξιμο διαρκεί λίγα δευτερόλεπτα και το θύμα, ζώο ή άνθρωπος, μέσα σε πολύ λίγα, ένα δυο, λεπτά της ώρας έχει καθαρίσει· κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης κυκλοφορούσε η φήμη ότι κατά την ώρα της καρατόμησης το θύμα ένιωθε μια δροσιά – δεν ξέρω τι να πω! Για να πεθάνεις όμως πάνω στο σταυρό θα πρέπει να περιμένεις μια βδομάδα, έχοντας κατά νου ότι κάθε δευτερόλεπτο είναι ένας αιώνας ανείπωτου πόνου: κάντε τον λογαριασμό και θα δείτε πόσοι αιώνες είναι μια βδομάδα.
Όταν ο Κύριος θανατώνει τους Υποτελείς, τους θανατώνει ή ως εκτρεφόμενα ζώα, που ξεψυχούν γρήγορα και σχετικά ανώδυνα ή ως ανθρώπους που ο θάνατός τους πρέπει να αργήσει, να αναβληθεί όσο γίνεται περισσότερο, ο πόνος να διαρκέσει όσο γίνεται περισσότερο: όσο μεγαλύτερη η διάρκεια του πόνου τόσο πιο σαφής η διατράνωση της ισχύος της Κυριαρχίας, του Κυρίου.
Κι αν πονάμε και ταλαιπωρούμαστε καθ΄ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, η διατράνωση της ισχύος του Κυρίου θα διαρκεί όσο και η ζωή μας. Ο πόνος και η ταλαιπωρία της ζωής μας θα είναι ένας ύμνος της ισχύος του Κυρίου, μια εξύμνηση της Κυριαρχίας. Κατά συνέπεια, όσο εμείς θα πεθαίνουμε, μας πεθαίνει η Κυριαρχία κάθε στιγμή, τόσο θα ζει η Κυριαρχία·
εάν εμείς ζήσουμε, αυτοί θα πεθάνουν.
Σχολιάστε ελεύθερα!