φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
πονοκέφαλε, εξαφανίσου – ακούμε τη διαταγή σε τηλεοπτική διαφήμιση του παυσίπονου Panadol Advance. Η διαταγή αυτή παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον: φέρνει στο προσκήνιο το αδιέξοδο της δυτικής ιατρικής, της ιατρικής του Κυρίου, της δυτικής ιατρικής Κυριαρχίας. Διότι, φίλες και φίλοι, όπως θα δούμε, η δυτική ιατρική είναι η ιατρική του Κυρίου, τουτέστιν, ιατρική από τον Κύριο για τον Κύριο. Δεν είναι ιατρική από τον Κύριο για τους Υποτελείς, ούτε ιατρική των Υποτελών για τους Υποτελείς ή (και) για τον Κύριο. Υπάρχει ιατρική των Υποτελών; Ασφαλώς και υπάρχει – υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, όσο καταχωνιασμένη κι αν είναι. Την ιατρική αυτή την αποκαλώ κομμουνιστική ιατρική κι όταν θα έρθει η ώρα, σε κάνα δυο μέρες, θα εκθέσω τις σκέψεις μου.
Εάν είναι ιατρική από τον Κύριο για τον Κύριο, τότε εμείς οι Υποτελείς δεν μπορεί παρά να είμαστε θύματά της, θύματά Του. Θα δείξω όμως ότι το πρώτο θύμα είναι ο ίδιος ο Κύριος. Σήμερα, θα ασχοληθώ με τη διαταγή της διαφήμισης· αύριο, θα δούμε.
Υπάρχει ο πονοκέφαλος, φίλες και φίλοι; Το κεφάλι μας πονάει; Όχι, κατά κανένα τρόπο, δεν μας πονάει το κεφάλι, δεν έχουμε ημικρανίες. Τι μας πονάει λοιπόν όταν λέμε έχω πονοκέφαλο; Πώς είναι δυνατόν να έχει κάποιος πονοκέφαλο;
Δεν μας πονάει το κεφάλι, ο εγκέφαλός μας πονάει! Γιατί πονάει; Δεν γνωρίζω εάν γνωρίζουμε ακριβώς. Ας δούμε με ποιον πρωταρχικό τρόπο είμαστε θύματα. Πάμε στον γιατρό και τον ρωτάμε, γιατρέ, τι έχω; Έχεις πονοκέφαλο, θα μας απαντήσει, λόγου χάριν. Δεν θα τον ρωτήσουμε γιατί έχω πονοκέφαλο, θα του ζητήσουμε να μας κάνει καλά. Κι αν κάνουμε το απαράδεκτο λάθος να τον ρωτήσουμε γιατί έχουμε πονοκέφαλο, θα μας κοιτάξει περίεργα και με περιφρόνηση. Σαν να μας λέει: η δουλειά μου είναι να σε θεραπεύω με φάρμακα, δεν είναι να σου εξηγώ από τι και γιατί ασθένησες.
Δεν χρειάζεται να είμαστε γιατροί για να συνειδητοποιήσουμε ότι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι, ολοένα και πιο συχνά, ολοένα και για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα υποφέρουμε από πόνους στον εγκέφαλο. Θα δούμε γιατί συμβαίνει αυτό. Ο πόνος αυτός, φίλες και φίλοι, ας τον πούμε φυσικό πόνο, είναι μια διαμαρτυρία. Άμα φάω τέσσερα πιάτα φασολάδα θα με πονέσει το στομάχι μου. Αυτός ο πόνος κάτι μου λέει, πολύ απλά και πολύ σαφώς: εγώ, το στομάχι σου, μαλάκα, δεν μπορώ να σαβουρώσω τέσσερις πιατάρες φασουλάδα, ένα καρβέλι ψωμί, ένα πιάτο τουρσί λάχανο και ένα κιλό κρασί! Αυτή την ποσότητα δεν μπορώ να την ανεχτώ, δεν μπορώ να την χωνέψω, κι αν τον κάνω θα το κάνω με πολύ μεγάλο κόπο και μόχθο. Μη με ζορίζεις, όπως ζορίζει εσένα το αφεντικό σου, μη μου βάζεις να κάνω απλήρωτες υπερωρίες, δεν είμαι υπηρέτης σου.
Δεν μπορούμε να πούμε δικό μου είναι το στομάχι μου, ό,τι θέλω το κάνω. Δεν έχουμε στομάχι, φίλες και φίλοι, μπορούμε να το κατανοήσουμε; Δεν έχουμε εγκέφαλο, όπως έχουμε σπίτι, αυτοκίνητο και μετοχές στο Χρηματιστήριο. Δεν έχουμε σώμα, μπορούμε να το κατανοήσουμε; Ζούμε με το στομάχι μας, ζούμε με τον εγκέφαλό μας, είμαστε, ζούμε με το σώμα μας. Το θέμα είναι πως ζούμε, ποια σχέση εγκαθιδρύουμε με το στομάχι και τον εγκέφαλο και το σώμα μας. Και, όπως καλά γνωρίζουμε, δύο είναι οι σχέσεις: η κυριαρχική και η συμβιωτική-συνεργασιακή.
Θα δείξω αύριο, μεθαύριο ότι η κυριαρχική σχέση είναι μια ψευδαίσθηση, παραίσθηση, μια αυταπάτη, μια απάτη. Στα δικά μας τώρα. Ο πόνος του εγκεφάλου είναι ένας φυσικός πόνος, άκρως απαραίτητος για τη ζωή, τόσο απαραίτητος ώστε μας επιτρέπεται να διατυπώσουμε τη σκέψη ότι η ζωή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον φυσικό πόνο: μόνο οι νεκροί δεν πονάνε, και δεν κλάνουν, και δεν αρρωσταίνουν. Με τον πόνο, θα εννοώ πάντα τον φυσικό, η ζωή, το σώμα, ο εγκέφαλος, η ψυχή διαμαρτύρεται: φίλε, κάτι δεν κάνεις καλά και με κάνεις και υποφέρω. Θα διαμαρτυρηθώ, θα διαμαρτυρηθώ, θα διαμαρτυρηθώ και μετά θα κουραστώ και θα σου τη πέσω πολύ άσχημα, φιλάρα: θα ακυρώσω την ύπαρξή σου μερικώς ή ολικώς: θα σε στείλω ή στον τάφο ή στο κρεβάτι, στο νοσοκομείο, στους γιατρούς.
Η δυτική ιατρική, η ιατρική του Κυρίου, έχει πολύ μεγάλο θέμα, πρόβλημα με την διαμαρτυρία του φυσικού πόνου. Αυτό το πρόβλημα του Κυρίου είναι ένα πολύ μεγάλο κοινωνικό ζήτημα, είναι ένα πολύ μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα. Πρέπει επειγόντως να το φέρουμε στο προσκήνιο. Εάν ο εγκεφαλόπονος είναι διαμαρτυρία, και είναι, γιατί να θέλουμε να εξαφανίσουμε τη διαμαρτυρία;
πονοκέφαλε, εξαφανίσου: ποιος διατάζει όμως, φίλες και φίλοι; Διατάζει η επιστήμη. Με την κατάποση του παυσίπονου όμως διατάζω εγώ: εγώ διατάζω τον πονοκέφαλο να εξαφανιστεί μέσω της επιστήμης και του παυσίπονου, μέσω της επιστήμης που έχει ενσωματωθεί στο παυσίπονο. Διατάζοντας η επιστήμη τη διαμαρτυρία να εξαφανιστεί, διατάζει τον χρήστη να διατάξει τον πονοκέφαλο να εξαφανιστεί. Διαταγή και εξαφάνιση, παντού και πάντα – αυτή είναι η Κυριαρχία, αυτή είναι η ιατρική της Κυριαρχίας.
Η διαταγή είναι ένας συνδυασμός έλλειψης, επιθυμίας και ικεσίας. Έλλειμμα ισχύος έναντι της φύσης· το έλλειμμα προκαλεί την επιθυμία· έλλειμμα ισχύος και επιθυμία εμφανίζονται, διατυπώνονται ως ικεσία: όταν διατάζουμε δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να παρακαλάμε, να ικετεύουμε, να εκλιπαρούμε. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που όταν εκλιπαρούμε, προσευχόμαστε, ζητάμε διατυπώνουμε την προσευχή, το αίτημα ως διαταγή. Κατά συνέπεια, η επιστήμη που διατάζει δεν είναι τίποτα άλλο από μια ελεεινή ζητιάνα.
Η διαταγή πονοκέφαλε, εξαφανίσου προϋποθέτει κάποια άλλη: πόνε, εξαφανίσου. Κι αυτή όμως προέρχεται από κάποια άλλη: θάνατε, εξαφανίσου: αυτή είναι η μήτρα όλων των ιατρικών ελλειμμάτων, επιθυμιών, ικεσιών, διαταγών. Αυτή η διαταγή είναι το κομβικό έλλειμμα, η κομβική επιθυμία, η κομβική ικεσία. Με αυτή τη διαταγή όμως θα συνεχίσουμε μεθαύριο το πρωί γιατί αύριο θα κάνουμε μια παρέκβαση: θα εξετάσουμε τη λέξη αθάνατος και θα δούμε ότι δεν σημαίνει μόνο αυτό που λέει η λέξη, δεν δηλώνει μόνο αυτόν που δεν πεθαίνει, αλλά και κάτι άλλο που λανθάνει τόσο υπαινικτικά ώστε μόνο μετά από σαράντα χρόνια μελέτης της Ιλιάδας κατάφερα να επισημάνω: αθάνατος σημαίνει (και) νικητής στη μάχη, αθανασία σημαίνει νίκη στον πόλεμο.
Η δυτική ιατρική είναι ιατρική του πολέμου.
Την πρόταση αυτή την έχω κάνει ήδη κορνίζα και την έχω κρεμάσει στο σαλόνι του εγκεφάλου μου – σαλόνι με τζάκι, μπαράκι, αναπαυτικούς καναπέδες, βιβλιοθήκη, φυτά εσωτερικού χώρου, μουσική τζαζ, καλή παρέα, καλό τσίπουρο, γάρα να γυρνάνε.
Σχολιάστε ελεύθερα!