όταν χάνω χρήμα, κερδίζω χρόνο· όταν χάνω χρόνο, κερδίζω χρήμα

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

 Ο χρόνος είναι χρήμα, πολύ ωραία, Κύριε, Α=Β· όταν χάνεις χρόνο, χάνεις χρήμα· όταν κερδίζεις χρόνο, κερδίζεις χρήμα. Αλλά, και: Β=Α, έτσι δεν είναι;: το χρήμα είναι χρόνος. Σε αυτή την περίπτωση, όταν χάνεις χρήμα, χάνεις χρόνο;

     Ναι, χάνεις χρόνο. Όταν όμως κερδίζεις χρήμα, κερδίζεις χρόνο; Τι σημαίνει κερδίζω χρόνο; Πώς είναι δυνατόν να χάνουμε και να κερδίζουμε χρόνο; Εάν πάω από την Καστανούσα στην Αθήνα με τα πόδια, θα χάσω χρόνο·  εάν πάω με το τρένο, θα χάσω λιγότερο, κι αν πετάξω με το αεροπλάνο, θα χάσω πολύ λιγότερο. Ό,τι και να κάνω, χρόνο θα χάσω.

     Ο λόγος που υπάρχουν οι εκφράσεις χάνω/κερδίζω χρόνο οφείλεται στην αντίληψη ότι ο χρόνος είναι λεία, ότι μπορώ να κατέχω τον χρόνο ως κτήμα. Εξ ου και η έννοια της μοίρας, η αρχική σημασία της οποίας είναι μερίδιο. Ο Θεός είναι ο κάτοχος του χρόνου κι από αυτόν τον χρόνο σου δίνω ένα κομμάτι, ένα μερίδιο, μια μοίρα. Ο Θεός μοιράζει χρόνο διότι είναι δικός Του, είναι η λεία Του και τη λεία Του την έχει αρπάξει από τους πιστούς Υποτελείς Του. Αυτή είναι η δουλειά του Θεού, να αρπάζει τον χρόνο των Υποτελών Του. Το χρήμα είναι  εργαλείο Του, είναι  όπλο Του. Εάν είναι όπλο Του, δεν θα πρέπει να Τον αφοπλίσουμε; Πώς; Αρπάζοντας το χρήμα Του; Μήπως χρησιμοποιώντας ολοένα και λιγότερο χρήμα;

    Ο χρόνος όμως είναι λεία μόνο εάν ο κοινωνικός πλούτος είναι λεία (ο χρόνος είναι χρήμα). Ξέρετε πώς έλεγαν οι  αρχαίοι Έλληνες αυτό που εμείς σήμερα λέμε κεφάλαιο (χρηματικό); Ο αντίστοιχος όρος είναι αφορμή, ναι,ναι, αφορμή. Η αφορμή είναι το σημείο από το οποίο ξεκινά η επίθεση, είναι το σημείο από το οποίο ορμά ακάθεκτος ο χρηματιστής για να μεγαλώσει με τον τόκο την αφορμήν του και να γίνει πιο ισχυρός, να αυξήσει την ισχύ του, που είναι και το πρωταρχικό μέλημα του Κυρίου.  

       Από τη στιγμή που ο Κύριος θέλει να γίνει Θεός, ο χρόνος ανήκει στον Κύριο: κατά συνέπεια, η μοίρα μας, το μέγεθος του μεριδίου χρόνου που μας παραχωρεί, η διάρκεια της ζωής μας επαφίεται στον Κύριο. Το πόσο θα ζούμε, θα το ορίζει ο Κύριος, το ορίζει ήδη.    

     Εάν είναι έτσι,  ο Υποτελής δεν μπορεί ούτε να χάνει ούτε να κερδίζει χρόνο – και χρήμα, ασφαλώς, δεν μπορεί να έχει τίποτα από αυτά. Να ποια είναι η συνέπεια αυτής της σκέψης: ο χρόνος δεν είναι χρήμα, το χρήμα δεν είναι χρόνος. 

     Δεν απομακρίνομαι παντελώς και ολοταχώς από τον τρόπο σκέψης του Κυρίου. Όταν χάνω, δεν έχω χρόνο, κερδίζω χρήμα· όταν χάνω, δεν έχω χρήμα, κερδίζω χρόνο. Όταν δεν έχουμε καθόλου χρόνο για τον Κύριο, όλο το χρήμα, όλος ο κοινωνικός πλούτος είναι δικός μας. Όταν δεν έχουμε καθόλου ατομικό πλούτο, δεν εννοώ αυτά που μας χρειάζονται για να ζήσουμε, όλος ο χρόνος είναι δικός μας. Στο κέρδος του Κυρίου παρατηρώ να αντιπαραβάλλεται, ως τάση, η απώλεια, η παραίτηση, η απεμπλοκή. Έχοντας κατά νου   ότι η απάτη, η αρχική σημασία της λέξης κέρδος επιβιώνει, δεν μπορεί να μην επιβιώνει,  μας  επιτρέπεται να σκεφτούμε ότι η αποκάλυψη της απάτης, ο εξοβελισμός του κέρδους, δεν μπορεί παρά να γίνει μέσω της απώλειας του χρήματος και του χρόνου.

     Θα προσθέσω δίπλα στην απουσία και την  απώλεια, την παραίτηση, την απεμπλοκή. Δεν βλέπετε την επιστροφή, την αναβίωση της αχρηστότητας και της ασημαντότητας; Πώς κι έτσι; Αλήθεια δεν σας εντυπωσιάζει η χρησιμότητα της αχρηστότητας και η σημαντικότητα της ασημαντότητας;

   Εάν νομίζετε ότι μπορείτε να γίνετε γρήγορα και εύκολα πλούσιοι και ισχυροί και διάσημοι, συνεχίστε να το κάνετε· εάν νομίζετε ότι με το μεροκάματο και με το μισθό κερδίζετε χρήμα χάνοντας χρόνο, ο οποίος δεν επανακτάται και δεν αγοράζετε τον Θεό μπάρμπα νάχεις, συνεχίστε να το κάνετε.

    Εάν αποτύχετε,  η εποχή μας είναι εποχή παταγώδους αποτυχίας, και δεν βρείτε καταφύγιο και αποκούμπι στην απουσία και την απώλεια, στην αχρηστότητα και την ασημαντότητα, τότε η ζωή η ίδια θα σας παράσχει αφειδώς και πολλή απώλεια και πολλή απουσία και πολλή χρησιμότητα και πολλή σημασία: θα πιάσετε πάτο. Θα το κάνετε με τη θέλησή σας ή θα το πάθετε χωρίς τη θέλησή σας; 

     Όποιος κι όποια είναι στον πάτο, στον άκρον άωτον της απουσίας και της απὠλειας, της αχρηστότητας και της ασημαντότητας, μόνο προς τα πάνω μπορεί να κοιτάξει. Ουαί και αλίμονο εάν λησμονήσει τους σωτήρες του, την απώλεια και την απουσία και όλα τα άλλα.

      Με τα πόδια λοιπόν, φίλες και φίλοι, με τα πόδια. Ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας της σύγκρουσης της  ακαταμάχητης βραδύτητας με την ευάλωτη επιτάχυνση. Για την επιτάχυνση όμως θα γράψω αύριο.

     Βρέχει. Το συγκλονιστικό νέο δεν σας το είπα: φτιάξαμε φούρνο, τον καίμε και ψήνουμε κάθε Σάββατο. Σήμερα: ρεβιθάδα σιφνιώτικη σε πήλινο, κότσι χοιρινό σε γάστρα, ψωμί τριών ειδών, σπανακόπιτα με λάπατα και σέσκουλο, γλυκό κολοκύθι. Στο τραπέζι θα είμαστε 8.

     Πως μαγειρεύω το κότσι. Του κάνω τρεις βαθειές τομές και τις γεμίζω με σκόρδο, μπόλικο σκόρδο, το χοιρινό θέλει σκόρδο. Αλάτι, πιπέρι, κίμινο, κάρι, περιχύνω με μπόλικο λεμόνι, λάδι, σιρόπι άγριου δαμάσκηνου (τσάπουρνα) και λικέρ κεράσι. Εάν έχει χώρο η γάστρα, που έχει,  ρίχνω και μερικές πατάτες με τη φλούδα, τις οποίες αλατίζω. Σε δυόμιση ώρες, το κότσι έχει γίνει λοκούμι.

      Αύριο πάλι.