κοινωνικό και πολιτικό αντάρτικο, ανοιχτό, χαρούμενο, μακράς διάρκειας, με ευρύτητα και ελευθερία σκέψης και πνεύματος

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Ο φίλος Θανάσης Κοντονάτσιος  αναρωτιέται, πολλοί και πολλές αναρωτιούνται: εάν η διαμαρτυρία (κινητοποίηση, συγκέντρωση, πορεία, διαδήλωση – ειρηνική ή ταραχώδης), η διεκδίκηση (αίτημα), η ένοπλη βία, οι εκλογές ανήκουν στο παρελθόν, όπως υποστηρίζεις, Αθανάσιε, τότε  οφείλεις αφενός μια εξήγηση γιατί ανήκουν στο παρελθόν και αφετέρου μια πρόταση ώστε να μπορέσουμε να διεξαγάγουμε τον κοινωνικό πόλεμο αποτελεσματικά και νικηφόρα. 

       Όλοι αυτοί οι τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου εμφανίστηκαν την εποχή της επέκτασης του καπιταλισμού, της σχετικής οπλικής ισορροπίας μεταξύ Κυρίου καπιταλιστή και Υποτελών Παραγωγών και της αδυναμίας του Κυρίου να επιτηρεί και να παρακολουθεί στενά και αποτελεσματικά τους Υποτελείς. Η επέκταση του καπιταλισμού επέτρεπε στον Κύριο να προβαίνει σε παραχωρήσεις, να υποχωρεί σε διαμαρτυρίες, να ανέχεται συγκεντρώσεις, πορείες, διαδηλώσεις, να ικανοποιεί αιτήματα και διεκδικήσεις, να ανέχεται την ύπαρξη κομμάτων της εργατικής τάξης, την καθολική ψηφοφορία· η στρατιωτική οπλική σχετική ισορροπία επέτρεπε την καταφυγή στην ένοπλη βία και στη διεξαγωγή μαχών, η έκβαση των οποίων θα μπορούσε να ήταν νικηφόρα – και υπήρξαν τέτοιες μάχες, πολλές.  Η αδυναμία αποτελεσματικής επιτήρησης και παρακολούθησης επέτρεπε την παράνομη και συνωμοτική δράση (χρήση όπλων, ληστείες, σαμποτάζ, κλπ.).

     Σήμερα, φίλες και φίλοι, από αυτές τις τρεις συνθήκες που επέτρεψαν την γέννηση και την ύπαρξη της ιστορικής Αριστεράς δεν υπάρχει ούτε μία. Η πολλών αιώνων ακάθεκτη επέλαση και επέκταση του καπιταλισμού τελείωσε στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι το 1973 ο καπιταλισμός επεκτείνονταν με ρυθμό αύξησης του Παγκόσμιου Ακαθάριστου Προϊόντος 5% κάθε χρόνο, για τριάντα ολόκληρα χρόνια. Από το 1973, ο ρυθμός επέκτασης του καπιταλισμού μειώνεται συνεχώς και τώρα προσεγγίζουμε μια κατάσταση διαρκούς στασιμότητας που θα εγκαινιάσει όχι μια  ακόμα καπιταλιστική κρίση ή ύφεση αλλά την ίδια τη συρρίκνωση του καπιταλισμού!  Αυτό σημαίνει ότι μεταξύ κέρδους και αναπαραγωγής της (καπιταλιστικής) Κυριαρχίας με τη βία ο Κύριος καπιταλιστής θα επιλέξει το δεύτερο, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι θα αδιαφορήσει για το πρώτο.

    Η σχετική οπλική ισορροπία ανατράπηκε υπέρ του Κυρίου (τανκς, αεροπλάνα, πυρηνικά όπλα, διαστημικά όπλα), ενώ ο Κύριος μπόρεσε να γίνει θεός, πανταχού παρών, με την εφεύρεση της φωτογραφικής μηχανής, της μηχανής λήψης, του τηλεφώνου, τους κατασκοπευτικούς και επιτηρητικούς διαστημικούς δορυφόρους (τα μάτια του Θεού), του διαδικτύου: ο Κύριος επιτηρεί και παρακολουθεί στενά,  αποτελεσματικά και άκρως αποδοτικά τους Υποτελείς: γνωρίζει ανά πάσα όχι μόνο που βρίσκονται και τι κάνουν αλλά και τι σκέφτονται, τι αισθάνονται, τι προγραμματίζουν. Δεν αρνούμαι ότι υπάρχουν ακόμα κάποια διάκενα, κάποια περιθώρια που επιτρέπουν την ύπαρξη των μορφών δράσης του παρελθόντος αλλά είναι τόσο στενά που μάλλον προκαλούν δράματα και δυσφορία και απόγνωση παρά χαρά και ευφορία και γνώση. Είναι ζήτημα χρόνου: θα εκλείψουν πολύ σύντομα.

    Είμαστε σε θέση να σκιαγραφήσουμε αδρομερώς το μέλλον: ο παροξυσμός του ανταγωνισμού, λόγω της συρρίκνωσης του καπιταλισμού, θα επιφέρει την κοινωνική καταβαράθρωση αυταπασχολούμενων, μικρών και μεσαίων παραγωγικών και εμπορικών επιχειρήσεων, την αύξηση του αριθμού των ανέργων, τον σταδιακό περιορισμό έως και κατάργηση του Κράτους πρόνοιας, την επέκταση της φτώχειας, της ασιτίας και της πείνας και της δίψας,  τη διάχυση της εγκληματικότητας, την εξάπλωση επιδημιών, το ξέσπασμα τοπικών πολέμων, την εξόντωση περιττών και πλεοναζόντων πληθυσμών. Ήδη τα ζούμε όλα αυτά τα δεινά, μόνο που θα επιδεινωθούν και θα εμφανιστούν κι άλλα, πολλά.

    Είμαστε λοιπόν καταδικασμένοι;

     Όχι, δεν είμαστε καταδικασμένοι. Εάν θεωρούσα ότι είμαστε, δεν θα έγραφα ούτε μία λέξη. Θεωρώ ότι ο Κύριος καπιταλιστής βρίσκεται ενώπιον ενός αξεπέραστου αδιεξόδου: θα ήθελε να είναι πιο ισχυρός από ό,τι είναι αλλά δεν μπορεί: δεν μπορεί να γίνει αθάνατος και δεν μπορεί να απεξαρτηθεί από τους Υποτελείς Παραγωγούς. Η αδυναμία ολοσχερούς καθυπόταξης της φύσης από τον Κύριο και η  παραγωγή του κοινωνικού πλούτου είναι τα  πλεονεκτήματά μας.

     Η οπλική υπεροχή του Κυρίου και η δυνατότητα στενής και αποτελεσματικής παρακολούθησης των Υποτελών με παρωθεί να καταλήξω στο εξής συμπέρασμα: σήμερα, εννοώ τις προσεχείς δεκαετίες, θα πρέπει να αποφύγουμε μια κατά μέτωπο σύγκρουση με τον Κύριο, έχοντας επίγνωση ότι μακροπρόθεσμα αυτή η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Αυτό το οποίο μπορούμε να κάνουμε είναι μια γενίκευση,μια επέκταση της ανυπακοής, της παραίτησης, της απουσίας, του περάσματος στην πράξη στο πεδίο της εργασίας και της παραγωγής του κοινωνικού πλούτου και στο πεδίο της πολιτικής.

     Θα περιοριστώ σήμερα να εκθέσω τις προτάσεις μου στο πεδίο της πολιτικής. Δέχομαι ότι με την πολιτική μπορούμε να επιλύσουμε πολλά κοινωνικά, άρα και προσωπικά προβλήματα, ότι μπορούμε να δράσουμε όλοι και όλες μαζί υπερβαίνοντας τις επιμέρους ιδιαιτερότητες και διαφορές, δηλαδή να νικήσουμε ακόμα κι αν δεν έχουμε απτά αποτελέσματα. Δέχομαι επίσης ότι δεν νοείται πόλεμος χωρίς οργάνωση, κι αυτό σημαίνει την σύμπηξη, τη συγκρότηση ενός κόμματος. Το οποίο όμως δεν θα είναι ένα μικρό Κράτος, δεν θα είναι στρατώνας, δεν θα είναι μαντρί αλλά μια κομμουνιστικότητα, μια ομοσπονδία ελεύθερων και αυτόνομων συμβιωτικών, παραγωγικών, καλλιτεχνικών, καταναλωτικών και άλλων μορφών ολιγομελών ομάδων – υπάρχουν ήδη χιλιάδες.

    Το κόμμα αυτό θα φέρει στο προσκήνιο τις δυνατότητες της εποχής μας, τις οποίες αγνοεί το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των Υποτελών Παραγωγών και μη: ο πλούτος που παράγεται είναι τεράστιος, παράγεται συλλογικά, γρήγορα και από ολοένα και λιγότερους παραγωγούς. Αυτό σημαίνει θα μπορούσαμε να εργαζόμαστε όλοι και όλες έξι μήνες το χρόνο με  προοπτική τους δύο μήνες και να ζούμε αξιοπρεπώς – μόνο έτσι μπορούμε να επιλύσουμε και το πρόβλημα της πολύωρης και εξαντλητικής δουλείάς  αλλά και το πρόβλημα της ανεργίας.  Η κεντρική επιδίωξη του κόμματος θα είναι η επίλυση της ανεργίας μέσω της δραστικής μείωση του χρόνου εργασίας· εξ ου και ο τίτλος του κόμματος που προτείνω: τετράωρο και μισθός για όλους. Η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας μπορεί να επιτευχθεί όχι ως αίτημα που θα ικανοποιήσει ο Κύριος αλλά ως πέρασμα στην πράξη – αφενός των ενεργών Παραγωγών (του βιομηχανικού προλεταριάτου) και αφετέρου των εκτός καπιταλιστικής παραγωγής παραγωγών των συμβιωτικών όμάδων.   

     Το κόμμα αυτό θα διακηρύξει ανοιχτά ότι δεν θα γίνει ποτέ κυβέρνηση και ότι δεν θα καταφύγει στην άσκηση ένοπλης βίας. Σε περίπτωση συμμετοχής στις εκλογές, θα εκλέγονται όλοι οι υποψήφιοι και μόνο μια φορά. Εκ των πραγμάτων, το κόμμα αυτό θα δημιουργήσει όσο γίνεται περισσότερα προβλήματα στον Κύριο καπιταλιστή και θα πρέπει να έχει συνείδηση αυτής της επιλογής.

     Το κόμμα θα πρέπει να συντονίσει την κοινωνική ανυπακοή και το πέρασμα στην πράξη, θα πρέπει δηλαδή να συντονίσει την δημιουργία και την εξάπλωση συμβιωτικών ομάδων σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής, να ενισχύσει την σε εξέλιξη διεύρυνση του κομμουνισμού  ώστε να θέσουμε τις πρώτες βάσεις του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής. Μπορούμε να ελέγξουμε ένα πολύ μεγάλο μέρος της παραγωγής απομακρυνόμενοι από την καπιταλιστική παραγωγή, αν και αυτή η προπτική έχει σαφή όρια. Η στιγμή της μετωπικής σύγκρουσης θα είναι αναπόφευκτη, είναι όμως κάτι που θα απασχολήσει τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.

    Θα συνεχίσω αύριο.