φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Διατύπωσα την άποψη ότι, εάν οι Παλαιστίνιοι θέλουν να νικήσουν, δηλαδή να ζήσουν (η ζωή είναι η κομμουνιστική νίκη, ή, ο κομμουνισμός είναι η νίκη της ζωής), τότε δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το να φύγουν αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αποφύγουν την εξόντωση, δεν μπορούν δηλαδή να εξοντώσουν τους εξοντωτές τους, δεν μπορούν να διώξουν τους διώκτες τους. Η άποψη αυτή θα σας φανεί από αφελής έως φαιδρή, από ψευδαίσθηση έως βλακεία, ίσως και σκανδαλώδης. Το κατανοώ, πλήρως, και δεν πρόκειται ούτε να καγχάσω ούτε να διαμαρτυρηθώ. Θα περιοριστώ να γίνω πιο σαφής.
Εάν, λέω εάν, όντως ο σκοπός του ισραηλινού Κράτους είναι η εκδίωξη/εξόντωση των Παλαιστινίων, κι εγώ υποστηρίζω ότι αυτός είναι, τότε, λογικά σκεπτόμενοι, ο μόνος τρόπος για να ζήσουν είναι να φύγουν. Εκείνο που δεν μπορώ να κατανοήσω είναι το εξής: ποιος θεωρούν οι Παλαιστίνιοι ότι ο σκοπός του αντιπάλου; Η καθυπόταξη ή η εκδίωξη/εξόντωση;
Βλέπω στην τηλεόραση Παλαιστίνιους, άνδρες και γυναίκες, να μεταφέρουν τραυματίες και να θάβουν νεκρούς, κραυγάζοντας ο Θεός είναι μεγάλος και θα τιμωρήσει, θα εκδικηθεί τους Ισραηλινούς. Εικάζω ότι έτσι νιώθουν και σκέφτονται όλοι ή σχεδόν όλοι οι Παλαιστίνιοι. Εάν αποκωδικοποιήσουμε αυτή τη φράση, θα μπορούσαμε να την διατυπώσουμε ως εξής: είμαστε ισχυροί, κι αν δεν είμαστε θα γίνουμε, και μια μέρα θα σας τιμωρήσουμε, θα εκδικηθούμε που μας βομβαρδίζετε και μας ακρωτηριάζετε και μας σκοτώνετε. Θα πολεμήσουμε και μια μέρα θα νικήσουμε γιατί ο Αλλάχ είναι ακμπάρ.
Διαπιστώνω μια αναντιστοιχία μεταξύ του σκοπού του ισραηλινού Κράτους και της μη συνειδητοποίησης του σκοπού αυτού από τους Παλαιστίνιους. Η αναντιστοιχία αυτή είναι ολέθρια. Υπάρχει κάποια εξήγηση; Ναι, υπάρχει: δεν θέλουν να φύγουν από τη γη τους. Το κατανοώ, όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Ούτε η ιστορική Αριστερά, σε όλον τον κόσμο και στην Παλαιστίνη, το συνειδητοποιεί: πλήττεται η αγωνιστική ταυτότητα. Με δυο λόγια, οι Παλαιστίνιοι δεν συνειδητοποιούν ότι πρόκειται για πόλεμο εξόντωσης γιατί δεν θέλουν να φύγουν από τη γη τους και γιατί πλήττεται η αγωνιστική ταυτότητα. Μήπως θεωρούν ότι ο Κύριος, το ισραηλινό Κράτος, είναι καλός και φιλάνθρωπος, ότι δεν είναι εξοντωτής;
Τί θα κάνουν εάν, κάποια μέρα, συνειδητοποιήσουν την τελική επιδίωξη του ισραηλινού Κράτους; Ή θα μείνουν εκεί και θα πεθάνουν, είτε γιατί δεν θα θέλουν να αφήσουν τη γη τους είτε γιατί θεωρούν ότι αυτοί θα είναι που τελικά θα εξοντώσουν τους ισραηλινούς, είτε αποδεχόμενοι το κισμέτ τους, ή θα σκεφτούν να φύγουν, θα θελήσουν να φύγουν, θα προσπαθήσουν να φύγουν.
Το να σκεφτούν, να θελἠσουν, να προσπαθήσουν να φύγουν ως λαός όχι ως οικογένειες, θα είναι μια κοσμογονική επανάσταση διότι αρχικά τουλάχιστον θα εκθέσει την παγκόσμια Κυριαρχία και ίσως και την παγκόσμια κοινή γνώμη: ο σκοπός είναι σαφής, η φυγή, η ζωή· ο τρόπος μας ενδιαφέρει, εκεί βρίσκεται η άλλη πλευρά της επανάστασης: πώς θα ληφθεί η απόφαση, σε ποιούς θα απευθυνθούν, θα γίνει δεκτή η επιθυμία τους;
Σχέδια επί χάρτου, θα μου πείτε. Κι εγώ θα σας απαντήσω ανερυθρίαστα: ναι, σχέδια επί χάρτου! Και θα εξηγηθώ όταν μεθαύριο γράψω για την υπερβολή ως έναν, από τους πολλούς, πολύ αποτελεσματικό τρόπο απαδιάρθρωσης ενός καθιερωμένου τρόπου σκέψης.
Πρέπει να ζυμώσω, θα συνεχίσω αύριο το πρωί.
Σχολιάστε ελεύθερα!