φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Δύο (θα) είναι οι πρωταρχικές δραστηριότητες της Αριστεράς του μέλλοντος, που διαμορφώνεται σιωπηλά και θα εμφανιστεί όταν και τα τελευταία απομεινάρια της ιστορικής Αριστεράς αποτύχουν, αποδείξουν την απροθυμία τους και την ανικανότητά τους να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων της εποχής της συρρίκνωσης του καπιταλισμού, σε λίγα χρόνια: η ανάδειξη των δυνατοτήτων της εποχής μας, με βασική αυτήν της παραγωγής του αναγκαίου κοινωνικού πλούτου από όλους, με άλλους τρόπους και με εργασία που δεν θα ξεπερνάει, αρχικά, τους δύο με τέσσερις μήνες το χρόνο και η προετοιμασία για την αντιμετώπιση των δεινών που έρχονται στα πρσεχή χρόνια του 21ου αιώνα, μιας και ο Κύριος όχι μόνο θέλει αλλά επιχειρεί ήδη να εξαλείψει τις δυνατότητες της εποχής μας με την προληπτική αντεπανάσταση (νεοφιλελευθερισμός) που έχει εξαπολύσει εδώ και δεκαετίες και θα εντείνει όσο θα πλησιάζει και θα αρχίζει και θα επικρατεί και θα γενικεύεται η συρρίκνωση του καπιταλισμού. Δεινά που δεν θα πέσουν από τον ουρανό αλλά θα προκαλέσει συνειδητά και οργανωμένα και προγραμματισμένα ο αδίστακτος και αμείλικτος Κύριος καπιταλιστής, ο Κύριος και Αυθέντης του κόσμου τούτου, προκειμένου να αντιμετωπίσει την αποσύνθεση και την παρακμή της καπιταλιστικής Κυριαρχίας.
Προετοιμασία για την αντιμετώπιση των δεινών σημαίνει συνειδητοποίηση και υπέρβαση των ποικίλων και παντοίων αυταπατών, της φάκας που στήνει ο Κύριος για να μας πιάσει ανυποψίαστους, αφελείς, αποβλακωμένους, αδύναμους, ανίκανους, αδέξιους. Η βασική αυταπάτη, η ολέθρια αφέλεια είναι να έχουμε σχηματίσει, να σχηματίζουμε την πεποίθηση, την πίστη, την εντύπωση, τη βεβαιότητα ότι ο Κύριος, οι Υπηρέτες Του, το Κράτος Του, είναι καλός και αγαθός και φιλάνθρωπος και άγιος και άρα δεν καταστρέψει, δεν θα εξοντώσει. Εάν αυτή η αυταπάτη δεν εξοβελιστεί, εάν δεν συνειδητοποίησουμε ότι ο Κύριος είναι αδίστακτος, ανηλεής, αιμοβόρος, πολεμοχαρής, φιλοπόλεμος άρπαγας, καταστροφέας και εξοντωτής, τότε θα ήταν καλύτερα να μην είχαμε γεννηθεί – τόσο δύσκολα χρόνια έρχονται, τόσο αποτρόπαια θα είναι τα έργα του Κυρίου ημών.
Ο Κύριος όμως είναι πρώτα από όλα σχιζοφρενής και η Κυριαρχία του είναι σχιζοφρένεια.
Εάν ένας εργάτης διατείνεται ότι είναι ο Ναπολέων ή ο Χριστός, τότε αυτός ο εργάτης είναι ένας σχιζοφρενής εργάτης που θα είναι μόνο σχιζοφρενής γιατί σχιζοφρένεια και εργασία είναι παντελώς ασύμβατα. Οι φρένες, ο τόπος της σκέψης και της επιθυμίας, του εργάτη σχίζονται στα δύο, δια-σχίζονται από την αδυναμία της αλλαγής της αβίωτης πραγματικότητας και την επιθυμία κατασκευής μιας άλλης. Αυτή είναι με πολύ λίγα και με πολύ απλά λόγια της σχιζοφρένειας. Κατα μία έννοια, ως τρόφιμοι της καπιταλιστικής απέραντης στάνης/στρατώνα/φυλακής, δεν γίνεται να μην είμαστε όλοι και όλες σχιζοφρενείς, μόνο που υπάρχει κάτι στην πραγματικότητα που δεν μας αφήνει να ξεφύγουμε – ο εμμενής κομμουνισμός· δεν το κατανοοούμε αλλά που θα πάει, θα το κατανοήσουμε.
Για την αδυναμία και την επιθυμία του Κυρίου έχουμε γράψει πολλά και θα γράψουμε περισσότερα. Μιλώντας όμως και γράφοντας για την αδυναμία και την επιθυμία του Κυρίου δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να γράφουμε για την σχιζοφρένειά του. Δύο, από τις πολλές, εκδηλώσεις της σχιζοφρένειάς του είναι η θρησκεία Του και η εξ αυτής καταγόμενη μεταφυσική Του. Η σχιζοφρένεια του Κυρίου είναι ήδη πανταχού παρούσα στο Κείμενό Του, την Ιλιάδα – και στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά όχι με τόσο συγκλονιστικό και εντυπωσιακό τρόπο. Για τον ήρωα Κύριο η πραγματικότητα είναι αβίωτη: ηττάται από τη φύση (θάνατος) και από τον (όποιον) αντίπαλό Του – αυτή είναι η αδυναμία του. Κατά συνέπεια, η πραγματικότητα είναι ελαττωματική και πρέπει να αλλάξει – αυτή είναι η επιθυμία Του: να μην ηττάται ούτε από τη φύση ούτε από τον όποιον αντίπαλό του – εάν γίνει αθάνατος, με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Μπορεί ο εργάτης να λέει ανερυθρίαστα ότι είναι ο Ναπολέων, ο ήρωας Κύριος όμως μας το λέει έμμεσα, πλάγια, υπαινικτικά: όλοι οι μείζονες ήρωες είναι εγγόνια των θεών, της προσωποποίησης της Ισχύος δηλαδή.
Ο Κύριος δεν θα πει ποτέ ότι είναι ο θεός εάν δεν γίνει θεός, αθάνατος δηλαδή. Γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι εάν υποστηρίξει ότι είναι ο θεός, θα χειροτερέψει κατά πολύ την κατάστασή Του. Κι αφού δεν υπάρχει, προς το παρόν, όπως πιστεύει, τρόπος να πραγματοποιήσει την επιθυμία Του να γίνει αήττητος, τότε ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσει την αδυναμία Του και να διαχειριστεί την αδιαλείπτως αναφυόμενη σχιζοφρένεια Του δεν είναι άλλος από τη
βία.
Ο βίος (>το βιός, περιουσία, ισχύς) είναι αποίκιση της ζωής με τη βία.
Ο Κύριος καταφεύγει στη βία για να μην γίνει ολοσχερώς σχιζοφρενής. Δεν μπορεί μία γυναίκα να είναι ολίγον έγκυος, ο Κύριος όμως μπορεί να είναι ολίγον σχιζοφρενής – κι αυτό είναι το χειρότερο, αυτό είναι το δράμα που ζούμε με την Κυριαρχία. Πόσο ακίνδυνοι υπήρξαν και είναι και θα είναι οι πλήρως σχιζοφρενείς Κύριοι!
Ας μην το ξεχνάμε: ό,τι αποτελεί κίνδυνο για την Κυριαρχία, ο Κύριος θα το αντιμετωπίσει με απεριόριστη βία – καταστροφή και εξόντωση. Όσο πιο πολύ θα διατρέχει τον κίνδυνο να σχιζοφρενήσει, να δια-σχισθούν οι φρένες Του από ριζική αδυναμία και ριζική επιθυμία, μπροστά στο αδιέξοδο της αδυναμίας εκπλήρωσης των πολλών χιλιετιών διάρκειας επιθυμιών Του, τόσο πιο αδίστακτα και αμείλικτα θα καταφεύγει στη βία, στην καταστροφή και την εξόντωση.
Ο Κύριος δεν είναι αμοραλιστής – δεν υπάρχει αμοραλισμός: υπάρχει η ηθική της εξόντωσης, με την οποία θα ασχοληθούμε αύριο γιατί τώρα θα πάω να ταΐσω και να ποτίσω τις κότες, να καθαρίσω το κοτέτσι, να ποτίσω κάποια λαχανικά που φύτεψα χτες, να φέρω κοπριά από ένα μαντρί, να καλουπώσω τη βάση πάνω στην οποία θα χτίσω φούρνο και ξυλόσομπα (με τούβλα, παρακαλώ!), θα πάω στο βουνό να κόψω παλούκια και τα όψιμα φασολάκια.
Δύο πράγματα σκεφτόμαστε λίγο πριν κοιμηθούμε: ή, πως θα θέλαμε να ζούσαμε, ή, τις δουλειές που έχουμε να κάνουμε αύριο. Το πρώτο λέγεται φρίκη, το άλλο κομμουνισμός.
Λ., ελπίζω να κρατήσεις σπόρους από τα πεπόνια!
Σχολιάστε ελεύθερα!