ζω για την παρέα, όχι για την συμφωνία·

Ιερός Αυγουστίνος:

Μην απελπίζεστε – ένας από τους  ληστές σώθηκε.

Μην προτρέχετε – ένας από τους  ληστές καταδικάστηκε.  

     φἰλες και φίλοι, καλή σας μέρα

   Φαντάζομαι πως μπορώ να εικάσω τι θα συζητούσαμε όταν σε βαθειά γεράματα, περιμένοντας τον Γκοντό, τον ακατάλυτο θάνατο, καθόμασταν σε ένα τραπέζι και πίναμε το κρασάκι μας ο Νίκος Μαζιώτης, ο Γιάννης Τζανάκος, ο Μιχάλης (kleovis), o Άκης Γαβριηλίδης, φίλοι από τα μπλογκ Αθέμιτα και Eagainst και ο Αθανάσιος Τριανταφυλλιά Δρατζίδης. Τί θα μας ενδιέφερε, να απολαύσουμε την παρέα ή να πείσουμε τους άλλους να συμφωνήσουν με τις δικές μας απόψεις; Απόλαυση της παρέας σημαίνει ελευθερία και ευρύτητα πνεύματος, που ερείζεται στην διαπίστωση ότι κριτής δεν μπορεί παρά να είναι ο χρόνος· σημαἰνει ακόμα ότι διακριτικότητα είναι να είσαι στην παρέα σαν να μην είσαι εκεί.

      Σήμερα, εγώ υποστηρίζω ότι το 2024 το ΚΚΕ θα πάρει στις εκλογές, εάν δεν καταλυθεί η καπιταλιστική δημοκρατία μέχρι τότε, 0, 12% ·  κάποιος, ο Αντώνης Μπαλασόπουλος, ας πούμε, θα υποστηρίξει ότι θα πάρει 17%, για να θυμηθούμε κι ένα στόχο του ΚΚΕ πριν από καμιά εικοσαριά, τριανταριά χρόνια. Θα πρέπει να περιμένουμε το 2024 για να δούμε ποιος θα επιβεβαιωθεί και ποιος θα διαψευστεί.  Ο χρόνος είναι ο κριτής όλων των εκτιμήσεων που αφορούν τη συγκυρία και το μέλλον. Όσο για το παρελθόν, δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα τσακωθώ και θα βριστώ  με κάποιον εάν η προσέγγισή του είναι διαφορετική γιατί απλούστατα δεν μπορεί να υπάρξει κριτής, οπότε μας επιτρέπεται να καταθέτουμε τα επιχειρήματά μας σε μια προοπτική διαρκούς κριτικού ελέγχου.

      Μου φαίνεται πως δεν υπενθυμίζω τόσο συχνά όσο θα έπρεπε ότι έστησα την Σχολή για να δημοσιεύω τα ερωτήματά μου, τις σκέψεις μου και τις έρευνες και μελέτες μου, αφού όλοι οι άλλοι δρόμοι ήταν και παραμένουν κλειστοί, δρόμοι που ελέγχουν ακόμα και αντιεξουσιαστές και αναρχικοί που η αντιπάθειά τους στο πρόσωπό μου είναι ολοφάνερη – εάν εξαιρέσουμε κάποιους ελάχιστους φίλους και φίλες. Το δεύτερο όμως κίνητρο είναι πιο σημαντικό: την έστησα για να γνωρίσω φίλους και φίλες, για να κάνουμε παρέα, να συζητήσουμε, να φάμε και να πιούμε, να συνεργαστούμε, να συγκρουστούμε και, επομένως, ή να ανεβάσουμε το επίπεδο της επικοινωνίας ή να χωρίσουμε – πολλές φορές ο χωρισμός είναι απελευθέρωση. Εδώ και πέντε χρόνια και δημοσίευσα και γνώρισα φίλους και φίλες, που θα είναι φίλοι για όλα τα επόμενα χρόνια που μου απομένουν να ζήσω, χωρίς να μου διαφεύγει ότι αύριο μπορεί να ψοφήσω. Αυτά τα δύο κίνητρα θα τα συμπυκνώσω σε μια επιθυμία: θέλω να ζήσω τον κομμουνισμό σήμερα, τώρα, όσο ζω. Τον κομμουνισμό όμως δεν τον ζεις μόνος σου σε μια σπηλιά στο βουνό, τον ζεις με άλλους και άλλους. Αυτοί οι άλλοι είναι η οικογένεια, η οποία είναι κομμουνιστικότητα, και η συμβίωση με τους φίλους.

        Θα μου πείτε ότι αυτός που ζεις δεν είναι κομμουνισμός. Δεν πειράζει, κανένας δεν είναι τέλειος. Η βασική μου αρχή είναι η εξής: πρώτα θα πράττεις και μετά τα θα μιλάς. Θεωρώ ότι η πιο επαναστατική πράξη σήμερα είναι η ομαδική παραγωγή της τροφής – ακόμα και η αυτοπαραγωγή είναι μια μορφή ομαδικής παραγωγής. Ζω  όπως θα ζούσα εάν γινόταν μια επανάσταση και το όραμα γινόταν πραγματικότητα. Πάλι στη φύση θα ζούσα, πάλι τροφή θα παρήγαγα, πάλι θα διάβαζα και θα έγραφα και θα έτρωγα και θα έπινα με φίλους και φίλες. Αυτές είναι οι δικές μου επιλογές. Δεν θέλω να τις επιβάλω σε άλλους και άλλες – σέβ0μαι απολύτως τις επιλογές των άλλων αλλά κανείς δεν μπορεί να με αποτρέψει από το να θλίβομαι όταν πέφτουν νεκροί από τα πυρά του Κυρίου, τραυματίζονται, φυλακίζονται, ταλαιπωριούνται και βασανίζονται.

    Ζω τον κομμουνισμό και την κοινωνική επανάσταση γιατί υποφέρω από μια ανίατη πάθηση: δεν μπορώ το μεροκάματο, την μισθωτή εργασία. Δεν το μπορώ το ρολόι!  Δεν τη μπορώ τη διαταγή! Το τι έχω κάνει στη ζωή μου για να το αποφύγω δεν λέγεται γραπτώς. Στα 38 μου κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το μερόκαματο, τον εξευτελισμό δηλαδή, την ταπείνωση, δεν μπορώ να το αποφύγω, εάν εξαιρέσουμε βέβαια την ριζική λύση της αυτοκτονίας. Μου αρέσει όμως τόσο η ζωή που κι εκεί ακόμα απέτυχα. Είμαι η προσωποποίηση της αποτυχίας, τόσο πετυχημένος είμαι. Σάββατο θάψαμε τη μάνα μου, τη Δευτέρα ο εργολάβος το αφεντικό μου με απειλούσε και με έβριζε ότι θα μου γαμήσει το μουνί της μάνας μου. Αφού έκανα λοιπόν ένα μεγάλο κύκλο, επέστρεψα στη αρχική μου επιλογή: όσο γίνεται λιγότερη μισθωτή εργασία, με κάθε τίμημα. Δεν έχω εργαστεί ποτέ στη ζωή μου πάνω από έξι μήνες το χρόνο – για πολλά χρόνια δεν δούλεψα ούτε μια μέρα, αν δεν υπολογίσουμε ως εργασία κάποιες επιλήψιμες ποινικώς δραστηριότητες. Πριν ένα χρόνο άλλη μια επιτυχία μου ήρθε κατακέφαλα: δεν μπορούσα να εργαστώ ούτε καν έξι μήνες το χρόνο. Να σας εξομολογηθώ ότι δεν μπορώ να εργαστώ μέσα σε κλειστό χώρο με καμιά Παναγία, θέλω αέρα, ορίζοντα, ανοιχτωσιά. Η οικοδομή και  η δουλειά στα χωράφια, ως εργάτης γης στα νιάτα μου, ήταν ό,τι πρέπει. Κι όταν ο δρόμος της οικοδομής έκλεισε πριν λίγα χρόνια, η μόνη οδός διαφυγής ήταν το χωριό και η παραγωγή τροφής.

     Πιθανόν να ενοχλείστε που μιλάω για τον εαυτό μου. Αλλά για τί άλλο να μιλήσω; Θέλω να ξεκαθαρίσω και να αποσαφηνίσω γι΄ άλλη μια φορά ότι πάνω από όλα με ενδιαφέρει και με γοητεύει η παρέα: να φάμε μαζί, να πιούμε, να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε. Εάν θέλεις να με βρίσεις, βρίσε με, δεν με πειράζει, έχω ακούσει τόσα πολλά που δεν με συγκινεί πλέον καμιά βρισιά, καμιά συκοφαντία, κανένας χλευασμός, αλλά να με βλέπεις και να σε βλέπω.  Ο,τιδήποτε άλλο δεν με ενδιαφέρει· θεωρώ το διαδίκτυο χρήσιμο εργαλείο αλλά οι ίντριγκες και οι συμμαχίες και οι αλληλοκατηγορίες δεν με ενδιαφέρουν. Εάν δεν σε βλέπω και δεν με βλέπεις, δεν μπορώ να συνεργαστώ –  με κανέναν και με καμμία.  

     Δεν γνωριζόμαστε; Ανταλλάσσουμε επιχειρήματα, γνώσεις, ερωτηματικά, σκέψεις, απόψεις. Γνωριζόμαστε; Τρώμε και πίνουμε και συζητάμε και γλεντάμε και συνεργαζόμαστε – και το τι θα κάνουμε θα το αποφασίσουμε ζώντας τον κομμουνισμό.  Έχω κάτι να προτείνω τι να κάνουμε- το έχω ήδη προτείνει αλλά θα το ξανακάνω.  

  Αύριο.