‘σε μπουκάλι να με κλείσεις, με τον φελλό θα το κάνω’

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

   Φίλες, όχι φίλοι, από όλον τον πλανήτη, εννοείται, από Χόλιγουντ, Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Βόλο, με  τηλεφωνούν και με πιέζουν να γράψω το σημείωμα που προανήγγειλα με θέμα την ιστορία της ανεκτικότητας προς τις εξωσυζυγικές ερωτικές εμπειρίες.  Θα σε απογοητεύσω, καλή μου Τζούλια Ρόμπερτς, θα σε απογοητεύσω, καλή μου Νικόλ Κίντμαν – ο τίτλος του σημειώματος δεν είναι παρά μια δική μου επιθυμία να διάβαζα ένα βιβλίο με αντικείμενο την ιστορία της ανεκτικότητας προς τις εξωσυζυγικές ερωτικές εμπειρίες. Δεν παραξενεύομαι που τηλεφωνούν μόνο φίλες γιατί ξέρω, σε αντίθεση με τον Φρόιντ,  τι θέλουν οι γυναίκες. Μου το έχουν πει οι ίδιες γιατί με αγαπούν ως γυναίκα με αρχίδια.  Θα μείνει μυστικό μεταξύ μας , καλές μου φίλες, δεν θα σας προδώσω στο άξεστο και βάναυσο φύλο των ανδρών που το μυαλό τους το έχουν μόνο στο μουνί, ενώ εμείς όχι στον πούτσο! Αλλά, καλοί μου άνδρες, εάν σας έκλειναν εσάς στο μπουκάλι, τί θα κάνατε, με βουλωμένη την τρύπα; Ή θα τον παίζατε ή θα το κάνατε με τον φαλλό, με συγχωρείτε, με τον φελλό ήθελα να γράψω. 

      Όταν μια χήρα κάποτε έκλαιγε πάνω στον τάφο του άνδρα της, όλοι, οι άνδρες εννοώ,  νόμιζαν ότι έκλαιγε επειδή τον αγαπούσε, τον έχασε και έμεινε μόνη. Τί νομίζουν όμως οι γυναίκες; Άνδρες και γυναίκες δεν θλίβονται για τον ίδιο λόγο και με τον ίδιο τρόπο – άλλη μια ένδειξη του αβυσσαλέου και αγεφύρωτου  μεταξύ τους χάσματος. Η χήρα όμως κλαίει, θα μας πουν οι γυναίκες, γιατί δεν έχει πια έναν άνδρα να τον βασανίζει. Το δίλημμα που θέτει η γυναίκα στον άνδρα είναι: ή γλειφομούνι προκοπής ή βασανισμός μέχρι θανάτου. Κι επειδή οι άνδρες δεν μπορούν να κάνουν το πρώτο, είναι παντελώς  ανίκανοι, δεν ξέρουν καν που βρίσκεται η κλειτορίδα, αναπόφευκτα υποπίπτουν στην κατάσταση του θύματος  κακοποίησης από τις μαινάδες συζύγους. Θα πεθάνεις, μαλάκα, εάν δεν ικανοποιήσεις το πλάσμα από το οποίο προέρχεται η ζωή.

   Τώρα όμως οι σύζυγοι είναι φίλοι – τεραστίων διαστάσεων κοινωνική πρόοδος. Όχι όλοι, αλλά αυτή είναι η τάση. Ενδέχεται σε εκατό ή χίλια χρόνια όλοι οι σύζυγοι να είναι φίλοι. Είναι δυνατόν όμως οι σύζυγοι να είναι φίλοι; Εάν η ουσία της φιλίας είναι η ελευθερία, η μεταξύ των συζύγων φιλία δεν θα προκαλεί κάποιες ανεπιθύμητες παρενέργειες που θα τη θέτουν, τη φιλία εννοώ,  εν αμφιβόλω;  Εάν ρίξουμε ένα βλέφαρο στην  ιστορία του γάμου (στον δυτικό πολιτισμό), θα διαπιστώσουμε ότι σύντομες περίοδοι που οι σύζυγοι είναι φίλοι,  εναλλάσσονται με μακράς διάρκειας περιόδους που είναι εχθροί. Ένα ζευγάρι που αποφασίζει να αλλάξει συντρόφους με άλλο ζευγάρι, πολύ γνωστή πρακτική ενδυνάμωσης των υπό κατάρρευση συζυγικών δεσμών, δεν μπορεί παρά να είναι φίλοι. 

      Πόσο δύσκολο είναι να ζούμε, αν όχι  ευτυχισμένοι τουλάχιστον ικανοποιημένοι!  Η ζωή μας, καλές μου φίλες, είναι ένα σημείο τομής, συνάντησης αντικρουόμενων δυνάμεων, η ζωή μας είναι ένα πεδίο μάχης! Είμαστε από τη φύση μας ράθυμα, νωθρά, οκνηρά όντα αλλά πρέπει να δουλέψουμε! Οποία ματαίωσις! Αχ και να μου κάθονταν ένα εκατομμύρια έβρα στο τζόκερ – θα αναδεικνύονταν η φύση μου σε όλη της το μεγαλείο! Εϊμαστε πολυγαμικά όντα αλλά ενώ η μάνα μου πήγε με έναν άντρα σε όλης της ζωή, είμαι βέβαιος, η Μπριζίτ Μπαρντό πήγε με 4.500 – το αναφέρω για να ζηλέψετε. Μετά από 100.000 χρόνια ύπαρξης, δεν έχουμε αποφασίσει εάν είμαστε πολυγαμικά ή μονογαμικά όντα – σε τέτοιο πάτο  πνευματικής και κοινωνικής εξαθλίωσης έχουμε κατρακυλήσει. Ενώ το κορμί μας ζητάει ανυπόμονα ηδονή, εμείς είμαστε αναγκασμένοι να του δίνουμε αφειδώς πόνο. Ενώ φλεγόμαστε για πάθος, οι κουβάδες της λογικής που ρίχνουμε για να το σβήσουμε είναι τόσο μεγάλοι που καταλήγουμε να υποφέρουμε όλοι από τη μέση μας.

     Ραθυμία, πολυγαμία, ηδονή και πάθος από τη μια, δουλείά, μονογαμία, πόνος, λογική από την άλλη. Κι εμείς στη μέση, προσπαθώντας εναγωνίως να συμβιβάσουμε αντίθετους ανέμους που άλλοι  φουντώνουν κι άλλοι σβήνουν την όρεξη για ζωή. Ένας συμβιβασμός μεταξύ αυτών των αντίρροπων δυνάμεων δεν φαίνται στον κοινωνικό ορίζοντα. Και ό,τι δεν φαίνεται σε αυτόν τον ορίζοντα, τότε το μόνο που απομένει είναι η προσωπική μας ζωή. Όταν κάποιες γυναίκες ζητούσαν από υποψήφιο δήμαρχο αλλαγή, αυτός τους είπε: εάν θέλετε αλλαγή, αλλάξτε τους άνδρες σας.

     Πολλές προσωπικές ζωές που αλλάζουν μας κάνουν μια κοινωνική επανάσταση. Η τελευταία μεγάλη, αν και ανολοκλήρωτη,  κοινωνική επανάσταση ήταν ο φεμινισμός. Νομίζω πως η επανάσταση αυτή είναι προπομπός μιας άλλης, πολύ ευρύτερης και σημαντικότερης. Εάν σήμερα κουβαλάμε στην πλάτη μας τα βάρη της δουλειάς, της μονογαμίας, του πόνου και της λογικής, δεν το κάνουμε με τη θέλησή μας  – και απορρίπτουμε μετα βδελυγμίας τη ρήση ότι εάν κουβαλάς με τη θέλησή σου ένα βάρος, αυτό γίνεται ελαφρύτερο! Μαλακίες!  Τα βάρη αυτά τα κουβαλάμε τόσους πολλούς αιώνες που έχουν γίνει δυσβάστακτα. Διαβλέπω μια μετακίνηση των υπηκόων προς τον άξονα της ραθυμίας, πολυγαμίας, ηδονής και πάθους με κοινωνικό έρεισμα την εργασία των έξι μηνών το χρόνο, για αρχή καλά είναι, με σκοπό να καταλήξουμε στους δύο μήνες το χρόνο.

   Τι προτιμάτε, να δουλεύετε οχτάωρο και να μην πληρώνεστε ή να παίρνετε 400 εβρά τον μήνα ή να είστε άνεργοι και να παίρνετε το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και να επιβιώνετε κι αυτή η επιβίωση να γίνει το σημείο  εκκίνησης της ζωής;

     Γνωρίζοντας με βεβαιότητα την δική μου απάντηση, καλές μου φίλες, καλή μου Μισέλ Φάιφερ, καλή μου Μαντώ, καλή μου Βανέσα, τελειώνω και πάω στον κήπο να γλείψω το μουνί της Μητέρας Γης.