in αδρομερές σκιαγράφημα δυο ιστοριών του ανθρώπινου γένους, θεωρία κομμουνισμού, θεωρία επανάστασης, κοινωνικός πόλεμος

crime of passion και ταξική πάλη: οι κοινωνίες αλλάζουν πολύ αργά, όταν δεν αλλάζουν πολύ γρήγορα

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Πριν πολλά χρόνια, έγινε στην Αθήνα ένα έγκλημα πάθους που όσοι το άκουσαν και το διάβασαν δεν θα το ξεχάσουν μέχρι να πεθάνουν. Μια κοπέλα, γύρω στα είκοσι, αραβωνιασμένη, ήθελε να βγει, να πάει να χορέψει, αλλά ο αραβωνιαστικός της δεν την άφηνε. Επέμενε, τσακώθηκαν, την σκότωσε, την έκανε κομμάτια και μετά πέταξε τα τεμάχια στον κάδο των σκουπιδιών. Ο δράστης πήγε φυλακή, και μέσα εκεί διάβασε κι έγινε ψυχοθεραπευτής! Μα την Παναγία. Ονομάζεται Φραντζής, το όνομα του δεν το θυμάμαι. Να ένα άλλο έγκλημα πάθους: Πριν λίγους μήνες, πάλι στην Αθήνα,  ένας φοιτητής πέταξε από το μπαλκόνι του πέμπτου ορόφου τη φίλη του γιατί επέμενε να συνεχίζει να δουλεύει σε κωλόμπαρο.

   Πολλά εγκλήματα πάθους γίνονται, φίλες και φίλοι , και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και στον κόσμο όλον, κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο. Σχεδόν όλα γίνονται σε πατριαρχικές κοινωνίες, ποιμενικής προέλευσης,τόσο του δυτικού πολιτισμού όσο και του ισλαμικού. Πολύ λιγότερα γίνονται στη κινέζικη πατριαρχική κοινωνία. Δεν μας παραξενεύει λοιπόν η διαπίστωση ότι τα θύματα είναι σχεδόν πάντα γυναίκες. Φαίνεται πως είναι η ορατή πλευρά ενός ακήρυκτου, διάχυτου και μοριακού κοινωνικού πολέμου μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας. Κι ενώ στις δυτικές κοινωνίες και στην κινέζικη, το Κράτος τιμωρεί τους δράστες, στις ισλαμικές χώρες είναι το ίδιο, σε συνεργασία με τους δυνάμει δράστες,  που αναλαμβάνει αν διεκπεραιώσει τον φόνο (με λιθοβολισμό ή με απαγχονισμό).

   Τα εγκλήματα πάθους εγείρουν πληθώρα ερωτημάτων και ζητημάτων. Πάντα γίνονταν, σε όλες τις κοινωνίες του παρελθόντος;  Υπάρχουν κάποιες εποχές όπου παρατηρείται έξαρση;  Υπάρχει το ενδεχόμενο να πάψουν να γίνονται; Γιατί η προοπτική της εξάλειψής τους δεν είναι μέρος του προγράμματος των κομμάτων, δεξιάς και Αριστεράς;  Εάν η εξάλειψη των εγκλημάτων πάθους είναι ένας από τους σκοπούς της κοινωνικής επανάστασης,  μπορεί να πραγματοποιηθεί άμεσα και γρήγορα;  Μπορεί να εξαλειφθούν τα εγκλήματα πάθους,  αν δεν εξαλειφθεί η πατριαρχία και η πυρηνική οικογένεια;  Είναι δυνατόν να εξαλειφθούν;  Είναι από τη φύση τους ζηλιάρηδες, παθολογικά ή μή, οι άνδρες και οι γυναίκες;  Εάν ο άνθρωπος δεν είναι μονογαμικός, γιατί γίνονται εγκλήματα πάθους;  Μπορούμε να εξηγήσουμε και να αντιμετωπίσουμε τα εγκλήματα πάθους καταφεύγοντας στην ταξική πάλη;  Παρατηρείται ή όχι η συρρίκνωση της πατριαρχίας, που μετράει μερικές χιλιετίες ζωής και ύπαρξης;  Πόσο γρήγορα μπορεί να εξαλειφθεί η πατριαρχία;  Είναι δυνατόν οι κοινωνίες να αλλάξουν γρήγορα;  Μπορεί μια κοινωνία να αλλάξει κατά τη διάρκεια μιας 70χρονης, 80χρονης ζωής του ανθρώπου;  Εάν οι κοινωνίες αλλάζουν τόσο αργά, γιατί ελπίζουμε και πιστεύουμε σε επαναστατικά οράματα, γιατί αγχωνόμαστε και πιέζουμε καταστάσεις, με αποτέλεσμα να απελπιζόμαστε και να παραιτούμαστε; 

 

Θα συνεχίσω αύριο.

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. υπεροχη ζωγραφια.
    συγχαρητηρια σ οποιον -α την εφτιαξε

  2. ´´ Εάν οι κοινωνίες αλλάζουν τόσο αργά, γιατί ελπίζουμε και πιστεύουμε σε επαναστατικά οράματα, γιατί αγχωνόμαστε και πιέζουμε καταστάσεις, με αποτέλεσμα να απελπιζόμαστε και να παραιτούμαστέ´´.
    Δεν κρύβεται η απέχθεια σου για την κοινωνική δράση κύριε κομμουνιστολογε όπως βέβαια και η ´´ κρυφή ´´ λατρεία του Κυρίου (σου) καπιταλιστή. Έχεις την μικροαστική κατα τη γνώμη μου νοοτροπία,ενός ιδιοκτήτη αγρότη, με αντεργατικές απόψεις κοπριά στο κοινωνικό χωράφι που γεννά τον φασισμό. Έχουν βέβαια την αξία τους οι απόψεις σου δείχνουν ότι δεν φτάνει το μόνο το διάβασμα για βοηθήσεις τον στον εργαζόμενο θέλει κουράγιο και ενωτικό αγώνα κουβαλώντας την επαναστατική ιδεολογία και όχι την όποια ιδεολογία !

  3. Κώστα, η αντίστασή σου, η άρνησή σου να σκεφτείς διαφορετικά μου θυμίζει δεκαεξάχρονη παρθένα που θέλει να γαμηθεί αλλά αντιστέκεται.

  4. Αθανάσιε, η κυρίαρχη ιδεολογία γαμάει τη σκέψη. Οι υποτελοραγιάδικοι συλλογισμοί, δεν σώζουν ούτε το κοτέτσι, Την πολυγαμμημένη πόρνη την δεν τήν κάνουν πάντα Τσατσά.

  5. Οι κοινωνίες αλλάζουν τόσο αργά γιατί ελπίζουμε και πιστεύουμε σε επαναστατικά οράματα, και συνεπώς αποπροσανατολιζόμαστε από το πρόβλημα. Τι νόημα έχει να πιστεύεις σε ένα όραμα μη ζήλειας? Ή λύστο ή ζήσε με αυτό. Όλα τα άλλα είναι απλώς σπατάλη ενέργειας