αλλεπάλληλες εκλογές, ακυβερνησία, κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – Ν.Δ.

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Το τι θα συμβεί στο μέλλον δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε, λόγω της αδήριτης έκπληξης, του ακαταμάχητου απρόβλεπτου και απροσδόκητου. Παρ’  όλα αυτά, ο Κύριος (καπιταλιστής) επιδιώκει να γνωρίζει τι θα συμβεί ελέγχοντας και αποικίζοντας το μέλλον μέσω της επινόησης της πραγματικότητας, μέσω του σχεδίου. Δεν μας επιτρέπεται να μην ομολογήσουμε ότι πολύ συχνά τα καταφέρνει μια χαρά. Όχι πάντα·  πολύ συχνά, ναι. Κι όταν δεν τα καταφέρνει, έχει έτοιμο το μέσο εξάλειψης της έκπληξης:  την ανηλεή και αμείλικτη βία.

    Τί θα θέλαμε όμως να συμβεί;  Μιας και η πολιτική αφορά κυρίως το μέλλον, το στοιχείο της επιθυμίας και της βούλησης δεν μπορούμε ούτε να το εξαλείψουμε ούτε να το εξοβελίσουμε, να το απομακρύνουμε, να το διώξουμε, να το βάλουμε στο περιθώριο, στην άκρη. Ένας θείος της Τασούλας, πίνουμε τσίπουρο συχνά μαζί, συνταξιούχος, μετανάστης, εργάτης στην ΟΡΕL, δήλωσε:  από τη πείνα να πεθάνω, Νέα Δημοκρατία θα ψηφίζω. Θέλει ο θείος μας, όλοι και όλες μας θέλουμε. Κι αυτό που θέλουμε, άλλοτε γίνεται άλλοτε δεν γίνεται. 

     Εγώ θέλω ακυβερνησία, όσο γίνεται πιο παρατεταμένη. Θέλω να γίνονται εκλογές, κάνα δυο φορές το χρόνο, κάθε δύο μήνες, όσο γίνεται πιο συχνά. Υπάρχουν πολλές εκδοχές και διαβαθμίσεις της ακυβερνησίας –  από την υπηρεσιακή κυβέρνηση εν όψει εκλογών μέχρι το κενό εξουσίας, το οποίο συμβαίνει κατά τη μετάβαση από τη δικτατορία στη δημοκρατία ή από τη δημοκρατία στη δικτατορία. Διότι η δημοκρατία και η δικτατορία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όταν δεν μπορεί ο Κύριος να αποσπάσει την αφοσίωση και την υπακοή των υποτελών με τη δημοκρατία, είτε συμμετέχουν είτε όχι στις εκλογές, καταφεύγει στην κατάλυσή της. Εάν μέσω των εκλογών το Κράτος καταγράφει και ενσωματώνει τις κοινωνικές αντιφάσεις, η ακυβερνησία είναι μια εκδήλωση της όξυνσης του κοινωνικού πολέμου. Η πολιτική αναταραχή συνδαυλίζει την κοινωνική και η κοινωνική την πολιτική.

    Η  θεραπεία της ακυβερνησίας μέσω αλλεπάλληλων εκλογών έχει ως κατάληξη από τη μια το τράβηγμα του πέπλου της υποκρισίας και από την άλλη την συνειδητοποίηση και το πέταγμα των αυταπατών στο καλάθι των αχρήστων. Αφού η δημοκρατία είναι η γιορτή της απάτης (και η δικτατορία της βίας), η ακυβερνησία δεν μπορεί παρά να είναι η αποθέωση της απάτης· σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που όλοι και όλες την αντιλαμβάνονται χωρίς δυσκολία. Κι αφού η δημοκρατική ακυβερνησία είναι δυνάμει μια μεταβατική κατάσταση προς την δικτατορία, η απειλή έρχεται να συνδράμει την ξεμασκαρεμένη απάτη. Εάν η σχέση απάτης και αυταπατών είναι σαφής, σαφής είναι και η σχέση υποκρισίας και απειλής.

       Όταν ο Κύριος απειλεί και εκφοβίζει δεν υποκρίνεται ούτε εξαπατά.  Με τη σειρά του, ο παραλήπτης της απειλής και του εκφοβισμού δεν μπορεί ούτε να εξαπατά και να εξαπατιέται ούτε  να υποκρίνεται και να αποδέχεται την υποκρισία του αντιπάλου.  Όσο οξύνεται ο κοινωνικός πόλεμος τόσο τα περιθώρια της μπλόφας στενεύουν –  το Πολιτικόν, η εγγενής σύγκρουση μεταξύ Κυρίου καπιταλιστή και Υποτελών Παραγωγών,  δεν είναι πόκερ να μπλοφάρεις, είναι κάτι πέραν της μπλόφας.  

   Η ακυβερνησία είναι ένδειξη της όξυνσης του κοινωνικού πολέμου στα πλαίσια της καπιταλιστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αυτό σημαίνει ότι στο προσκήνιο πρωταγωνιστούν δύο κόμματα ή δύο συνασπισμοί κομμάτων. Ο οξύτητα της ακυβερνησίας μας δείχνει εάν η έξοδος θα γίνει εντός του δημοκρατικού πλαισίου ή με την κατάλυση της δημοκρατίας. Στην πρώτη περίπτωση, δύο είναι τα ενδεχόμενα: να νικήσει το ένα από τα δύο ή να αναγκαστούν να συνεργαστούν. Οι αντίπαλοι σήμερα στην ελληνική κοινωνία είναι η Νέα Δημοκρατία και ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει και συντονίζει τον κοινωνικό πόλεμο, , ευρύτερη έννοια της ταξικής πάλης, όπως διεξάγεται από τους Υποτελείς. 

     Στο ερώτημα εάν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και θέλει να οξύνει τον διεξαγόμενο κοινωνικό πόλεμο μέχρι τις ακραίες του συνέπειες, η απάντηση η δική μου είναι: ούτε θέλει ούτε μπορεί. Κατά συνέπεια, δεν θα προκρίνει την στρατηγική των αλλεπάλληλων εκλογών έως ότου νικήσει ο ένας από τους δύο αντιπάλους. Εάν γίνουν βουλευτικές εκλογές, εάν γίνουν, και δεν θα είναι εφικτός ο σχηματισμός κυβέρνησης, θα ξαναγίνουν εκλογές. Το ζήσαμε τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012. Κι αν πάλι δεν είναι εφικτός ο σχηματισμός κυβέρνησης,  δεν θα προκρίνει την διεξαγωγή κι άλλων εκλογών μέχρι τελικής πτώσεως,  όπως θα έπραττε ένα επαναστατικό κόμμα, με σκοπό να παρατείνει την ακυβερνησία και να οξύνει τον κοινωνικό πόλεμο. Θα αναγκαστεί να συμπράξει με τον αντίπαλο για να λήξει το καθεστώς της ακυβερνησίας. Για να κρατηθούν τα προσχήματα, θα επιχειρηθεί η σύμπραξη αυτή να πάρει τη μορφή μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας και σωτηρίας, μόνο που τα κόμματα που θα συμμετέχουν θα είναι μόνο δύο, αυτά που θα  μπορούν να συγκροτήσουν κυβέρνηση (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) και τα υπόλοιπα να το παίξουν τζάμπα μάγκες. Χωρίς να αποκλείεται βέβαια και μια ανοιχτή συνεργασία –  αυτή κι αν θα είναι χαρακίρι του ΣΥΡΙΖΑ!

      Ή θα έχουμε, μετά από τις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, όποτε γίνουν,  μια κυβέρνηση της Ν. Δ. ή του ΣΥΡΙΖΑ ή μια σύμπραξη αυτών των δύο. Στη πρώτη περίπτωση, η επίθεση του Κυρίου θα γίνει πιο ωμή και αμείλικτη –  θα ζήσουμε και πολλά δράματα αλλά και νέους τρόπους διαχείρισης της φτώχειας και της ανεργίας.  Στη δεύτερη περίπτωση, θα ζήσουμε την αποτυχία και τη διάσπαση/διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Στη δε τρίτη, θα γίνουμε μάρτυρες της διάσπασης/διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ και την επιστροφή της Ν. Δ.   

      Περιμένω με βεβαιότητα και προσδοκώ με λαχτάρα τη διάσπαση/διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, το ομολογώ απερίφραστα, με σαφήνεια και απλότητα. Και η βεβαιότητα και η λαχτάρα ενοχλούν. Αυτό δεν με ενοχλεί. Περιμένω με βεβαιότητα και προσδοκώ με λαχτάρα να ξαναδούμε πάρα πολλά ζητήματα και να συγκροτήσουμε μια Αριστερά που θα αναδείξει τις δυνατότητες της εποχής μας και θα προτείνει  νέους τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου αφού αυτές του παρελθόντος (ένοπλη βία, εκλογές, διαδηλώσεις διαμαρτυρίας και εφόδου) είναι πλέον πασιφανώς αναποτελεσματικές και αδιέξοδες.