φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Έχουμε διακρίνει, φίλες και φίλοι, τους Υποτελείς Πᾳραγωγούς σε δύο μεγάλες κατηγορἰες, με κριτήριο τη δυνατότητα νικηφόρας διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου: τους Υποτελείς που είναι ενταγμένοι στην παραγωγή και τους Υποτελείς που είναι διωγμένοι από την παραγωγή ή συμμετέχουν περιστασιακά και προσωρινά. Έχοντας κατά νου ότι η απεργία είναι ένας από τους αποτελεσματικότερους τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, μας επιτρέπεται να υποστηρίξουμε ότι μόνο οι Υποτελείς της παραγωγής μπορούν να νικήσουν τον Κύριο καπιταλιστή – η πιο μεγαλειώδης νίκη τους ήταν η καθιέρωση του οχτάωρου, η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας στα τέλη του 19ου αιώνα.
Το προλεταριάτο που δεν είναι ενταγμένο στην παραγωγή (άνεργοι, συνταξιούχοι), ή είναι ψιλοενταγμένο ( το σκόρπιο προλεταριάτο), δεν μπορεί να απεργήσει, άρα δεν μπορεί να νικήσει τον Κύριο ημών. Είναι αναγκασμένο, το κάνει ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα και θα το κάνει αλλά όχι για πολύ ακόμα, να διαμαρτύρεται στους δρόμους, άλλοτε ειρηνικά (πορείες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια) κι άλλοτε βίαια (λεηλασίες, εμπρησμοί, καταστροφές, ταραχές, εξεγέρσεις ) και να ικετεύει, να διεκδικεί, να απαιτεί και να επαιτεί, και πάλι άλλοτε ειρηνικά κι άλλοτε βίαια.
Αυτή είναι η κοινωνική και πολεμολογική συνθήκη που επέτρεψε τον Μαρξ να εμφανίσει το συγκεντρωμένο σε μεγάλες καπιταλιστικές μονάδες παραγωγής βιομηχανικό προλεταριάτο ως σωτήρα και Μεσσία. Ναι, πολεμολογικά και θεωρητικά μιλώντας, μόνο το βιομηχανικό προλεταράτο μπορεί να νικήσει τον Κύριο και να επιλύσει τα οξύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Υποτελείς. Θα μπορούσε το βιομηχανικό προλεταριάτο να μειώσει το χρόνο εργασίας ώστε κι αυτό να μην γαμιέται στη δουλειά κι εμείς οι άνεργοι να δουλεύουμε όλοι και όλες και να ξεκουράσουμε και το ταλαιπωρημένο προλεταράτο ή να καθιερώσει τον ελάχιστο εγγυημένο σανό (μισθό, εισόδημα) ώστε να εξασφαλίσουμε την κάλυψη των βασικών αναγκών. Εμείς, άνεργο και σκόρπιο προλεταριάτο, δεν μπορούμε ούτε τη μείωση του χρόνου εργασίας να επιβάλουμε ούτε τον ελάχιστο μισθό να καθιερώσουμε.
Δύο ερωτήματα με απασχολούν. Το πρώτο: Νοιάζεται το εξασφαλισμένο βιομηχανικό, εμπορικό προλεταριάτο (συν τους κρατικούς υπαλλήλους) για τους άνεργους και τους απασχολήσιμους, θα απεργήσει για να επιλυθεί η ανεργία (μείωση χρόνου εργασίας) και να αντιμετωπιστεί η εξαθλίωση (εγγυημένο ελάχιστο εισόδημα); Όχι, φίλες και φίλοι, δεν θα το κάνει, σε καμιά περίπτωση, κατά κανένα τρόπο. Είναι φοβισμένο, συντηρητικό και χαιρέκακο – αυτός είναι σήμερα ο σωτήρας μας και ο Μεσσίας μας, ἐνας κακοήθης Θεός. Το προλεταριάτο αυτό διαμαρτύρεται (εξεγείρεται) μόνο όταν απολύεται! Όταν όμως απολυθεί, εντάσσεται αμέσως στο εκτός παραγωγής προλεταριάτο, το οποίο μόνο να διαμαρτυρηθεί μπορεί και μόνο να ικετεύσει – ειρηνικά ή βίαια. Κατά συνέπεια, ως διωγμένο από την παραγωγή, δεν μπορεί να νικήσει τον Κύριο και δεν υπάρχει κανένας άλλος να το βοηθήσει διότι αυτό δεν βοήθησε κανέναν. Εάν δεν απολυθεί, είναι τόσο πιστό και υπάκουο, τόσο φοβισμένο που είναι ικανό να τουρλώνει το κωλαράκι του για να το γαμάει ο Κύριος όποτε του σηκώνεται.
Να και το δεύτερο ερώτημα: αφού το βιομηχανικό προλεταριάτο δεν έχει καμιά διάθεση να μας βοηθήσει και να μας σώσει, τί θα κάνουμε, τι μπορούμε να κάνουμε; Είμαστε καταδικασμένοι στην ανεργία, την ανέχεια και την εξαθλίωση;
Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε, φίλες και φίλοι – στην καλύτερη πέρίπτωση ελάχιστα μπορούμε να κάνουμε και μόνο να σώσουμε το κεφάλι μας και το τομάρι μας. Είμαστε καταδικασμένοι στην ανεργία, την ανέχεια και την εξαθλίωση.
Μιλάω για τον εαυτό μου και την οικογένειά μας. Είμαι στα πενήντα έξι (56), άνεργος οικοδόμος, καλουπατζής, σακατεμένος στη μέση – το 90% των οικοδόμων θα ξαναβρούν δουλειά μετα από δέκα χρόνια, το λιγότερο. Στα 66 μου, και να θέλω να δουλέψω δεν θα μπορώ. Η γυναίκα μου είναι κι αυτή άνεργη. Για να γλυτώσουμε ενοίκιο και θέρμανση φύγαμε από τον Αλεξανδρούπολη που ζούσαμε και ήρθαμε στη Καστανούσα: εδώ έχουμε σπίτι, θέρμανση και τροφή. Θα έρθει μια μέρα, πλησιάζει, που δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε το ηλεκτρικό ρεύμα – θα αναγκαστούμε να ζήσουμε χωρίς ρεύμα: μπορείτε να φανταστείτε τη ζωή μας, τη ζωή σας, χωρίς ρεύμα; Εάν δεν μπορείτε ή δεν έχει πάει το μυαλό σας καν εκεί διότι δεν αντιμετωπίζετε τέτοιο πρόβλημα, δεν θα μπορέσετε να με καταλάβετε.
Το μόνο μας εισόδημα είναι 200 εβρά που παίρνει η Τασούλα λόγω μακροχρόνιας ανεργίας – θα το παίρνει για ένα χρόνο, μέχρι τον Νοέμβριο του 2014. Μετά; Παίρνουμε ένα οικογενειακό επίδομα και τώρα θα πάρουμε και 800 εβρά από το πλεόμασμα. Δεν καθόμαστε όμως με σταυρωμένα χέρια – εργαζόμαστε κάθε μέρα και περιμένουμε να βρέξει (ή να αρρωστήσουμε ) για να ξεκουραστούμε. Φυτέψαμε πατάτες, αρακά, κρεμμύδια, θα φυτέψουμε ντομάτες και περιμένουμε να πουλήσουμε κάτι για να έχουμε να πληρώνουμε το ρεύμα. Πόσες άλλες οικογένειες είναι στην ίδια κατάσταση με εμάς – άλλες σε χειρότερη κι άλλες σε καλύτερη; Πάρα πολλές, πάνω από ένα εκατομμύριο, φίλες και φίλοι, πάνω από ένα εκατομμύριο, μπορεί και ενάμιση που θα γίνει δύο!
Τί θα μας έσωζε, φίλες και φίλοι, όλους τους άνεργους, όλες της άνεργες, μοναχικούς, ζευγάρια και οικογένειες; Θα μας έσωζε ένας ελάχιστος μισθός! Εμάς εδώ στην Καστανούσα, ως τετραμελής οικογένεια, θα μας έφταναν και θα μας περίσσευαν το 400 εβρά το μήνα. Δεν θέλουμε περισσότερα, δεν τα χρειαζόμαστε, μα την Παναγία, σας λέω, μα την Παναγία! Τί να τα κάνουμε – αυτοκίνητο δεν έχουμε, χρέη δεν έχουμε, δεν είμαστε της κατανάλωσης. . . Με τετρακόσια εβρά το μήνα θα εργαζόμασταν με περισσότερη όρεξη, θα μπορούσαμε να παραγάγουμε ακόμα περιοσότερα – για εμάς και τους φίλους, ελάτε να φορτώσετε τις τσάντες σας και το πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου σας! Θα μπορούσαμε να κάνουμε και τον αμπελώνα μας, να φτιάξουμε και τις μπύρες μας κι άλλα πολλά, πολλά.
Εμείς ήρθαμε Καστανούσα, κι άλλοι πάνε στα χωριά, άλλοι φεύγουν στο εξωτερικό να δουλέψουν , άλλοι ζουν με δανεικά, με αλληλεγγύη, άλλους τους ταΐζουν γέροι και πεθερικά, άλλοι παίρνουν το δρόμο τών κλοπών και των ληστειών, άλλες το δρόμο της πορνείας, άλλοι της απάτης, άλλοι θα σπρώξουν χόρτο, κουτσά στραβά τη βγάζουμε όπως μπορούμε. Έχουμε περιγράψει την κοινωνική κατάσταση που θα επικρατεί για τα επόμενα δέκα τουλάχιστον χρόνια: το 35-40% θα είμαστε άνεργοι, το 35-40% θα είμαστε στο τρέξιμο για καμιά δουλείτσα, για την οποία πολύ συχνά δεν θα πληρωνόμαστε και το υπόλοιπο 20-30% θα είναι εξασφαλισμένο εργασιακά αλλά θα γαμιέται στη δουλειά. Η κατάσταση αυτή θα ταρακουνήσει το πολιτικό σύστημα, ο βασικός σκοπός του οποίου είναι ο συντονισμός της αναπαραγωγής της καπιταλιστικής Κυριαρχίας. Αν όμως ταρακουνηθεί σε τέτοιο σημείο το πολιτικό σύστημα, ο συντονισμός της αναπαραγωγής της καπιταλιστικής Κυριαρχίας θα αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα – μπορεί να φτάσουμε στο σημείο ο συντονισμός αυτός να μπλοκαριστεί για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα, να δημιουργηθούν ρήγματα, ρωγμές, ρηγματώσεις στο καπιταλιστικό οικοδόμημα, να εμφανιστούν κενά. Ο Κύριος και τα τσιράκια του έχουν σαφέστατη επίγνωση του μελλοντικού κινδύνου και προετοιμάζονται.
Πώς θα εξοβελίσουν, πώς θα διαχειριστούν όλους αυτούς τους κινδύνους, πώς θα εξαλείψουν όλα αυτά τα ενδεχόμενα;
Με την υπόσχεση και την καθιέρωση του ελάχιστου εγγυημένου μισθού. Η ένταση και η όξυνση του αδιόρατου κοινωνικού πολέμου θα καθορίσει τις συνθήκες και τον χρόνο της καθιέρωσης του ελάχιστου μισθού. Όταν πια δεν θα μπορεί ο Κύριος να αντιμετωπίσει κοινωνικά και πολιτικά και ιδεολογικά κενά και ρηγματώσεις, τότε θα σπεύδει να επιβάλει την κοινωνική ειρήνη με τον ελάχιστο κοινωνικό μισθό. Και θα τα καταφέρει.
Τί ανακούφιση θα ήταν για όλους μας, για όλες μας ένας ελάχιστος εγγυημένος μισθός! Θα μας πουν βέβαια ότι πουλάμε την επανάσταση και τον κομμουνισμό, ναι, θα μας το πουν όμως αυτοί που δεν έχουνε κανένα απολύτως πρόβλημα επιβίωσης, που έχουνε και να φάνε, και να πιούνε, και να γαμήσουν, και τα ταξίδια τους να κάνουν στο εξωτερικό, και τις διακοπές τους να πάνε, που μιλάνε και γράφουν για την επανάσταση και τον κομμουνισμό χωρίς να έχουν νιώσει ποτέ το άγχος και την ανασφάλεια που νιώθουμε εμείς. Από τα βάθη της καρδιάς μας το λέω: να μην τα νιώσετε ποτέ, να περνάτε πάντα καλά, με ταξίδια και διακοπές και καλά εστιατόρια! Μην μας την πέφτετε όμως εκ τους ασφαλούς!
Τα τετρακόσια εβρά το μήνα για την τετραμελή οικογένειά μας είναι η δική μας επανάσταση, είναι ο δικός μας κομμουνισμός. Η δική σας επανάσταση του μέλλοντος, ο δικός σας κομμουνισμός του μέλλοντος
“Σε ισχύ θα έχει θέσει μέχρι τον Σεπτέμβριο, το υπουργείο Εργασίας, το πιλοτικό πρόγραμμα για το επίδομα ελάχιστου εισοδήματος, που θα παρέχεται σε δικαιούχους με πολύ χαμηλά εισοδήματα, ενώ το ύψος τους θα καθοριστεί με την ανακοίνωση του προγράμματος. […] Το επίδομα θα ξεκινάει από τα 200 ευρώ και θα προσαυξάνεται κατά 70 ευρώ για τον σύζυγο ή τη σύζυγο και κατά 50 ευρώ για το κάθε παιδί. Μάλιστα προσδιορίζεται πως το συνολικό μέσο επίδομα που θα δίνεται θα είναι τα 370 ευρώ. […] Υπενθυμίζεται το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα καταβάλλεται ήδη στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κυμαίνεται από 200 έως 420 ευρώ.”
http://www.protothema.gr/economy/article/367471/neo-epidoma-370-euro-gia-ta-hamila-eisodimata-poioi-tha-einai-oi-dikaiouhoi-/
Και τι σημαίνει το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα (που καταβάλλεται ήδη στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης); Έχει καμία σχέση με τον κομμουνισμό;
Έχει και παραέχει, φίλε Αθανάσιε. Αλλά όχι με τον κομμουνισμό που επιδιώκουμε εμείς, αλλά με τον κομμουνισμό που προετοιμάζουν από τώρα οι “από πάνω”, βλέποντας τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα -το οποίο θα λαμβάνει κάποιος μόνο και μόνο επειδή υπάρχει- δεν είναι παρά το πρόπλασμα ενός νέου τύπου ταξικής (μετακαπιταλιστικής) κοινωνίας, που την είχα περιγράψει, αν θυμάσαι, ως “κομμουνισμό των τριών ορόφων”.
Στον κάτω όροφο θα βρίσκονται οι “άχρηστοι άνθρωποι”, οι πλεονάζοντες, που θα τους επιτρέπεται η πρόσβαση στα στοιχειώδη αγαθά, ίσα-ίσα για να διατηρούνται στη ζωή και να κάθονται φρόνιμα, με την ελπίδα ότι ίσως κάποια μέρα θα πάρουν προαγωγή και θα μπορέσουν να μετακινηθούν στην κατηγορία του “χρήσιμου ανθρώπου”.
Στον αμέσως επόμενο όροφο θα βρίσκονται οι “χρήσιμοι άνθρωποι” (χρήσιμοι στο αφεντικό, εννοείται), που θα διαθέτουν πρόσβαση σε μια ευρύτερη γκάμα αγαθών και κοιτάζουν να διατηρήσουν την εύνοια του αφεντικού, από φόβο μήπως πέσουν στην κατηγορία των “άχρηστων ανθρώπων”.
Στον τρίτο και τελευταίο όροφο θα βρίσκονται, όπως και σήμερα, τα αφεντικά (ίσως το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού), που απλώς θα έχουν πρόσβαση στα πάντα -μέχρι και στις νοστιμότατες σάλτσες της Τασούλας, φτιαγμένες από τις ωραιότατες ντομάτες από το μποστάνι του Αθανάσιου. (Οι υπόλοιποι θα τη βγάζουν με βιομηχανικό πελτέ, από βιομηχανικής καλλιέργειας ντομάτες…)
Φιλίστωρ, εάν ο Έλλην Κύριος καθιερώσει το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και κάθε μήνα η κοινωνία, μέσω του Κυρίου και του Κράτους, μας δίνει 370 εβρά το μήνα, εγώ για τρεις μέρες θα περπατάω στο δάσος και θα τραγουδάω και θα παραμιλάω, σα να έπιασα τρία εκ. εβρά στο Τζόκερ, θα φιλάω όποιο δένδρο βρίσκω μπροστά μου, θα βγαίνω μέσα στη νύχτα να φροντίζω τα λαχανικά και τα δέντρα και θα ορκιστώ, το ορκίζομαι από τώρα, ότι δεν θα πάρω ούτε ένα εβρό από φίλους και φίλες που θα έρθουν να μας επισκεφτούν για να φάμε και να πιούμε και να τα πούμε, θα φεύγουν με τσάντες γεμάτες και τα πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου γεμάτα.
Όσο για τους πελτέδες και τις σάλτσες κι άλλα πολλά δεν θα σου λείψουν, Φιλίστωρ, όσο θα είμαστε όρθιοι και θα μπορούμε να τις φτιάχνουμε.
Θα μπορέσω επίσης να αγοράσω κάλτσες κι ένα ζευγάρι παπούτσια για τη δουλειά, να δώσω δέκα είκοσι εβρά και να πιάσω και πάλι στα χέρια μου, μετά από πάνω από ένα χρόνο, ένα φρεσκοτυπωμένο βιβλίο και να ξαπλώσω μετά την εργασία να ξεκουραστώ και να το διαβάσω χωρίς άγχος και στεναχώρια.
Εάν, Φιλίστωρ, καθιερωθεί ο ελάχιστος εγυημένος μισθός θα πάω να ανάψω μια λαμπάδα στο ύψος σου και θα ευχηθώ και θα προσευχηθώ στη Ζωή να σε φροντίζει όπως τη φροντίζεις κι εσύ.
φιλίά