φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Σήμερα θα δείξω ότι ο κατακερματισμός των πολιτικών δυνάμεων του Κυρίου είναι ένδειξη και συνέπεια συνάμα της περιφανούς νίκης που έχει καταγάγει ο Κύριος σε βάρος των Υποτελών Παραγωγών και μικρομεσαίων Κυρίων. Σε περιόδους νικηφόρας έκβασης του κοινωνικού πολέμου έρχονται στην επιφάνεια, προβάλλονται οι καταπιεσμένες επιθυμίες και αξιώσεις Κυριαρχίας των Υποτελών Κυρίων της πολιτικής, αφού κάθε υποτελής Κύριος όχι απλά επιθυμεί σφόδρα να ανέβει τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας αλλά να γίνει ο ίδιος αρχηγός.
Και θα υποστηρίξω ότι όσο δεν εμφανίζεται στον ορίζοντα ένας ορατός μεγάλος πολιτικός ή κοινωνικός κίνδυνος η τάση αυτή θα συνεχιστεί και η πολιτική Κυριαρχία θα ασκείται μέσω πολιτικών συμμαχιών. Οι κατακερματισμένες πολιτικές δυνάμεις του Κυρίου θα ενωθούν μόνο εάν η Κυριαρχία αντιμετωπίσει το φάσμα μιας σοβαρής απειλής – ποια θα είναι αυτή μόνο να εικάσουμε μάς επιτρέπεται αλλά μάς επιτρέπεται: αυτόνομη εμφάνιση των Υποτελών Παραγωγών στο πεδίο του Πολιτικού και της πολιτικής· ή: διεθνής κρίση (οικονομική, πολεμική, πολιτική, οικολογική) που θα επιτρέψει την εμφάνιση της προηγούμενης απειλής.
Η διαδικασία της πολιτικής ενοποίησης/ διάλυσης είναι σαφέστατα ποιμενικής πολεμικής προέλευσης: επαναλαμβάνεται εδώ και πάνω από 6.000 χρόνια.
Αυτά θα μας απασχολήσουν σήμερα.
Ίσως να μην έχετε ακούσει να μιλάει Κύριος καπιταλιστής σε Κύριο υποτελή, άνδρα της πολιτικής. Δεν θα είμαι καθόλου υπερβολικός ούτε προκλητικός – να πως μιλάει, σε μια περίπτωση ανυπακοής και αυτονόμησης Κύριος καπιταλιστής σε πρωθυπουργό:
– Θα κάνεις αυτό που σου λέμε, παλιομάλακα, γαμώ το μουνί της μάνας σου! Μη έρθω εκεί και σε γαμήσω, μουνόπανο!
Τα έχω ακούσει ο ίδιος; Όχι, όχι, τα φαντάζομαι: μιλάει όπως μιλάει κάθε Κύριος σε Υποτελή του, όπως μιλάει ένας εργολάβος στον οικοδόμο, ένας νταβατζής στην πουτάνα. Εσείς τί λέτε, μιλάει ο Κύριος στους πολιτικούς Του με αυτόν τον τρόπο ή όχι;
Ο Κύριος καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος δεν συμμετέχει ούτε στο Πολιτικόν, στον εμμενή κοινωνικό πόλεμο που διεξάγεται μεταξύ του Κυρίου και του Υποτελείς, ούτε στην Πολτική (τους θεσμούς και τις πρακτικές που παράγει το Πολιτικόν) – δε θέλει να χαλάει τη ζαχαρένια του. Τις ψυχοφθόρες αυτές εργολαβίες τις έχει εκχωρήσει στους συμβούλους Του (Πολιτικόν) και τους πολιτικούς του (πολιτική, συνταγματολόγοι, πολιτειολόγοι). Δεν συμμετέχει επίσης ούτε στη παραγωγή της Ιδεολογίας, γενικής και συγκυριακής – την εργολαβία αυτή την έχουν αναλάβει οι θεωρητικοί, οι φιλόσοφοι, οι καθηγητάδες των Πανεπιζημίων. Οι δημοσιογράφοι έχουν αναλάβει άλλες υπηρεσίες: του ακολούθου του πολιτικού άνδρα (θα ασχοληθούμε μια μέρα με την ακολουθία), του εκλαϊκευτή των σχεδίων και των αποφάσεων του Κυρίου, και του προπαγανδιστή, που αναλαμβάνει την ανακοίνωση των νέων (ειδήσεων) από το μέτωπο του κοινωνικού πολέμου με τρόπο που να ενισχύεται η Ισχύς του Κυρίου ημών.
Ας αναπαραστήσουμε τοπικά την ιεραρχία (τοπολογία της ιεραρχίας). Αμέσως κάτω από τον Κύριο βρίσκεται ο σύμβουλος των πολιτικών ανδρών, ο στρατηγιστής, αυτός που διαμορφώνει τη στρατηγική στον κοινωνικό πόλεμο – δίπλα του ο επεξεργαστής της ιδεολογίας. Πιο κάτω βρίσκεται ο πολιτικός άνδρας (ή γυναίκα) και ακόμα πιο κάτω ο δημοσιογράφος. Σε όλα αυτά τα επίπεδα της Κυριαρχίας υπάρχει επίσης ιεραρχία – δεν νοείται Κυριαρχία χωρίς ιεραρχία λόγω του δομικού ανταγωνισμού μεταξύ Κυρίων αλλά και Υποτελών Κυρίων. Σε επίπεδο πολιτικής και δημοσιογραφίας η ύπαρξη της ιεραρχίας είναι σαφής και αναμφισβήτητη.
Ο Κύριος που βρίσκεται στην κορυφή μιας από αυτές τις ιεραρχίες φαίνεται να είναι ο ύψιστος Κύριος αλλά αυτό είναι κοινωνική και πολιτική ψευδαίσθηση. Κάθε ύψιστος Κύριος είναι Υποτελής σε κάποιον άλλον. Η ιεραρχία υπάρχει και μεταξύ των Κυρίων της παραγωγής και του χρήματος αλλά και ο ύψιστος των υψίστων Κυρίων καπιταλιστών είναι Υποτελής στον Θεό, τον οποίο υπηρετεί – ο Θεός είναι αυτό που θα ήθελε ο Κύριος να είναι (αλλά δεν μπορεί – αθανασία, απόλυτη ισχύς). Από τη στιγμή που ο Υποτελής Κύριος είναι και Υποτελής και Κύριος από τη μια χαίρεται που είναι Κύριος από την άλλη όμως δυσφορεί που η Κυριαρχία του, η Επιθυμία του και η Ελευθερία του έχουν όρια, όρια που του βάζουν άλλοι Κύριοι. Ως Κύριος, επιθυμεί την αύξηση της ισχύος του – και την μείωση της ισχύης του αντιπάλου: θέλει να γίνει πιο ισχυρός, θέλει να γίνει ο πρώτος Κύριος, θέλει να διατάζει μόνο και όχι να υπακούει και να διατάζει!
Θα έλεγα λοιπόν ότι κάθε ιεραρχία είναι μια συμμαχία Υποτελών Κυρίων. Η συμμαχία (συν-μαχία, μαχόμαστε μαζί) υπάρχει όταν υπάρχει ανάγκη ενοποίησης, όταν εντείνεται ο κοινωνικός πόλεμος. Όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, όταν η Κυριαρχία δεν αντιμετωπίζει ορατούς κινδύνους, όταν δηλαδή η έκβαση του κοινωνικού πολέμου ήταν νικηφόρα και θριαμβευτική , η συμμαχία, που εμφανίζεται ως πολιτική ιεραρχία, διαλύεται και κάθε Υποτελής Κύριος θέλει αυτός να είναι ο άρχων, θέλει αυτός να αποφασίζει και να διατάσσει. Εκκινεί λοιπόν μια αλυσιδωτή διαδικασία διάσπασης και διάλυσης η οποία θεωρητικά μπορεί να έχεις την εξής κατάληξη: οι Κύριοι αρχηγοί να είναι λίγο περισσότεροι από τους Υποτελείς!
Η ευφορία της νίκης, ο ευνοϊκός συσχετισμός των δυνάμεων, η ισχυρή Κυριαρχία επιτρέπει την πολυτέλεια της διάχυτης κατακερματισμένης αδυναμίας μέσω της προσωπικής αυτονόμησης. Το σχήμα αυτό είναι σαφέστατα ποιμενικής προέλευσης. Σε περιόδους πολέμου, εν όψει κινδύνου εκδίωξης από τα πατρικά βοσκοτόπια ή εξόντωσης, όλοι οι ποιμένες ενώνονταν και συμμαχούσαν για να νικήσουν υπό την αρχηγία του πιο ισχυρού. Όταν όμως ο πόλεμος τελείωνε νικηφόρα, η συμμαχία διαλύονταν και ο Υποτελής κατά τη διάρκεια του πολέμου γίνονταν Κύριος την εποχή της ειρήνης. Τη διαδικασία της πολιτικής ενοποίησης/διάλυσης την περιγράφουν πολύ συχνά οι ιστορικοί του δουλοκτήτη και φεουδάρχη Κυρίου. Θα μας δοθεί ευκαιρία στο μέλλον να ασχοληθούμε με κάποια από αυτές τις περιπτώσεις.
Σε περιόδου νίκης και ευφορίας ο κατακερματισμός αίρεται περιστασιακά και προσωρινά μέσω της συνεργασίας/συμμαχίας. Ένα πολύ καλό παράδειγμα είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης μετά τις εκλογές (κυβερνήσεις συνεργασίας). Πότε όμως οι κατακερματισμένες δυνάμεις του Κυρίου παύουν να υπάρχουν ως ξεχωριστές πολιτικές οντότητες και ενοποιούνται υπό την αρχηγία ενός ισχυρού Κυρίου; Μόνο όταν στον κοινωνικό και πολιτικό ορίζοντα εμφανίζεται μια απειλή που ενδέχεται να κλονίσει την ίδια την Κυριαρχία. Πρόκειται για την απειλή μιας διεθνούς, παγκόσμιας, πολεμικής, πολιτικής, οικονομικής, οικολογικής αναταραχής, η οποία είναι απειλή επειδή ενδέχεται να συμβάλλει στην εμφάνιση μιας άλλης απειλής: της όξυνσης του κοινωνικού πολέμου, της καθόδου των αυτονομημένων δυνάμεων των Υποτελκών Παραγωγών στο πεδίο της πολιτικής.
Για να δούμε τι θα δούμε!
Σχολιάστε ελεύθερα!