απόλυτη ελευθερία στη σκέψη (Φιλοσοφία) και την έκφραση (Τέχνη): τί θα κάνουμε τώρα χωρίς Αριστερά;

   φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    1. Είδα προχτές στην τηλεόραση μια διαφήμιση που με συγκλόνισε: ένα αφεντικό,  καπιταλιστής, ιδιοκτήτης της βιομηχανίας που παράγει το ούζο ΠΛΩΜΑΡΙ απευθύνεται στους εργάτες και τις εργάτριες και τους λέει:

σήμερα θα σταματήσουμε να κάνουμε ό,τι κάνουμε. . .  

(το αφεντικό σταματάει να μιλάει και οι εργάτες τον κοιτάνε με αγωνία και ανησυχία και φόβο – τους ανακοινώνει το κλείσιμο του εργοστασίου; )

. . . και θα πάμε στη θάλασσα για καλαμαράκι!

Χαμός!  Ενθουσιασμός και χαρά!  Θα σταματήσουν να κάνουν ό, τι κάνουν και θα πάνε στη θάλασσα για καλαμαράκι και ουζάκι!  Και στο τέλος της διαφήμισης ένας εργάτης σηκώνει το ποτήρι του ούζου και εύχεται στο αφεντικό:

 – Να μας ζήσεις, αφεντικό!

      Πόσες δεκαετίες, πόσες κινήσεις μπροστά είναι τα αφεντικά, οι καπιταλιστές!  Πόσο πίσω, πόσες κινήσεις πίσω είμαστε εμείς! Αυτά που θα θέλαμε να πούμε εμείς, αυτά δηλαδή που λαχταράμε και επιθυμούμε (να σταματήσουμε να κάνουμε ό,τι κάνουμε, να δουλεύουμε,  και να πάμε για ουζάκι), αυτά που θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να πούμε και να κάνουμε εμείς,  τα λέει ο Κύριος καπιταλιστής.  Τα λέει γιατί είναι πιο ισχυρός και μόλις τα πει η Ισχύς του αυξάνει – αυτὀς άλλωστε είναι και ο φλογερός πόθος Του.

2. Κάποτε, από το 1970 μέχρι το 1985, τα αφεντικά μας παρακαλούσαν να πάμε να δουλέψουμε! ΜΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑΝ!  Πόσα σου δίνει ο Χ; 400 δραχμές. Εγώ θα σου δώσω 500!  Εάν θέλετε, με πιστεύετε· εάν όχι, ρωτείστε κάποιον, κάποιαν που δούλευε εκείνη την εποχή να σας πει τι γινόταν. Γιατί μας παρακαλούσαν; Υπήρχε πολύ μεγάλη ζήτηση εργασιακής δύναμης και μικρότερη προσφορά. Ήταν μια περίοδος έντονης επέκτασης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στην Ελλάδα.  Η περίοδος αυτή, ειδικά μετά τη μεταπολίτευση, είναι από τις περιόδους εκείνες που έχουμε καταγάγει νίκες, μεγάλες νίκες!  Μετά από αυτήν την περίοδο, η μεγαλύτερη και η τελευταία νίκη ήταν αυτή την άνοιξη του 2002, με το νομοσχέδιο του Γιαννίτση (ΠαΣοΚ) : έγινε μια γενική απεργία στην οποία συμμετείχαν σχεδόν όλοι μα όλοι οι εργαζόμενοι, του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα – τη θυμάστε εκείνη τη μέρα; Εγώ τη θυμάμαι πολύ ζωηρά – απήργησαν μέχρι και οι οικοδόμοι στο Διδυμότειχο! Την επομένη ο Γιαννίστης απέσυρε έντρομος το νομοσχέδιο. Επανήλθε και πέρασε όμως λίγα χρόνια μετά.

     Τους εκλογικούς και κοινοβουλευτικούς καρπούς της περιόδου 1970-1985 έδρεψε το ΠαΣοΚ, όχι η Αριστερά! Τουλάχιστον τέσσερις φορές, από τη μεταπολίτευση (1974),  η Αριστερά έδιωξε τους Υποτελείς που προσανατολίστηκαν προς αυτήν – τέσσερις φορές!  Την πρώτη φορά που το έκανε το αποτέλεσμα ήταν η άνοδος και η νίκη του ΠαΣοΚ το 1981. Το οποίο βέβαια ανέλαβε την εργολαβία της κατασταλτικής αντεπανάστασης, επιτρέψτε μου τον όρο: το 1985 άρχισε η αντεπίθεση με τα μέτρα λιτότητας του Σημίτη, συνεχίστηκε με τον Μητσοτάκη και ολοκληρώθηκε στις μέρες μας επιτυχώς και αποτελεσματικώς. Εν τω μεταξύ, τα αφεντικά φρόντισαν να αντιστραφούν οι όροι και να είμαστε εμείς που θα παρακαλάμε να δουλέψουμε κάνοντας όλες τις υποχωρήσεις που χρειάζονται: μείωση μισθού, αύξηση χρόνου εργασίας. Ο συσχετισμός αυτός των δυνάμεων επέτρεψε ασφαλώς και την κατά μέτωπο επίθεση κατά των δημοσίων υπαλλήλων.

Το ιστορικό και θεωρητικό μου ενδιαφέρον προσανατολίζεται προς την μελέτη των περιόδων στις οποίες καταγάγαμε νίκες – η νίκη με ενδιαφέρει, αυτήν μελετώ – κατ΄ ανάγκην και η ήττα.  Πότε νικήσαμε, πώς μπορέσαμε και νικήσαμε, ποιές συνθήκες και προϋποθέσεις συνέτρεξαν; Σήμερα, είμαστε ηττημένοι – θα νικήσουμε, θα μπορέσουμε να νικήσουμε στο μέλλον και πώς;

   3. Είμαι ένας από τους δεκάδες, να μην πω εκατοντάδες χιλιάδες, μαθητές, φοιτητές, νέους, εργάτες, δημοσίους υπαλλήλους που έφαγαν πολύ ξύλο από το ΚΚΕ από το 1974 μέχρι σήμερα.  Ένας από αυτούς (της Πανσπουδαστικής, της φοιτητικής παράταξης του ΚΚΕ)  που με έχει δείρει την περίοδο των φοιτητικών καταλήψεων του 78-79  σήμερα είναι γνωστός συγγραφέας και αρθρογράφος σε περιοδικά – ονομάζεται Δημήτρης Φύσσας. Φοβερός και τρομερός τραμπούκος!  Ψηλός και υπέρβαρος, γεροδεμένος – ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλων μας στη Φιλοσοφική Αθηνών. Λίγα χρόνια μετά, δεν θυμάμαι πόσα, ο Δημήτρης Φύσσας ζήτησε δημόσια συγγνώμη από όσους και όσες είχε δείρει – δεν μπορούμε να μην το αναγνωρίσουμε και να τον συγχωρέσουμε. Αλλά μπορούμε να το ξεχάσουμε;  – και να θέλουμε, δεν μπορούμε.

   Πάντως δεν είμαι ένας από τους δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες νέους που υπήρξαν για ένα μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα  μέλη κάποιας οργάνωσης του ΚΚΕ και έφυγαν. Ο αριθμός αυτών που έφυγαν είναι πολλαπλάσιος, μπορεί και δεκαπλάσιος, εικάζω, από αυτόν που είναι σήμερα ενεργά μέλη. Εγώ πέρασα μια φρικτή και οδυνηρή χρονιά ως μέλος της φοιτητικής παράταξης (ΑΑΣΠΕ) του ΕΚΚΕ – δεν θα την ξεχάσω μέχρι να πεθάνω. Όταν κατάφερα και απαγγιστρώθηκα τελείως είχα την αίσθηση ότι είχα ξαναγεννηθεί!  Από τότε (1978)  απεκδύθηκα την αγωνιστική ταυτότητα, η οποία μου είναι πολύ ενοχλητική, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι αποφεύγω την συμβίωση και τη συζήτηση με γυναίκες και άνδρες που τη φορούν. Για το ζήτημα της αγωνιστικής  ταυτότητας, του αγωνιστικού ρόλου,  έχουμε να πούμε πολλά, πάρα πολλά, δεν μπορούμε όμως να τα κάνουμε όλα μαζί – δεν βιαζόμαστε.

     Πρέπει να σταματήσω γιατί θα ξυπνήσουν τα παιδιά για το σχολείο κι   έχω πολλές δουλειές έξω – ξημέρωσε. Προλαβαίνω όμως να διευκρινίσω κάποια πράγματα και να θέσω μερικά ερωτήματα που θα με απασχολήσουν αύριο και τις επόμενες μέρες. Για τη σιωπή μου και τη μη συμμετοχή στη συζήτηση: Για να μπορέσω να είμαι όρθιος το πρωί, από το μεσημέρι και μετά είμαι ξάπλα στο κρεβάτι και γράφω μόνο κάθε πρωί – από τις τέσσερις μέχρι τις εφτά. Ξεκούραση για μένα είναι εάν έρθει κάποιος φίλος και πιούμε κάνα κρασὰκι και τα πούμε – αλλά εδώ στην Καστανούσα έχουμε μόνο ένα φίλο, 35χρονο.

    Ένα ερώτημα με απασχολεί: τί θα κάνουμε τώρα χωρίς Αριστερά;

Κάποιοι θα το θεωρήσουν απαράδεκτο ερώτημα: Αριστερά υπάρχει, άρα το ερώτημά σου είναι άκυρο.   Υπάρχει ή δεν υπάρχει Αριστερά σήμερα; Εάν όχι, γιατί δεν υπάρχει;  Αυτα είναι τα κομβικά ερωτήματα. Εγώ διατείνομαι ότι δεν υπάρχει Αριστερά σήμερα και εξηγώ γιατί δεν υπάρχει:

δεν υπάρχει διότι σήμερα δεν μπορούμε να νικήσουμε

α) με διαμαρτυρίες, αιτήματα, συγκεντρώσεις, πορείες, διαδηλώσεις, καταλήψεις πλατειών, λεηλασίες, ταραχές, εμπρησμούς , εξεγέρσεις

β) με εκλογές

γ) με τα όπλα

Δεν μπορούμε να ελέγξουμε, να κατακτήσουμε  τον χώρο και το Κράτος – μόνο με την απεργία μπορούμε να νικήσουμε, μόνο με τον έλεγχο του χρόνου – και με το πέρασμα στη πράξη, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Κι αυτοί που μπορούν να το κάνουν αποτελεσματικά δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι δεν μπορούν αντέξουν μια μακροχρόνια απεργία,  αλλά το βιομηχανικό-εμπορικό προλεταριάτο λόγω της θέσης του στην παραγωγή. Σήμερα όμως υπάρχει μεγάλη προσφορά εργασιακής δύναμης και μικρή ζήτηση, οπότε το προλεταριάτο είναι φοβισμένο (και κουρασμένο), επιβιώνει με τα κεκτημένα του παρελθόντος (συντηρητικό – θα πρέπει μου φαίνεται να διευκρινίσω τη σχέση επανάστασης και συντήρησης γιατί έχω παρεξηγηθεί)  ικανοποιημένο με τα κεκτημένα, είναι σοφό και πολύ καλά κάνει και δεν απεργεί. 

Αύριο πάλι.