φυγή και αναπτήρας: εγκατάλειψη πόλεων, πυρπόληση πόλεων

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Δεν ξέρω αν σκέφτεστε και φαντάζεστε ενδεχόμενα σαν αυτά που σκέφτομαι και φαντάζομαι κι εγώ: να ζήσουμε και να δούμε πόλεις να εγκαταλείπονται μέσα σε λίγες ώρες και μέρες, πόλεις να καίγονται σα λαμπάδες πασχαλιάτικες. Τα σκέφτομαι και τα φαντάζομαι, δεν το κρύβω ούτε φοβάμαι να τα εκφράσω – οι συνέπειες με αφήνουν αδιάφορο. Πρώτα όμως τα σκέφτομαι και μετά τα φαντάζομαι, τα αναπαριστάνω, τα βλέπω σα να βλέπω ειδήσεις στην τηλεόραση. 

    Τα παραπάνω ενδεχόμενα είναι πορίσματα, συμπεράσματα σκέψης. Επειδή δεν είμαστε αφελείς, το  στοιχείο της προσδοκίας και της βούλησης είναι πανταχού παρόν: θα ήθελα να δω πόλεις να εγκαταλείπονται, θα ήθελα να δω πόλεις να καίγονται. Δεν είμαι (πια) σαδιστής, ενώ η χαιρεκακία μου έχει ελαττωθεί τόσο πολύ που μετά βίας λέω ότι υπάρχει – μα την Παναγία. Αυτό που θέλω κι επιθυμώ είναι να ζούμε όλοι και όλες ευχάριστα και χωρίς στερήσεις – εάν ζουν οι άλλοι και οι άλλες έτσι, θα ζω κι εγώ. Εάν οι άλλοι δυστυχούν, αναπότρεπτα θα δυστυχώ κι εγώ.

     Οι πόλεις θα εγκαταλειφτούν και θα καούν γιατί πλέον οι κάτοικοί τους θα υποφέρουν τόσο πολύ που η μόνη λύση θα είναι η φυγή και η πυρπόληση.

    Πόσες μέρες θα μπορούσαμε να ζήσουμε, φίλες και φίλοι, σε μια Αθήνα, σε μια Θεσσαλονίκη, σ΄ ένα Παρίσι, σε μια Νέα Υόρκη, σ΄ ένα Λονδίνο  χωρίς νερό, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς τροφή, χωρίς χρήμα, χωρίς πετρέλαιο και βενζίνα – σταματάω εδώ τον κατάλογο. Μα θα μου πείτε, είναι δυνατόν να ξεμείνει η Αθήνα από ηλεκτρικό ρεύμα ή απο τροφή ή από χρήμα ή ή ή; Γιατί δεν είναι δυνατόν; Είμαστε τόσο βέβαιοι και τόσο βέβαιες ότι το αύριο θα είναι όπως είναι το σήμερα; Εγώ δεν είμαι καθόλου μα καθόλου βέβαιος! Και τι είναι το σήμερα; Τι είναι σήμερα οι πόλεις, φίλες και φίλοι; Είναι χώροι ευχάριστης προσωρινής (εξάμηνης;!) διαβίωσης, ελεύθερης συνάντησης και δημιουργικής έκφρασης των δεξιοτήτων μας; Εγώ έτσι αντιλαμβάνομαι την πόλη, σε μια τέτοια πόλη πολύ θα ήθελα να ζω έξι μήνες το χρόνο, ίσως και λιγότερο. Δεν είναι!  Οι πόλεις είναι μαντριά, είναι στρατώνας και φυλακές με πρότυπο οργάνωσης τα μαντριά! 

     Από τα μαντριά φεύγεις, τους στρατώνες και τις φυλακές τα καις.

     Στα μαντριά, φίλες και φίλοι, ο τσομπάνης παρέχει στα πρόβατα στέγη, τροφή, νερό, φάρμακα – αφού όμως τα βγάζει καθιερωμένες ώρες να πάνε να εργαστούν, με συγχωρείτε, να βοσκήσουν ήθελα να πω, και μετά τα αρμέγει και παίρνει το γάλα. Τα μισά από αυτά θα πουληθούν, θα οδηγηθούν στα νοσοκομεία, πολλές παραδρομές κάνω σήμερα, στα σφαγεία ήθελα να πω,  κι εκεί θα σφαχτούν.  Το πρόβατο νιώθει ικανοποιημένο, όσο πιο νέο τόσο πιο ενθουσιασμένο και ευχαριστημένο, μέχρι που θ’ αρχίσουν να το βασανίζουν και να του τραβάν τα μαστάρια, μέχρι που να νιώσει το μαχαίρι να κόβει το λαιμό του – εκεί που κάθε βράδυ ήταν στο μπαράκι τώρα βλέπει τηλεόραση με ένα πιάτο μακαρόνια χωρίς σάλτσα στην αγκαλιά του. Έχω πάθει την πλάκα μου τις τελευταίες μέρες: από παντού με έχει περικυκλώσει ο καρκίνος – γείτονες και γνωστοί και συγγενείς! 

    Μερικές φορές ο τσομπάνης δεν μπορεί να τα εκθρέψει ή να τα φροντίσει. Εάν  δεν τα αφήσει ελεύθερα, θα ψοφήσουν. Εάν τα αφήσει, ενδέχεται και πάλι να ψοφήσουν – το χειμώνα και το καλοκαίρι δεν υπάρχει χορτάρι· ή μπορεί να τα κλέψουν πειναλέοι άνθρωποι και να τα φάνε· ή να τα φάνε τα σκυλιά και οι λύκοι! 

     Οι Υποτελείς όμως δεν είναι πρόβατα, είναι λογικά πρόβατα. Τα πρόβατα θα φύγουν και θα πάνε να βοσκήσουν αλλά τα λογικά πρόβατα που στο μουνί της μάνας τους θα πάνε; Όχι, δεν θα φύγουν, τους αρέσει ο κομμουνισμός της στάνης – εκτός από ελάχιστα. Θα μείνουν και θα απαιτήσουν, θα διεκδικήσουν, θα αγωνιστούν για  τροφή και νερό και φάρμακα. Εάν ο ανθρωποβοσκός έχει και δεν τους δίνει, θα εξαγριωθούν, θα τα σπάσουν, θα τα κάψουν και θα φύγουν.

     Βρισκόμαστε, φίλες και φίλοι, στο έλεος των ανθρωποβοσκών Κυρίων μας. Μη νομίζετε ότι όσοι και όσες ζουν στα χωριά θα είναι σε καλύτερη κατάσταση – δεν θέλω να σκεφτώ ότι μια μέρα δεν θα έχουμε  (γιατί δεν μας δίνουν) πετρέλαιο, χρήμα, ηλεκτρικό ρεύμα!  Υπάρχει το ενδεχόμενο να έχουν και να μην παρέχουν; Ναι!  Για να μας πειθαρχήσουν, να μας υποτάξουν, να αντισταθούν και να καταστείλουν επανάσταση.

    Ο πλούτος που παράγουμε, φίλες και φίλοι, σήμερα πάνω στον πλανήτη είναι τεράστιος και μπορούμε να ζήσουμε πολύ άνετα και ευχάριστα. Αυτές είναι οι δυνατότητες της εποχής μας, δυνατότητες που πρέπει να καταστραφούν – η σπάνη, η τεχνητή έλλειψη θα πρέπει να επικρατήσει. Για να ζούμε μέσα στη στέρηση, για να αλληλοσφαχτούμε!   Πρόκειται για προληπτική αντεπανάσταση, για προληπτική καταστολή μιας επανάστασης που δεν έχει γίνει ακόμα αλλά που ο Κύριος την αναμένει και προετοιμάζεται να την αντιμετωπίσει.

    Φίλες και φίλοι, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι πάνω στη Γη, θα υπάρχουν κοινωνίες, θα υπάρχει κομμουνισμός. Κάποτε δεν υπήρχε Κυριαρχία, σήμερα υπάρχει. Όσο υπάρχει κοινωνία, και μάλιστα κυριαρχική (διαχείριση του εμμενούς κομμουνισμού από την Κυριαρχία), θα υπάρχουν προβλήματα. Όσο θα υπάρχουν προβλήματα, οι άνθρωποι θα προσπαθούν να τα επιλύσουν – αυτή είναι η επανάσταση, η αντιμετώπιση και η επίλυση κοινωνικών προβλημάτων (και, κυρίως) μέσω της αλλαγής της υπάρχουσας κοινωνικής σχέσεης, της κυριαρχικής (διαταγή – υποταγή·  αρπαγή – εκπτώχευση) η οποία και τα πρόκαλεσε, αν και δεν είναι η μόνη αιτία. Για να επιλυθούν τα κοινωνικά προβλήματα, για να κάνεις την επανάσταση,  χρειάζονται πόροι, ενέργεια, πλούτος,  χρήμα, χρόνος, χώρος, νέες κοινωνικές σχέσεις. Ο Κύριος φροντίζει, με την επιβολή της σπάνης, με την προληπτική αντεπανάσταση, να μην έχουμε τίποτα από όλα αυτά, να μην μπορούμε να αντιμετωπίσουμε και να επιλύσουμε τα κοινωνικά προβλήματα, με αποτέλεσμα αυτά να πολλαπλασιάζονται και να επιδεινώνονται.

    Όταν δεν μπορούμε να επαναστατήσουμε, εξεγειρόμαστε: πίσω από κάθε εξέγερση λανθάνει μια αποτυχημένη επανάσταση, μια αδύναμη επανάσταση, μια εκκολαπτόμενη, εν δυνάμει επανάσταση. 

   Αντιλαμβάνομαι την εξέγερση και ως αδυναμία επανάστασης, αδυναμία επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε μέσω της αλλαγής της επιβεβλημένης πολύτροπης κυριαρχικής κοινωνικής σχέσης. Η εξέγερση  δεν είναι επανάσταση, άλλο η βούρτσα κι άλλο η πούτσα. Η εξέγερση είναι απόπειρα καταστροφής αυτού (της Κυριαρχίας, του Κυρίου)  που δεν σε αφήνει να ζήσεις, που δεν σου επιτρέπει να επιλύσεις τα πολλά και οξυμένα και παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίσεις, που σου στερεί τα μέσα για την επίλυσή τους·  είναι δικαιολογημένη εκδίκηση και αναγκαία εκτόνωση του συσσωρευμένου άγχους (Δεκέμβρης 2008, Αθήνα: μας σκοτώνετε στη πόλη που ζούμε, καίμε τη πόλη που ζούμε). Είναι και προμήνυμα επανάστασης, προπομπός.

   Οι εξεγέρσεις γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται. Και πάντα θα ηττώνται και πάντα θα νικούν. Θα ηττώνται γιατί ο αντίπαλος έχει εξασφαλίσει συντριπτική στρατιωτική υπεροχή. Και πάντα θα νικούν γιατί οι εξεγερμένοι θα συνειδητοποιούν ότι πάντα θα ηττώνται. Και η νίκη  είναι πιο μεγαλειώδης όταν συνεηδητοποιούν ότι εξεγειρόμαστε επειδή δεν μπορούμε να επαναστατήσουμε.

    Όσο πιο μεγάλη είναι η καταστροφή που  επιτυγχάνει μια εξέγερση, τόσο πιο ανήμπορος είναι ο Κύριος να την αντιμετωπίσει και να την αποτρέψει, τόσο πιο μεγάλη είναι η νίκη. Το να κάψεις πέντε δέκα κτίρια δεν είναι τίποτα – και οι πυροσβέστες καταφθάνουν και οι μπάτσοι είναι αρκετοί για τη διάλυση του πλήθους. Η πυρπόληση όμως μιας πόλης δεν αντιμετωπίζεται.

    Ας σκεφτούμε το παρακάτω υπόθετο εργασίας: φανταζόμαστε μια απειλή ή έναν εκφοβισμό  του Κυρίου ότι από τη Δευτέρα δεν θα υπάρχει χρήμα εάν δεν υπακούσουμε σε κάποια διαταγή του; Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτή η απειλή, αυτός ο εκφοβισμός; Κι αν δεν υπακούσουμε και δεν μπλοφάρει και πράγματι δεν υπάρχει χρήμα, δεν υπάρχει κοινωνικός πλούτος,  τη Δευτέρα γιατί δεν το παρέχει;

Ή οι Υποτελείς θα κλίνουν το γόνυ και θα ικετεύσουμε ή θα φύγουν ή θα μιλήσουν οι αναπτήρες, το πιο ισχυρό και ακαταμάχητο και καταστροφικό και αποτελεσματικό όπλο που κατέχει σήμερα ο Υποτελής, μπροστά στο οποίο τα πυρηνικά ωχριούν. 

   Μπορεί να μη γίνει τίποτα από όλα αυτά. Όμως, ο 21ος αιώνας  θα είναι ο αιώνας της ανεργίας και της πυρκαγιάς : ο καπιταλισμός είναι φτιαγμένος με τόσο εύφλεκτα υλικά που θα δούμε πολλές φωτιές, πάρα πολλές: ατυχήματα, αυταναφλέξεις, εμπρησμοί εξεγερμένων. Το να επεκταθεί η φωτιά σε μια πόλη φτιαγμένη από εύφλεκτα υλικά και να καεί ολοσχερώς είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε. Έγινε πολλές φορές στο παρελθόν, θα γίνει πολλές φορές και στο μέλλον. 

   Πήρε φωτιά μια καρδιά, καίγεταιαιαιαιαι/κι ο καημός δε λέγεταιαιαια!

   Βρέχει ασταμάτητα. Αύριο  θα δούμε γιατί ό ήρωας της Ιλιάδας λατρεύει τη φωτιά που κατακαίει το δάσος και γιατί ταυτίζεται με αυτήν.