φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Εδώ και πολλά χρόνια βιώνουμε τα αποτελέσματα της κλιμάκωσης, της όξυνσης του ανταγωνισμού μεταξύ των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, εξ αιτίας της συρρίκνωσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, της αδυναμίας του να επεκταθεί: πολλές πολύ μικρές, μικρές, μεσαίες αλλά και μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσουν κλείνουν, πολλοί αυταπασχολούμενοι παύουν να είναι αυταπασχολούμενοι, πολλοί Υποτελείς εργαζὀμενοι χάνουν τη δουλείά τους ή, στην καλύτερη περίπτωση, ψιλοδουλεύουν μερικούς μήνες το χρόνο. Το τι θα κάνουν οι έκπτωτοι καπιταλιστές μου είναι παντελώς αδιάφορο· δεν μου είναι όμως καθόλου αδιάφορο το τι θα κάνουν οι έκπτωτοι Υποτελείς Παραγωγοί και οι έκπτωτοι αυταπασχολούμενοι, γιατί κι εμείς ανήκουμε σε αυτούς. Κι αυτά τα αποτελέσματα, φίλες και φίλοι, θα τα βιώνουμε για πολλά πολλά χρόνια ακόμα κι όταν θα έρθει η ώρα θα μάθουμε ότι ήρθε ο καιρός, με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης, η στιγμή της μεγάλης κρίσης, το σημείο μηδέν των συνεπειών του ανταγωνισμού, το οριακό σημείο συμπίεσης και έκρηξης ή αυτανάφλεξης των συσσωρευμένων και συμπιεσμένων κοινωνικών αντιφάσεων.
Η αύξηση του αριθμού των ανέργων, των διωγμένων από την παραγωγή Υποτελών Παραγωγών, θα είναι το κομβικό χαρακτηριστικό του 21ου αιώνα. Ο συνδυασμός της όξυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και της κλιμάκωσης της εφαρμογής της τεχνοεπιστήμης στην παραγωγή θα έχει ως μόνιμη συνέπεια τη διαρκή αύξηση του αριθμού των ανέργων. Η ανεργία θα είναι το πυρηνικό, το κομβικό κοινωνικό πρόβλημα του αιώνα που ζούμε – δεν γνωρίζω πόσοι και πόσες το έχουν συνειδητοποιήσει. Οι άνεργοι δεν θα προέρχονται μόνο από την τάξη των μισθωτών εργατών αλλά και από τους αυταπασχολούμενους κι από τους παντός είδους μικροεπιχειρηματίες καπιταλιστές. Οι άνεργοι δεν συγκροτούν κάποια κοινωνική τάξη με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αφού η έννοια της κοινωνικής τάξης είναι αδιανόητη εκτός της παραγωγικής διαδικασίας! Η κοινωνική τάξη δηλώνει τη θέση στην παραγωγική διαδικασία: κατοχή ή μη των μέσων παραγωγής, διεύθυνση ή εκτέλεση κατά τη διαδικασία της παραγωγής, αρπαγή ή μη του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου.
Η όξυνση του ανταγωνισμού και η εφαρμογή της τεχνοεπιστήμης στην παραγωγή κλιμακώνει την κοινωνική αποσύνθεση, αυξάνει δηλαδή ο αριθμός αυτών που χάνουν την κοινωνική τους θέση, αυτών που δεν ανήκουν σε κάποια κοινωνική τάξη – είναι οι γνωστοί ντεκλασέ, οι κοινωνικά έκπτωτοι. Κοινωνική αποσύνθεση σημαίνει κοινωνική έκπτωση. Ποιες είναι όμως οι συνέπειες της προϊούσας κοινωνικής αποσύνθεσης, της επέκτασης και γενίκευσης της κοινωνικής έκπτωσης;
Να η σημαντικότερη, η κομβική: η περαιτέρω συρρίκνωση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής: πρόκειται για ανατροφοδότηση της διαδικασίας συρρίκνωσης – συνεπειών συρρίκνωσης, για οικονομικοκοινωνικό feed back. Όσο συρρικνώνεται ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής τόσο μειώνεται η κατανάλωση κι όσο μειώνεται η κατανάλωση τόσο γενικεύεται και επεκτείνεται η συρρίκνωση του καπιταλισμού. Δεν θα αργήσουμε να ζήσουμε την θριαμβευτική επιστροφή της θεωρίας της υποκατανάλωσης! Όσο για το πολύ εύλογο ερώτημα, ποιός θα αγοράζει τα παραγόμενα προϊόντα, η απάντηση είναι τόσο απλή, μα τόσο απλή: όποια επιχείρηση θα πουλάει, θα επιβιώνει και θα υπάρχει – όποια δεν θα πουλάει, στο πυρ το εξώτερο. Η συρρίκνωση όμως του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής θα έχει ως αποτέλεσμα την όξυνση της αντίφασης μεταξύ της δυνατότητας παραγωγής τεράστιου κοινωνικού πλούτου και της παραγωγής του κοινωνικού πλούτου που όντως παράγεται λόγω της αδυναμίας να καταναλωθεί αυτός ο πλούτος. Θα μπορούμε να παραγάγουμε πολύν πλούτο αλλά δεν θα τον παράγουμε. Το αποτέλεσμα θα είναι πολλά και οξυμένα και παγκόσμια άλυτα κοινωνικά προβλήματα.
Ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση, ανασφάλεια, ασθένειες, κοινωνικές επιδημίες: αυτό είναι το μέλλον που σχεδιάζει ο Κύριος. Οι εποχές κοινωνικής αποσύνθεσης είναι εποχές κοινωνικής παρακμής, ας μην το ξεχνάμε. Οι εποχές όμως της κοινωνικής ρευστότητας, διάλυσης και παρακμής είναι και εποχές πολιτικής αποσύνθεσης, παρακμής, ρευστότητας, διάλυσης, αποσταθεροποίησης, απονομιμοποίησης, ούτε αυτό να το ξεχνάμε. Αυτό σημαίνει ότι η συρρίκνωση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας θα συνάδει τόσο με την συρρίκνωση του Κράτους (συρρίκνωση για να γίνει πιο ισχυρό στρατιωτικά) όσο και με τη συρρίκνωση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής (λόγω αδυναμίας).
Ποιο θα είναι όμως το υποκείμενο της πολιτικής αποσταθεροποίησης; Οι κοινωνικά έκπτωτοι, διωγμένοι, εξόριστοι, αυτοί οι οποίο δεν ανήκουν σε καμία κοινωνική τάξη, οι ντεκλασέ! Δεν είναι το επαναστατικό υποκείμενο όπως το γνωρίζουμε, το επαναστατικό υποκείμενο της απεργίας, του σταματήματος της παραγωγής. Θεωρώ ότι όσο θα κλιμακώνεται η κοινωνική αποσύνθεση, όσο θα αυξάνει ο αριθμός των ανέργων, των ντεκλασέ, τόσο το επαναστατικό υποκείμενο του παρελθόντος θα χάνεται από τα μάτια μας. Όσο θα συρρικώνεται, λόγω ανταγωνισμού και ρομποτικής, δεν θα είναι και θα παραμείνει απλά συντηρητικό, θα γίνει και αντιδραστικό – στη χειρότερη περίπτωση. Στην καλύτερη, θα είναι τόσο ανίσχυρο που δεν θα σκεφτεί καν να στραφεί κατά του Κυρίου.
Εάν δούμε τις εξελίξεις με τα μάτια του καπιταλιστή, η μόνη λύση για την αντιμετώπιση της ανεργίας είναι ριζική εξάλειψη του προβλήματος, η εξόντωση των ανέργων – τρόποι υπάρχουν πολλοί, αόρατοι και ορατοί. Θα το επαναλάβω γι΄ άλλη μια φορά: εάν η ανεργία θα είναι το πρόβλημα το αιώνα μας, και θα είναι, εάν ο αριθμός των ντεκλασέ θα αυξάνει διαρκώς, η εξόντωση των περιττών και πλεοναζόντων πληθυσμών των μη ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών θα είναι η στρατηγική του Κυρίου. Να πως βλέπω την παγκόσμια κοινωνική κατάσταση σε είκοσι, τριάντα, σαράντα χρόνια: ένα πολύ μεγάλο μέρος των Υποτελών των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών θα ζει χωρίς να εργάζεται (ή θα εργάζεται λίγες ώρες τη βδομάδα) αλλά υπό την αυστηρή επιτήρηση (βιοπολιτική) του Κυρίου ημών, θα βιώνει δηλαδή έναν κομμουνισμό της στάνης. Δεν μας επιτρέπεται βέβαια να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο της αποτυχίας αυτού του μοντέλου και την πρόκριση της εξόντωσης των ντακλασέ και σε αυτές τις κοινωνίες. Οι ντεκλασέ των μη ανεπτυγμένων κοινωνιών, όταν δε θα εξοντώνονται, ή θα αλληλοεξοντώνονται διεκδικώντας τους ελάχιστους πόρους που θα εξασφαλίζουν την επιβίωση ή θα κλιμακώνουν τη συμβίωση και τη συνεργασία, θα διευρύνουν δηλαδή τον κομμουνισμό.
Οφείλουμε να δεχούμε ότι η εξόντωση των πλεοναζόντων πληθυσμών των ανεπτυγμένων και μη ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών έχει τα όριά της: κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και προϋποθέσεις, ο εξοντωτής ενδέχεται να περιέλθει στην κατάσταση του θύματος, όποια μέθοδο εξόντωσης κι αν χρησιμοποιήσει – ας μην το ξεχνάμε. Και οι ιοί μπορεί να γίνουν ανεξέλεγκτοι αλλά και οι πόλεις αν αρχίσουν να καίγονται πολύ δύσκολα σταματάει η φωτιά. Πυρπολήσεις πόλεων θα δούμε πολλές – και θα αντιληφθούμε ότι ο αναπτήρας είναι πιο καταστροφικός (αλλά και πιο φονικός!) κι από τα Καλάσνικωφ κι από τα πυρηνικά!
Και μετά από όλα αυτά, μπορούμε να ρίξουμε κι ένα βλέφαρο στις μελλοντικές εξελίξεις της δικής μας ανεπτυγμένης αλλά και μη ανεπτυγμένης καπιταλιστικής κοινωνίας που ζούμε: αύξηση του αριθμού των ανέργων και των ντεκλασέ, κοινωνική αποσύνθεση και παρακμή, πολιτική αποσταθεροποίηση, συρρίκνωση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, εξόντωση των ανέργων, κομμουνισμός της στάνης, διεύρυνση του κομμουνισμού – ένα καινοφανές και μοναδικό κοινωνικό και πολιτικό τοπίο!
Σχολιάστε ελεύθερα!