για το στήσιμο: πως μεταχειριζόμαστε τον χρόνο για να βασανίσουμε τους άλλους και να επιβάλουμε σχέσεις Κυριαρχίας

το βρομικο στομα, η κοκκινη μιτη και τα ασπρομαβρα γενια (του Παύλου)

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον Wittgenstein

    Μπορεί ο λοχίας να χτυπήσει φιλικά την πλάτη του συνταγματάρχη, ο εργάτης του αφεντικού του; Όχι, δεν μπορεί. Μπορεί ο λοχίας να στήσει τον συνταγματάρχη, να τον κάνει να περιμένει; Όχι, δεν μπορεί. Ποιός θα παραμερίσει για να περάσει ο άλλος, ο λοχίας ή ο συνταγματάρχης; Ποιός θα χαιρετίσει τον άλλον, ο λοχίας ή ο συνταγματάρχης; Τί κάνουμε όταν στήνουμε τον άλλον και περιμένει;

    Να τι κάνουμε, φίλες και φίλοι: τον ταλαιπωρούμε, τον βασανίζουμε και διατρανώνουμε άρρητα αλλά με σαφήνεια ποιος είναι ο Κύριος. Κύριος είναι αυτός που κάνει τον άλλον να περιμένει, κι αυτός που κάνει τον άλλον να περιμένει, προβάλλει συνειδητά ή μη αξιώσεις Κυριαρχίας, θέλει αυτός να είναι ο Κύριος στη σχέση. Έχουμε την εντύπωση ότι είμαστε ωραίοι και καλοί και συνεπείς αλλά καθημερινά μεταχειριζόμαστε τον χώρο, το χρόνο και το κορμί μας (στάση, χειρονομίες) άλλοτε για να επιδείξουμε την Κυριαρχία μας άλλοτε να δηλώσουμε την υποταγή μας και την υπακοή μας κι άλλοτε για να επιβάλουμε την Κυριαρχία/Υποτέλεια. Όλες αυτές οι πρακτικές είναι πλευρές του αδιόρατου κοινωνικού πολέμου σε μοριακό, προσωπικό επίπεδο. Πλευρές όμως αυτού του αδιόρατου κοινωνικού πολέμου είναι και η άρνηση επιβολής και επίδειξης της Κυριαρχίας,  η άρνηση της δήλωσης της Υποταγής. Και, ασφαλώς, η εμπέδωση σχέσεων ελευθερίας και ισότητας, σχέσεις που δεν είναι ζητούμενες και διεκδικούμενες αλλά ασκούνται και επιβεβαιώνονται μέσα στη ζωή. Γιατί όμως να μας ενδιαφέρει αυτός ο μοριακός κοινωνικός πόλεμος της καθημερινής ζωής;

    Να γιατί, φίλες και φίλοι, φίλε Wittgenstein:  εάν δεν αντιληφθούμε την ύπαρξη αυτού του πολέμου και αν δεν τον διεξάγουμε με επιτυχία, δεν θα μπορέσουμε να διεξάγουμε με επιτυχία τον άλλον, τον μεγάλο, τον κοινωνικό πόλεμο μεταξύ των Υποτελών Παραγωγών και του Κυρίου, το διακύβευμα του οποίου είναι η ίδια η Ζωή, η διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού, η επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων με γνώμονα τις ανάγκες και τις επιθυμίες τις δικές μας – όχι του Κυρίου ημών. 

    Κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής του μοριακού, καθημερινού, προσωπικοκοινωνικού πολέμου αντιμετωπίζουμε  δύο μεγάλα τέρατα: το τέρας του ασυνείδητων επιθυμιών μας, το τέρας του Ασυνειδήτου, και το τέρας της επιβολής των αξιών, συμπεριφορών, πρακτικών του Κυρίου στη καθημερινή ζωή των Υποτελών.

    Ο πυρήνας της ανθρώπινης φύσης είναι οι ασυνείδητες επιθυμίες που μπορεί να γίνουν συνειδητές και να αντιμετωπιστούν με επιτυχία, εάν συντρέξουν συνθήκες και προϋποθέσεις. Νομίζουμε ότι είμαστε καλοί και δίκαιοι έως ότου αντιληφθούμε και συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε παρά σαδισταραίοι, μάλλον,  μαζοχοσαδισταραίοι. Γνωρίζουμε ποιες είναι αυτές οι ασυνείδητες επιθυμίες: είναι οι επιθυμίες του φόνου, της αλληλοβοράς και της αιμομειξίας. Οι επιθυμίες αυτές εκδηλώνονται καθημερινά και εν πολλοίς ικανοποιούνται με κοινωνικά ή μη αποδεκτό τρόπο. Όταν στήνουμε τον άλλον, την άλλην στη βροχή και στ΄αγιάζι κι εμείς πίνουμε καφέ μέσα στη ζέστα, ικανοποιούμε έμμεσα και υποκατάστατα την επιθυμία του φόνου, της πρόκλησης πόνου και ταλαιπωρίας.  Όταν γλείφουμε ένα κορμί και το δαγκώνουμε  και το πιπιλάμε να ρουφήξουμε αίμα, ικανοποιούμε την επιθυμία του φαγώματος του άλλου. Όταν βλέπουμε στον ύπνο μας ότι γαμάμε την κόρη μας ή ότι μας ξεσκίζει ο γιος μας, τότε ικανοποιούμε την επιθυμία της αιμομειξίας.

   Το ασυνείδητο είναι ένας τέρας το οποίο πρέπει να το ταΐζουμε καθημερινά για να είναι ικανοποιημένο και να μας αφήνει ήσυχους. Εάν δεν το ταΐσουμε, τότε πεινάει και μας τρώει – να η διαστροφή, να και το αιφνίδιο ξέσπασμα. Το πεινασμένο και κακοταϊσμένο τέρας εμφανίζεται ως συσσώρευση τεράστιας ποσότητας άγχους, το οποίο πρέπει να εκτονωθεί. Ο πιο αποτελεσματικός, άρα και πιο ηδονικός τρόπος εκτόνωσης της συσσωρευμένης τεράστιας ποσότητας άγχους είναι ο φόνος! Ο οποίος βέβαια προκαλεί μετά και το μεγαλύτερο άγχος! Μία από τις πολλές μορφές που παίρνει η διαστροφή είναι η προβολή αξιώσεων Κυριαρχίας στις σχέσεις της καθημερινότητας που καταλήγει στην εμπέδωση σχέσεων Κυριαρχίας. Να μια πολύ γνωστή μορφή διαστροφής της Κυριαρχίας: ο πολυετής εγκλεισμός προσώπων μέσα στο σπίτι για ιδία χρήση – πόσο συχνά έρχονται στο φως της δημοσιότητας παρόμοιες περιπτώσεις, πόσες ακόμα υπάρχουν και δεν τις γνωρίζουμε!  Δεν είναι μια μορφή δουλείας; – η δουλεία δεν είναι διαστροφή; Γνωρίζετε ότι υπάρχουν γονείς που δεν μπορούν να αποδεχτούν την ελευθερία των τέκνων τους, που δεν ενίσχυσαν με τρυφερότητα την αυτονομία τους και προτιμούν να είναι ψυχοπαθή κι όλη μέρα στο σπίτι παρά μακριά κι ελεύθερα – δεν είναι διαστροφή να τρελαίνεις τα παιδιά σου για να μην τα χάσεις με τη (διεστραμμένη)  δικαιολογία ότι τα προστατεύεις;  

     Το δεύτερο τέρας, φίλες και φίλοι, είναι ο Κύριος και η Κυριαρχία του. Για να ενισχύσει και να αναπαραγάγει την ισχύη του, την Κυριαρχία του, οφείλει ο Κύριος να κάνει τους Υποτελείς του σαν τα μούτρα του. Να ζούνε, να σκέφτονται και να πράττουν όπως ζει, σκέφτεται και πράττει Αυτός. Ο Κύριος ενθαρρύνει συνεχώς τους Υποτελείς να τον μιμούνται – γι’ αυτό το ζήτημα ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του Περικλέους τα έχει πει σχεδόν όλα. Τη δεκαετία του ΄50, στα επίκαιρα (ειδήσεις) που προβάλλονταν πριν την ταινία πολύ συχνά οι θεατές έβλεπαν τον Ωνάση να πίνει ουίσκι. Μέσα σε τρεις δεκαετίες όλοι στην Ελλάδα έπιναν ουίσκι – είχαμε την μεγαλύτερη κατά κεφαλή κατανάλωση σε ολόκληρο τον πλανήτη – και ο Ανδρέας έπινε βουίσκι.  Πίνοντας βουίσκι μιμείσαι τον Ωνάση, τον Αντρέα, ταυτίζεσαι με αυτόν, γίνεσαι ένας κατά φαντασίαν Ωνάσης ή Ανδρέας. Τ’ί κάνουμε όταν εκλέγουμε αυτούς που εκλέγουμε, τους επιτυχημένους και φραγκάτους γιατρούς, δικηγόρους, επιχειρηματίες, πολιτικούς; Τους εκλέγουμε γιατί θέλουμε να γίνουμε σαν αυτούς. Το κάθε τι μέσα στην καπιταλιστική καθημερινότητα μας ενθαρρύνει  να υπάρχουμε ως Κύριοι –  οικογένεια, σχολείο, αυτοκίνητο, κινηματογράφος, μόδα, τηλεόραση, τραγούδι, αθλητισμός, όλα, όλα.

    Ω, φίλες και φίλοι, φίλε Wittgenstein, είναι πολύ βαρύ το φορτίο που κουβαλάμε και πρέπει να το πετάξουμε από πάνω μας. Μας κάνει βαρείς, στο κορμί και στο μυαλό, μας κάνει δυσκίνητους, νωθρούς, μαλθακούς, τεμπέληδες (με την κακή την έννοια), αναποφάσιστους. Ξέρετε όμως ποιο είναι το χειρότερο; Ότι δεν μπορούμε να διεξαγάγουμε επιτυχώς και αποφασιστικά τον κοινωνικό πόλεμο.

   Δεν είναι επαρκής συνθήκη, είναι όμως αναγκαία. Αναγκαιότατη.

Πολλή βροχή!  Θα έχουμε νερά το καλοκαίρι!  Θα πιω ένα καφεδάκι και θα γράψω κάτι ακόμα.