‘ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ – ΤΙ ΑΛΛΟ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ;’

ο πμαπμας μου αρρωστος (της Αποστολίας)

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα    

    Αυτή δεν ήταν γρἰπη, φίλες και φίλοι, δεκαπενθήμερες διακοπές στον Κάτω Κόσμο ήταν, μα  την Παναγία!  Ξεκουράστηκα όμως, ξανασκέφτηκα πολλά, αναθεώρησα πολλά (όσον αφορά τις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, κυρίως)  κι είμαι και πάλι γερός και χαρούμενος.

   Ο τίτλος του σημερινού σημειώματος είναι σύνθημα πανού σε συγκέντρωση εργαζομένωνκαι ανέργων – το εντόπισα σε φωτογραφία στο RedNoteBook. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση γιατί καταγράφει με λίγες λέξεις, με αφέλεια και κυνισμό, όλο το κοινωνικό, πολιτικό και ιδεολογικό αδιέξοδο της ιστορικής Αριστεράς, από τη σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι όσο πιο Αριστερά γίνεται – μέχρι αυτούς που θεωρούν ότι η εργασία  μια μέρα (κομμουνισμός) θα καταργηθεί και θα γίνει ελεύθερη ανθρώπινη δραστηριότητα και οι άνθρωποι θα περιμένουν πότε να ξημερώσει να πάνε να καθαρίσουν κοπριές στους στάβλους. Το αδιέξοδο αυτό συμπυκώνεται στο γεμάτο αγανάκτηση, απόγνωση και απελπισία ερώτημα που διατυπώνεται από τα στελέχη και τα μέλη της νεκροζώντανης Αριστεράς:

μα γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος;

   Απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν έχει διατυπωθεί και δεν πρόκειται να διατυπωθεί, εάν βεβαίως εξαιρέσουμε την Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών, η οποία απαντά:

 ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται γιατί είναι σοφός 

 Ποιά είναι η σοφία του: Να ποια είναι: ξέρει πολύ καλά ότι εάν ξεσηκωθεί, εάν βγει δηλαδή στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί, να απειλήσει, να εκλιπαρήσει, να διαδηλώσει, να διεκδικήσει,  δεν θα καταφέρει απολύτως  τἰποτα, θα φάει το ξύλο της αρκούδας και θα γυρίσει στο σπιτάκι του δαρμένος, ταπεινωμένος, ηττημένος, γαμημένος  και ξεφτιλισμένος!    

  Το ερώτημα είναι το εξής: τη σοφία αυτή των Υποτελών τη γνωρίζουν τα ελεεινά ψοφίμια της ιστορικής Αριστερά; Α, θα μας πούνε, δεν είναι σοφία, είναι φόβος!  Δεν ξεσηκώνονται γιατί φοβούνται, όχι επειδή είναι σοφοί! Φοβούνται – τί φοβούνται; Φοβούνται τις κατασταλτικές δυνάμεις του Κράτους, να τι φοβούνται, και πολύ καλά κάνουν και φοβούνται – θα ήταν αφελείς εάν δεν τις φοβούνταν! Έχουνε φάει τόσο ξύλο τα τελευταία χρόνια που έχουν χορτάσει – μόνο η σαδομαζοχιστική κορμάμα του ΚΚΕ δεν χορταίνει ξύλο!

   Η σοφία, φίλες και φίλοι, προέρχεται από τον φόβο. Όλοι οι φοβισμένοι άνθρωποι δεν γίνονται σοφοί στον ίδιο βαθμό αλλά οι πολύ σοφοί άνθρωποι είναι πολύ φοβισμένοι άνθρωποι. Η σοφία είναι ένας τρόπος επανεπεξεργασίας του φόβου, είναι το αποτέλεσμα της υπέρβασης του φόβου, της δημιουργικής αντιμετώπισής του. Τί φοβούνται οι Υποτελείς;  Την αδίστακτη Ισχύη του Κράτους, το μονόπώλιο της βίας από το Κράτος, τους Κατασταλτικούς μηχανισμούς του Κράτους.   Στο ερώτημα εάν μπορούν να γίνουν πιο ισχυροί (στρατιωτικά) από το Κράτος, απαντούν: ΟΧΙ, δεν μπορούμε – κατά κανένα τρόπο.

     Όταν τα θλιβερά απομεινάρια της ιστορικής Αριστεράς διατυπώνουν κάποια απάντηση στο ερώτημα γιατί δεν ξεσηκώνεται, δεν εξεγεἰρεται ο κόσμος, η απάντηση αυτή θα κινείται στη σφαίρα της αρνητικότητας: φοβούνται, κλάνουν τυρί τριμμένο! Ή: εἰναι ατομικιστές, κοιτάνε τον εαυτούλη τους. Και δεν μπορεί η απάντησή τους να μην κινείται στη σφαίρα της αρνητικότητας διότι η εξέγερση είναι ό,τι πιο ωραίο υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο – κατά συνέπεια, όποιος δεν ξεσηκώνεται, δεν το κάνει διότι έχει  κάποιο κουσούρι, κάποιο ελάττωμα, είναι βλαμμένος, δεν είναι στα καλά του, είναι προβληματικός, έχει θέμα! 

    Τα ελεεινά ψοφίμια της ιστορικής Αριστεράς δεν βλέπουν τη σοφία των Υποτελών, εκ του φόβου και της συνειδητοποίησης της  συντριπτικής κατασταλτικής υπεροχής του Κράτους προερχόμενη, και γιατί δεν θέλουν και γιατί δεν μπορούν. Δεν συμφέρει στην Αριστερά να δει και να παραδεχτεί και να αποδεχτεί τη σοφία των Υποτελών να μην εξεγείρονται. Μα, δεν βλέπουν την συντριπτική υπεροχή του Κράτους; Τη βλέπουν αλλά δεν τους ενδιαφέρει!  Όχι, δεν τους ενδιαφέρει!  Δεν τους ενδιαφέρει η νίκη, τους ενδιαφέρει ο αγώνας. Κάθε μέρα ξύλο να τρώνε, θα είναι ευχαριστημένοι. Αυτή η στάση έχει καταγραφεί στο πολύ γνωστό μνημείο ανυπέρβλητης πολιτικής μαλακίας και βλακείας:

    καλύτερα ένας μάταιος αγώνας παρά ένας αγώνας που δεν γίνεται

Ο μάταιος αγώνας, αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης της ιστορικής νεκροζώντανης και ψοφοδεούς Αριστεράς. Δεν μας ενδιαφέρει να νικήσουμε, όχι, μας ενδιαφέρει να αγωνιζόμαστε, να διαδηλώνουμε όλοι στους δρόμους, να μας δέρνουν οι μπάτσοι (κοίτα εδώ, με δείρανε οι μπάτσοι, είμαι και γαμώ τους αγωνιστές, κλπ), και ξανά μανά τα ίδια, μια ζωή ο ίδιος ηρωισμός, η ίδια μαλακία. Γιατί όμως ο μάταιος αγώνας είναι ο λόγος ύπαρξης της μαζοχιστικής Αριστεράς, γιατί δεν την ενδιαφέρει να νικήσει; Γιατί να αγανακτά τόσο έντονα που ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται; 

      Δεν την ενδιαφέρει η νίκη διότι δεν έχει πρόβλημα επιβίωσης.  Όλα τα στελέχη της Αριστεράς είναι βολεμένα με τον άλφα ή τον βήτα τρόπο. Έχουν κεφαλαιοποιήσει κοινωνικά και πολιτικά και οικονομικά τους αγώνες του παρελθόντος. Εκατομμύρια εβρά σε καταθέσεις, μετοχές, ακίνητα, παχυλοί μισθοί, εισοδήματα, σπιταρώνες, αυτοκινητάρες, τα παιδιά σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού. Οι αγώνες, οι μάταιοι αγώνες είναι το οξυγόνο που κρατάει ζωντανό ακόμα τον νεκροζώντανο οργανισμό της ιστορικής Αριστεράς.  Ο κόσμος όμως τους πήρε χαμπάρι! Οι μέρες τους είναι μετρημένες.

    Η ιστορική Αριστερά δεν θα αποδεχτεί ποτέ τη σοφία των Υποτελών, ποτέ μα ποτέ. Και δεν θα μπορέσει ποτέ μα ποτέ να τους πείσει να ξεσηκωθούν! Όσο και να προσπαθεί, μάταια θα προσπαθεί – θα προσθέτει τη μία βλακεία πάνω στην άλλη. Όπως αυτή του πανού:

ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ – ΤΙ ΑΛΛΟ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ;

 Η Ιστορική Αριστερά θεωρεί ότι οι Υποτελείς περιμένουν για να ξεσηκωθούν. Εάν δεν ξεσηκώνονται αυτό οφείλεται στο ότι η κατάστασή  τους δεν έχει επιδεινωθεί σε τέτοιο σημείο ώστε να αγανακτήσουν και να βγουν όλοι στους δρόμους όπως τους καλεί η ΟΛΜΕ και το ΠΑΜΕ. Η Αριστερά περιμένει τους Υποτελείς που περιμένουν να ξεσηκωθούν. Αλλά η Αριστερά αγανάκτησε να περιμένει τους Υποτελείς να περιμένουν: Αμαν πιά! Τι άλλο περιμένετε για να ξεσηκωθείτε; Υπάρχει κάτι χειρότερο από τον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι καπιταλιστές εναντίον μας ; Εάν δεν ξεσηκωθείτε τώρα, πότε θα ξεσηκωθείτε;

   Στον Πόλεμο των πανίσχυρων στρατιωτικά αφεντικών η Αριστερά προτείνει ξεσήκωμα, διαδηλώσεις, χημικά, ξύλο, κυνηγητό, φυγή, συλλήψεις, εξευτελισμούς – προτείνει μάταιους αγώνες! 

Και περιμένει να την πάρει ο κόσμος στα σοβαρά! 

Λωποδύτες και απατεώνες της Αριστεράς, οι μέρες σας είναι μετρημένες – καριόλια!