οι δυο ανθρωποι που κλενε (της Αποστολίας)
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Να καταργηθεί η δυστυχία, να καταργηθεί ο πόνος, να καταργηθούν τα γηρατειά, να καταργηθεί ο θάνατος, να καταργηθεί η κακοκαιρία, κραυγάζει ο δυτικός Κύριος και σιγοτραγουδάει ο Υποτελής υπάκουος υπήκοος, και εκτρεφόμενο ζώο με παραλλαγή και στρατιώτης με πολιτικά – πόσο τον σκέφτομαι και τον αγαπάω! Να καταργηθεί η φύση! Να καταργηθεί το χιόνι, και η βροχή και ο κάψωνας, που λέει και η Αποστολία. Να έχουμε (πανταχού παρόν βρε παιδιά αυτό το ρήμα!), να έχουμε ήλιο αλλά να μην κάνει πολλή ζέστη, μια θερμοκρασία γύρω στους 25 με 30 βαθμούς Κελσίου! Ο επίγειος Παράδεισος! Υπάρχει επίγειος Παράδεισος, υπάρχει, εκεί στη Μαλαισία, στη Ταϊλάνδη, στην Ινδία, εκεί που ένας νεόπλουτος αν δεν πάει δεν θεωρείται πλούσιος, δεν θεωρείται Κύριος. Το να ζεις εκεί, στους επίγειους Παραδείσους, είναι μια έμμεση διακήρυξη των επιθυμιών του Κυρίου να υποτάξει τη φύση – είναι σαν την πλατωνική και χριστιανική αθανασία της ψυχής: αφού αυτόν τον καιρό δεν μπορούμε να τον έχουμε εδώ, ας τον έχουμε αλλού. Εάν πάμε εκεί, τη νικήσαμε τη Φύση – την ώρα που η Ευρώπη έγινε παγοδρόμιο και η Αγγλοουαλία μια τεράστια λίμνη βάθους δύο μέτρων. ” Εδώ κάτω”, διαπίστωνε η ρεπόρτερ στη τηλεόραση, πάνω σε βάρκα ευρισκόμενη, “έβοσκαν πρόβατα και λίγο πιο κάτω ήταν ένα γήπεδο γκολφ “. Ο Παρατατικός μου αρέσει πάρα πολύ, είναι 0 χρόνος του δυτικού πολιτισμού.
Το να φαντάζεσαι μια ζωή χωρίς δυστυχία (δυστυχώς πολλοί μαρξιστές ονειρεύονται πως μια μέρα θα νικήσουμε τον θάνατο με την τεχνοεπιστήμη, όπως ο Σάββας Μιχαήλ και ο Επίκτητος Μοντανός ), “το να θεωρείς τις κάθε λογής δυστυχίες ένσταση, κάτι που πρέπει να εξαλειφθεί – αυτό είναι η κατ’ εξοχήν κουταμάρα και, σε μεγαλύτερη κλίμακα, πραγματική καταστροφή ως προς τις συνέπειές της, μια ολέθρια ηλιθιότητα, σχεδόν τόσο ηλίθια όσο θα ήταν η επιθυμία να καταργηθεί η κακοκαιρία. . .” Ο Νίτσε τα γράφει αυτά (Ecce homo, Ιδέ [κι όχι ίδε!] ο άνθρωπος, σελ. 153, εκδ. Πανοπτικόν, μετ. Ζήσης Σαρίκας – επιτέλους διαβάζουμε Νίτσε στα ελληνικά!). Εικάζω ότι ο Νίτσε θα μεταχειρίζεται είτε τη φράση shclechte Wetter είτε τη λέξη Unwetter· όποια όμως και να χρησιμοποιεί, η λέξη κακοκαιρία είναι μια ακριβής μετάφραση. Αχ, πόσο θα ήθελα να μιλάω καμιά εικοσαριά γλώσσες, να μπορώ να καταγράφω πως η κάθε ευρωπαϊκή, ινδο- ή μη, αποδίδει αυτό που λέμε κακοκαιρία – τον κακό μας τον καιρό! Αν κάποιος φίλος, κάποια φίλη έχει το χρόνο και τη διάθεση να μας διαφωτίσει. . .
Επισημάναμε, φιλες και φίλοι, τη μια, από τις δύο, πηγή προέλευσης της έννοιας της κακοκαιρίας – την επιθυμία καθυπόταξης της φύσης, της κατασκευής της πραγματικότητας ως εκπλήρωση των επιθυμιών μας. Δεν υπάρχει καλό και κακό στη φύση, δεν υπάρχει νόημα , δεν υπάρχει σκοπός – όλα αυτά είναι ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα. Η κακοκαιρία άλλοτε είναι ευεργετική κι άλλοτε καταστροφική! Περιμένω πως και πως να χιονίσει – το χιόνι καθώς πέφτει δεσμεύει το άζωτο του αέρα και λιπαίνει το έδαφος· κάποτε που χιόνιζε πιο πολύ, τα χωράφια ήταν πιο γόνιμα. Περιμένω πως και πως να κάνει κρύο παγωνιά ψόφο να ψοφήσουν τα έντομα που ξεχειμωνιάζουν στο έδαφος και κάτω από τη φλούδα των δένδρων. Είκοσι πόντους χιόνι στους δρόμους της πόλης των Σερρων, το 2001-2, μπαίνω σε μαγαζί, λέω καλημέρα και με ρωτάει αγανακτισμένη νεαρή υπάλληλος, ευειδής ξεευειδής την κλειτορίδα της πολύ θα ήθελα να της την έγλειφα για κάνα δίωρο, τουλάχιστον: πού την είδες τη καλή μέρα; Να γιατί δεν είναι καλή μέρα: δεν μπορώ να κυκλοφορήσω με το αυτοκίνητο, ήρθα με τα πόδια στη δουλειά. Οι κακοκαιρίες παραλύουν τις οδικές, αυτοκίνητες μετακινήσεις και μεταφορές. Οι δυτικές ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες, σχεδόν όλες βρίσκονται στο βόρειο ημισφαίριο και πολύ κοντά στον Βόρειο Πόλο, ας μην το ξεχνάμε αυτό, θα πάθουν έμφραγμα από παρατεταμένη κακοκαιρία.
Υπάρχει όμως και κακοκαιρία καταστροφική, το χαλάζι για παράδειγμα, η ανομβρία, οι μεγάλες θερμοκρασίες. Δεν είναι όμως κακοκαιρία, είναι φυσικά φαινόμενα, τα οποία έχουν κάποιες επιπτώσεις άλλοτε αρνητικές κι άλλοτε θετικές, που αντιμετωπίζονται λίαν επιτυχώς. Το άκρως ανησυχητικό, αλλά καθόλου παράξενο, είναι ότι ενώ οι προκαπιταλιστικές κοινωνίες τις αντιμετώπιζαν, ο δυτικός πολιτισμός κινδυνεύει να μπλοκάρει από κακοκαιρία μακράς διάρκειας. Ο βοσκός ξέρει ότι θα έρθει ο χειμώνας, έχει προνοήσει να αποθηκεύσει τροφή ή να μετακινηθεί· τον χαλαζόπληκτο παραγωγό των κερασιών οφείλει η κοινωνία να τον βοηθήσει, εάν θέλει να ξαναφάει κεράσια. Το χιόνι και η βαρυχειμωνιά δεν είναι για τον βοσκό κακοκαιρία, ούτε για τον γεωργό που περιμένει να έρθει ο χειμώνας να ξεκουραστεί και να πιει το τσιπουράκι του με φίλους κοντά στη ξυλόσομπα.
Για ποιόν είναι λοιπόν κακός καιρός η βροχή, το χιόνι και το κρύο; Για τον στρατιώτη, τον πολεμιστή, φίλες και φίλοι. Ο δυτικός ποιμένας στρατιώτης απεχθανόταν τη νύχτα και την κακοκαιρία. Απεχθανόταν τη νύχτα γιατί δεν έβλεπε – ούτε να επιτεθεί ούτε να αμυνθεί· τώρα όμως βλέπει. Απεχθανόταν την κακοκαιρία και την θαλασσοταραχή γιατί δεν μπορούσε να μετακινηθεί και να ζήσει έξω στη φύση – τώρα με τα μη επανδρωμένα πολεμικά αεροσκάφη και τα ελικόπτερα παντός καιρού κάνει ό,τι θέλει (νομίζει. . .). Τον χειμώνα δεν πολεμούσε· μόλις έφτιαχνε ο καιρός, την άνοιξη, έφευγε για επιδρομές. Ήταν ιερή στιγμή η έναρξη της πολεμικής περιόδου – αυτή είναι η προέλευση της ινδοευρωπαϊκής έκφρασης ιερόν έαρ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρώτος μήνας της ιερής άνοιξης ονομάζεται Μάρτιος, ο μήνας του θεού του πολέμου, του Άρη (Mars, Martis > Martius). [Μάρτης μέσα, γύφτος έξω, λέει νεοελληνική παροιμία]
Ο πολεμιστής δυσανασχετούσε που κινδύνευε (στις ακτές της Μεγάλης Βρετανίας είναι βυθισμένα 250.000 πλοία!) και ταλαιπωρούνταν εξ αιτίας των φυσικών φαινομένων. Εάν ο καιρός επιτρέπει τη μετακίνηση και τη διαβίωση στη φύση τότε είναι καλός, έχουμε καλοκαιρία· εάν όχι, ό καιρός είναι κακός, βρομόκαιρος, παλιόκαιρος, σκατόκαιρος, έχουμε κακοκαιρία. Η μεταβολή από τον καλό καιρό στον κακό εκφράζεται με πολλούς τρόπους: ο καιρός θα χαλάσει· εάν είναι κακός και φοβερός και γίνει πιο κακός και πιο φοβερός, το δελτίο καιρού στην τηλεόραση λέει ότι θα επιδεινωθεί . Δεν έχουμε προσέξει τη γλώσσα των δελτίων καιρού των τηλεοπτικών καναλιών! Αυτο το δελτίο είναι ο ιμάντας μεταβίβασης της έννοιας της κακοκαιρίας από τις στρατιωτικές /πολεμικές συνθήκες στις σημερινές αστεακές (ή αστυκές, όχι αστικές!). Εάν η δυσκολία μετακίνησης του στρατιώτη ήταν η προέλευση της έννοιας της κακοκαιρίας, η δυσκολία μετακίνησης με το αυτοκίνητο σε χώρους που βιάζουν τη φύση, εννοώ το οδικό δίκτυο, το οποίο αποκαλώ οδικό Άδη, είναι η κατάλληλη συνθήκη διαιώνισης της εξεταζόμενης έννοιας της κακοκαιρίας. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει σε πόσες ποιμενικές αξίες έδωσε ζωή το αυτοκίνητο, πόσες ποιμενικές αξίες, και επιθυμίες, επιβιώνουν την εποχή του καπιταλισμού χάριν του αυτοκινήτου!
Έχουμε πολλά να πούμε ακόμα, αλλά φοβάμαι μη σας κουράσω – έτσι κι αλλιώς θα τα ξαναπούμε, πολλές δυτικές αξίες και επιθυμίες να εντοπίσουμε και να μελετήσουμε, θα τα ξαναλέμε για πολλά χρόνια ακόμα, πρώτα η Ζωή. Ξημερώνει. Ακριβώς απέναντι μου βλέπω τις χιονισμένες κορυφές του Μπέλες. Δεν κάνει πολύ κρύο, κάποια δουλίτσα θα κάνουμε και σήμερα.
Αύριο θα καταπιαστούμε με τη λατρεία του βάθους: η αλήθεια του βάθους, το βάθος της αλήθειας .
Σχολιάστε ελεύθερα!