οικιακή, ομαδική, κοινοτική παραγωγή μπύρας

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Μόλις πριν από κάνα δυο χρόνια έμαθα ότι μπορεί κάποιος να παραγάγει μπύρα στο σπίτι του! Μα την Παναγία, τόσο καθυστερημένος είμαι! Πέρυσι, διάβασα σε εφημερίδα ότι υπάρχουν στην Ελλάδα μερικές δεκάδες μικρές ζυθοποιΐες, οι οποίες διαθέτουν τη μπύρα που παράγουν σε τοπικό επίπεδο, και όχι μόνο! Πίνοντας μπύρα μεγάλων βιομηχανιών και βλέποντας διαφημίσεις  είχα σχηματίσει την εντύπωση, που είχε αναχθεί στο επίπεδο της γνώσης,  ότι η παραγωγή της μπύρας είναι κάτι φοβερό και τρομερό, κάτι πολύπλοκο, κάτι που απαιτεί τεράστιο εργαλειακό εξοπλισμό, μεγάλες εγκαταστάσεις, φορτηγά, πολλούς εργάτες, επιστημονικό προσωπικό και άλλα πολλά.  Πώς σχηματίζεται μια γνώση μέσα στον εγκέφαλό μας! Να πως σχηματίζεται:  ο εγκέφαλός μας είναι ειδικευμένος να γενικεύει! Αυτή η γνώση, αυτή η επίγνωση των δυνατοτήτων του εγκεφάλου, η ροπή προς τη γενίκευση, η τάση προς το ολίσθημα,  είναι μία από τις υπέρτατες γνώσεις του ανθρώπου. Οφείλουμε να ελέγχουμε συνεχώς το πως και το τι σκεφτόμαστε, το πως και το τι γνωρίζουμε!

    Μου αρέσει η μπύρα, μου αρέσει πολύ αλλά πίνω ελάχιστη βιομηχανική μπύρα και μόνο weiss, τη λευκή μπύρα, που γίνεται από σιτάρι (με λίγο κριθάρι). [Η ελληνική Βεργίνα πίνεται ευχάριστα]. Αυτές τις μέρες έχω πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα. Βρήκα ένα βιβλίο, το μοναδικό που υπάρχει,  αν δεν κάνω λάθος, για τη ζυθοποίηση και για συνταγές. Είναι του Wolfgang (ο λύκος έφυγε) Vogel (πουλί), εκδόσεις Ψύχαλου: ΜΠΥΡΑ: ζυθοποίηση, συνταγές (τίτλος πρωτοτύπου, Bier aus eigenem Keller – μπύρα από το δικό μας κελλάρι). Μαθαίνω φοβερά και τρομερά πράγματα, μου αρέσει να μαθαίνω!  Αύριο Σάββατο, θα επισκεφτώ ένα κατάστημα στη Θεσσαλονίκη που διαθέτει εξοπλισμό για οικιακή, και όχι μόνο, παρασκευή  μπύρας, κάπου στη Φράγκων. Το επόμενο Σάββατο θα πάω σε ένα χωριό μόλις 4 χιλ. από τη Ξάνθη   και θα επισκεφτώ ένα κοινόβιο που παράγει τη μπύρα του –  θα περάσω βέβαια κι από το παζάρι της Ξάνθης, θα περάσω από τους τσιπουράδες, τους παραγωγούς τσίπουρου, που είναι το σημείο συνάντησης όλων των εναλλακτικών και  παραγωγών  βιολογικών προϊόντων. Σας διαβεβαιώνω ότι του χρόνου τέτοια εποχή στους φίλους και τις φίλες που θα μας επισκέπτονται θα προσφέρουμε τη δική μας μπύρα, με κριθάρι και σιτάρι δικής μας παραγωγής, χωρίς φυτοφάρμακα και λιπάσματα!  Εάν κάποιος φίλος, φίλη μας διαβάζει και φτιάχνει δική του μπύρα, εάν έχει χρόνο και διάθεση, θα ήθελα πολύ να με βοηθήσει με τις γνώσεις του και την πείρα του.

    Αυτό όμως θα είναι η αρχή. Γιατί η επιδίωξη μου είναι η συνεργατική συνεταιριστική οργάνωση μιας μικρής ζυθοποιΐας που θα καλύψει τις τοπικές ανάγκες εξοβελίζοντας  τις μεγάλες καπιταλιστικές ζυθοποιΐες. Τί είναι ο κομμουνισμός, φίλες και φίλοι;  Δεν είναι η ελεύθερη συνεταιριστική οργάνωση της παραγωγής;  Πότε θα το κάνουμε αυτό;  Όταν θα καταλάβουμε με τα όπλα ή με τις εκλογές το Κράτος και τα μέσα παραγωγής; Τη Δεύτερη ή την Τρίτη Παρουσία; Μπορούμε να το κάνουμε σήμερα!

     Με αφορμή λοιπόν τη μπύρα θα ήθελα να εκθέσω κάποιες σκέψεις σχετικά με την αυτάρκεια και την κλιμάκωσή της.

    Η αυτάρκεια και η κλιμάκωσή της είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής – κατά συνέπεια, είναι μια κατάσταση την οποία ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής απεχθάνεται και συνειδητά καταστρέφει αλλά δεν μπορεί και να την αποφύγει. Όσα εργοστάσια υπάρχουν και παράγουν σήμερα ρουλεμάν, τόσα θα υπάρχουν και θα παράγουν και σε μια διευρυμένη κομμουνιστική κοινωνία –  όχι βέβαια, εννοείται,  με τον ίδιο τρόπο. Δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρξει απόλυτη αυτάρκεια: είναι αδύνατον μια ομάδα, μια κοινότητα, ένας τόπος, μια περιφέρεια να είναι πλήρως αυτάρκεις! Είναι αδύνατον κάθε χωριό να έχει το δικό της εργοστάσιο παραγωγής ρουλεμάν! 

     Εδώ στην Καστανούσα, όπως και όλα τα χωριά και τις πόλεις της επαρχίας, καταναλώνουμε προϊόντα τα οποία παράγονται στην Αθήνα ή κάπου αλλού, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, προϊόντα τα οποία θα μπορούσαν να παραγάγουν οι ίδιες οι κοινότητες. Η παραγωγή της μπύρας είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Εάν η παραγωγή της μπύρας γινόταν σε οικιακό, ομαδικό και κοινοτικό/τοπικό επίπεδο, οι μεγάλες καπιταλιστικές βιομηχανίες θα έκλειναν, θα έχαναν μεγάλα κέρδη. Από τέσσερα κιλά κριθάρι (1,20 εβρά) παράγονται 15 λίτρα μπύρα, 30 μπουκάλια του μισού λίτρου μπύρα!  Αντιλαμβάνεστε τα τεράστια κέρδη τους! Η επέκταση της τοπικής αυτάρκειας και η κλιμάκωσή της είναι ένα πεδίο στο οποίο μπορούμε να επέμβουμε: να επιλύσουμε πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε – κατά συνέπεια να προκαλέσουμε αναπόφευκτα πολλά προβλήματα στον καπιταλισμό. Όλες οι κοινωνικές αλλαγές αρχίζουν από το πεδίο της παραγωγής –  με αυτόν τον τρόπο παρακμάζει ένας τρόπος παραγωγής και εμφανίζεται ένας άλλος. Μόνο που μέχρι τώρα την πρωτοβουλία των κινήσεων την έχει ο Κύριος: αυτός επινόησε τον δουλοκτητικό τρόπο παραγωγής, αυτός τον φεουδαρχικό, αυτός και τον καπιταλιστικό. Που είδε ο Μαρξ την ταξική πάλη, δεν μπορώ να το καταλάβω!! Μια διευρυμένη κομμουνιστική κοινωνία θα είναι η έκβαση ενός κοινωνικού πολέμου στο επίπεδο της παραγωγής του κοινωνικού πλούτου κι αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο εάν οι Υποτελείς Παραγωγοί έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων.  

   Μία θετική πτυχή της επέκτασης της αυτάρκειας και της κλιμάκωσής της είναι η δραστική μείωση των μεταφορών – μείωση της κατανάλωσης ορυκτών καυσίμων, μείωση του χρόνου  εργασίας (οδήγηση), μείωση φθοράς εργαλείων (φορτηγών), κατά συνέπεια και η μείωση της τιμής του παραγόμενου προϊόντος. Αλλά ο καπιταλισμός, από τη φύση του, τείνει να απομακρύνει τους παραγωγούς από τους καταναλωτές –  με τις μεταφορές να είναι ένα σύνολο ποικίλων κερδοφόρων επιχειρήσεων. Η διεύρυνση της αυτάρκειας και η κλιμάκωσή της δεν προκαλεί προβλήματα μόνο στο επίπεδο της παραγωγής αλλά και των μεταφορών.

    Η προσοχή μας λοιπόν και το ενδιαφέρον τα επόμενα χρόνια θα εστιαστεί στο εξής ζήτημα:  σε ποιό επίπεδο της κλιμάκωσης της αυτάρκειας παράγεται ένα προϊόν;  Ποιά είναι αυτά τα επίπεδα;  Είναι δυνατόν ένα προϊόν να παράγεται σε περισσότερα του ενός επίπεδα; Ναι, είναι!  Το μεγαλύτερο μέρος της τροφής μπορεί να παραχθεί σε όλα τα πρωτοβάθμια επίπεδα της αυτάρκειας. 

   Είναι

το προσωπικό/οικογενειακό/οικιακό·

 το ομαδικό (η ομάδα νοούμενη ως συνεργασία προσώπων, ζευγαριών, οικογενειών) 

το κοινοτικό (η κοινότητα νοούμενη ως συνεργασία ομάδων)

η τοπική (ομάδα κοινοτήτων)

η περιφερειακή (ομάδα τόπων)

και η πλανητική –  το πείραμα CERN, για παράδειγμα.

     Για κάθε προϊόν υπάρχει ένα ή περισσότερα βέλτιστα επίπεδα. Το ζήτημα του προσδιορισμού του ή των επιπέδων αυτάρκειας θα έρθει στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο με ιδιαίτερη ένταση, εάν θέλουμε να επιβιώσουμε και να σταματήσουμε την καπιταλιστική καταστροφή της φύσης και της κοινωνίας. Αμήν.

 Πάω στο δάσος να κόψω παλούκια για να στερεώσω τα 57 οπωροφόρα που φυτέψαμε. Θα τα ξαναπούμε Δευτέρα πρωί. Αν θέλετε να διαβάσετε κάτι ακόμα για την αυτάρκεια και τον οπωρώνα:

https://www.badarts.gr/2011/09/%ce%ba%ce%bf%ce%b9%ce%bd%ce%bf%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%ce%af-%ce%bf%cf%80%cf%89%cf%81%cf%8e%ce%bd%ce%b5%cf%82/