για την έννοια της κοινωνικής αδιαφορίας· ευρωεκλογές 2014: πάνω από 70% η αποχή, άνοδος της ακροδεξιάς

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα – υγεία και χαρά!

Χαίρομαι που αρχίζω να γράφω και πάλι, χαίρομαι που θα τα ξαναπούμε. Είμαι γερός και χαρούμενος· είμαι γερός γιατί είμαι χαρούμενος, είμαι χαρούμενος γιατί είμαι γερός. Δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία στην υγεία αλλά όχι στη χαρά. Ρωτάμε, ‘είσαι καλά;’  αλλά δε ρωτάμε ‘είσαι χαρούμενος;’  εκφράζοντας έτσι τη προτεραιότητα της υγείας έναντι της χαράς. Είναι δυνατόν όμως να υπάρχει υγεία χωρίς χαρά;  Όχι, δεν είναι! Η πρόκριση της υγείας έναντι της χαράς είναι ίδιο χαρακτηριστικό της Υποτέλειας, της δουλοφροσύνης, της δουλοπρέπειας. Οι Υποτελείς οφείλουν να είναι υγιείς, για να δουλεύουν για τον Κύριο,  όπως τα μοσχάρια στον σταύλο αλλά είναι δυνατόν να είναι χαρούμενοι ως Υποτελείς; Δε νομίζω, μόνο χαζοχαρούμενοι μπορεί να είναι: η γενικευμένη κατήφεια δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο αποικισμός της ψυχής μας από την Υποτέλεια. Ο Κύριος χαίρεται όταν υποφέρουμε και υποφέρει όταν χαιρόμαστε. Χαίρεται όταν μας διατάζει διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι υποφέρουμε όταν ακούμε τις διαταγές του. Μας διατάζει μάλιστα να είμαστε ευτυχισμένοι!  Κι εμείς προσπαθούμε και αγωνιούμε αλλά το μόνο που κάνουμε είναι μια τρύπα στο νερό. Κατά συνέπεια, όποιος είναι χαρούμενος είναι ύποπτος ανυπακοής : ή δεν είναι Υποτελής ή θέλει με πάθος να μην είναι Υποτελής. Τἰ μας απομένει; Μόνο η χαρά της επανάστασης: της αλλαγής του τρόπου σκέψης και της γενίκευσης της συμβίωσης, της συνεργασίας και της αλληλεγγύης – πηγή της χαράς δεν μπορεί να είναι η ομαδική μαλακία της εξέγερσης! Πλησιάζει ο καιρός που θα αντιληφθούμε ότι μόνο η επανάσταση μπορεί να μας χαρίσει υγεία και χαρά –  μόνο η επανάσταση είναι το αντικαρκινικό, το αντικαταθλιπτικό, το αντιγηραντικό, το αντιαγχωτικό, το ευφορικό, το καυλωτικό φάρμακο.

     Στις ευρωεκλογές, στις 25  Μαΐου,  δεν θα πάω να ψηφίσω – στις βουλευτικές, όποτε γίνουν,  θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ: όσο πιο πολλές ψήφους πάρει τόσο πιο γρήγορα θα διασπαστεί και θα διαλυθεί – η διάλυση της ιστορικής Αριστεράς είναι ένας από τους τρεις σκοπούς της ζωής που μου απομένει – 0ι άλλοι δύο: η κατάργηση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης και το γκρέμισμα του ΟΑΚΑ. Μάλλον, μάλλον είμαι βέβαιος, εάν δεν ψοφήσω αύριο και ζήσω μερικά χρόνια ακόμα,  μόνο τον πρώτο θα δω να εκπληρώνεται. Για τη μέρα εκείνη, τη μέρα των ευρωεκλογών,  έχουμε αποφασίσει με φίλους και φίλες βόλτα στο βουνό. Θα περπατήσουμε, θα ψήσουμε, θα φάμε, θα πιούμε, θα τα πούμε. Θα είμαστε κάποιοι, κάποιες  από τα εκατοντάδες εκατομμύρια των ψηφοφόρων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν θα πάνε να ψηφίσουν. Η αποχή θα ξεπεράσει το 70%, μπορεί και το 75%!, με το μικρότερο ποσοστό να εμφανίζεται στην Ελλάδα – πάνω από το 55 – 60%. Μιας και θεωρώ αυτή τη συμπεριφορά άκρως επαναστατική, άρα τη συμμετοχή της ιστορικής Αριστεράς άκρως αντεπαναστατική, θα ήθελα σήμερα να εξηγήσω γιατί κατά τη γνώμη μου η αποχή είναι μια επαναστατική πράξη (και η συμμετοχή μια αντεπαναστατική πράξη), να διατυπώσω κάποιες σκέψεις για την επαναστατικότητα και να φέρω στο προσκήνιο την έννοια της κοινωνικής αδιαφορίας, έννοια που εκφράζει μια στάση ζωής που παρατηρείται κατά τη διάρκεια της συρρἰκνωσης  και της αποσύνθεσης ενός τρόπου παραγωγής. Η κοινωνική αδιαφορία υπήρξε κατά την περίοδο της αποσύνθεσης και του δουλοκτητικού και του φεουδαρχικού τρόπου παραγωγής –  υπάρχει και θα γενικευτεί και κατά τη διάρκεια της αποσύνθεσης και συρρίκνωσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Εννοείται ότι ένα από τα αντικείμενα μελετών και ερευνών της Ανωτάτης Σχολής Κακών Τεχνών θα είναι και το φαινόμενο της κοινωνικής αδιαφορίας – η οποία παραπέμπει στη φυγή κι όχι στην πάλη.

   Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν εάν και η ιστορική Αριστερά προέκρινε την αποχή και τασσόταν αναφανδόν και κατηγορηματικά υπέρ αυτής – δεν θα παραλείψω να αναρωτηθώ όχι μόνο γιατί δεν το κάνει αλλά και γιατί είναι τόσο καθυστερημένη πνευματικά, πολιτισμικά και πολιτικά έναντι της πλειονότητας των ψηφοφόρων που δεν θα πάνε να ψηφίσουν. Μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν εάν απέσχε και η ιστορική Αριστερά: το ποσοστό θα άγγιζε το 85-90%! Ναι, θα μου πείτε, αλλά το

 ευρωκοινοβούλιο θα συνεχίσει να υπάρχει και με ποσοστό συμμετοχής 10-15%· και, επιπλέον, θα επικρατούσε η  υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και υπέρ του εβρού Δεξιά και η κατά της Ε.Ε. και του εβρού Ακροδεξιά. Εάν εσείς αυτά τα θεωρείτε προβλήματα, εγώ τα θεωρώ επιδιωκτέους  πολιτικούς σκοπούς. Ναι, η στρατηγική μας πρέπει να είναι η κατάργηση των ευρωεκλογών, η διάλυση του ευρωκοινοβουλίου μέσω της αποχής. Ασφαλώς και οι θεσμοί αυτοί θα συνεχίσουν να υπάρχουν και με πολύ μικρή συμμετοχή –  αλλά, θα υποστηρίξω στη συνέχεια, η μη συμμετοχή είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για Κύριο. Συνεπής η ιστορική Αριστερά, συμμερχέσει. Όποιος όμως επιδιώκει τη διάλυση της ΕΕ και του εβρού, γιατί να συμμετέχει; Γιατί να συμμετέχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για παράδειγμα, ή το ΕΠΑΜ; Γιατί συμμετέχει η Ακροδεξιά που θέλει να διαλύσει ΕΕ και εβρό;  Φαντάζεστε να μη συμμετείχαν ούτε αυτοί – το ποσοστό συμμετοχής θα ξεπερνούσε το 90%! Εάν η Δεξιά (και η αφομοιωμένη πια από αυτήν Σοσιαλδημοκρατία) εκφράζει την στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου και η Ακροδεξιά τη στρατηγική των αυταπασχολούμενων, των μικροαστιικών στρωμάτων και των  πολύ μικρών, μικρών και μεσαίων καπιταλιστικών επιχειρήσεων που πρέπει να κλείσουν, με την λιτότητα και την  έλλειψη ρευστότητας,  για να αποτατασταθεί και να ενισχυθεί η κερδοφορία του μεγάλου καφαλαίου, εμείς με το μέρος τίνος θα ταχθούμε; Με κανέναν – ας τους αφήσουμε να μείνουν μόνοι στο ευρωκοινοβούλιο να βγάλουν τα μάτια τους.  Ενώ η δύσμοιρη ιστορική  Αριστερά, με τη συμμετοχή της ή θα ταχθεί με το μέρος των ισχυρών καπιταλιστών (ΣΥΡΙΖΑ)  ή εξ αντικειμένου θα κινηθεί (Εξωκοινοβουλευτική Αριστερά)  προς την ίδια κατεύθυνση με  την Ακροδεξιά.  Οι Υποτελείς αποφάσισαν με την αποχή να μην κατέβουν στο πεδίο της μάχης, να μην κατέβουν στο γήπεδο να παίξουν μπάλα –  ας παραμείνουμε, ως σοφοί, θεατές. Δεν αρκεί, όπως θα δείξω, αλλά είναι αναγκαίο. Ας δούμε τώρα το ζήτημα της αποχής, της μη συμμετοχής.

   Ας κάνουμε μια συντομότατη ιστορική αναδρομή. Ενώ πριν από 100, 150 χρόνια οι Υποτελείς έδιναν μάχες για να αποκτήσουν το δικαίωμα συμμετοχής στις εκλογές, έδιναν μάχες για να εξασφαλίσουν κάποια αστικά πολιτικά δικαιώματα (ελευθερία έκφρασης, διαδήλωσης και διαμαρτυρίας, ελευθερία συνδικαλιστικής  οργάνωσης, κτλ.) και ο Κύριος καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος αντιδρούσε βίαια, πολύ σύντομα αντιλήφθηκε ότι η υποχώρησή Του ενίσχυε την Κυριαρχία του μιας και αφομοίωνε τους Υποτελείς στον πολιτισμό και τον τρόπο σκέψης Του. Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο να θεωρείται υποχρεωτική η συμμετοχή στις εκλογές! Τώρα, οι Υποτελείς κόβουν λάσπη και ο Κύριος ανησυχεί που οι Υποτελείς δεν συμμετέχουν. Οι Υποτελείς διαμαρτύρονται και διαδηλώνουν ολοένα και λιγότερο, αποφεύγουν τον συνδικαλισμό και δεν συμμετέχουν στις βουλευτικές εκλογές και στις ευρωεκλογές. Εάν σκεφτούμε όπως η ιστορική Αριστερά, θα διατυπώσουμε την άποψη ότι οι συμπεριφορές αυτές εκφράσουν ηττοπάθεια, απάθεια, συντήρηση έως και καθυστέρηση. Μήπως όμως συμβαίνει κάτι άλλο; Μήπως οι Υποτελείς αντιλαμβάνονται ότι με την συμμετοχή στην αντίδραση κατά του Κυρίου είναι ο Κύριος που ισχυροποιείται;  Μήπως οι Υποτελείς αντιλαμβάνονται ότι με τη διαμαρτυρία και το αίτημα, με τις εκλογές και την ένοπλη πάλη δεν γίνεται τίποτα: ούτε ο Κύριος ηττάται, ούτε η κοινωνία αλλάζει  –  τουναντίον, ο Κύριος νικάει και η κοινωνία δεν αλλάζει.  Η συνειδητοποίηση αυτή είναι μία,  από τις πολλές,  πτυχή της εν εξελίξει πνευματικής επανάστασης της εποχής μας. Τη συνειδητοποίηση αυτή η ιστορική Αριστερά ή δεν την αντιλαμβάνεται ή την αντιλαμβάνεται και σφυρίζει αδιάφορα.  Εάν δεν την αντιλαμβάνεται, αυτό οφείλεται στο ότι είναι κολλημένη στο παρελθόν· εάν την αντιλαμβάνεται και ποιεί την νήσσαν, το κάνει μόνο και μόνο για τις έδρες  – για τα λεφτά τα κάνεις όλα, για τα λεφτά, που τραγωδάει και ο Αντύπας και χορεύει ο Πέτρος Τατσόπουλος –  θα γράψουμε αύριο για τον τύπο που γάμησε τη μισή Αθήνα.

   Οι Υποτελείς λοιπόν αντιλαμβάνονται ότι η συμμετοχή, η αντίδραση δήλα δή  κατά του Κυρίου, η διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου  με τον τρόπο που γινόταν στο παρελθόν και ενισχύει τον Κύριο και είναι αναποτελεσματική·  κατά συνέπεια, η συμμετοχή, η αντίδραση, η διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου με όρους του παρελθόντος είναι αντεπαναστατική. Η μη διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου με όρους παρελθόντος (σχετικής οπλικής ισορροπίας κατά την περίοδο της  επέκτασης του καπιταλισμού), η μη αντίδραση, η μη συμμετοχή, η ενεργητική παθητικότητα, η αδιαφορία, η φυγή είναι αναγκαία αλλά όχι και επαρκής πρακτική και στάση ζωής. Με άλλα λόγια, οι Υποτελείς καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι αφού δεν μπορούμε να διεξαγάγουμε αποτελεσματικά τον κοινωνικό πόλεμο απλά δεν θα τον διεξάγουμε, απλά δεν θα αντιδράσουμε, απλά δεν θα συμμετέχουμε. Αυτό που απομένει είναι να βρούμε έναν αποτελεσματικό τρόπο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου – και θα τον βρούμε!

   Η αδιαφορία, η μη συμμετοχή έρχεται από το μέλλον –  η συμμετοχή από το παρελθόν: η μη συμμετοχή είναι αναγκαία συνθήκη και προϋπόθεση για την επινόηση αποτελεσματικών τρόπων διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, είναι επαναστατική· κατά συνέπεια, η συμμετοχή της ιστορικής Αριστεράς είναι αντεπαναστατική. Η μεγάλη, μεγαλειώδης αποχή στις ευρωεκλογές είναι μια σαφέστατη εκδήλωση ενός ευρύτερου κοινωνικού φαινόμενου που παρατηρείται σε όλα τα πεδία της κοινωνικής ζωής – το ονομάζω κοινωνική αδιαφορία. Η γενικευμένη και μακράς διάρκειας κοινωνική αδιαφορία ήταν αυτή που έρριξε τα καθεστώτα του κρατικού καπιταλισμού –  δεν μπορεί να την καταπολεμήσει ακόμα και ο πιο ισχυρός στρατός ακόμα και η πιο συγνή και αδίστακτη αστυνομική καταστολή: είναι τόσο μοριοποιημένη, είναι τόσο διάχυτη  που είναι σαν να μην υπάρχει, είναι τόσο πανταχού παρούσα που είναι σαν να είναι πανταχού απούσα! Πανταχού παρουσία της πανταχού απουσίας – αυτό ειναι το πνεύμα της εποχής μας (Zeitgeist).

    Η κοινωνική αδιαφορία είναι αναγκαία και πανίσχυρη αλλά δεν είναι επαρκής –  ο κρατικός καπιταλισμός αποσυντέθηκε αλλά την θέση του πήρε ο ιδιωτικός καπιταλισμός.  Ιστορικά, η κοινωνική αδιαφορία εμφανίζεται σε όλα τα κοινωνικά καθεστώτα της Κυριαρχίας, σε όλους τους τρόπους οργάνωσης της κοινωνίας από τον Κύριο. Εἰναι ένα φαινόμενο που δεν έχει προβληματικοποιηθεί, που δεν έχει γίνει συστηματικό αντικείμενο έρευνας και μελέτης αλλά ήρθε η ώρα του. Έτσι, δεν μπορεί να μην παρατηρηθεί και στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Η ύπαρξή του φαινομένου είναι πέραν πάσης αμφιβολίας  –  ή αποχή στις προσεχείς ευρωεκλογές θα το επιβεβαιώσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο. Είναι μια σαφής ένδειξη της συρρίκνωσης, της αποσύνθεσης, της παρακμής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Εάν η κοινωνική αδιαφορία, η πανταχού απουσία,  είναι μια πτυχή της άρνησης, της καταστροφής, η διεύρυνση του κομμουνισμού, της συμβίωσης, της συνεργασίας και της αλληλλεγγύης, το πέρασμα στη πράξη  είναι ο πυρήνας της δημιουργίας, της κοινωνικής επανάστασης.

Αύριο πάλι – και μη ξεχνάτε ότι η σκέψη είναι ποίηση και η ποίηση δημιουργία. Πάω στο χωράφι να κόψω βάτα –  μέχρι τις 15  Φλεβάρη πρέπει να είναι ετοιμο για να φυτέψω κρεμμύδια. Η Καστανούσα δεν είναι αυτάρκης σε ξερά κρεμμύδια. Δεν είναι αυτάρκης ούτε σε αρακά, σε πατάτες, σε ρεβύθια, φακές, φασόλια, πεπόνια, καρπούζια, σκόρδα, ντομάτα για σάλτσα και πελτέ –  θα προσανατολιστούμε προς την παραγωγή αυτων των λαχανικών και οσπρίων.