από την απόσπαση της Ουκρανίας στην κατάκτηση της Σιβηρίας (2)

Το τερας με τα δυο μυτερα δόντια (της Αποστολίας)

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα· βρέχει      

Υποστήριξα στο προηγούμενο σημείωμα ότι δεν νοείται Κυριαρχία χωρίς αρπαγή αλλότριου κοινωνικού πλούτου· όσα πιο πολλά αρπάζει ο δυτικός Κύριος καπιταλιστής, απόγονος των ηρώων ποιμένων,  τόσα πιο πολλά χρειάζεται, τόσο πιο πολύ ένας ισχυρός ενδεής γίνεται, τόσα πιο πολλά είναι αναγκασμένος να αρπάζει. Ας μην ξεχνάμε ότι η λέξη πραγματικότητα σημαίνει αρπακτικότητα – η αρχική σημασία του ρήματος πράττω ήταν αρπάζω με εισβολή – τί κάνει ο εισπράκτωρ; Ο πράκτωρ (007) δεν είναι άρπαγας πληροφοριών; Λόγω του πεπερασμένου οικοσυστήματος της Γης, θα έρθει μια μέρα που δεν θα μπορεί να αρπάζει όσα χρειάζεται για να αναπαραχθούν οι δυτικές αρπακτικές καπιταλιστικές κοινωνίες.  Και θα αρχίσει το ξέφτισμα της πραγματικότητας, της αρπακτικότητας δηλαδή, θα αρχίσει η Αποκάλυψη του Κυρίου.

     Το πρώτο αλλά και έσχατο μέσο αρπαγής είναι τα όπλα, με το (δυτικό) χρήμα να είναι μια μετεξέλιξή τους – το χρήμα είναι (και) μέσο αρπαγής. Στον ποιμενικό τρόπο παραγωγής, τα όπλα είναι το μοναδικό μέσο αρπαγής· κατά τη διάρκεια της γένεσης του δουλοκτητικού τρόπου παραγωγής επινοήθηκε το εμπόρευμα και το χρήμα και χρησιμοποιήθηκε ως μέσον αρπαγής υπό τη σκιά των όπλων (ο πολεμιστής έγινε [και] έμπορος – ο έμπορος είναι παραλλαγμένος πολεμιστής) · στον φεουδαρχικό τρόπο παραγωγής η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου γίνεται με εξωοικονομική βία, δηλαδή με τα όπλα·  η αποσύνθεσή του άρχισε όταν οι ανίσχυροι στρατιωτικά αστοί έμποροι μπόρεσαν να επεκτείνουν την αρπαγή μέσω του εμπορεύματος/χρήματος κάτω από τα άγρυπνα βλέμματα του απολυταρχικού Κράτους, που συγκροτήθηκε ως άμυνα των φεουδαρχών στην προϊούσα κρίση της φεουδαρχίας, οφειλόμενη τόσο στην αδυναμία εξεύρεσης νέων καλλιεργήσιμων εδαφών όσο και στην εξάντληση των ήδη  καλλιεργούμενων. Το απολυταρχικό Κράτος επέβαλε φόρο σε χρήμα για την συγκρότηση του στρατού και, επομένως, της  αρπακτικής/διοικητικής γραφειοκρατίας, πρακτική την οποία υιοθέτησαν και οι φεουδάρχες, εκτοπίζοντας έτσι την πρόσοδο σε είδος. Το περιβάλλον για την γένεση και επέκταση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής είχε  δημιουργηθεί και ήταν έργο των αστών εμπόρων/πολεμιστών.      Όσο επεκτεινόταν ο καπιταλισμός, το χρήμα προκρίνεται έναντι των όπλων, τα οποία ασφαλώς ουδέποτε σιγούν. Τώρα, με την προϊούσα συρρίκνωση του καπιταλισμού, τα όπλα θα έχουν τον πρώτο λόγο: εάν τα κέρδη, η λεία του χρήματος ως μέσον αρπαγής, περιοριστούν, η στρατιωτική και πολεμική ισχύς θα πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο. Όσο περνάνε τα χρόνια η μετατόπιση από τα κέρδη (χρήμα) στην ισχύη θα γίνεται ολοένα και πιο σαφής – θα δούμε, λόγου χάριν, μια πολύ ισχυρή στρατιωτικά Γερμανία.  Θα γίνουμε όμως μάρτυρες και μιας άλλης μετατόπισης: της μετατόπισης του άξονα Βορράς-Νότος. Ο κομβικός άξονας της γεωπολιτικής του 21ου αιώνα θα είναι ο άξονας Δύση-Ανατολή. Κι αυτό διότι η κομβική, η άκρως ζωτική γεωπολιτική επιδίωξη είναι η κατάκτησης της Σιβηρίας από τον συνασπισμένο δυτικό καπιταλιστικό σύμπαν. Επιδιώκει όμως πράγματι η Δύση να κατακτήσει τη Σιβηρία; Πώς θα το κάνει;  Μέχρι πότε πρέπει να την κατακτήσει; Θα τα καταφέρει; Τί θα γίνει αν τα καταφέρει, τί θα γίνει αν δεν τα καταφέρει; 

    Εάν όσα πιο πολλά αρπάζει η δυτική Κυριαρχία,  τόσο πιό πολλά είναι αναγκασμένη να αρπάζει – και τόσο πιο μακριά είναι αναγκασμένη να κινείται για να αρπάξει: κάποτε πήγαινε όλο και πιο δυτικά (far west), όλο και πιο νότια, όλο και πιο ψηλά! Βλέπουν το Διάστημα ως τόπο αρπαγής! Βλέπουν τους μετερεώλιθους που πέφτουν ως λεία –  έναν που πέρασε κοντά από τη γη τον εκτίμησαν στη τιμή των δέκα τρις δολλαρἰων, αν θυμάμαι καλά. Αλλά από το Διάστημα δεν  μπορούν να αρπάξουν τίποτα, ούτε τώρα ούτε στο μέλλον. Θέλουν να αποικίσουν τον Αρη! Έλα μουνί στο τόπο σου! Αυτό όμως που μπορούν να κάνουν είναι να αρπάξουν τον πλούτο από τις λίγες και εναπομείνασες πλούσιες σε μέταλλα και ενέργεια περιοχές του Πλανήτη. Τον Βόρειο και Νότιο Πόλο!  Και τη Σιβηρία – η αρπαγή του πλούτου της οποίας είναι ευκολότερη από αυτήν των άλλων δύο περιοχών.

      Εάν η καπιταλιστική Δύση θέλει να αρπάζει όλο καιπερισσότερα είναι αναγκασμένη να καταφύγει στην κατάκτηση της Σιβηρίας. Θα πρόκειται για το τελευταίο επεισόδιο της καπιταλιστικής γεωγραφικής επέκτασης. Μετά την εξάντληση και των ενεργειακών κοιτασμάτων της Σιβηρίας, στο πρώτο μισό του 22ου αιώνα, η Γη θα είναι πολύ διαφορετική. Θα ήθελα να ζω το 2114, μετά από έναν αιώνα, θα ήθελα να ζω, μα την Παναγία,  σε μια Γη στην οποία έχουν εξαντληθεί τα ορυκτά καύσιμα! 

       Όταν λέμε Σιβηρία εννοούμε ενέργεια. Αυτό που πάντα άρπαζε και πάντα θα αρπάζει η δυτική Κυριαρχία είναι και θα είναι η ενέργεια. Κάποτε ήταν οι δούλοι, σήμερα είναι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Όλη η καπιταλιστική κοινωνική οργάνωση βασίζεται στην εξασφάλιση μέσω της αρπαγής τεραστίων ποσοτήτων ενέργειας σε καθημερινή βάση. Χωρίς ενέργεια δεν υπάρχει παραγωγή άλλων προϊόντων, δεν υπάρχει τροφή, μεταφορές και μετακίνηση, θέρμανση. Η Σιβηρία πρέπει να κατακτηθεί τουλάχιστον μερικές δεκαετίες πριν εξαντληθούν τα μεγάλα υπάρχοντα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, στο δεύτερο μισό του αιώνα μας (2050-2100).

       Δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί και ενδέχεται να κατακτηθεί και νωρίτερα! Η κατάκτησή της θα γίνει όταν θα υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες και προϋποθέσεις. Προς την δημιουργία αυτών των συνθηκών και των προϋποθέσεων εργάζεται ο δυτικός Κύριος και οι υπηρέτες Του. Υπάρχει ένα Σχέδιο και το Σχέδιο αυτό είναι η αποδυνάμωση του αντιπάλου. Όπως δεν νοείται Κυριαρχία χωρίς αρπαγή, έτσι δεν νοείται και Κυριαρχία χωρίς σχέδιο. Τι είναι το σχέδιο; Είναι η απόπειρα επινόησης και κατασκευής της πραγματικότητας, είναι η απόπειρα εκπλήρωσης της πυρηνικής επιθυμίας του Κυρίου να εκπληρώνει όλες Του της επιθυμίες. Υπάρχουν δύο τρόποι η απόπειρα να στεφθεί με επιτυχία: ο θετικός – η αύξηση της διαθέσιμης ισχύος και ο αρνητικός – η αποδυνάμωση του αντιπάλου.

     Η Σιβηρία ανήκει στη Ρωσἰα – αυτός είναι ο αντίπαλος. Υπάρχει όμως κι ένας άλλος – η Κίνα. Διότι και η Κίνα έχει στο πίσω μέρος του κεφαλιού της την επιθυμία της κατάκτησης της Σιβηρίας, μια κατάκτηση που θα έλυνε πολλά προβλήματα (ενεργειακά και πληθυσμιακά). Δεν τη παίρνει όμως να εισβάλει: θα έχει απέναντί της και τη Ρωσία και τη Δύση. Μια συμμαχία Δύσης-Κίνας είναι αδύνατη – τη λεία η Δύση τη θέλει όλη δική της. Η Δύση λοιπόν είναι υποχρεωμένη να αποδυναμώσει τους δυο αντιπάλους της: τον κάτοχο της Σιβηρίας και τον ανταγωνιστή της που εποφθαλμιά επίσης τη λεία. Ο μόνος τρόπος να αποδυναμωθεί η Κίνα είναι η διάλυσή της. Και ο μόνος τρόπος να διαλυθεί είναι η επέκταση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, η επιβολή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και της  αφύπνισης εθνικιστικών οραμάτων. Η επιδίωξη της διάλυσης της Κίνας έχει διατυπωθεί ρητά και αποφασιστικά. Εάν δεν διαλυθεί η Κίνα, η κατάκτηση της Σιβηρίας είναι ανέφικτη. Το πότε θα ολοκηρωθεί η διάλυσή της είναι κάτι που δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε – θα το μάθουμε όταν θα συμβεί.

     Η απόπειρα αποδυνάμωσης της Ρωσίας είναι σαφής, διότι είναι σαφής η στρατιωτική περικύκλωσή της. Τώρα, προστίθεται και η οικονομική. Και παρόλο που είναι σαφής (τώρα πια), δεν εξηγείται: γιατί να θέλει να περικυκλώσει τη Ρωσία;  Μέχρι πρότινος, ούτε καν η ίδια η περικύκλωση δεν είχε διαπιστωθεί! Πολύ παράξενο! Τώρα βέβαια δεν μας επιτρέπεται να την αμφισβητήσουμε! Η αναμφίλεκτη διαπίστωση της περικύκλωσης της Ρωσίας μας επιτρέπει να διατυπώσουμε μια υπόθεση, μια θεωρία μόνο εάν προκρίνουμε την προτεραιότητα της θεωρίας έναντι του διαθέσιμου υλικού. Εάν η θεωρία, η υπόθεση, συνδέει συνεκτικά και εξηγεί το διαθέσιμο υλικό και μας βοηθά να ανακαλύψουμε και νέο, τότε η θεωρία αυτή όχι μόνο παραπέμπει στο Σχέδιο του Κυρίου, το αποκαλύπτει και το φέρνει στο προσκήνιο αλλά ρίχνει φως και στη μεθοδολογία του Κυρίου, στους τρόπους εκπλήρωσης των διατυπωμένων στο Σχέδιο επιθυμιών Tου.

    Όσο όμως και αν περικυκλωθεί και αποδυναμωθεί η Ρωσία,  δεν θα παύσει να είναι ένα ισχυρό με πυρηνικά όπλα Κράτος. Αλλά η Ισχύς του δεν είναι τα πυρηνικά όπλα: είναι η ενέργεια, πετρέλαιο και φυσικό αέριο,  που ρέει προς όλη την Ευρώπη. Εάν δεν αντικατασταθεί από άλλες πηγές αυτή η ενέργεια, μια στρατιωτική εισβολή του ΝΑΤΟ θα αποβεί νικηφόρα μόνο εάν είναι μικρής διάρκειας και μόνο εάν ο στρατός του ΝΑΤΟ είναι πιο αδίστακτος από αυτόν του ρωσικού Κράτους: στον πόλεμο νικάει ο πιο αδίστακτος, αυτός που δεν κωλώνει να πεθάνει μαζί με τον αντίπαλό Του· ο λιγότερο αδίστακτος θα υποχωρήσει και θα ητηθεί. Αλλά η δυτική Ευρώπη, στην προκείμενη περίπτωση,  δεν είναι αδίστακτη – εξ αιτίας του ιστορικά διαμορφωμένου συσχετισμού δυνάμεων μεταξύ του δυτικού Κυρίου και των Υποτελών Του. Θα είναι πολύ δύσκολο για τους δυτικούς Υποτελείς να επιλέξουν μεταξύ της  έλλειψης ενέργειας και της χρήσης πυρηνικών για την εξασφάλιση αυτής της ενέργειας.

     Το ενδεχόμενο να παραδοθεί η Ρωσία αμαχητί κατόπιν ασφυκτικής οικονομικής περικύκλωσης μάλλον θα πρέπει να το αποκλείσουμε, μιας και είναι πολύ πλούσια και αυτάρκης περιοχή. Η Σιβηρία θα κατακτηθεί με τα όπλα, όχι με χρήμα.  Με τα όπλα, η λεία είναι πάντα μεγαλύτερη· με το χρήμα, τα περιθώρια του κέρδους είναι μικρότερα. Αυτό το γνωρίζουν οι έμποροι όλων των εποχών, που σήμερα είναι έμποροι και αύριο πολεμιστές,  το γνώριζαν οι πειρατές, το γνωρίζουν και τα κλεφτρόνια. 

  Οι δυσχέρειες υλοποίησης του σχεδίου κατάκτησης της Σιβηρίας είναι πολλές αλλά ο δυτικός Κύριος δεν το βάζει κάτω, ούτε στο μέλλον θα το βάλλει. Εάν παραιτηθεί, θα πρέπει από κάπου αλλού να αρπάζει όσο γίνεται περισσότερα· αλλά αυτό το “κάπου αλλού”  δεν υπάρχει. Εάν επιχειρήσει την κατάκτηση, θα αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει πυρηνικά· εάν τα χρησιμοποιήσει, θα ζήσουμε την Κόλαση· εάν δεν τα χρησιμοποιήσει, θα ηττηθεί και το Σχέδιο δεν θα εκπληρωθεί·  εάν ξεμείνει η Δύση από ενέργεια, θα ζήσουμε άλλου είδους δράματα. Εν τω μεταξύ, θα υπάρξουν κι άλλες εξελίξεις, τις οποίες σήμερα δεν τις υποψιαζόμαστε, ενδείξεις όμως υπάρχουν πολλές:

   Να μία από αυτές εξελίξεις: η μετανάστευση του πληθυσμού περιοχών των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών του  Βόρειου ημισφαιρίου εξ αιτίας της αλλαγής του κλίματος. Λόγου χάριν, εάν οι βροχοπτώσεις στην Ουαλία και στην Αγγλία γίνουν ετήσιες, οι περιοχές αυτές για ολοένα μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα του έτους θα είναι περιοχές πλημυρισμένες, θα γίνουν ακατοίκητες. Σας παρακαλώ, μην γελάτε. . .

Προς τα που θα μετακινηθούν αυτοί οι πληθυσμοί;  

Αύριο πάλι – με τη φιλία ως κάτι ανάμεσα σε πατρική/μητρική φροντίδα και έρωτα.