φίλες και φίλοι, καλημέρα
Η επιλεκτική καταναλωτική αποχή είναι ένα ισχυρότατο όπλο (ένας τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου) στα χέρια των Υποτελών Παραγωγών: εάν είναι καθολική, μπορεί να σταματήσει την παραγωγή ενός εμπορεύματος. ΄Η κατανάλωση’, γράφει ο Κάρολος στα Grundrisse (Στοχαστής, μετ. Διονύσης Διβάρης, Τόμος Α, σελ. 59), ‘παράγει την παραγωγή διπλά 1) γιατί μόνο στην κατανάλωση το προϊόν γίνεται πραγματικό προϊόν. . . 2) Γιατί η κατανάλωση δημιουργεί την ανάγκη για νέα παραγωγή . . .’
Η επιλεκτική καταναλωτική αποχή είναι ένα όπλο που όσο περισσότεροι και περισσότερες το χρησιμοποιούν, τόσο πιο ισχυρό και αποτελεσματικό και αποδοτικό είναι και γίνεται. Είναι ένα όπλο που μπορούν να το χρησιμοποιήσουν όλοι και όλες, παιδιά, έφηβοι, έγκυες, ασθενείς, γέροι, νέοι. Είναι ένα όπλο αόρατο: δεν φαίνεται, δεν αποθηκεύεται, δεν χρειάζεται συντήρηση, δεν χρειάζεται να το αγοράσεις, ούτε σφαίρες χρειάζεσαι. Ως άυλο και άορατο όπλο, την επιλεκτική καταναλωτική απουσία δεν μπορεί ο Κύριος να την αρπάξει από τα χέρια μας και να μας επιβάλει την κατανάλωση. Δεν μπορεί να σου βάλει το πιστόλι στον κρόταφο και να σε προστάξει ‘αγόρασε το Πρώτο Θέμα’ .
Εδώ στην Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών αναζητούμε να βρούμε όπλα, τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, που α) ο Κύριος δεν μπορεί να καταστείλει, δεν διαθέτει ένα ισχυρότερο όπλο, β) μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν όλες και όλοι, ανεξαρτήτως ηλικίας και γ) η ισχύη τους και η αποτελεσματικότητά τους εξαρτάται από τον αριθμό των χρηστών -πολεμιστών. Στον αντίποδα αυτής της προβληματικής βρίσκεται η βόμβα μολότοφ: ο Κύριος μπορεί να την καταστείλει γιατί διαθέτει ισχυρότερα όπλα· δεν μπορούν να την χρησιμοποιήσουν όλοι και όλες· με βάση τα δύο προηγούμενα, η ισχύη της και η αποτελεσματικότητά της είναι αμελητέα – παντελώς αμελητέα. Χρησιμοποιώντας τη μολότοφ (ή το καλάζνικοφ, κτλ.) δεν κάνεις τίποτα άλλο από τα μιμείσαι τον Κύριο: μιμείσαι και αντιγράφεις τον τρόπο με τον οποίο πολεμά ο Κύριος: όσο γίνεται με λιγότερους, όσο γίνεται με πιο καταστρεπτικά και εξοντωτικά όπλα.
Όταν πολεμάς όπως πολεμάει ο Κύριος, γίνεσαι Κύριος, είσαι Κύριος.
Εμείς αναζητούμε τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου που να συμμετέχουν όσο γίνεται περισσότεροι και περισσότερες, ακόμα και οι νεκροί και οι αγέννητοι, με όπλα που θα είναι αόρατα και άυλα, καθόλου καταστρεπτικά και εξοντωτικά αλλά εξόχως και άκρως αποτελεσματικά και αποδοτικά. Ένα από αυτά είναι η επιλεκτική καταναλωτική αποχή και ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να το χρησιμοποιούμε: ξεκίνησε μια εκστρατεία, ναι, ναι, εκστρατεία, καταναλωτικής αποχής ώστε να κλείσουμε το Πρώτο Θέμα του ρατσιστή/φασἰστα/ναζιστή Θέμου Αναστασιάδη: σπεύδω όσο πιο γρήγορα μπορώ να συμμετάσχω και να υποστηρίξω αυτήν την εκστρατεία. Είμαι κάτι παραπάνω από βέβαιος ότι μπορούμε να κλείσουμε το Πρώτο Θέμα. Ίσως μας πάρει ένα μήνα, ίσως δύο· μπορεί να κλείσει αιφνίδια, χάριν της μεγάλης συμμετοχής· μπορεί το κλείσιμο να είναι το αποτέλεσμα μιας προϊουσας φθοράς -ό,τι και να γίνει, ας γίνει – ο σκοπός μας είναι να κλείσει το Πρώτο Θέμα. Και θα κλείσει, μπορούμε να το κλείσουμε.
Δεν αναζητούμε μόνο τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου που δεν καταστέλλονται, που μπορούν να καταφύγουν σε αυτούς όλοι και όλες, ανεξαρτήτως ηλικίας και σωματικής δύναμης και που η ισχύη τους εξαρτάται από τον αριθμό των χρηστών-πολεμιστών. Αναζητούμε ακόμα, μετά από μια ομοβροντία νικών του Κυρίου διάρκειας τρισήμισι ετών, αναζητούμε τις πρώτες μικρές νίκες ώστε να εκκινήσει μια διαδικασία αλλαγής του συσχετισμού των δυνάμεων μεταξύ του Κυρίου και των Υποτελών Παραγωγὠν. Δεν μας ενδιαφέρει να περιμένουμε τις ταραχές, την εξέγερση, την επανάσταση, τον σχηματισμό κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ – αυτό που μας ενδιαφέρει είναι μια μικρή αλλά ορατή και σαφής έστω μετατόπιση της ισχύος.
Μια μικρή νίκη είναι μια μεγάλη νίκη.
Το κλείσιμο του Πρώτου Θέματος θα ήταν μια μικρή νίκη: ούτε ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει ούτε το Κράτος θα διαλυθεί· θα ήταν όμως και μια μεγάλη νίκη, μια πολύ μεγάλη νίκη διότι, πρώτον, είναι νίκη, και, δεύτερον, θα ήταν το αποτέλεσμα μιας συντονισμένης ελεύθερης συνεργασίας κάποιας διάρκειας δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων. Θα ήταν ένας συνδυασμός κοινωνικού πειραματισμού και διεξαγωγής κοινωνικού πολέμου. Ο κοινωνικός πειραματισμός δεν είναι τίποτα άλλο από την ελεύθερη και συντονισμένη συνεργασία πολλών Υποτελών Παραγωγών που μπορεί να κλιμακωθεί. Ο κοινωνικός πειραματισμός μπορεί να υπάρξει σε όλα τα κοινωνικά πεδία, σε όλες τις κοινωνικές πρακτικές και δραστηριότητες, άρα και στο πεδίο της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου – ο κοινωνικός πειραματισμός είναι αφεαυτού ένας τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου· είναι αυτο που λέω πέρασμα στην πράξη, είναι η ταύτιση του μέσου και του σκοπού.
Πάω να μαζέψω ντομάτες και να κόψω ξύλα. Αύριο πάλι.
αυτη η αποψη αναπαραγει την αρρητη παραδοχη των οικονομικων θεωριων περι ορθολογικης επιλογης και κλειστου οικονομικου συστηματος, οπου δηλαδη υπαρχει καθαρη παραγωγη, ζητηση κ.λ.π., αυτο το φιξιον δηλαδη που στηριζει ο,τι ονομαζεται “οικονομικη επιστημη”. προφανως δεν υπαρχουν δεδομενες αναγκες, ο καπιταλισμος δινει την ιδια σημασια στην παραγωγη αναγκων όσο και προϊοντων.
περα απο αυτο ό,τι ονομαζεις Κυριο δεν θα διστασει, αν νιωσει οτι απειλειται, να σου επιβαλει να παρακαλεσεις γι’ αυτο που εχεις αναγκη, αν τυχον καταφερεις να αρνηθεις την αγορα του.
pablo, όσο η νομική είναι επιστήμη άλλο τόσο επιστήμη είναι και η οικονομολογία ή τα οικονομικά. Δεν είναι! Η ίδια η λέξη οικονομία, από το οικονόμος, προδίδει τη φύση της: ο οικονόμος ήταν ο δούλος (με κάποια προνόμια ασφαλώς) που ΕΠΙΤΗΡΟΥΣΕ τους άλλους δούλους που δούλευαν στα χωράφια του γαιοκτήμονα. Η οικονομική Τέχνη της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας ήταν μια Τέχνη Επιτήρησης των Υποτελών Παραγωγών. Το δεύτερο συνθετικό -νόμος και -νομία αφορά την επιτήρηση ανθρώπινων πλασμάτων σε κάποιον χώρο (παιδονὀμος, γυναικονόμος, αστυνόμος, αγρονόμος, κτλ), Ο οίκος δεν είναι μόνο ο χώρος, δεν είναι μόνο η κατοικία και τα χωράφια του γαιοκτήμονα δουλοκτήτη αλλά είναι και οι δούλοι του. Η καπιταλιστική οικονομία δεν είναι τίποτα άλλο από την επιτήρηση των Υποτελών Παραγωγών: εργάζονται; καταναλώνουν; Αυτά είναι τα δύο βασικά ερωτήματα που ενδιαφέρουν τον Κύριο – τις πρώτες απαντήσεις αποπειράθηκαν να δώσουν οι Σμιθ και Ρικάρντο. Δεν είναι τυχαίο ασφαλώς ότι ο υπότιτλος του Κεφαλαίου είναι Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας. Η Οικονομία, άλλωστε, συγγενεύει περισσότερο με τον Πόλεμο παρά με την Πολιτική. Η προτεραιότητα της Πολιτικής έναντι του Πολέμου έγκειται στην αναγκαιότητα του ελέγχου, του φρεναρίσματος της τάσης της βίας να κλιμακώνεται και να φτάνουμε σε καταστάσεις ολοκληρωτικού πολέμου, δηλαδή ολοσχερούς εξόντωσης του αντιπάλου και ολίσθησης σε ανείπωτη καταστροφή. Αλλά και η όξυνση του ανταγωνισμού στην οικονομία δεν οδηγεί σε εξόντωση και καταστροφή; Η λέξη ανταγωνισμός είναι μια άλλη λέξη για την εξόντωση: ή εγώ θα σου κλείσω το σπίτι, το εργοστάσιο, ή εσύ! Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της οικονομίας με άλλα μέσα, η πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα.
Ας υποθέσουμε ότι αρχίζουμε ένα μποϊκοτάζ για το κλείσιμο του Πρώτου Θέματος ή της Κόκακόλας. Πως θα μπορούσε ο πανίσχυρος Κύριος να μας κάνει να τον παρακαλάμε να αγοράσουμε το Πρώτο Θέμα ή Κόκακόλα;
Ας μην ξεχνάμε ότι υπήρξαν καταναλωτικές αποχές, μποϊκοτάζ, πολύ πετυχημένα, ειδικά στην Αγγλία και στη Γερμανία.
Kαι στις Η.Π.Α., με κορυφαίο ίσως παράδειγμα το εμβληματικό Montgomery Bus Boycott:
http://en.wikipedia.org/wiki/Montgomery_Bus_Boycott
Και να σκεφτεί κανείς ότι σε κείνη την περίπτωση το μποϊκοτάζ αφορούσε ένα είδος πρώτης ανάγκης…
αγαπητε η (αντι)θεση σου, αν και μακροσκελης, δε νομιζω οτι θιγει το ζητημα που εθεσα και φυσικα δε με καλυπτει. Ωστοσο, και υπο τους ηχους του “φερτε μια κουπα με κρασι”, θα αποφυγω τον κυκλο της αντιπαραθεσης και θα παω να πιω ενα τσιπουρο και στην υγεια σου. Ελπιζω να πιεις κι εσυ ενα και στη δικη μου. Καλη ανταμωση!
Το ξέρεις ότι θα πιω και στην υγειά σου· σου εύχομαι να είσαι γερός και χαρούμενος. Θα τα ξαναπούμε, τρελαίνομαι για αντιπαράθεση. Καλή αντάμωση!