γνωρίζουν ή δεν γνωρίζουν οι καθηγητές ότι θα ηττηθούν;

   φίλες και φίλοι, καλημέρες

   Πέρασαν τρισήμισι χρόνια, από τον Μάιο του 2010,  από τότε που άρχισε η σφοδρή, αδίστακτη και ανηλεής και ανοικτίρμων   επίθεση του Κυρίου ημών καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος εναντίον των Υποτελών Παραγωγών και των αυταπασχολούμενων, των μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων. Η επίθεση ήταν μια ριπή αλλεπάλληλών νικών. Τον σκοπό της επίθεσης τον έχουμε αναλύσει πολλές φορές αλλά μιας και συχνάζουν στη Κακιά Σχολή νέες φίλες και νέοι φίλοι θα τον εκθέσω άλλη μια φορά επιγραμματικά. Μέσω της λιτότητας, της περικοπής μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, μέσω της φορολογίας , μέσω των απολύσεων κρατικών υπαλλήλων και μέσω των αποκρατικοποιήσεων επιχειρείται ο περιορισμός των κρατικών δαπανών για την αντιμετώπιση του κρατικού χρέους, η συρρίκνωση του Κράτους και κυρίως η καταστροφή των αδύναμων κεφαλαίων, των επιχειρήσεων των αυταπασχολουμένων, των πολύ μικρών, μικρών και μεσαίων παραγωγικών, μεταποιητικών και εμπορικών επιχειρήσεων. Γιατί να καταστραφούν τα αδύναμα κεφάλαια; Μα για να ενισχυθεί η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων: ό,τι θα καταναλώνουμε, θα το παράγουν οι ελληνικές και ξένες μεγάλες εξαγωγικές παραγωγικές μονάδες και επιχειρήσεις.

   Η συνταγή αυτή είναι πάρα πολύ σωστή, από τη σκοπιά του Κυρίου ασφαλώς,  αφού είναι αποδοτική και αποτελεσματική – η κερδοφορία ενισχύεται. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: η ανεργία. Όταν θα ολοκληρωθεί η διαδικασία της εκκαθάρισης των αδύναμων κεφαλαίων, μέχρι το 2021-2, η πραγματική ανεργία θα αγγίζει  το 40%. Κάποιοι θεωρούν ότι θα υπάρξει ανάκαμψη και ανάπτυξη και θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Θα δημιουργηθούν 1.5 εκ. θέσεις εργασίας για να περιοριστεί η ανεργία στο 10%; 1,5 εκ. θέσεις εργασίας είναι 1500 εργοστάσια των 1.000 εργατών· ή 3.000 εργοστάσια των 500 εργατών· ή 6.000 εργοστάσια  των 250 εργατών. Σε ποιόν άλλον τομέα της παραγωγής θα μπορούσε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας; Στη γεωργία, όπου συγκεντρώνεται η γη σε λίγα χέρια; Ή στον τουρισμό;

   Τώρα, τρισήμισι χρόνια μετά την έναρξη της ομοβροντίας, οφείλουμε να διατυπώσουμε το ερώτημα: γνώριζε ο Κύριος ότι θα νικήσει, ότι οι σφοδρές και αλλεπάλληλες επιθέσεις Του δεν θα αποκρουστούν; Θα ήταν ολέθριο σφάλμα να μην διατυπώσουμε και το παρακάτω ερώτημα: γνώριζαν οι Υποτελείς Παραγωγοί, οι αυταπασχολούμενοι, οι μικροαστοί και οι μεσοαστοί ότι ο Κύριος θα νικήσει, ότι δεν θα μπορέσουν να αποκρούσουν τις ανηλεείς επιθέσεις του Κυρίου;

   Όλοι και όλες, φίλες και φίλοι, και ο Κύριος γνώριζε ότι θα νικήσει και οι Υποτελείς Παραγωγοί και οι αυταπασχολούμενοι, μικροαστοί και μεσοαστοί γνώριζαν ότι ο Κύριος θα νικήσει, ότι δεν θα μπορέσουν να αποκρούσουν τις επιθέσεις Του. Κάποιοι και κάποιες επιχείρησαν να  τις αποκρούσουν αλλά ηττήθηκαν βαρέως: οι μονοήμερες και διήμερες γενικές απεργίες ήταν μικρής διάρκειας, ας μην θεωρήσουμε ότι ήταν εκτονωτικές, και βέβαια δεν ήταν γενικές – αφού μόνο ένα μικρό μέρος των κρατικών υπαλλήλων απεργούσε ενώ οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα δεν απήργησαν ποτέ, ιδίως το βιομηχανικό προλεταριάτο – γενική απεργία χωρίς τη συμμετοχή του βιομηχανικού προλεταριάτου είναι μια γενική απεργία που ο χαρακτηρισμός ομαδική μαλακία είναι λίαν επιεικής·  όσο για τους ΑΓΑ.ΠΟ, τους αγανακτισμένους πολίτες και τις καταλήψεις των πλατειών τους δόθηκε μια ευκαιρία να μάθουν τί εστί κρατική καταστολή .

     Γιατί ο Κύριος, οι Υποτελείς Παραγωγοί και οι αυταπασχολούμενοι, μικροαστοί και μεσοαστοί γνώριζαν ότι θα νικήσει ο Κύριος; Και τί έκανε ο κάθε ηττημένος;

    Ο Κύριος γνώριζε ότι κανένας δεν θα μπορούσε να αποκρούσει τις επιθέσεις Του. Τί να κάνουν οι αυταπασχολούμενοι; Να κλείσουν τα μαγαζάκια τους και να διαμαρτυρηθούν; Μία ημέρα το έκαναν και δεν το ξανάκαναν διότι κατάλαβαν ότι αυτό ακριβώς αυτό θέλει ο Κύριος: να τα κλείσουν!  Και πολλοί από αυτούς το έκλεισαν το μαγαζάκι τους και θα το κλείσουν πολλοί ακόμα τους επόμενους μήνες και χρόνια.

   Τί να κάνουν οι πολύ μικροί, οι μικροί και οι μεσαίοι επιχειρηματίες; Να κλείσουν την επιχείρησή τους και να διαμαρτυρηθούν; Δεν το έκαναν ούτε μια μέρα!  Και δεν πρόκειται να το κάνουν. Έχουν καταλάβει ότι ο Κύριος θέλει να τους κλείσει τις επιχειρήσεις.  Και τι κάνουν; Όσο αντέξουμε, αυτή είναι η μόνη προοπτική που υπάρχει. Ξέρετε τί σημαίνει όσο αντέξουμε; Σημαίνει μείωση του μεροκάματου των εργαζομένων, σημαίνει απολύσεις λόγω της συρρίκνωσης της παραγωγής και των πωλήσεων, σημαίνει κλείσιμο των επιχειρήσεων. Εκατοντάδες χιλιάδες έκλεισαν κι άλλες τόσες θα κλείσουν τα επόμενα χρόνια.

    Τί να κάνουν οι κρατικοί υπάλληλοι; Να απεργήσουν! Απήργησαν και ηττήθηκαν. Γιατί ηττήθηκαν; Διότι η εργασία των κρατικών υπαλλήλων δεν παράγει άμεσα κέρδος, οπότε το Κράτος κερδίζει, δεν χάνει!  Οι απεργοί κρατικοί υπάλληλοι, χρεωμένοι, αλυσοδεμένοι με τις αόρατες αλυσίδες των δανείων που έχουν πάρει, χάνουν το μεροκάματο και οι περισσότεροι δεν απεργούν. Μιας και το Κράτος κερδίζει από την απεργία τους και  κρατικοί υπάλληλοι είναι  εξαρτημένοι από το Κράτος, ακόμα κι αν απεργούσαν όλοι και η απεργία ήταν διαρκής, η αντοχή του Κράτους είναι τέτοια που θα λύγιζε τους αντιπάλους. Δεν μπορεί να γίνει γενική απεργία διαρκείας των κρατικών υπαλλήλων – δεν έγινε και δεν πρόκειται να γίνει.

   Τί να κάνουν οι εργαζόμενοι στις πολύ μικρές και μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις; Απεργία; Γνωρίζουν πολύ καλά ότι απεργία ίσον απόλυση. Και δεν απεργούν.

   Τί να κάνει το βιομηχανικό προλεταριάτο, οι εργαζόμενοι των μεγάλων εξαγωγικών βιομηχανιών; Και εδώ, απεργία ίσον απόλυση. Διακρίνω τους εργαζόμενους των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων από το βιομηχανικό προλεταριάτο για έναν πολύ σοβαρό λόγο: οι μισθοί στις μεγάλες εξαγωγικές βιομηχανίες είναι πολύ μεγαλύτεροι, μερικές φορές μέχρι και διπλάσιοι,  από αυτούς των εργαζομένων στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Το βιομηχανικό προλεταριάτο είναι ένα, μάλλον το πιο συντηρητικό (δεν γράφω αντιδραστικό. . .)  τμήμα των Υποτελών Παραγωγών: καλός σχετικά μισθός, εξασφαλισμένη εργασία εν μέσω τεράστιας ανεργίας και φοβισμένο. Δεν συμμετείχε ποτέ σε γενική απεργία κι ούτε πρόκειται να το κάνει. Γνωρίζουμε όμως ότι μόνο η απεργία του βιομηχανικού προλεταριάτου μπορεί να αποκρούσει την επίθεση του Κυρίου, που θα συσπειρώσει και όλους τους άλλους εργαζόμενους του ιδιωτικού και κρατικού τομέα· κι αφού το βιομηχανικό προλεταριάτο δεν θα απεργήσει, η επίθεση του Κυρίου δεν μπορεί να αποκρουστεί.

     Τί κάνουν οι εργαζόμενοι στις μικρές και μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις; Όσο έχουμε δουλείά, καλώς· όταν μας απολύσουν, θα δούμε τι θα κάνουμε. Οι μικρομεσοαστοί λένε: όσο αντέξουμε, μετά θα δούμε τι θα κάνουμε.

     Και το μόνο που μπορούν να κάνουν, και το κάνουν, προς το παρόν, είναι να μην καταβάλουν τις εργοδοτικές εισφορές, να μην εξυπηρετούν τις δόσεις στις τράπεζες, να μην πληρώνουν ενοίκιο κατοικίας και καταστημάτων, να μειώνουν την κατανάλωση, να μην πληρώνουν φόρους, ασφάλιστα αυτοκινήτων, να κάνουν διακανονισμούς με την ΔΕΗ, να μην πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας, να μην χτυπάνε εισιτήριο κι άλλα πολλά – να κυκλοφορούν στα χωριά με αυτοκίνητα και φορτηγά χωρίς πινακίδες, να στρέφονται στην αυτοπαραγωγή, στην ανταλλακτική οικονομία, να γυρίζουν στα χωριά, να καταφεύγουν στην αλληλεγγύη, στην παραοικονομία. Προσπαθούν να επιβιώσουν και να τη βγάλουν όπως μπορούν. Ναι, αλλά όταν εκατομμύρια προσπαθούν να τη βγάλουν όπως μπορούν, κάτι γίνεται στα υπόγεια της κοινωνίας, κάτι που θα φανεί σε λίγα χρόνια. Οι κοινωνίες αλλάζουν συνεχώς, τις αλλαγές  όμως αυτές δεν μπορούμε να τις δούμε, σκάνε μύτη όμως μόλις ολοκληρωθεί η διαδικασία της αλλαγής και τότε μας εκπλήσσουν.

     Και μετά από όλα αυτά, το ερώτημα του τίτλου φαίνεται πως μπορούμε να το απαντήσουμε πολύ εύκολα. Ο Κύριος γνωρίζει ότι οι καθηγητές θα ηττηθεί –  δεν είναι και ο μόνος  που το γνωρίζει. Το γνωρίζουν και οι δάσκαλοι, οι οποίο προ πολλών ετών απήργησαν ένα μήνα, έφαγαν σκατά και δεν το ξαναέκαναν. Το γνωρίζει ο κόσμος όλος: πόσο να αντέξουν οι καθηγητές; Ούτε μήνα. Ποιό μήνα; Αυτό το πρώτο απεργιακό πενθήμερο θα είναι και το τελευταίο.

   Οι καθηγητές και οι καθηγήτριες το γνωρίζουν; Μα και βέβαια και το γνωρίζουν!  Μα ψήφισαν γενική απεργία διαρκείας!  Ναι, αλλά στις συνελεύσεις, συμμετέχει το πολύ το 30-40% των καθηγητών μιας ΕΛΜΕ!  Για τα μάτια του κόσμου θα απεργήσουν όλοι μαζί κάνα δυο μέρες, μετά το 60% θα επιστρέψει στα σχολεία και μετά από τρεις μέρες ακόμα θα γυρίσουν κι αυτοί που ψήφισαν υπέρ της γενικής απεργίας, θα γυρίσουν στη δουλείά της παραγωγής χρήσιμων και υπάκουων υπηκόων. Οι συνδικαλιστές γνωρίζουν ότι θα ηττηθούν; Ναι, κι αυτοί το γνωρίζουν, βλάκες είναι; Δεν είναι. Ναι, αφού γνωρίζουν ότι θα ηττηθούν γιατί διακηρύσσουν ότι ο αγώνας θα είναι μακρύς, ότι θα αναγκάσουν το Κράτος να υποχωρήσει; Ποιούς και ποιές καλεί η ΟΛΜΕ να βγούμε ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ;  

    Αυτό το σύνθημα της ΟΛΜΕ είναι το κλειδί να κατανοήσουμε τις  απατεωνιές τους – γιατί αυταπάτες δεν είναι!  Οι απατεώνες δεν έχουν ποτέ αυταπάτες – η δουλειά τους είναι να καλλιεργούν αυταπάτες. Μιας όμως και ο κόσμος τους έχει πάρει χαμπάρι, οι αυταπάτες δεν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος· αυτό που γίνεται είναι να έρθουν στο προσκήνιο οι απατεωνιές τους.

    Είναι σαφές ότι πίσω από το σύνθημα ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ κρύβεται η νεκροζώντανη Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ: εάν βγούμε όλοι στους δρόμους, για πολλές μέρες, θα αναγκάσουμε την κυβέρνηση να κάνει εκλογές, θα νικήσουμε εμείς , θα σχηματίσουμε κυβέρνηση και μετά όλα τα προβλήματά μας θα λυθούν.

   Θα βγούνε όλοι στους δρόμους; Δέκα χιλιάδες ήταν στη συγκέντρωση της ΟΛΜΕ στο Σύνταγμα τη Δευτέρα, 16 Σεπτεμβρίου. Οι Υποτελείς έχουν κατανοήσει ότι με τις διαμαρτυρίες, τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κλάσουμε τ΄αρχίδια του Κυρίου ημών. Ζούμε το τέλος των ανθρωποβοσκητικών συγκεντρώσεων – αυτό είναι πολύ ευχάριστο νέο.

   Η ΟΛΜΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ θα εκτεθούν, θα ηττηθούν και θα ταπεινωθούν. Άλλη μια απόπειρα απόκρουσης της επίθεσης του Κυρίου θα αποτύχει. Κάθε αποτυχία μας είναι επιτυχία του Κυρίου – το ότι θα επακολουθήσει μια νέα επίθεση του Κυρίου θα πρέπει να το αναμένουμε με βεβαιότητα.

   Εγώ αναρωτιέμαι και απαντώ: μήπως η ήττα και η ταπείνωση είναι ο απώτατος κρυφός σκοπός του ΣΥΡΙΖΑ;

Ναι, φίλες και φίλοι, αυτός είναι ο ανομολόγητος σκοπός των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τί καριόληδες και λαμόγια είναι. Ενώ βλέπει ότι αλλιώς πολεμούν οι Υποτελείς, αντί να προσανατολιστεί προς την ανάδειξη και την ενίσχυση αυτού του τρόπου διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, δηλαδή της οικονομικής, φορολογικής και κοινωνικής ανυπακοής, του περάσματος στην πράξη, προτείνει έναν τρόπο που οι Υποτελείς τον απορρίπτουν, αργά αλλά σταθερά, διότι βλέπουν ότι είναι αναποτελεσματικός και μη αποδοτικός. Γιατί το κάνει αυτό;

  Διότι δεν θέλει με κανένα τρόπο να εμφανιστεί ένας τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου που θα είναι αποτελεσματικός και αποδοτικός· δεν θέλει με κανένα τρόπο να διαμορφωθεί μια κατάσταση γενικευμένης ανυπακοής, μια κατάσταση οικονομικής και κοινωνικής και πολιτισμικής αναστάτωσης, καταστροφής και δημιουργίας.  Γιατί; Διότι εάν κυβερνήσει όπως επιδιώκει να κυβερνήσει, θα μονιμοποιήσει και θα σταθεροποίησει τις κατακτήσεις του Κυρίου και θα τις διαχειριστεί με γνώμονα την διαιώνιση και ενίσχυση του καπιταλισμού ντυμένος το περίβλημα της κοινωνικής δικαιοσύνης. 

   Αλλά θα προσκρούσει πάνω στον σκόπελο της ανεργίας – και το πλεούμενο που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει συντρίμια.

    Και λίγο κουτσομπολιό – μου αρέσει το κουτσομπουλιό, θα γράψουμε κάτι γι αυτή την έξοχη κοινωνική πρακτική κάποιο πρωινό. Ξέρετε γιατί ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ φοράει τιράντες; Θα σας πω. Με τον Θέμη Κοτσιφάκη ήμασταν συμμαθητές στο ίδιο τμήμα στη Τρίτη Γυμνασίου στα Βριλήσσια,  το 1972-3, όταν άρχισε να λειτουργεί το Γυμνάσιο – μέχρι τότε πηγαίναμε στο Χαλάνδρι, όσοι κατοικούσαμε Πεντέλη, Νέα και Παλιά, Μελίσσια και Βριλήσσια. Μετά οι δρόμοι μας χώρισαν: εγώ πήγα κλασσικό, ο Κοτσιφάκης πρακτικό. Εγώ άκουγα  Σαντάνα και Χέντριξ και Χου, ο Κοτσιφάκης άκουγε Κώστα Χατζή και

Διονύση Σαββόπουλο. . .  

Θα τα ξαναπούμε Σάββατο πρωί. Θα κόψω ξύλα σήμερα. Το βράδυ πάω Θεσσαλονίκη.