φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον Λεωνίδα – με πολλά φιλίά
Εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια, ο Κύριος αναδεικνύεται νικητής στον πόλεμο με τους Υποτελείς. Όχι ότι δεν έχει υποστεί ήττες, αλλά ουδέποτε αυτές ήταν στρατηγικής σημασίας. Στις μέρες μας, ο Κύριος καπιταλιστής παραδέχεται (ένας αμερικάνος πάμπλουτος άρπαγας και υπουργός) ότι υπάρχει ταξική πάλη και διαπιστώνει ότι εμείς είμαστε οι νικητές. Δεν θα παραποιούσαμε τη σημασία της απόφανσής Του εάν συμπληρώναμε και τη λέξη πάντα. Σε αυτά τα συμφραζόμενα, το χρονικό επίρρημα πάντα δηλώνει την αποίκιση, τον έλεγχο του μέλοντος: το ίδιο θα γίνεται και στο μέλλον. Διαθέτουμε κάποια απάντηση στο ερώτημα γιατί ο Κύριος είναι (πάντα) ο νικητής; Απάντηση; Ούτε καν ερώτημα!
Εκθέτω ευθύς αμέσως τη δική μου απάντηση, η οποία έμμεσα απαντά και στο ερώτημα γιατί δεν έχει διατυπωθεί και το ερώτημα γιατί ο Κύριος είναι (πάντα) ο νικητής.
1. Ο Κύριος είναι ο νικητής διότι
α) είναι αδίστακτος και
β) πολεμά βάσει σχεδίου·
2. κατά συνέπεια, οι Υποτελείς ηττώνται διότι
α) δεν είναι αδίστακτοι και
β) δεν πολεμούν βάσει σχεδίου.
3. Λογικά σκεφτόμενοι, για να νικήσουν οι Υποτελείς θα πρέπει
α) να γίνουν αδίστακτοι και
β) να πολεμήσουν βάσει σχεδίου
Φίλες και φίλοι, οι περισσότεροι από αυτούς τους συλλογισμούς είναι άκρως προβληματικοί κι αυτήν την προβληματικότητα πρέπει να την προβληματικοποιήσουμε, φουκωικώς μιλώντας. Είναι σαφές νομίζω ότι οι απαντήσεις διατυπώνονται με τον Κύριο να είναι το σημείο αναφοράς, διατυπώνονται δήλα δή από τη σκοπιά του Κυρίου. Οι εξηγήσεις γιατί ηττώνται οι Υποτελείς είναι αποφατικές: δεν είναι αδίστακτοι, δεν πολεμούν βάσει σχεδίου. Και οι προτάσεις για το πώς θα νικήσουν οι Υποτελείς διατυπώνονται και πάλι με σημείο αναφοράς τον Κύριο. Να η προβληματική που προτείνω: γιατί ο Κύριος να είναι το σημείο αναφοράς, γιατί να βλέπουμε τα πράγματα από τη σκοπιά του Κυρίου; Είμαστε σε θέση να δούμε τα πράγματα από τη σκοπιά του Υποτελούς; Τί μας εμπόδισε να το κάνουμε;
Για να διατυπώσουμε κάποιες απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα, για να καλλιεργήσουμε την προβληματική που προτείνω θα πρέπει να εξετάσουμε τις δύο βασικές προκείμενες του πρώτου συλλογισμού, της απάντησης δηλαδή γιατί ο Κύριος είναι πάντα ο νικητής:
1. Γιατί ο Κύριος είναι αδίστακτος; Γιατί οι Υποτελείς δεν είναι αδίστακτοι; Μπορούν να γίνουν αδίστακτοι ώστε να νικήσουν;
2. Γιατί ο Κύριος πολεμάει βάσει σχεδίου; Γιατί οι Υποτελείς δεν πολεμούν βάσει σχεδίου; Μπορούν, θα μπορέσουν να πολεμήσουν βάσει σχεδίου ώστε να νικήσουν;
Πολλά τα ερωτήματα και οι προβληματικές, φίλες και φίλοι. Τους επόμενους μήνες θα ασχοληθούμε με όλα αυτά – και με άλλα πολλά, πάρα πολλά, πρώτα η Ζωή, να ‘μαστε καλά.
Ένα από τα κομβικά σημεία που θα αποπειραθούμε να διαυγάσουμε είναι το πώς ο Κύριος προσλαμβάνει το μέλλον. Με άλλα λόγια, τί είναι το μέλλον για τον Κύριο; Εγκλωβισμένοι μέσα στα πλαίσια της ίδιας προβληματικής εξέτασης των πραγμάτων από τη σκοπιά του Κυρίου, θα αναρωτηθούμε εάν και οι Υποτελείς προσλαμβάνουν το μέλλον με τον ίδιο τρόπο, εάν δίνουν την ίδια βαρύτητα στο μέλλον που δίνει και ο Κύριος, εάν το βασικό τους μέλημα είναι η αποίκιση, ο έλεγχος του μέλλοντος. Ας στρέψουμε λοιπόν τη ματιά μας στη Γραμματική κι ας ρίξουμε ένα βλέφαρο στον Μέλλοντα χρόνο της αρχαίας ελληνικής. Θα μάθουμε πολλά και άκρως ενδιαφέροντα – αύριο το πρωί.
Ακολούθως, θα φέρουμε στο προσκήνιο, θα μελετήσουμε και θα αποπειραθούμε να εξηγήσουμε την εξής αντίφαση: Ενώ οι Υποτελείς συνηθίζουν να πολεμούν χωρίς σχέδιο, εκλαμβάνουμε, δεν μπορούμε, δεν μας επιτρέπεται να κάνουμε κι αλλιώς, τον επαναστατικό πόλεμο ως ένα πλήρες επεξεργασμένο σχέδιο. Καλούμαστε με άλλα λόγια να πάρουμε θέση στο εξής κομβικής σημασίας ερώτημα: είναι δυνατόν να νικήσουν οι Υποτελείς τον Κύριο χωρίς να διαθέτουν ένα πλήρες επεξεργασμένο σχέδιο;
Όποια απάντηση κι αν διατυπώσουμε και δεχτούμε, περιερχόμαστε σε δυσχερή θέση. Εάν απαντήσουμε πως είναι, η εμπερεία θα μας διαψεύσει εκκωφαντικώς. Εάν απαντήσουμε πως δεν είναι, αναφύονται τα παρακάτω ερωτήματα: Ποιός είναι ο σκοπός του σχεδίου; Ποιος θα το καταρτίσει; Πώς θα πραγματοποιηθεί; Είναι εφικτή η πραγματοποίησή του;
Μιας και κανένα ερώτημα δεν πρέπει να αποσιωπείται, δεν θα αποσιωπηθούν και τα παρακάτω:
Μήπως οι Υποτελείς δεν θέλουν να νικήσουν, δεν ενδιαφέρονται για τη νίκη; Γιατί άραγε; Ή μήπως θέλουν να νικήσουν αλλά δεν μπορούν; Θα μπορέσουν;
Κι αφού μελετήσουμε τον Μέλλοντα χρόνο και την αναγκαιότητα ή μη του σχεδίου, θα εξετάσουμε την εξής απόφανση:
το προλεταριάτο θα πάρει (Μέλλοντας) κομμουνιστικά μέτρα (σχέδιο).
Αύριο πάλι – μόλις είδα ένα πεφταστέρι! Πεφταστέρι, τί ωραία λέξη!
Πάρα πολύ ωραία προσέγγιση….
Για να το συνδέσω με τη νεκροζώντανη αριστερά, θα σημειώσω ότι -κατά την γνώμη μου- η τρέχουσα αριστερή θέαση-θεώρηση, έχει ‘τακτοποιηθεί’ κατά τέτοιο τρόπο ώστε να εκφράζεται ως αντί-θέαση, ως αντίλογος του Κυρίου με τον εαυτό του, καλύπτοντας τα νώτα του και τις ανασφάλειες του.
Δεσμεύοντας ή/και παγιδεύοντας -νοητικώς ή και αλλιώς- τον εναλλακτικό, κοσμικό (sic) διάλογο που θα προέκυπτε από τον γνήσιο διάλογο της αρχής-άρχουσας θέσης με την απουσία αρχής-μη αρχής, ως αντίθεση.
Πράγμα που για κάποιο λόγο, δεν συμβαίνει…
Μάλλον λόγω της προκάτ… σύνθεσης που προκύπτει από την θέση-αντίθεση…
Η κάλυψη της αρχής με την αντί-αρχή που εκφράζει μέχρι σήμερα η αριστερά, είναι πάντα προς όφελος της διαιώνισης της κυριαρχίας του Κυρίου..της Κυρίας…
Να σημειώσω επίσης, ότι η άχρονη και τελεολογική νοοτροπία της, τείνουν και δείχνουν -σε έμενα τουλάχιστον- την μεσανατολική ιερατική νοοτροπία της όπου ο χρόνος σταματά, δεν υπάρχει, για τους υποτελείς.
Ή αν θες, το παιχνίδι ‘πάρε λίγο χρόνο ..τι θα τον κάνεις..’, παίζεται..στους αιώνες ως παιχνίδι αποδόμησης του Κυρίου από τον… Κύριο.
Υπάρχει ο χρόνος -ως στιγμιαίο βίωμα-, λίγο πριν πεθάνουμε άραγε? Λίγο πριν την αθανασία…? Έτσι δεν λένε…?
Η αριστερά θα μπορούσε να είναι χριστιανική, ορθόδοξη ή άλλη, θρησκευτική αίρεση? Η όποια βρήκε πρώιμο επαναστατικό έδαφος κοντά στις προτεσταντικές χριστιανικές αιρέσεις για διάφορους λόγους και επεκτάθηκε μόλις ανακάλυψε τον προτεσταντικό χρόνο?
Η επαναστατικότητα της, και άρα η σύνδεση της με τον χρόνο-μέλλον και τα μελλούμενα φαίνεται να εξαντλείται στην ανακάλυψη αυτού του χρόνου και όχι τόσο στον έλεγχο του, που βεβαίως η χρήση και ο έλεγχος του χρόνου, αφήνεται, ως αποκλειστικό δικαίωμα, στα χέρια του Κυρίου.
Και η αριστερά, σήμερα, αυτό το δίκαιο-δικαίωμα της αποκλειστικότητας του σχεδιασμού του μέλλοντος από τον Κύριο, για το εαυτό του και τα ‘καλά’ παιδιά, το έχει αποδεχθεί….
Ελπίζω να μην κούρασα, τώρα μου ‘κόλλησαν’ οι λέξεις, μάλλον συν-έβαλες και εσύ σε αυτό Αθανάσιε.
Χαίρε.
Θα συμφωνήσω. Οι υποτελείς δεν σχεδιάζουμε το μέλλον αλλά θέλουμε να ζουμε το παρόν (φυσιολογικότατο), και στα δύσκολα αναπολουμε το παρελθόν (λάθος για μένα).
Ο Κύριος όμως σχεδιάζει πάντα το μέλλον. Γιατί όπως λέτε σκοπεύει να κυριαρχεί για πάντα και ελπιζει να ζει για πάντα! Θέλει να νικήσει ακόμη και το χρόνο. Και τον θάνατο. Και αυτό ίσως και να είναι ενα μεγαλο μειονέκτημα του… δεν έχει επίγνωση του τέλους του. Ισως θα έπρεπε να το εκμεταλλευτούμε αυτό?…
Έχω φάει τον τόπο να βρω το μπλε βιβλιαράκι της γραμματικής που είχαμε στο δημοτικό -από κάπου πρεπει να αρχίσει κανείς!
Για το σχέδιο αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι χωρίς σχέδιο δεν μπορώ να κάνω τίποτα, αλλά από την άλλη, κανένα σχέδιο δεν πραγματοποιείται!
Όπως λένε και οι διαδικτυακοί γκούρου της παραγωγικότητας: “κανένα σχέδιο δεν επιβιώνει από τη σύγκρουση με την πραγματικότητα”.
Η κατάσταση βελτιώθηκε όταν κατάλαβα ότι αντιμετώπιζα το σχέδιο σαν θαύμα, σαν μάννα εξ ουρανού που από τη στιγμή που το έκανα όλα θα κύλαγαν νεράκι κ εγώ σαν καλό ρομποτάκι θα έκανα αυτό που έπρεπε, όταν έπρεπε – τρίχες!
Με το που γκρεμίστηκε η πίστη μου σε αυτό, σχεδιάζω καλύτερα! (Αποκλειστικά σε μπακαλόχαρτα!)