φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Εάν γίνονταν σήμερα εκλογές, ή σε λίγους μήνες, εικάζω ότι θα είχαμε την εξής εικόνα της κοινοβουλευτικής δύναμης των κομμάτων (%):
Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ): 39-41
Νέα Δημοκρατία (ΝΔ): 20-22
Χρυσή Αυγή (ΧΑ): 15-17
Ανεξάρτητοι Έλληνες (ΑΝΕΛ): 7-9
Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ): 4-6
Δημοκρατική Αριστερά (ΔΗΜΑΡ): 3-5
Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ): 3-5
Αντιλαμβάνεστε ότι θα σχηματιζόταν τρικομματική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ. Μια τέτοια εξέλιξη θα πρέπει να αποφευχθεί με κάθε τρόπο, με τον εξής ένα: να μην γίνουν εκλογές! Η τετραετία πρέπει να εξαντληθεί πάση θυσία, ακόμα κι αν χρειαστεί να γίνουν και τακτικοί συμβιβασμοί, όπως έγινε με τους πλειστηριασμούς. Η στρατηγική λοιπόν της πολιτικής μαφίας της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι σαφής: οι εκλογές θα γίνουν τον Ιούνιο του 2016 διότι τότε πρέπει να γίνουν. Και προκύπτει το ερώτημα: γιατί οι εκλογές πρέπει να γίνουν αφού εξαντληθεί και το τελευταίο λεπτό της τετραετίας, γιατί χρειάζονται και το τελευταίο λεπτό της τετραετίας;
Θα μπορούσαμε να απαντήσουμε ως εξής: οι εκλογές δεν πρέπει να γίνουν διότι, εάν γίνουν, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν θα μπορέσουν να σχηματίσουν κυβέρνηση και η σφοδρή και ανηλεής επίθεση του Κυρίου θα ανακοπεί. Η επίθεση όμως δεν πρέπει να ανακοπεί: η διαδικασία εκκαθάρισης των αδύναμων κεφαλαίων, του κλεισίματος (πολλών, των περισσότερων εάν είναι δυνατόν) μεσαίων, μικρών και οικογενειακών επιχειρήσεων και της αρπαγής του (παραοικονομικού και μη) κοινωνικού πλούτου Υποτελών στρωμάτων και τάξεων μέσω της φορολογίας πρέπει να ολοκληρωθεί. Το βασικό μέλημα του Κυρίου είναι να ολοκληρωθεί μέχρι τον Ιούνιο του 2016: η εξάντληση της τετραετίας σημαίνει και την ολοκλήρωση της επίθεσης του Κυρίου.
Πώς θα είναι η ελληνική κοινωνία τον Ιούνιο του 2016, όταν θα ολοκληρωθεί η διαδικασία εκκαθάρισης των αδύναμων κεφαλαίων, του κλεισίματος πολλών μεσαίων και μικρών επιχειρήσεων και της αρπαγής του κοινωνικού πλούτου μέσω της φορολογίας, του πλειστηριασμού κατοικιών, του κουρέματος καταθέσεων; Θα υπάρξει ανάπτυξη; Θα υπάρξει μείωση του ποσοστού της ανεργίας;
Θα ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία μέχρι τον Ιούνιο του 2016;
Είναι βέβαιο ότι δεν θα γίνουν εκλογές μέχρι τότε;
Κι αν γίνουν και σχηματιστεί κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ τι θα κάνει αυτή η κυβέρνηση;
Πως θα της φερθεί ο Κύριος;
Ποιά θα είναι δηλαδή η διάρκειά της;
Θα συνεχίσω αύριο το πρωί.
Ξημέρωσε, πάω στο δάσος να μαζέψω κράνα, τσάπουρνα, βατόμουρα και αγριοστάφυλα – για λικέρ, μαρμελάδα, χυμούς και ξύδι. Μεθαύριο, πρώτα η Ζωή, θα γράψω για τα λικέρ που ετοιμάζω και πειραματίζομαι.
Για τους επισκέπτες και τις επισκέπτριες του χειμώνα – ένα ηδύποτο μετά από ένα τσιγαράκι είναι σκέτη απόλαυση!
[24/08/13]
Ο Κύριος, φίλες και φίλοι, νικάει γιατί είναι αδίστακτος (άρπαγας, καταστροφέας και εξοντωτής) και γιατί πολεμάει βάσει σχεδίου, προγραμματισμού και αποικισμού του μέλλοντος. Κι ενώ το ζήτημα της παντελούς έλλειψης δισταγμών είναι ένα ανοικτό ζήτημα και παρουσιάζει πολλές δυσχέρειες, αυτό του σχεδίου είναι λιγότερο δύσβατο. Εάν ο Κύριος καταρτίζει σχέδια και αποδυνάμωσης του αντιπάλου Υποτελούς και μεγέθυνσης, αύξησης της ισχύος Του, τότε αναρωτιόμαστε εάν μπορούμε να τα εντοπίσουμε και να τα κατανοήσουμε. Μπορούμε, ασφαλώς και μπορούμε. Η συμπεριφορά του Κυρίου ανά τους αιώνες δεν άλλαξε και δεν πρόκειται να αλλάξει· οι συνέπειες της Κυριαρχίας είναι τόσο σαφείς που η προφητεία εμφανίζεται ως αναγκαιότητα. Προφητεία, με τη βιβλική σημασία του όρου, δεν είναι πρόβλεψη ούτε πρόγνωση· είναι προειδοποίηση: εάν συνεχιστεί η ίδια κατάσταση, τότε θα· ή: εάν δεν, τότε θα: αυτή είναι η προφητεία.
Δεν μπορούμε να πολεμήσουμε τον Κύριο εάν δεν κατανοήσουμε τα σχέδιά Του. Αυτός είναι ο λόγος που κατά καιρούς καταπιανόμαστε αφενός με το πως αντιλαμβάνεται ο Κύριος το μέλλον και αφετέρου με τον εντοπισμό, την αποκωδικοποίηση των σχεδιασμών Του. Είμαστε περίεργοι· θα ολοκληρωθεί η πραγματοποίηση του σχεδίου της εκκαθάρισης των αδύναμων κεφαλαίων, του κλεισίματος των μικρών επιχειρήσεων και των αυταπασχολούμενων, της αρπαγής του πλούτου των Υποτελών (μισθοί, μεροκάματα, συντάξεις, επιδόματα, καταθέσεις, κατοικίες); Πόσο βέβαιος είναι ο Κύριος ότι θα ολοκληρωθεί η πραγματοποίηση του σχεδίου; Υπάρχει το ενδεχόμενο να εμφανιστούν αστάθμητοι παράγοντες; Ποιοί μπορεί να είναι αυτοί;
Τί εννοεί ο Κύριος όταν ύπογραμμίζει ότι τα πράγματα στην Ελλάδα είναι καλύτερα από ό, τι τα περιμέναμε, ότι η Ελλάδα είναι ιδιαίτερη περίπτωση;, ότι οι μελλοντικές εξελίξεις εγκυμονούν κινδύνους, ότι το πρόγραμμα μπορεί να εκτροχιαστεί; Να εννοούνε άραγε το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ; Δε νομίζω! Να εννοούνε άραγε μια γενικευμένη εξέγερση; Δε νομίζω!
Φίλες και φίλοι, στην πραγματικότητα το μέλλον δεν υπάρχει. Αυτός είναι ο εφιάλτης του Κυρίου, αυτός είναι ο λόγος που επιδιώκει να το ελέγξει. Πώς όμως να ελέγξεις κάτι που δεν υπάρχει; Μόνο εάν το επινοήσεις. Μέλλον μπορεί να υπάρξει μόνο εάν πραγματοποιήσεις το σχέδιό σου, εάν εκπληρώσεις τις επιθυμίες σου. Πολλές φορές ο Κύριος τα κατάφερε – πολλές φορές όχι. Όταν λέω ότι το μέλλον δεν υπάρχει εννοώ ότι δεν μπορεί να υπάρξει το οποιοδήποτε μέλλον! Μπορούμε να ξαναγίνουμε τροφοσυλλέκτες και κυνηγοί; Όχι, αυτό το μέλλον δεν υπάρχει!
Τι μέλλον θέλει ο Κύριος για την ελληνική κοινωνία, τον εν Ελλάδι καπιταλισμό δηλαδή; Θέλει μια συγκεκριμένη θέση στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας: (την όποια ιστορικά διαμορφωμένη μεγάλου μεγέθους ) εξαγωγική βιομηχανία, τουρισμός, γεωργία – αφήνω έξω το εφοπλιστικό κεφάλαιο λόγω της έντονης διεθνοποίησής του. Όλα τα άλλα θα κλείσουν – εκατοντάδες χιλιάδες μεσαίες και μικρές και πολύ μικρές παραγωγικές και μεταποιητικές επιχειρήσεις. Τέλος οι μαραγκοί της γειτονιάς – έπιπλα από το ΙΚΕΑ. Όσον αφορά την κυκλοφορία του εμπορεύματος, θα υπάρχουν μόνο τα μεγάλα εμπορικά καταστήματα – τα εκατοντάδες χιλιάδες μικρομάγαζα πρέπει να κλείσουν – και κλείνουν καθημερινά. Πώς θα κλείσουν; Εάν δεν πουλάνε! Πώς θα γίνει να μην πουλάνε; Να μην υπάρχουν αγοραστές! Πώς δεν θα υπάρχουν αγοραστές; Εάν δεν έχουν μία! Πώς δεν θα έχουν μία; Μείωση μισθών, συντάξεων, επιδομάτων, φορολογία, τέλη και άλλα πολλά. Αυτή είναι η πολιτική της λιτότητας. Πολλά τα οφέλη: και τα μικρομάγαζα κλείνουν, και το Κράτος περιορίζει δαπάνες και αυξάνει τα έσοδά του (πρωτογενή πλεονάσματα) και το κόστος εργασίας περιορίζεται.
Θα χρειαστούν τουλάχιστον άλλα τρία με τέσσερα χρόνια, το ομολογούν οι ίδιοι, για να ολοκληρωθεί η πραγματοποίηση αυτού του σχεδιασμού. Κι αν χρειαστούν περισσότερα, χρόνος υπάρχει άφθονος – είναι καλύτερα όμως να μην χρειαστεί, είναι καλύτερα να τελειώνουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε! Είμαστε σε θέση να σχηματίσουμε μια πολύ ευκρινή εικόνα της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης κατά το 2016 ή 2017; Είμαστε, ασφαλώς και είμαστε.
Ας δούμε το ζήτημα της ανάπτυξης και της με αυτό άμεσα συνδεδεμένο ανεργίας. Εάν ανάπτυξη σημαίνει μεγέθυνση της παραγωγής, άρα και της κερδοφορίας, αυτός είναι άλλωστε ο σκοπός της πρώτης, τότε αναρωτιόμαστε σε ποιον τομέα μπορεί να πραγματοποιηθεί.
α) στην εξαγωγική βιομηχανία; Θα μπορούσε, αλλά δεν την βλέπουμε. Θα μπορούσε εάν οι βιομήχανοι μείωναν τις τιμές, λόγω της συρρίκνωσης του εργατικού κόστους, με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι πωλήσεις στο εξωτερικό, να αυξηθεί η παραγωγή και να κάνουν προσλήψεις. Κάτι τέτοιο δεν έγινε κι ούτε πρόκειται να γίνει! Προτιμούν να αυξήσουν τα κέρδη τους παρά να κάνουν επενδύσεις (επέκταση εγκαταστάσεων, αγορά εργαλειακού εξοπλισμού, προσλήψεις). Θα αυξηθούν οι πωλήσεις τόσο πολύ ώστε να κάνουν επενδύσεις; Είναι βέβαιοι ότι δεν θα αυξηθούν τόσο πολύ – οι ανταγωνιστές τους δεν είναι μαλάκες, δεν τρώνε κουτόχορτο! Γιατί να είναι οι δικοί μας μαλάκες;
β) στον τουρισμό, την μεγαλύτερη εξαγωγική βιομηχανία με 17,5 εκ. πελάτες φέτος; Τι σημαίνει ανάπτυξη στον τουρισμό; Να χτιστούν κι άλλα ξενοδοχεία, κι άλλα εστιατόρια κι άλλα μπιτσόμπαρα; Δε νομίζω – κι αν υπάρξει κάποια ανάπτυξη, θα είναι πολύ μικρής εμβέλειας! Οι δυνατότητες της ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας είναι δεδομένες και δεν πρόκειται να μερταβληθούν για τα επόμενα χρόνια. Περισσότερο πιθανό είναι να έχουμε συρρίκνωση παρά ανάπτυξη, λόγω της παράτασης της ύφεσης – ο ρυθμός ανάπτυξης των αναπτυσσόμενων καπιταλισμών (Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Βραζιλία) έχει ανακοπεί δραστικά, με τις συνέπειες (μείωση εξαγωγών των ανεπτυγμένων χωρών) να μην έχουν σκάσει μύτη ακόμα. . . Θα τις νιώσουμε από το 2014 και μετά. Η επέκταση της εμπορευματοποίησης στις αναπτυσσόμενες χώρες έχει πολλά και συγκεκριμένα κοινωνικά, οικονομικά και περιβαλλοντικά όρια. . .
γ) στη γεωργία; Στη γεωργία θα υπάρξει μικρή ανάπτυξη λόγω της στροφής πολλών χειμαζομένων εργατικών και μικροαστικών οικογενειών στην απλή εμπορευματική παραγωγή αλλά η ανάπτυξη αυτή δεν θα γίνει αισθητή από το Κράτος μιας και σε ποσοστό πάνω από 80% θα κινηθεί στα πλαίσια της κάλυψης των τοπικών αναγκών, θα κινηθεί δηλαδή στα πλαίσια της παραοικονομίας. Αυτός ο πλούτος δεν θα μετρηθεί και δεν θα φορολογηθεί – κι αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο κοινωνικό επίτευγμα!
Δεν θα υπάρξει ανάπτυξη, τον κώλο τους να βαράνε κάτω. Αυτό που θα υπάρξει θα είναι μια συνεχή αύξηση του αριθμού των ανέργων. Η επίσημη ανεργία είναι κάπου στο 27 ή 28%. Η πραγματική όμως είναι πολύ πάνω από τα 30%: πάρα πολλοί άνεργοι στα χωριά ανά την επικράτεια δεν δηλώνουν άνεργοι και την ψιλοβγάζουν όπως μπορούν. Το 2016, η επίσημη ανεργία θα κινείται γύρω στο 35% και η πραγματική πάνω από το 40%!
Ναι, αλλά ποιός θα αγοράζει τα εμπορεύματα; Δεν είναι αυτοκτονικός αυτός ο σχεδιασμός του Κυρίου; Κι αν σχηματιστεί κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ – ΔΗΜΑΡ, τί θα κάνει;
Πώς θα αντιμετωπίσει και θα επιλύσει το πρόβλημα της ανεργίας;
Θα απαντήσουμε αύριο το πρωί σε αυτά τα ερωτήματα.
Φίλε Αθανάσιε,
Το κείμενό σου αναφέρεται σε θέματα που απασχολούν έντονα κι εμένα τον τελευταίο καιρό και που προσπαθώ αυτές τις μέρες -ανεπιτυχώς μέχρι στιγμής- να τα χωρέσω σε άρθρο. Για την ώρα θα καταθέσω μερικές σκόρπιες σκέψεις, με την ελπίδα ότι συμβάλλω στη συζήτηση:
1. Οι κυρίαρχες τάξεις, εντός και εκτός Ελλάδας, επιθυμούν πράγματι να δουν την παρούσα Κυβέρνηση να εξαντλεί τη θητεία της. Γνωρίζουν όμως ότι αυτό είναι εξαιρετικά απίθανο και εκτιμούν ότι, στην καλύτερη περίπτωση, θα αντέξει μέχρι της ευρωεκλογές. Γνωρίζουν επίσης ότι, όσο περισσότερο αντέξει, τόσο μεγαλύτερο πάταγο θα κάνει πέφτοντας. Τέλος, γνωρίζουν ότι, μετά το άδοξο τέλος της Κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ, έρχεται η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει. (Αφήνω κατά μέρος το μάλλον απίθανο σενάριο να ξυπνήσουμε μια μέρα και να δούμε τανκς στους δρόμους…)
2. Μια Κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί από την πρώτη μέρα μεταξύ σφύρας και άκμονος. Προς μεγάλη έκπληξη πολλών πρωτοκλασάτων στελεχών της, πολύ σύντομα θα διαπιστώσει ότι, αντί άλλη διαπραγμάτευσης, οι “ευρωπαίοι εταίροι” (και οι εδώ σύμμαχοί τους) ένα και μοναδικό δίλημμα έχουν να θέσουν στον Τσίπρα: Ή να υποταχτεί άνευ όρων, ή να συγκρουστεί μέχρι τέλους.
3. Τι θα κάνει τότε ο ΣΥΡΙΖΑ; Ακόμα κι αν το θέλει, θα είναι πολύ δύσκολο να κάνει γαργάρα τα περί κατάργησης των Μνημονίων. Όχι γενικά κι αφηρημένα επειδή “δε θα τον αφήσει ο κόσμος”, αλλά επειδή ο κόσμος, γνωρίζοντας ότι Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει χαλάρωση της κρατικής -και παρακρατικής- καταστολής, θα ξεθαρρέψει και θα ξεκινήσει από την πρώτη μέρα να εφαρμόζει ό,τι ο ίδιος αντιλαμβάνεται ως πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή η από τα κάτω εφαρμογή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ αναγκαστικά θα έχει και στοιχεία ανυπακοής απέναντι στην ίδια την Κυβέρνηση.
4. Δε χωράει αμφιβολία ότι οι κυρίαρχες τάξεις δε θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια. Η αντίδρασή τους θα είναι αμείλικτη. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ως Κυβέρνηση αναδιπλωθεί, όχι μόνο θα καταρρεύσει με πάταγο, αλλά θα δούμε και καταστάσεις μπροστά στις οποίες η μεταδεκεμβριανή τρομοκρατία θα ωχριά. Αν πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέξει (ή μάλλον: υποχρεωθεί) να δώσει τη μάχη μέχρι τέλους, θα υποχρεωθεί να πάρει μέτρα που σήμερα το άκουσμά τους και μόνο θα προκαλούσε τρόμο στην ηγετική του ομάδα, αλλά που θα φαντάζουν μονόδρομος στις συνθήκες που θα επικρατούν τότε.
(Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι βέβαιο: Τουλάχιστον δε θα πλήξουμε…)
Φιλίστωρ, έτσι ακριβώς βλέπω κι εγώ τα πράγματα. Κι επειδή τα βλέπω έτσι, και δεν είμαστε οι μόνοι, θα πάω να ψηφίσω για τρίτη φορά, αν και κλείνω τα 55, και θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ. (Μία φορά ψήφισα ΠΑΣΟΚ, δεν θυμάμαι πότε, και μία ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιούνιου του 2012 – στις ευρωεκλογές δεν θα ψηφίσω).
Εάν οι τακτικοί συμβιβασμοί θεωρηθούν τροχοπέδη και αναστολή της επίθεσης προκειμένου να εξαντληθεί η τετραετία, μάλλον θα εγκαταλειφθούν για να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ και να τον εξαναγκάσουν ή να υποταχτεί άνευ όρων ή να συγκρουστεί μέχρι τέλους, όπως πολύ απλά και καθαρά γράφεις. Ενδέχεται η κυβέρνηση να επιβιώσει μέχρι τις ευρωεκλογές, η κατάσταση όμως μετά θα είναι ριζικά διαφορετική. Με μια ΝΔ να παίρνει κάτω από το 20% και το ΠΑΣΟΚ κάτω από 4% (εάν αποφασίσει να κατέβει στις εκλογές. . .), η όποια νομιμοποίηση υπάρχει θα χαθεί, ακόμα κι αν επικαλεστούν την μεγάλη αποχή, η οποία μάλλον είναι επιβαρυντικό στοιχείο κι όχι ελαφρυντικό.
Το μεγάλο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ή με βασικό κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι η ανεργία. Η ανεργία θα τον φάει τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός εάν ο ΣΥΡΙΖΑ φάει τη ανεργία κι ο μόνος τρόπος είναι η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας. Θα το κάνει; Οχι, θεωρούν ότι μόνο με την τόνωση της ανάπτυξης της παραγωγής είναι δυνατόν να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Για να υπάρξει τόνωση της παραγωγής πρέπει να αυξηθούν τα μεροκάματα και οι μισθοί, οι μισθοί των κρατικών υπαλλήλων και τα επιδόματα. Αλλά οι εργατικοί μισθοί, το γνωρίζουμε πολύ καλά, δεν αυξάνονται με νόμους αλλά μόνο με απεργία, με κανέναν άλλον τρόπο. Θα απεργήσουν οι εργαζόμενοι στις βιομηχανίες και τις εμπορικές επιχειρήσεις; Οι μισθοί των κρατικών υπαλλήλων και τα επιδόματα αυξάνονται – ποιες όμως θα είναι οι συνέπειες για το χρέος;
Μας επιτρέπεται να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να πιέσουν τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με την διακοπή της ροής του χρήματος ώστε να μας γονατίσουν; Τί θα κάνουμε τότε; Πως θα τη βγάλουμε χωρίς χρήμα για ένα, δύο, τρεις μήνες; Θα υποκύψουμε και θα μας ταπεινώσουν; Θα επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα, θα φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Οι εξελίξεις αυτές θα είναι η αρχή τέλους του εβρού και της ΕΕ;
Ποιοί άλλοι παράμετροι άγνωστοι ενδέχεται να δράσουν καταλυτικά;
Είναι βέβαιο ότι δεν θα πλήξουμε – κι αυτό διότι θα μας πλήξουν και θα τους πλήξουμε.
Φιλίστωρ, πόσο χρονών είσαι;
Αθανάσιε, θεωρώ περίπου δεδομένο ότι το κύριο όπλο του ευρωσυστήματος απέναντι σε μια ανυπάκουη Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ακριβώς η διακοπή της ροής του χρήματος από την ΕΚΤ. (Δεν εννοώ καν τις περιβόητες “δόσεις”. Εννοώ τη φυσιολογική, καθημερινή ροή χρήματος, την οποία συντονίζει η οποιαδήποτε Κεντρική Τράπεζα σε οποιαδήποτε χώρα του πλανήτη.)
Θεωρώ επίσης περίπου δεδομένο ότι, με το που θα προκηρυχτούν εκλογές, θα έχουμε ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο bank run από ανησυχούντες καταθέτες, εξέλιξη που θα φέρει το εγχώριο τραπεζικό σύστημα στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ήδη πριν τη μέρα των εκλογών.
Άμα βρεθείς αντιμέτωπος με τέτοιες καταστάσεις, δύο επιλογές έχεις: Είτε παραδίνεσαι (και καταρρέεις την ίδια μέρα). Είτε προχωράς στην έκδοση νομίσματος (και πετάς το μπαλάκι στον αντίπαλο). Από κει και πέρα, κοιτάς με όλα τα διαθέσιμα μέσα να πριμοδοτήσεις τη ζωντανή εργασία εις βάρος του νεκρού κεφαλαίου.
Σημ: Όταν λέω “νεκρό κεφάλαιο” δεν εννοώ μόνο τα περιβόητα “μονοπώλια”. Άμα τυχόν έχεις κανένα φίλο λογιστή, ρώτα τον να σου πει πόσες γιαγιάδες, που δεν τις πιάνει το μάτι σου, έχουν κάμποσες εκατοντάδες χιλιάρικα στην άκρη, τη στιγμή που τα εγγόνια τους φυτοζωούν στην ανεργία…
Το πρόβλημα της ανεργίας θα είναι όντως καταλυτικό και σίγουρα δεν πρόκειται να λυθεί μέσα από την “ανάπτυξη” (Την ποια;). Μόνο μέσα από την αποανάπτυξη μπορεί να λυθεί, στο πλαίσιο μιας Οικονομίας των Αναγκών.
Θα μου πεις: Τα ξέρουν αυτά οι συριζαίοι; Απαντώ ευθέως: Όχι! Αναγκαστικά όμως προς τα κει θα κινηθούν, γιατί αλλιώς θα καταρρεύσουν σύντομα -και με πάταγο. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, αν μια σήμερα μια Κυβέρνηση μπορέσει να εξασφαλίσει στον καθένα τις προϋποθέσεις ώστε να καλύπτει με επάρκεια και αξιοπρέπεια τις βασικές του ανάγκες (διατροφή, στέγαση, θέρμανση, περίθαλψη, μετακινήσεις κλπ), μια τέτοια Κυβέρνηση δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Κι έχω την υποψία ότι οι συριζαίοι, αν δεν επιθυμούν να καταλήξουν στα ξερονήσια ή στα χαντάκια, στο ίδιο συμπέρασμα θα υποχρεωθούν να καταλήξουν κι αυτοί.
Υ.Γ.: Είμαι 45 χρονών. Αρκετά μεγάλος, ώστε να έχω φάει αρκετά σκατά στη ζωή μου και να μην πιστεύω ότι θα μας σώσει ο Τσίπρας ή οποιοσδήποτε άλλος. Γνωρίζω όμως ποιος είναι ο αντίπαλος και τι πρέπει να κάνω για δυσκολέψω τη ζωή. Και ξέρω ότι αυτή τη φορά ο αντίπαλος φοβάται τουλάχιστον όσο φοβάμαι κι εγώ. Μόνο που εγώ έχω πολύ λιγότερα να χάσω…
Πολυ ωραία τα λέτε. Συμφωνώ και επαυξάνω.
Η αποψη μου είναι οτι η τετραετία θα εξαντληθεί. Και αν δεν εξαντληθεί ο συριζα θα μείνει πάλι εκτός κυβέρνησης. Οπότε δεν τρέφω ελπίδες προσωπικά για αλλαγή πορείας, εκ των έσω, στο άμεσο μέλλον. Εκτός και αν αποφασίσουν οι απ’ εξω οτι τους συμφέρει να διαλυθεί η ΕΕ, οπότε να βρούν αφορμή και να δώσουν χώρο στην Ελλάδα να σηκωσει αντάρτικο.
Δυστυχώς όπως είπατε σε παλαιότερο κείμενο ζούμε την εποχή της ήττας.
Και η αδράνεια είναι μεγάλη πουτανα. Δύσκολα θα αλλάξει κάτι μολονότι θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον η εξέλιξη των πραγμάτων.
Δεν είμαι απαισιοδοξος απλά βλέπω οτι ακόμη και τώρα οι περισσότεροι μας φοβομαστε πιο πολυ τους “άλλους” πάρα αυτούς που μας ξεσκίζουν μια ζωή.
Nα κι ένας ακόμα που λέει πάνω-κάτω τα ίδια με μας, μόνο που τα λέει πολύ πιο προσεκτικά. Αν όμως διαβάσει κανείς ανάμεσα στις γραμμές, στην ουσία τα ίδια λέει…
http://www.rednotebook.gr/details.php?id=10457
“… Άμα τυχόν έχεις κανένα φίλο λογιστή, ρώτα τον να σου πει πόσες γιαγιάδες, που δεν τις πιάνει το μάτι σου, έχουν κάμποσες εκατοντάδες χιλιάρικα στην άκρη, τη στιγμή που τα εγγόνια τους φυτοζωούν στην ανεργία…..”
4. Δύο στην Αθήνα, μια στην Καλαμπάκα και μια στο Ρέθυμνος.
Σοβαρέψου.
όταν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, θα επέλθει συμβιβασμός και χαλάρωση του Μνημονίου σε κάποια σημεία.
αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί η Ένωση.
κανείς δεν θα φύγει ούτε από το Ευρώ ούτε από την Ένωση, γιατί μόλις ανοιχτεί αυτό το παράθυρο (ειδικά για το Ευρώ) μόλις βγει η Ελλάδα, το επόμενο πεντάλεπτο θα ακολουθήσει η Ιταλία.
Τα πράγματα είναι δύσκολα. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ομιλεί ορθά σε γενικές γραμμές, δεν εξειδικεύει. και το ζουμί είναι στην λεπτομέρεια. αυτό είναι πρόβλημα. επίσης τα περισσότερα στελέχη του στο τοπικό επίπεδο είναι μειωμένης αντίληψης και δύσθυμοι. αυτό είναι ΜΕΓΑΛΟ πρόβλημα.
είδωμεν.
Μα, βρε Μίλωνα, άμα τα πράγματα είναι έτσι όπως τα λες, πού τη βλέπεις τη δυσκολία; Αν δε μας κάνεις πλάκα και πιστεύεις ειλικρινά αυτό που γράφεις, ότι δηλαδή “όταν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, θα επέλθει συμβιβασμός και χαλάρωση του Μνημονίου σε κάποια σημεία”, τα πράγματα είναι πανεύκολα. Και σιγά μην κάτσω να στενοχωρηθώ για τη δυσθυμία και τη μειωμένη αντίληψη των τοπικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα. Στο Eurogroup θα πάει o Δραγασάκης , όχι ο γραμματέας της Ν.Ε. Ρεθύμνου. Κι άμα γυρίσει ο Δραγασάκης με τον ευνοϊκό συμβιβασμό στο τσεπάκι, ποιος τον πιάνει μετά τον ΣΥΡΙΖΑ. (Και, σε αυτή την περίπτωση, ούτε η έλλειψη εξειδίκευσης από μεριάς του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρόβλημα. Πρώτα θα δει ποιες συγκεκριμένες ευνοϊκές ρυθμίσεις μπόρεσε να αποσπάσει και, πάνω στη βάση αυτή, θα εξειδικεύσει την πολιτική του.)
Έλα μου όμως που εγώ δε βλέπω γιατί ο Σόιμπλε θα υποχωρήσει -έστω και λίγο- απέναντι στον Δραγασάκη, ενώ στάθηκε ανένδοτος απέναντι στους υπουργούς των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά, οδηγώντας τις δύο πρώτες σε παραίτηση.
Να σου πω όμως τι υποπτεύομαι; Έχω λοιπόν μια υποψία ότι μάλλον μας κάνεις πλάκα. Γιατί, αν δε μας κάνεις πλάκα, η φιλική μου συμβουλή είναι μονολεκτική: Σοβαρέψου…
δεν αστειεύομαι.
αυτά που γράφεις συνεπάγονται ότι οι ΝΔΣΟΚ διαπραγματεύτηκαν κάτι το οποίο δεν έγινε δεκτό. η δικιά μου άποψη είναι πως ούτε ξέραν, ούτε θέλαν.
ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη θέλει μάλλον, αλλά μάλλον δεν ξέρει.
όταν λέμε ευνοικό συμβιβασμό μην βάζει ο νους μας μπαϊράμια, αυτά που ήδη φημολογούνται.
τώρα το μνημόνιο ήταν αρχικά και λίγο output-oriented. λαδή πιάστε κάποιους από τους στόχους και βλέπουμε.
το μεγάλο μπλουμ είναι, ΙΜΗΟ πάντα, αποτέλεσμα της δικιάς μας ότι ναναι πολιτικής. όταν πας και κάνεις οριζόντιες περικοπές στους μισθούς, ε δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να πείσει ότι θα κάνουμε α, β, γ, για να μετριάσουμε τις επιπτώσεις των περικοπών (συν αυτό που λέχθηκε πιο πάνω, κεραμίδι, φαί και περίθαλψη για όλους*) και θέμε ορίζοντα αποπληρωμών μετά το 2040 με τάδε επιτόκιο, υπάρχει βάση συζήτησης.
όταν μιλάνε για απεχθές χρέος δεν υπάρχει βάση συζήτησης.
όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι θέμε να μείνουμε στο μαγαζί. αν δεν θέλουμε αλλάζει.
* εδώ πρέπει κάποια στιγμή να κάνουμε και μια σοβαρή συζήτηση σχετικά με τι σταθερότυπους μιλάμε. δηλαδή σε κάθε έλληνα 20τμ με 20 βαθμους για τουλάχιστον 6 μήνες το χρόνο και 2.000 kcal ημέρα.
γιατί κάποιοι φαντάζονται 300.000 ευρώ αφορολόγητο και επιστροφή στον χαμένο παράδεισο.
btw τον μεν ΓΑΠ τον φύγανε γιατί άθελα του είπε κάτι σωστό: δημοψήφισμα. θα με πεις το είπε το 2011 και όχι το 2010 που ήταν το σωστό. τι να κάνουμε.
ο δε παπαντάιμος την θλια που ήρθε να κάνει, την έκανε.
Mίλωνα, μόνο σε ένα πράγμα συμφωνούμε. Στο ότι το Μνημόνιο ήταν -και είναι- προσανατολισμένο στο “να πιάσουμε τους στόχους”. (Οutput-oriented, που λες κι εσύ.)
Η διαφωνία μας έγκειται στο ποιοι ήταν αυτοί οι στόχοι που έπρεπε “να πιάσουμε”. Εγώ ισχυρίζομαι ότι ο πραγματικός στόχος ήταν -και είναι- η εσωτερική υποτίμηση, στόχος που δεν έχει επιτευχθεί ακόμα στην επιθυμητή έκταση. Εσύ προφανώς ισχυρίζεται ότι ο πραγματικός στόχος ήταν -και είναι- ταυτόσημος με τον διακηρυγμένο: μείωση δημοσίων δαπανών, επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος κλπ.
Ε, όπως καταλαβαίνεις, η διαφωνία μας είναι αγεφύρωτη. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, το να συζητάμε για λεπτομέρειες, όπως το δημοψήφισμα του ΓΑΠ, δεν έχει και πολύ νόημα.
εσωτερική υποτίμηση όσον αφορά παράγοντες της παραγωγής, πλην της μισθωτής εργασίας, πραγματικά δεν θα ήταν καθόλου κακή ιδεά για την ελλάδα.
η δε επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος είναι απλά πράξη επιβίωσης. δηλαδή για αυτό το στοιχειώδες χρειαστήκαμε 5 χρόνια (και αν).
η δε μείωση δημοσίων δαπανών είναι απόρροια όλων αυτών αλλά κατ ουσία αδιάφορη.
τώρα μένοντας στην ΕΕ και στο Ευρώ είναι προφανές πως αν θες να ανακτήσεις κάποια ανταγωνιστικότητα (γιατί έτσι παίζεται το παιχνίδι, αλλιώς είπαμε να βγούμε από το μαγαζί) ή θα πρέπει να δώσεις κώλο σίγουρα πιο φτηνά από ότι πριν, ή θα αναγκαστείς να ορθώσεις εμπόδια ή θα πας πιο μπροστά.
αφού το τρίτο θέλει χρόνο, κόπο και χρήμα, τότε μένουν τα άλλα δύο.
εμείς καταφέραμε να κάνουμε και από τα δύο το αντίθετο. δεν μπορείς από την μια να έχεις πιο ακριβό κώλο και από την άλλη να καταργείς τους φόρους στο αυτοκίνητο που ΔΕΝ παράγεις. (για να πούμε ένα παράδειγμα).
Kάτι λέγαμε προηγουμένως για το γερό κομπόδεμα κάποιων γιαγιάδων, που κατά τα άλλα δεν τις πιάνει το μάτι σου. Αλλά ο Μίλων προφανώς δεν κάνει παρέα με λογιστές (και μπράβο του!), με αποτέλεσμα να νομίζει ότι λέω τερατολογίες…
http://www.euro2day.gr/specials/dr_money/article/1133733/posa-lefta-yparhoyn-sta-sentoykia.html
Κατά τα λοιπά, ούτε κι εγώ θα είχα αντίρρηση σε μια εσωτερική υποτίμηση που θα άφηνε ανέπαφους τους πραγματικούς μισθούς. Έλα όμως που εσωτερική υποτίμηση χωρίς μείωση μισθών, ακόμα κι αν ήταν τεχνικώς εφικτή (πράγμα καθόλου αυτονόητο), θα ήταν παντελώς αδιάφορη από τη σκοπιά του Κεφαλαίου και των πολιτικών εκπροσώπων του. Δε χρειάζεται, Μίλωνά μου, να είσαι καθηγητής Οικονομικής Θεωρίας για να το καταλάβεις αυτό.
αδερφέ,
ο σύνδεσμος που παραθέτεις κάνει την επαγωγική σκέψη λάστιχο.
“αρκετοί λογιστές με τους οποίους έτυχε να μιλήσουμε δήλωναν εντυπωσιασμένοι από το ποσοστό των πελατών τους που δήλωσαν τόκους άνω των 3.000 ευρώ για το 2012.”
άρκετοι+έτυχε +εντυπωσιασμένοι +από το ποσοστό+άνω των 3.000 ευρώ.
anecdotal evidence και το λουρί της μάνας.
τεσπα, η δική μου κριτική ήταν στο δικό σου σχόλιο, πως υπάρχουν πολλές (=; 10, 100, 1.000) γιαγιάδες με κάμποσες εκατοντάδες χιλιάρικα στην άκρη (δηλαδή από 500.000 και πάνω;) που τα εγγόνια τους φυτοζωούν στην ανεργία…
εσωτερική υποτίμηση χωρις να πειράξεις μισθούς σαφώς και γίνεται. ξετινάζεις π.χ. λογαριασμούς ΔΕΚΟ από κάτι αστείες επιβαρύνσεις όπως “τέλος ΑΠΕ” για να παίρνουν κάποιοι 45ct/kwh ή επιβάλλεις αργομουνία στα άδεια διαμερίσματα ή καταργείς την παρουσία δικηγόρου στα συμβόλαια ή…..ένα σωρό.
” θα ήταν παντελώς αδιάφορη από τη σκοπιά του Κεφαλαίου και των πολιτικών εκπροσώπων του”
κοινώς, θα κέρδιζαν οι μισθωτοί και δεν θα χάναν οι καπιταλιστές. win-win so to say.
Ξεχνάς μου φαίνεται τις ιδιωτικοποιήσεις, βασικό λουκουμάκι των chicago boys και του πάτρωνα τους που τους τρέχαν τα σάλια-μη σου πω τον παίζαν κιόλας- με ένα κράτος μόνο με μπάτσους και στρατό κ όλα τα άλλα ιδιωτικά.