το ΕΙΚΟΣΑΩΡΟ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ δεν είναι αίτημα (3)

     φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Η διαμαρτυρία και η ικεσία είναι δύο παραπροϊόντα της κυριαρχικής σχέσης, της Κυριαρχίας· (για την άνω τελεία πατάμε alt και 0183)· δεν είναι τα μόνα: είναι και το αίτημα και ο όχλος και ο θεατής και άλλα πολλά, με τα οποία  θα καταπιαστούμε στο εγγύς μέλλον. Αν και ουδέποτε υπενόησα ότι το εικοσάωρο και μισθός για όλους και όλες είναι αίτημα, η διατύπωση της φράσης είναι τέτοια που επιτρέπει σε κάποιον, σε κάποιαν να την προσλάβει ως αίτημα. Πρόκειται για ολοφάνερη παρεξήγηση, παρερμηνεία.

    Θα ήταν ολοφάνερη ασυνέπεια. Διότι δεν είναι μόνο ότι υποστηρίζω ότι το αίτημα είναι παραπροϊόν της Κυριαρχίας, εκδήλωση της υποτακτικότητας και της δουλοπρέπειας,  αλλά και ότι η εποχή του αιτήματος έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, λόγω της ισχύης του Κυρίου και της συρρίκνωσης του καπιταλισμού και του Κράτους.  Ακόμα και σήμερα επιβιώνει ως καταχωνιασμένη παράδοση  η αποστροφή προς το αίτημα: όποιος ζητάει έχει χάσει ήδη το μισό παιχνίδι. Θα πούμε περισσότερα όταν θα ασχοληθούμε διεξοδικά με την προέλευση του αιτήματος.

    Εάν το εικοσάωρο και μισθός για όλους είναι αίτημα, τότε θα απευθύνεται προς τον Κύριο καπιταλιστή· δεν θυμάμαι όμως να έχω γράψει κάτι τέτοιο. Πριν δούμε τί είναι, ας εξετάσουμε το πώς μπορεί να πραγματοποιηθεί:  με το πέρασμα στην πράξη.  Ούτε με την ένοπλη πάλη, ούτε με τις εκλογές, ούτε με διαδηλώσεις ικεσίας και αιτήματος και εκφοβισμού. Με την μονομερή και συλλογική μείωση του χρόνου εργασίας. Θα μου πείτε ότι αυτό είναι ανέφικτο, αδύνατο. Εγώ όμως θα βρω καταφύγιο σε μια φράση του Νέλσον Μαντέλα: το αδύνατο είναι αδύνατο μέχρι να πραγματοποιηθεί! Θα βρω καταφύγιο και στο  κεντρικό σύνθημα της νοτιοαφρικάνικης εξέγερσης – επανάστασης στη γλώσσα των Ζουλού: ubutu, όλοι μαζί (χωρίς να είμαστε όχλος!).

 Το εικοσάωρο και μισθός για όλους και όλες δεν είναι αίτημα, είναι κεντρικό σύνθημα. Τι είναι το κεντρικό σύνθημα; 

      Το κεντρικό σύνθημα εικοσάωρο και μισθός για όλους είναι η καταγραφή μιας κοινής επιθυμίας των Υποτελών Παραγωγών, είναι η κοινή επιθυμία που τους ενώνει. Κάποια επιθυμία, κοινή επιθυμία, θα μας ενώσει. Ενδέχεται να κάνω λάθος και να μην είναι το εικοσάωρο και μισθός για όλους η κοινή επιθυμία. Ντάξ. Εσείς τι λέτε;  Τί θα μας ενώσει;  Είναι αναγκαία η ενότητα για τη (νικηφόρα) διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου; Εάν δεν θα μας ενώσει η επιθυμία που επικαλούμαι και προτείνω, ποιά επιθυμία θα μας ενώσει; Εάν δεν είναι επιθυμία, τί θα είναι;  Όραμα, ουτοπία, σκέψη; Έχουν κάποια σχέση αυτά με την επιθυμία;  Αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε με όλα αυτά τα ερωτήματα;

  Το κεντρικό σύνθημα εικοσάωρο και μισθός για όλους είναι η λύση στο μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι Υποτελείς Παραγωγοί. Και το πρόβλημα αυτό είναι κατά τη γνώμη μου η ανεργία. Η οποία θα αυξάνεται καθ’ όλο τον 21ο αιώνα και με αυτόν τον τρόπο θα συσχετίζεται ολοένα και πιο στενά με το ζήτημα της εργασίας: όσοι θα εργάζονται θα περιέλθουν σε πολύ δεινή θέση, θα υποβιβάζονται ολοένα και πιο πολύ στην κατάσταση του δούλου, θα δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα πιάτο φαΐ, μέχρι στα 65 και τα 70, ενώ οι άνεργοι θα λιμοκτονούν. Το πρόβλημα της ανεργίας είναι άρρηκτα συνυφασμένο με το πρόβλημα της δουλοποίησης της εργασίας. Έχετε προσέξει ότι όσο αυξάνεται η ανεργία τόσο αυξάνει ο χρόνος εργασίας και χειροτερεύουν οι συνθήκες εργασίας; 

    Εξ αυτών προκύπτει η εξής σκέψη: το εικοσάωρο και μισθός για όλους παραπέμπει στο αδύνατο σημείο του αντιπάλου.  Είναι σαφές ότι δεν μιλάω με όρους επαναστατικού αγώνα και ταξικής πάλης αλλά με όρους κοινωνικού πολέμου. Και το αδύνατο σημείο του αντιπάλου είναι αφενός η δική μας επιθυμία και αφετέρου το πλέον οξυμένο κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο είναι μεν αποτέλεσμα της εξέλιξης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους, της διαρκούς και συνεχιζόμενης υποκατάστασης της ζωντανής εργασίας με την νεκρή εργασία, είναι όμως και μια δυναμική κατάσταση την οποία διαχειρίζεται ο Κύριος με γνώμονα την ενίσχυση και την αναπαραγωγή της καπιταλιστικής Κυριαρχίας.

     Η ανεργία είναι το αδύνατο σημείο του Κυρίου ημών λόγω της εγγενούς σύγκρουσης που συνεπάγεται η επίλυσή της. Μπορεί ο Ηράκλειτος να έλεγε πατήρ πάντων πόλεμος, εμείς μπορούμε να πούμε μήτηρ πάντων σύγκρουσις!  Η σύγκρουση προηγείται, λογικά και χρονικά, του πολέμου. Ο Κύριος  προκρίνει την απάτη και την εξόντωση για να επιλύσει το πρόβλημα της ανεργίας. Η δημιουργία θέσεων εργασίας είναι η απάτη. Η εξόντωση όμως των ανέργων (ήπια, πολιτισμένη ή/και πόλεμος) είναι όχι η επίλυση του προβλήματος αλλά η εξάλειψη του προβλήματος. Εμείς θέλουμε να το επιλύσουμε, ο Κύριος να το εξαλείψει: αυτή η κοσμογονική σύγκρουση είναι το αδύνατο σημείο του Κυρίου. Ο Κύριος θα εκτεθεί, θα τον εκθέσουμε και θα τον διασύρουμε – όσο κι αν νομίζει ότι τ΄ αρχίδια του είναι τόσο μεγάλα που μπορεί να μας γράψει όλους και όλες.

    Ο εντοπισμός του αδύνατου σημείου μέσω του κεντρικού συνθήματος είναι η συνθήκη και η προϋπόθεση της μεταβολής του συσχετισμού δύναμης, της κατανομής ισχύης, η οποία σήμερα είναι ολοφάνερα υπέρ του Κυρίου.  Η επίλυση της ανεργίας/εργασίας, η πραγματοποίηση της επιθυμίας για δραστική μείωση του χρόνου εργασίας θα είναι μια κοινωνική σύρραξη πολύ μακράς διάρκειας, με πάρα πολλά επεισόδια, με πολλές μεταβολές στον συσχετισμό δυνάμεων, θα είναι μια μακροχρόνια διαδικασία την οποία θα κληρονομήσουμε στα παιδιά μας και εγγόνια μας. Αυτή την πτυχή δεν την αντιλαμβάνονται όσοι και όσες θεωρούν ότι το εικοσάωρο και μισθός για όλους δεν καταργεί την μισθωτή εργασία. Η γενικευμένη και σε απόλυτο βαθμό κατάργηση της μισθωτής εργασίας θα είναι το αποτέλεσμα της έκβασης ενός πολύ μακράς διάρκειας κοινωνικού πολέμου. Αποσπασματικά και μερικώς θα υπάρξουν ασφαλώς μορφές περιορισμού ή και κατάργησης της μισθωτής εργασίας αλλά αυτές οι μορφές θα εμφανιστούν είτε ως αποτέλεσμα του περάσματος στην πράξη από την πλευρά των Υποτελών είτε ως ιστορικά ατυχήματα. Εννοώ την δυνατότητα του Κυρίου να χρησιμοποιήσει το χρήμα ως όπλο μέσω της απόσυρσής του και της επιβολής μιας κατάστασης ακραιφνώς ποιμενική: να περιμένουμε να μας ταΐσει ο ανθρωποβοσκός Κύριος  –  όπως ακριβώς γίνεται  στις στάνες και τους στάβλους. Εάν μας ταΐσει. . .

    Θα συνόψιζα τα επιχειρήματά  μου στο εξής ερώτημα, στο οποίο οφείλουμε όλοι και όλες και πάρουμε θέση: 

 Τί κάνουμε μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα, αν έρθει ασφαλώς,  που δεν θα υπάρχει μισθωτή εργασία, εμπόρευμα και χρήμα; 

    Εμείς βρήκαμε καταφύγιο σε ένα χωριό για να αντιμετωπίσουμε την ανεργία, να αποφύγουμε το ενοίκιο, να παραγάγουμε ένα μεγάλο μέρος της  τροφής, να ζεσταθούμε με τα ξύλα του δάσους. Αυτό λέγεται αυτοπαραγωγή και είναι μια μορφή κατάργησης της μισθωτής εργασίας. Θα πουλάμε ένα μέρος της παραγωγής μας για να εξασφαλίσουμε την κάλυψη κάποιων άλλων αναγκών –  αυτό είναι απλή εμπορευματική παραγωγή και είναι κι αυτή μια μορφή καταργησης της μισθωτής εργασίας.

   Είναι μια μορφή περάσματος στην πράξη. Το οποίο πέρασμα στη πράξη κλιμακώνεται και συντονίζεται – από το ατομικό ή ομαδικό πέρασμα στη πράξη μέχρι το συλλογικό:  ο μόνος τρόπος να γίνει άμεσα, όχι στη Δευτέρα Παρουσία, τριήμερο και εικοσάωρο το εξαήμερο και το πενηντάωρο τη βδομάδα είναι να μην πάμε στη δουλειά –  οργανωμένα και συντονισμένα.

   Μέρα πάρα μέρα, βδομάδα παρά βδομάδα, μήνα παρά μήνα, εξάμηνο πάρα εξάμηνο, όπως θέλει και όπως βολεύει στον καθένα και την καθεμιά.

      Θεωρώ ότι το εικοσάωρο είναι και επιθυμητό (ο άνθρωπος τείνει προς την απόλαυση και την αεργία) και αναγκαίο (επίλυση της ανεργίας) και εφικτό (οι δυνατότητες της εποχής μας) και δίκαιο (Κύριε, άντε και γαμήσου!).

    Ξημέρωσε – πάω να σκάψω. Αύριο θα γράψω για την καταγωγή του όχλου και τη σχέση του με τον κομμουνισμό.