φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Εάν η σωματική αθανασία βρίσκεται στην κορυφή της ιεραρχίας των επιθυμιών του επίγειου δυτικού Κυρίου, στην δεύτερη θέση διακρίνουμε την πανταχού παρουσία. Τις δύο αυτές επιθυμίες ο Κύριος τις ικανοποίησε σε φαντασιακό επίπεδο με ένα πλάσμα της φαντασίας του, τον Θεό. Ο Θεός, ο επουράνιος Κύριος, είναι ο επίγειος Κύριος που πραγματοποίησε φαντασιακά και φαντασιωσικά τις επιθυμίες της σωματικής αθανασίας και της πανταχού παρουσἰας· αυτὀ εννοούμε, αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε και δεν το συνειδητοποιούμε, όταν λέμε ότι ο Θεός είναι αθάνατος, ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών.
Η σωματική αθανασία είναι λογική συνέπεια της επιθυμίας του Κυρίου να είναι πιο ισχυρός από τη φύση, να μην ηττάται δήλα δή από τη φύση, για να είναι πιο ισχυρός μόνο από τον αντίπαλό του, τον Υποτελή, μιας και η σωματική αθανασία των Κυρίων εξαλείφει την μεταξύ τους αντιπαλότητα. Εάν όμως η επιθυμία της σωματικής αθανασίας είναι ταυτόσημη με την επιθυμία του εξοβελισμού του Κυρίου Θανάτου (γνωστός με τα ονόματα Πλούτων, Χάρων, Χάρος), τότε υπάρχουν δύο τρόποι εκπλήρωσης αυτής της επιθυμίας: εάν η ζωή εξαλειφθεί, θα εξαλειφθεί και ο Κύριος Θάνατος· δόξα των Θεώ, τα χιλιάδες φυτά και ζώα που εξαφανίζονται κάθε χρόνο είναι μια βεβαίωση ότι βαδίζουμε τον σωστό δρόμο του Κυρίου. Το πρόβλημα με την μέθοδο αυτή είναι ότι λογική συνέπειά της θα είναι και η εξαφάνιση του ίδιου του Κυρίου. Είναι ένα από τα πολλά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει: εάν σταματήσει την καταστροφή, θα πληγεί η Κυριαρχία – κάτι που δεν θέλει ούτε να το ακούσει.
Ο δεύτερος τρόπος: εάν με την τεχνοεπιστήμη εντοπίσουμε τον Κύριο Θάνατο και τον εκτελέσουμε με συνοπτικές διαδικασίας, τότε η επιθυμία της σωματικής αθανασίας θα εκπληρωθεί. Δεν μπορούμε όμως να εντοπίσουμε τον Κύριο Θάνατο διότι αυτός δεν είναι πρόσωπο (ο Κύριος Θάνατος είναι ο ίδιος ο Κύριος), δεν είναι ιός, δεν είναι μύκητας αλλά μια διαδικασία. Εάν ελεγχθεί, θα γίνουμε όλοι αθάνατοι· εάν όχι, θα μας φάνε όλους τα σκλήκια. Κι επειδή δεν θα ελεγχθεί, θα μας φάνε όλους τα σκλήκια.
Η επιθυμία της πανταχού παρουσίας είναι ένα υποκατάστατο της σωματικής αθανασίας. Και στις δύο υπολανθάνει ο φόβος του Κυρίου, η αδυναμία Του. Και οι δύο είναι σαφέστατες εκδηλώσεις της άμυνάς Του – κάθε επιθυμία προϋποθέτει αδυναμία, φὀβο, έλλειψη, στέρηση, ματαίωση. Εάν ο Κύριος ήταν σωματικά αθάνατος, δεν θα τον ενδιέφερε η πανταχού παρουσία. Στ΄ αρχίδιά Του. Εάν ήταν σωματικά αθάνατος, δεν θα φοβόταν να ηττηθεί από τη Φύση ή από τον Υποτελή. Ώστε, τώρα που δεν είναι, φοβάται, φοβάται δηλαδή την κατἀλυση της Κυριαρχίας Του από τους Υποτελείς Του. Ο φόβος αυτός εξαλείφεται, ή, τουλάχιστον, καταλαγιάζει, μόνο εάν ο Κύριος γνωρίζει τί κάνουν, τί λένε, τί σκέφτονται, τί αισθάνονται, τί σχεδιάζουν οι Υποτελείς. Υπάρχουν δύο τρόποι να τα γνωρίζει όλα αυτά.
Ο πρώτος, χρονικά και λογικά, τρόπος είναι ο τρόπος της εξωτερικής Κυριαρχίας, της χωρικής απόστασης μεταξύ του Κυρίου και του Υποτελούς. Το βασικό χαρακτηριστικό αυτού του τρόπου είναι η επιτήρηση και η παρακολούθηση των Υποτελών από κάποιο ψηλό σημείο· όσο πιο ψηλά, τόσο πιο ευρύ το πεδίο της επιτήρησης/παρακολούθησης, τόσο πιο μεγάλος ο αριθμός των υπό επιτήρηση Υποτελών, τόσο πιο αόρατος ο Κύριος: βλέπει χωρίς να τον βλέπουν: έστιν ουν οφθαλμός, ος τα πανθ’ ορά – δεν χρειάζεται μετάφραση. Εάν το ενδιαίτημα του Διός βρίσκονταν στην αόρατη κορυφή του Ολύμπου ή στον ευρύ Ουρανό είναι γιατί εκεί θα ήθελε να βρισκόταν και του αρχαϊκού Κυρίου. Σήμερα, ο Κύριος βρίσκεται πολύ πιο ψηλά κι από τον Δία κι από τον Γιαχβέ.
Ο αῤχαϊκός αυτός τρόπος έχει πολλά μειονεκτήματα, τα μειονεκτήματα της εξωτερικής Κυριαρχίας. Να ποια είναι η εξωτερική Κυριαρχία: ο Κύριος επιτίθεται ξαφνικά, σκοτώνει, αρπάζει και φεύγει να βρει καταφύγιο σε κάποιον καλά οχυρωμένο ψηλό και απόκρημνο βραχώδη λόφο – αυτή είναι η ακρόπολις, η πόλις, το φρούριο δηλαδή, που βρίσκεται σε απόκρημνο (άκρον) λόφο. Από εκεί βλέπει τους Υποτελείς, είναι πανταχού παρών με το βλέμμα του αλλά πολλά του διαφεύγουν: δεν τους βλέπει καλά, κυρίως όμως δεν τους ακούει. Μπορεί η αρπαγή να είναι έμπρακτη και εμπράγματη διαταγή αλλά είναι διαταγή μη επαναλαμβανόμενη, είναι στιγμιαία, προσωρινή – θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την εξωτερική Κυριαρχία και στιγμιαία Κυριαρχία.
Η στιγμιαία, εξωτερική Κυριαρχία είναι μια εκδήλωση της αδυναμίας του Κυρίου, των ορίων της ισχύος του. Κάτι τέτοιο, για τον Κύριο, είναι ανυπόφορο, απαράδεκτο. Η στιγμιαία Κυριαρχία καταγράφει έναν συσχετισμό ισχύος υπέρ των Υποτελών – στις μέρες μας επιβιώνει με τη μορφή των ταχύτατα ανά την υφήλιο κινουμένων και ληστρικών hedge funds, και όχι μόνο. Η αύξηση της ισχύος, η μεταβολή του συσχετισμού ισχύος υπέρ του Κυρίου δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο με την εγκαθίδρυση της εσωτερικής Κυριαρχίας, της διαρκούς Κυριαρχίας, με την ταυτόχρονη και παράλληλη διατήρηση βέβαια της στιγμιαίας Κυριαρχίας. Μόνο που η εγκαθίδρυση της διαρκούς Κυριαρχίας δεν μπορεί παρά είναι μια διαρκής διαδικασία. Δεν επιβλήθηκε, δεν επιβάλλεται άπαξ, μια φορά, και για πάντα, αλλά συνεχώς και καθημερινά. Ο Κύριος βρίσκεται επί ποδός πολέμου καθημερινά.
Η εγκαθίδρυση της εσωτερικής Κυριαρχίας απαιτεί και προϋποθέτει την προσέγγιση. Ο Κύριος πρέπει να πλησιάσει τους Υποτελείς για να επιβάλει τη διαρκή Κυριαρχία. Με τα όπλα και τον εκφοβισμό, με την εξαπάτηση, την υπόσχεση και την ελπίδα. Και πρέπει να ακούει τί λένε, τί σκέφτονται, τί αισθάνονται, τί σχεδιάζουν. Ο Κύριος είναι ένας κατἀσκοπος, δεν μπορεί να μην είναι κατάσκοπος. Ο Κύριος είναι ένας πρόοδος: ο πρόοδος, διαβάζουμε στον Ξενοφώντα ( Ιππαρχικός 4.5 ), ήταν ο ανιχνευτής του στρατού πού προχωρούσε πιο μπροστά (πρό-οδος) και συνέλεγε πληροφορίες για το έδαφος, τη θέση και το μέγεθος του αντίπαλου στρατού, το ηθικό του κτλ. Από αυτόν τον ακραιφνώς γνήσιο στρατιωτικό όρο προήλθε, κατά την ελληνιστική εποχή, η λέξη η πρόοδος (προχώρημα) ενώ η νεοελληνική πρόοδος παραπέμπει και στη ελληνιστική πρόοδο και στη γαλλική progres.
Η πρόοδος είναι μια θετική πορεία, μια βελτίωση, μια εξέλιξη προς το καλύτερο διότι είναι η συλλογή πληροφοριών για την κατάσταση του αντιπάλου που εξασφαλίζει τη νίκη -η οποία βέβαια είναι το θετικό, το καλύτερο, η βελτίωση – όλα τα άλλα είναι απλώς μπαρμπούτσαλα. Αυτό είναι λοιπόν το περιεχόμενο της δυτικής προόδου: η πλήρης και καθολική κατασκόπευση του αντιπάλου: η παντελής γνώση του τί λένε οι Υποτελείς, τί σκέφτονται, τί νιώθουν, τί σχεδιάζουν, τι τρώνε, τί πίνουν και άλλα πολλά. Επιτήρηση από το διάστημα, παρακολούθηση από κινητά και facebook, έρευνες και δημοσκοπήσεις, αυτή είναι η πανταχού παρουσία.
Αυτή είναι όμως η εξωτερική πανταχού παρουσία. Υπάρχει και η εσωτερική: η πλήρης υπακοή, η ολόψυχη αφοσίωση του Υποτελούς στον Κύριο, η ολοκληρωτική Υποταγή.
Πρόκειται για μια άλλη επιθυμία του Κυρίου, η οποία έχει καταγραφεί σε πολλά κείμενα του Κυρίου, από τα οποία ξεχωρίζουν ένα τμήμα της Μαχαμπαράτα (η Μπαγκαβάντ – Γκιτά) και η Παλαιά Διαθήκη. Να ποια είναι η εσωτερική πανταχού παρουσία, η απόλυτη αφοσίωση στον Κύριο:
να προσφέρουμε τα πάντα στον Κύριο
να λατρεύουμε τον Κύριο
να υπηρετούμε τον Κύριο
να δοξολογούμε τον Κύριο
να γίνουμε φίλοι με τον Κύριο
να θυμόμαστε τον Κύριο
να προσευχόμαστε στον Κύριο
να πέφτουμε στα πόδια του Κυρίου
να ακούμε ό,τι αφορά τον Κύριο
Ένα μόνο καθήκον ας ενώσει όλα τα όντα: η υπηρεσία στον Κύριο!
Χάρε Κρίσνα!
Χάρε Κύριε!
Σχολιάστε ελεύθερα!