το ΕΙΚΟΣΑΩΡΟ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ δεν είναι αίτημα (2)

    φίλες και φίλοι, καλἠ σας μέρα

    Ζούμε το μακρόσυρτο τέλος της ιστορικής Αριστεράς, το τέλος της εποχής της σχετικής οπλικής ισορροπίας μεταξύ του Κυρίου και τών Υποτελών, της  εποχής της επέκτασης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, της καπιταλιστικής Κυριαρχίας δήλα δή, της εποχής της διόγκωσης, της μεγέθυνσης του Κράτους. Σε πολλούς κοινωνικούς σχηματισμός η Αριστερά είναι ήδη ανύπαρκτη, ενώ σε άλλους αργοπεθαίνει ως νεκροζώντανος οργανισμός. Έχουμε εισέλθει, ή εισερχόμαστε,  σε μια νέα εποχή, την εποχή της συντριπτικής οπλικής υπεροχής του Κυρίου, της συρρίκνωσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της συρρίκνωσης του Κράτους.

   Αριστερά δεν υπάρχει, ή αργοπεθαίνει, επειδή η ιστορική Αριστερά δεν βλέπει με νέα ματιά τη νέα εποχή αλλά με τη ματιά του παρελθόντος. Η αδυναμία αυτή επιτρέπει στον Κύριο να εξαπολύει μια σφοδρότατη επίθεση και να μεταβάλει τον συσχετισμό δυνάμεων, την κατανομή της ισχύης που είχε αποκρυσταλλωθεί κατά την προηγούμενη εποχή. Διότι δεν ήταν και λίγες οι νίκες! Ο τρόπος όμως με τον οποίον τις καταγάγαμε είναι αναχρονιστικός, ο Κύριος το έχει κατανοήσει και πυροβολεί κατά ριπάς.  Οι τρόποι της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου την εποχή της σχετικής οπλικής ισορροπίας, της επέκτασης του καπιταλισμού και του Κράτους δεν μπορεί να έχουν αποτελέσματα την εποχή της συντριπτικής οπλικής ισορροπίας, της συρρίκνωσης του καπιταλισμού και του Κράτους. Ακόμα κι αν διατυπωθούν επιφυλάξεις ή διαφωνίες σχετικά με τα δύο τελευταία χαρακτηριστικά, το πρώτο (η συντριπτική οπλική υπεροχή)  φτάνει και περισσεύει για να χαρακτηρίσει τη νέα εποχή.

      Η Αριστερά έχει μείνει πίσω από τη νέα εποχή και αργοπεθαίνει: επιμένει ότι με την ένοπλη πάλη, τις εκλογές και τις συναθροίσεις στριμώγματος του Κυρίου μετά οχλαγωγίας ( θα γράψω μεθαύριο για την ανθρωπολογία της διαδήλωσης) είμαστε σε θέση να αποκρούσουμε τις επιθέσεις του Κυρίου και μάλιστα να περάσουμε και στην αντεπίθεση. Ταυτόχρονα, νέες πρακτικές διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου εμφανίζονται διάσπαρτες και αυθόρμητες και ασυντόνιστες, η υπάρχουσα θνήσκουσα Αριστερά όμως δεν τις βλέπει, κι όταν τις βλέπει τις χρησιμοποιεί και τις εντάσσει αποσπασματικά και ωφελιμιστικά στο υπάρχον σκουριασμένο οπλοστάσιό της με αποτέλεσμα να μπερδεύει τα μπούτια της. Ας διευκρινίσω ότι με τον όρο Αριστερά εννοώ μια οργάνωση συντονισμού του κοινωνικού πολέμου.

   Σε αυτό το σημείο υπάρχει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Διότι η ιστορική Αριστερά  απεχθάνεται μετά βδελυγμίας τον όρο κοινωνικό πόλεμο – κι όποιος τον απεχθάνεται, ανήκει στην ιστορική Αριστερά. Αντ’ αυτού μεταχειρίζεται τις μεταφορές (επαναστατικός) αγώνας και (ταξική) πάλη. Γι αυτές τις μεταφορές, τις οποίες ντρέπομαι, δεν διανοοούμαι να μεταχειριστώ, θα γράψω μια από τις προσεχείς μέρες· προς το παρόν όμως θα ήθελα να διευκρινίσω ότι είναι δύο όροι που προέρχονται από τη βιολογία, από τα κείμενα του Δαρβίνου, κι αν δεν κάνω λάθος, ήταν ο Μαρξ (και ο Ένγκελς)  αυτός που τις καθιέρωσε. Εάν οι όροι παραπέμπουν στην επιβίωση, είναι σαφές ότι ανήκουν στο σύμπαν του κυνηγιού κι όχι του πολέμου.

   Ποιό είναι το θανατηφόρο μειονέκτημα αυτών των όρων; Το κυνήγι αφορά δύο διαφορετικά είδη, όχι ο πόλεμος!  Στο κυνήγι υπάρχει ένας φυσικά καθιερωμένος συσχετισμός δύναμης που είναι αναλλοίωτος, άρα δεν είναι συσχετισμός δύναμης. Ο άνθρωπος έχει πάψει να είναι κυνηγός κι αυτό που υπερισχύει είναι η όξυνση της επιθετικότητας εντός του είδους. Αυτός είναι ο πόλεμος, που παίρνει πάρα πολλές μορφές. Θα δούμε μεθαύριο τη στενή, την πολύ στενή συγγένεια της διαδήλωσης με αυτό που ονομάζουν οι ηθολόγοι και οι βιολόγοι συνάθροιση στριμώγματος του αντιπάλου με οχλαγωγία!

   Το θανατηφόρο μειονέκτημα των παραπάνω όρων της ιστορικής Αριστεράς είναι η πλήρης εξέλειψη της έννοιας του συσχετισμού της δύναμης, της κατανομής της ισχύης. Ποιό είναι το θλιβερό αποτέλεσμα; Να τρέχει η ιστορική Αριστερά πίσω από το γεγονότα!  Αυτός είναι ένας θλιβερός πολιτικός μινιμαλισμός! Και το αντίδοτο στον πολιτικό μινιμαλισμό δεν είναι άλλο από τον επαναστατικό μαξιμαλισμό! Οι συναθροίσεις στριμώγματος του Κυρίου από τους Υποτελείς με οχλαγωγία θα μετεξελιχθούν είτε σε εκλογικό θρίαμβο (εκλογικισμός και κυβερνητισμός) είτε σε ένοπλη πάλη. Στην πρώτη περίπτωση, θα χρησιμοποιηθεί το Κράτος για να επιλυθούν τα κοινωνικά πρόβλήματα με μοχλό την κοινωνική δικαιοσύνη (ΣΥΡΙΖΑ), ενώ στη δεύτερη θα συμβεί είτε το προηγούμενο είτε κάτι άλλο: το προλεταριάτο θα πάρει κομμουνιστικά μέτρα και έτσι τα προβλήματά μας θα λυθούν. Το καημένο το ΚΚΕ, δεν δέχεται ούτε τις εκλογές ούτε την ένοπλη πάλη, αυτοϊκανοποιούμενο σε καθημερινά συλλαλητήρια δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν.

    Αλλά, φίλες και φίλοι, αυτή η πολυπόθητη μετεξέλιξη των συναθροίσεων κοασμάτων σε εκλογικό θρίαμβο ή σε ένοπλη επανάσταση αν δεν είναι φρούδα, ανώφελη, μάταιη, χαμένη  ελπίδα, αν δεν είναι αυταπάτη, αν δεν είναι φαντασίωση,  είναι μια συνειδητή ή ασυνείδητη απάτη. Η κατά την ιστορική Αριστερά μετάβαση από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό ή κομμουνισμό, η κατ΄ εμέ διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού, θα είναι μια πολύ μακρά περίοδος, δεδομένης της γνώσης ότι οι κοινωνίες δεν αλλάζουν μέσα σε μια γενιά των τριάντα, τριάντα πέντε ετών, ούτε κατά τη διάρκεια μιας ογδοντάχρονης ζωής. Κατά τη διάρκεια αυτής της πολύ μεγάλης περιόδου, η όποια έκβαση θα είναι το αποτέλεσμα του κοινωνικού πολέμου, όχι του αγώνα και της πάλης. Και η μετωπική σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Γιατί είναι αναπόφευκτη;

Διότι είναι στη φύση του πολέμου να κλιμακώνεται και να γενικεύεται. Κι όταν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο ξεσπάει και η μετωπική σύγκρουση. Τη στιγμή που ξεσπάει υπάρχει μια σχετική ισορροπία δύναμης, ή κάποιος είναι ισχυρότερος από τον άλλον όχι όμως σε βαθμό που να είναι βέβαιος ότι θα συντρίψει τον αντίπαλο, ή κάποιος είναι λιγότερο ισχυρότερος αλλά όχι σε βαθμό που να σκέφτεται την ήττα. Εάν σήμερα ξεσπούσε μια μετωπική σύγκρουση, η ήττα των Υποτελών θα ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιη. Και γι αυτό δεν πρόκειται να ξεσπάσει.

     Εάν δούμε τις νέες καταστάσεις και τις νέες δυναμικές όχι με τα μάτια του πολιτικού μινιμαλισμού και του επαναστατικού μαξιμαλισμού, εάν δούμε τα πράγματα όχι μέσα από το πρίσμα του αγώνα και της πάλης αλλά του κοινωνικού πολέμου, εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι το εξής: μπορεί να μεταβληθεί ο υπάρχων, θλιβερός και επώδυνος για μας, συσχετισμός δύναμης;  Πώς μπορεί να συμβεί;

     Μπορεί να συμβεί μόνο με μια νίκη. Πού μπορούμε να νικήσουμε και να μεταβάλλουμε τον συσχετισμό των δυνάμεων; Μπορούμε να νικήσουμε μόνο επιλύοντας κάποιο κοινωνικό πρόβλημα. Την κλιματική αλλαγή; ΟΧΙ. Τα τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα; ΟΧΙ. Η πρέζα; ΟΧΙ. Μπορούμε να νικήσουμε μόνο επιλύοντας ένα πρόβλημα που αφορά όλους τους Υποτελείς Παραγωγούς όλου του Πλανήτη. Ποιό είναι αυτό;

  Είναι η ανεργία. Θα συνεχίσω αύριο το πρωί.

Ξημερώνει, πάω στον κήπο. Θα φυτέψω λάχανα, κουνουπίδια, μπρόκολα και πράσα –  όταν δεν υπάρχουν κρεμμύδια τον χειμώνα και την άνοιξη, χρησιμοποιούμε πράσα.