φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Με το σημερινό σημείωμα θα εκθέσω τις απόψεις μου για τον θάνατο της ιστορικής Αριστεράς, την κυοφορία και τη γέννηση της Αριστεράς του μέλλοντος και θα καταλήξω στα εξής συμπεράσματα: η ιστορική Αριστερά πεθαίνει διότι είναι αναχρονιστική, ανεπίκαιρη· η κυοφορία της Αριστεράς του μέλλοντος θα διαρκέσει 10-15 χρόνια, προσδιορίζοντας τη σύλληψη στο χρονικό διάστημα 2005-2008· κατά συνέπεια, θα πρέπει να αναμένουμε τη γέννησή της στα έτη 2020-2023.
Τα ερωτήματα είναι πολλά και εύλογα. Γιατί η ιστορική Αριστερά είναι αναχρονιστική, ανεπίκαιρη; Γιατί η κυοφορία της Αριστεράς του μέλλοντος θα διαρκέσει 10-15 χρόνια; Γιατί η σύλληψη έγινε κατά το χρονικό διάστημα 2005-2008; Πώς θα αντιληφθούμε τη γέννησή της, ποιές θα είναι οι ενδείξεις της εμφάνισής της;
1. η ιστορική Αριστερά πεθαίνει
Εφόσον δεχόμαστε, δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς, ότι μόνο ο νεκρός είναι α-θάνατος, οφείλουμε να δεχτούμε ότι ο θάνατος είναι κάτι που αφορά τη ζωή, είναι μια διαδικασία ενίσχυσης και συνέχισης της ζωής (και της ύλης, προφανώς). Εάν δεν υπήρχε ο θάνατος, δεν θα υπήρχε απολύτως τίποτα. Ο θάνατος αφορά την ύπαρξη, την υπαρκτή ύλη, τη φύση, τη ζωή, την κοινωνία και είναι μία στιγμή του γίγνεσθαι. Συνηθίζουμε να ταυτίζουμε τον θάνατο με την ανυπαρξία· εάν σκεφτούμε όμως ότι η αντίληψη αυτή είναι μία κοινωνική κατασκευή ιστορικά προσδιορισμένη, αναμφίλεκτα ποιμενικής προέλευσης, δεν διστάζουμε να υποστηρίξουμε ότι η αντίληψη αυτή, δεν είναι άλλωστε η μόνη, αργοπεθαίνει, αποσύρεται βραδέως από το πολιτισμικό προσκήνιο, μια πτυχή ακόμα της εν εξελίξει πνευματικής επανάστασης, το περιεχόμενο της οποίας δεν είναι άλλο από την κριτική και εγκατάλειψη του ποιμενικού τρόπου σκέψης. Βλέπουμε τον θάνατο μέσα από το πρίσμα των ποιμενικής προέλευσης κοινωνικών σχέσεων και αντιλήψεων – ο ήρωας ποιμένας, ο πρόγονος του δυτικού Κυρίου, είδε τον θάνατο (και τον χρόνο) ως ήττα, ώς απώλεια: προσωποποίησε τη διαδικασία του θανάτου και έπλασε ένα πλάσμα της φαντασίας του που το ονόμασε Θάνατο, Άδη, Χάροντα και Χάρο. Ο οποίος Θάνατος, ο Χάρων, δεν είναι παρά ο ίδιος ο Κύριος που χαίρεται όταν με τη κόσα κόβει κεφάλια κι αρπάζει ζωή, πλούτο, ισχύη και δόξα.
Ο θάνατος είναι μια διαδικασία κάποιας χρονικής διάρκειας η οποία ποικίλει ανάλογα με το τι πεθαίνει: άλλοτε η διάρκειά της είναι εκατομμυριοστά ή χιλιοστά ή εκατοστά του δευτερολέπτου (σωματίδιο, κύτταρο), άλλοτε ώρες και μέρες και χρόνια κι άλλοτε αιώνες: χρειάστηκαν πολλοί αιώνες για να πεθάνει ο δουλοκτητικός ή ο φεουδαλικός τρόπος παραγωγής. Τα γράφω όλα αυτά για να θέσω τα ερωτήματα που μας ενδιαφέρουν: πότε άρχισε να πεθαίνει η ιστορική Αριστερά; Υπάρχουν ενδείξεις του θανάτου της; Πόσο θα διαρκέσει η διαδικασία θανάτου της; Γιατί πεθαίνει;
Δεν θα αρκεστούμε στην απάντηση ότι πεθαίνει γιατί όλα μια μέρα πεθαίνουν. Ή ότι πεθαίνει για να συνεχιστεί και ενισχυθεί η κοινωνική και η πολιτική ζωή. Οφείλουμε να διατυπώσουμε μια συγκεκριμένη απάντηση. Και το κάνω ευθύς αμέσως. Η ιστορική Αριστερά πεθαίνει διότι είναι αναχρονιστική, ανεπίκαιρη, δεν μπορεί να δει με νέα ματιά τα νέα πράγματα, τις νέες εξελίξεις. Ποιά είναι τα νέα πράγματα, οι νέες εξελίξεις; Ποιά είναι η νέα ματιά; Όσον αφορά τις ενδείξεις του θανάτου της αυτές είναι σαφέστατες: σε πολλές καπιταλιστικές κοινωνίες η ιστορική Αριστερά έχει εξαφανιστεί ή επιβιώνει ως θλιβερό κατάλοιπο του παρελθόντος· κι όπου υπάρχει ακόμα, η αφλογιστία της (misfire) είναι εκκωφαντική, βγάζει μάτια – κατά συνέπεια είναι ζήτημα χρόνου να τινάξει και τα τελευταία πέταλα που της έχουν απομείνει.
Η διαδικασία θανάτου της ιστορικής Αριστεράς άρχισε στις έξι (6) και εννια (9) Αυγούστου του 1945. Ένας αγωνιώδης επιθανάτιος ρόγχος ακούστηκε τη δεκαετία του 1970, κι ένας άλλος, ο τελευταίος, κατά το διάστημα 2005-2012, ο οποίος ρόγχος εμφανίστηκε αρχικά με τη μορφή του αξιοθρήνητου Κινήματος κατά της Παγκοσμιοποίησης και ακολούθως με τη μορφή των αξιοθρήνητων Κινημάτων των Πλατειών, των αξιοθρήνητων Αγανακτισμένων και της αξιοθρήνητης έκκλησης (προς το κοινωνικό και πολιτικό κενό) της Κατάληψης της Wall Steet. Επαναλαμβάνω το επίθετο αξιοθρήνητος για να δώσω έμφαση στη χαρά μου που πηγάζει από την πεποίθηση ότι τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να εμφανιστούν ξανά. Θρηνούμε, πενθούμε και αγαλλιάζουμε· δεν πενθούμε και μελαγχολούμε, καταθλιβόμαστε, παραλύουμε ψυχή τε και σώματι.
Γιατί η διαδικασία θανάτου άρχισε στις 6 και 9 Αυγούστου του 1945; Πότε θα ολοκληρωθεί; Θα ολοκληρωθεί όταν θα γεννηθεί η Αριστερά του μέλλοντος, το 2020-2023 – μου επιτρέπεται να πέσω μερικά χρόνια έξω, πριν ή μετά; Ασφαλώς και μου επιτρέπεται. Χαρακτηρίζω λοιπόν την περίοδο 1945-2025 ως την εποχή του θανάτου της ιστορικής Αριστεράς. Κατά το διάστημα αυτό η ιστορική Αριστερά ήταν, και είναι, και ζωντανή και νεκρή, είναι νεκροζώντανη· κατά το διάστημα αυτό ‘ η απόσταση της ζωής ως τον θάνατο κι από τη δόξα ως την καταστροφή ήταν μικρότερη κι από τη λεπίδα μαχαιριού’ (Ίβο Άντριτς, Το γεφύρι της Ζιέπα).
Θα δούμε αύριο γιατί η διαδικασία θανάτου άρχισε στις 6 και 9 Αυγούστου και γιατί επιταχύνθηκε κατά τη δεκαετία του 1970.
Σχολιάστε ελεύθερα!