θέλετε ή δεν θέλετε να αλλάξετε τη ζωή σας;

    φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον φίλο/φίλη fthina epipla

    τον οποίο/οποία ευχαριστώ για τα καλά του λόγια και του/της απαντώ: δεν ασχολούμαι επαγγελματικά με το γράψιμο ενώ το σάιτ μου το έστησε ένας φίλος, αυθεντικός καλλιτέχνης στο στήσιμο εντύπων και ιστοσελίδων.

    Λένε ότι είμαστε απολύτως τίμιοι με τον εαυτό μας όταν την πέφτουμε να κοιμηθούμε, λίγο πριν μας πάρει ο ύπνος. Εκείνη την ώρα, εάν δεν έχουμε ρουφήξει τόση ποσότητα οινοπνεύματος (ή άλλου αναλγητικού/αναισθητικού ψυχότροπου) ώστε να έχουμε υποβιβαστεί στην κατάσταση του ψιλονεκρού εν ζωή, του νεκροζώντανου, εκείνη την ώρα σκεφτόμαστε είτε πως θα θέλαμε να ήταν η ζωή μας, οπότε δεν θέλουμε να ξημερώσει,  είτε τί έχουμε να κάνουμε την άλλη μέρα, οπότε περιμένουμε πώς και πώς να ξημερώσει· υπάρχει κι ένα τρἰτο ενδεχόμενο που βρίσκεται μεταξύ των δύο παραπάνω· αυτό το τρίτο ενδεχόμενο θα το ονόμαζα δίλημμα.

    Το δίλημμα είναι πηγή συμφορών. Είναι πηγή συμφορών διὀτι είναι κάτι που δεν το γνωρίζει ο εγκέφαλος. Εάν το δίλημμα παραταθεί, ο εγκέφαλος τα παίζει, και πολύ συχνά δίνει τη δική του λύση, με την αυτοεκμηδένιση του οργανισμού να είναι μία από αυτές  (καρκίνος). Ο εγκέφαλος προτιμά σαφέστατα το λάθος από το δίλημμα, δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα με το λάθος, γουσταρίζει – το λάθος είναι η πινακίδα που μας δείχνει τη σωστή κατεύθυνση.  Το δίλημμα δεν είναι προϋπόθεση ή συνθήκη λειτουργίας του εγκεφάλου, κατά κανένα τρόπο – ώστε λοιπόν υπάρχουν συνθήκες και προϋποθέσεις για να λειτουργεί ο εγκέφαλος. Ποιες είναι αυτές;

    Είναι η καθημερινή ενεργητική αλληλεπίδραση του ενός με τον άλλον. Αυτός είναι ο πρώτος, λογικά και χρονικά, και ο βασικός, χωρίς να είναι και ο μόνος, τρόπος  καλλιέργειας των δεξιοτήτων και ικανοτήτων του εγκεφάλου και της ψυχής, όταν με τον όρο ψυχή εννοούμε το σύνολο των αλληλεπιδράσεων – εγώ είμαι οι άλλοι, αυτή είναι η ψυχή, μια κοινωνική και ιστορική (προσωπική) σύνθεση, κατασκευή θα έλεγα.

     Τουλάχιστον τέσσερις φορές στη ζωή μου κοιμόμουνα το βράδυ και σκεφτόμουνα πως θα ήθελα να ζω – δεν ζούσα όπως θα ήθελα. Πως καθορίζεται αυτό το όπως θα ήθελα να ζω  είναι κάτι που προσπαθώ να το κατανοήσω, σας βεβαιώνω όμως πως τα αποτέλεσματα των προσπαθειών μου είναι πενιχρά. Δεν πειράζει. Εστιάζω περισσότερο την προσοχή μου σε κάτι άλλο: τι νιώθουμε όταν δεν ζούμε όπως θα θέλαμε να ζούμε; Νιώθουμε μια καθημερινή δυσφορία και μια αδυναμία να ξεκουραστούμε. Η δυσφορία οδηγεί με ακρίβεια στην απόγνωση και την απελπισία· θα ήθελα να σας πω ότι όταν η απελπισία φτάσει σε έναν ορισμένο βαθμό γίνεται ακατανόητη στον απελπισμένο. Εἰναι τρομακτικό! Όσο για την κούραση που δεν φεύγει, θα ήθελα να σας πω ότι πεθαίνουμε, όταν γεράσουμε,  από κούραση, μιας και ο οργανισμός δεν μπορεί να ξεκουραστεί, δεν ξέρω γιατί, και πεθαίνουμε επειδή μας κουράζει η κούραση.

     Να κάνεις όνειρα, μου έλεγε και μου επαναλάμβανε συνεχώς η μακαρίτισσα η μάνα μου. Και να τα πραγματοποιείς. Ξέρετε πως πέθανε; Μπροστά στην τηλεόραση, ακούγοντας  μια συνταγή για κουλουράκια, να τα φτιάξει στα εγγόνια της. Τι ωραίο όνειρο, να φτιάξεις κουλουράκια στα εγγόνια σου, να μαγειρέψεις για τους φίλους και τις φίλες, να σε επισκεφτεί ο φίλος και να φύγει με μία ή με δύο τσάντες λαχανικά! Όνειρα συνυφασμένα με την ενίσχυση της ζωής, την φροντίδα, τη χαριστικότητα.

   Ευτυχώς που η ανάγκη είναι ισχυρότερη από το δίλημμα. Τις εποχές της κρίσης, όταν οι αντίρροπες δυνάμεις του ανταγωνισμού και της συνεργασίας γενικεύονται και οξύνονται και η κοινωνία πολώνεται, η ανάγκη είναι η δύναμη που καταλύει το δίλημμα, την αναποφασιστικότητα, την ατολμία, την απελπισία και την κούραση. Η γενίκευση και η κλιμάκωση της συνεργασίας όχι μόνο αντιμετωπίζει άκρως αποτελεσματικά τον ανταγωνισμό αλλά οξύνει επιπλέον την κρίση με αποτέλεσμα την περαιτέρω όξυνσή της, με αποτέλεσμα η ανάγκη να γίνεται ισχυρότερη και να καταλύει πιο αποφασιστικά την αναποφασιστικότητα. Μια κλιμακωνόμενη ανοδική, πλεονική σπείρα μακράς διάρκειας χτίζει τα θεμέλια ενός άλλου τρόπου σκέψης, ενός άλλου πολιτισμού. Αυτή είναι η εποχή μας.

    Η ανάγκη θα μας φέρει κοντά. 

    Η επανάσταση είναι αναθεώρηση των ορίων της  ελευθερίας και της επιθυμίας.  Η επανάσταση είναι συνδυασμός ανεμελιάς και υπευθυνότητας, είναι ανεμελοϋπευθυνότητα, υπευθυνοανεμελιά. Η επανάσταση είναι φρονίδα. Η επανάσταση είναι γέλιο. 

Η ανάγκη της επανάστασης, η επανάσταση της ανάγκης: επανάσταση ή θάνατος!

Αύριο πάλι. Ξημέρωσε. Θα κόψω ξύλα, θα αλέσω σιτάρι, θα κουβαλήσω πέτρες για να χτίσω ένα τοιχάκι στον κήπο, θα . . .