φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Το ποσοστό της αποχής στις ευρωεκλογές του 2009 ήταν 55%, στην Ελλάδα. Σε κάποιες άλλες χώρες ήταν πολύ μεγαλύτερο. Έχω υποστηρίξει, και το επαναλαμβάνω, ότι στις ευρωεκλογές του 2014, σε λιγότερο από ένα χρόνο, το ποσοστὀ της αποχής θα προσεγγίσει ή και θα ξεπεράσει το 70% και θα αυξηθεί και σε άλλες χώρες. Αυτή είναι η τάση. Η τάση είναι ένα φαινόμενο που ακολουθεί μια κατεύθυνση χωρίς να έχει ολοκληρώσει ακόμα την πορεία του. Επειδή δεν έχει ολοκληρώσει ακόμα την πορεία του, μας επιτρέπεται να προβούμε σε κάποιες προγνώσεις και να διατυπώσουμε κάποια ερωτήματα. Πως να εξηγήσουμε την ύπαρξη αυτής της τάσης, γιατί οι Υποτελείς απέχουν; Πως συγκροτείται και εμφανίζεται αυτή η τάση; Θα ανακοπεί; Πότε και γιατί; Τι θα συμβεί εάν δεν ανακοπεί; Πως θα εμφανιστεί η ολοκλήρωση της πορείας του φαινομένου; Ποιά είναι η σχέση αυτής της τάσης με την γενικότερη διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου; Θα ενοχληθεί ο Κύριος εάν η αποχή φτάσει το 70%; Εάν από την περιγραφική προσέγγιση του φαινομένου μεταπηδήσουμε στην κανονιστική, εγείρεται το εξής ερώτημα: θα πρέπει να ενισχύσουμε την τάση ή να επιχειρήσουμε να την ανακόψουμε; Μπορούμε να την ενισχύσουμε ή να την ανακόψουμε;
Εξ αυτών ως λογική συνέπεια αναφύονται τα παρακάτω εύλογα ερωτήματα: τι θα συνέβαινε εάν τα κόμματα της ιστορικής Αριστεράς τάσσονταν αναφανδόν υπέρ της αποχής; Θα ταχθούν ή όχι; Η υπάρχουσα βεβαιότητα μας επιτρέπει να απαντήσουμε εκ του ασφαλούς: δεν θα ταχθούν υπέρ της αποχής. Εάν τάσσονταν, το ποσοστό της αποχής πιθανόν να προσέγγιζε, ή και να ξεπερνούσε, το 8ο%! Θα αφήσω αναπάντητο προς το παρόν το ερώτημα γιατί δεν θα το κάνουν και θα θέσω ένα άλλο: ποιός είναι ανεπαρκής στην προκειμένη περίπτωση, ποιός εμφανίζει έλλειμμα ικανότητας, οι Υποτελείς που προκρίνουν την αποχή ή η ιστορική Αριστερά;
Η απάντησή μου: ανεπαρκής, ανεπαρκέσταση είναι η ιστορική Αριστερά. Με άλλα λόγια, πολύ καλά κάνουν οι Υποτελείς και απέχουν. Πως φτάνω σε αυτό το συμπέρασμα; Ποιες είναι οι λογικές συνέπειες αυτού του συμπέρασματος;
Θεωρώ ότι η αποχή είναι μια εφικτή και επιτυχής παρενόχληση κατά τη διάρκεια της υποχώρησης. Υποχωρούν οι Υποτελείς; Γιατί υποχωρούν; Τί είναι η υποχώρηση; Τί είναι η παρενόχληση (κατά τη διάρκεια της υποχώρησης); Υπάρχουν άλλες παρενοχλήσεις, ποιές είναι; Ποιά είναι η σημασία τους; Αξίζει τον κόπο να τις επισημάνουμε και να τις μελετήσουμε;
Ας κάνω μια σύντομη παράκαμψη. Πολλά τα ερωτήματα, υπάρχουν κι άλλα! Γιατί τόσα πολλά; Να σας πω: το μοντελάκι του τρόπου διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, που σχεδιάστηκε το 1848, με την εμφάνιση του εργατικού κινήματος και τις εξεγέρσεις και επαναστάσεις της εποχής εκείνης και φορέθηκε για πάνω από ενάμιση αιώνα, είναι αναχρονιστικό και τοποθετείται στο γνωστό ντουλάπι. Ένοπλη πάλη, εκλογές, διαδηλώσεις, αιτήματα, αυτά ήταν τα χαρακτηριστικά του φορέματος. Να ποιο είναι το δράμα της εποχής μας, υπό το πρίσμα της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου από την πλευρά των Υποτελών: αυτοί οι τρόποι διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου είναι αναχρονιστικοί και άλλοι νέοι δεν φαίνεται να υπάρχουν. Ας το διατυπώσω διαφορετικά: οι Υποτελείς θέλουν να διεξαγάγουν τον κοινωνικό πόλεμο αλλά δεν μπορούν. Μερικές φορές φορούν το ίδιο μοντελάκι αλλά πολύ γρήγορα αντιλαμβάνονται ότι είναι παντελώς αναποτελεσματικό και το εγκαταλείπουν.
Υπάρχουν πολλά ερωτήματα διότι ζούμε μια μεταβατική εποχή: ο προηγούμενος τρόπος της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου έχει πεθάνει, πεθαίνει, έστω, και ο νέος δεν έχει εμφανιστεί. Μήπως εμφανίζεται; Μήπως εμφανίζεται και δεν τον βλέπουμε; Γιατί δεν τον βλέπουμε; Θα τον δούμε; Πότε; Θα είναι αργά;
Η παράκαμψη τελείωσε, επανέρχομαι επί της οδού. Υποχωρούν οι Υποτελείς; Υποχωρούν, φίλες και φίλοι. Ο αξιολογικός χαρακτηρισμός του τίτλου (και πολύ καλά κάνουν) είναι περιττός. Ούτε καλά κάνουν ούτε κακά κάνουν: δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Εάν δεν υποχωρήσουν, θα ηττηθούν. Θέλεις να πεις ότι η υποχώρηση δεν είναι ήττα; Όχι, δεν είναι ήττα. Και τι είναι αν δεν είναι ήττα; Μήπως υπαινίσσεσαι ότι οι Υποτελείς είναι αήττητοι;
Θα θέσω την επιχειρηματολογία μου σε άλλη βάση. Θυμάστε καμιά υποχώρηση τώρα τελευταία του Κυρίου; Θα θυμάστε. Ήταν την άνοιξη του 2002, όταν το ΠαΣοΚ και ο Γιαννίτσης απέσυραν έντρομοι το νομοσχέδιο για την αύξηση των ορίων της συνταξιοδότησης. Γιατί υποχώρησε ο Κύριος; Διότι την προηγούμενη μέρα είχε γίνει γενική απεργία, η οποία ήταν γενική απεργία, δεν ήταν μπαρμπούτσαλα! Υποχώρησε ατάκτως, την υποχώρηση όμως αυτή δεν την ξέχασε – ο Κύριος τη λέξη ήττα δεν θέλει ούτε να την ακούει. Και επανήλθε το 2009 και από το 2010 μέχρι σήμερα σφυροκοπά ανηλεώς και αδιστάκτως τις θέσεις των Υποτελών και θα συνεχίσει για πολλά ακόμα χρόνια τους κανονιοβολισμούς. Βρήκε τρόπο να επανέλθει (χρέος!), να απειλήσει, να εκβιάσει, να εκφοβίσει, να παραλύσει, γνωρίζοντας την αναχρονιστικότητα του προηγούμενου τρόπου διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου από την πλευρά των Υποτελών και την κατάφωρη ανεπάρκεια, την δουλοπρέπεια, την ηττοπάθεια και τα συμφέροντα της ιστορικής Αριστεράς.
Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν οι Υποτελείς ήταν να υποχωρήσουν· και συνεχίζουν να υποχωρούν. Έδωσαν κάποιες μάχες και τις έχασαν. Μόλις το αντιλήφθηκαν, εστίασαν την προσοχή τους στην αναδιοργάνωση της υποχώρησης· όταν μπορούν, επιχειρούν να καταφέρουν κάποια πλήγματα, επιχειρούν να παρενοχλήσουν τον Κύριο εκ του ασφαλούς. Θα δούμε ποιες είναι αυτές οι παρενοχλήσεις.
Οι εκδηλώσεις της υποχώρησης είναι πολλές. Μία εξ αυτών είναι η συρρίκνωση των εκλογικών ποιμνίων της ιστορικής Αριστεράς. Όταν οι Υποτελείς υποχωρούν, έχοντας χάσει κάθε εμπιστοσύνη στις εκλογές, η ιστορική Αριστερά επιδιώκει και θέλει να γίνει κυβέρνηση!
Τι θα έπρεπε να κάνει η Αριστερά;
Ξημέρωσε, πάω για ξύλα. Αύριο πάλι.