φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Το πολιτικό και κοινωνικό εκκρεμές δεν μπορεί να παλινδρομεί αενάως μεταξύ ικεσίας και απειλών· αναγκαστικά, θα έρθει μια στιγμή που θα ακινητοποιηθεί· σε αυτήν την περίπτωση,δεν θα υπάρχει Κυριαρχία, διότι, όπως το τονίζει εμφατικά και η γνωστή διαφήμιση Τράπεζας, (η Κυριαρχία) είναι σταθερή, γιατί κινείται.
Ο Κύριος το γνωρίζει πολύ καλά αυτό ήδη εδώ και πάνω από τρεις χιλιάδες χρόνια, κληρονομιά του ποιμένα προγόνου του μιας περιόδου που καλύπτει άλλα τρεις χιλιάδες χρόνια: 3+3=6.000 χρόνια! Επί 6.000 χρόνια η Κυριαρχία και οι πρόδρομες μορφές της είναι σταθερή, γιατί κινείται. Όποιος κινείται ή μπορεί να κινηθεί ή ελέγχει την κίνηση των άλλων (μέσα στα αχανή βοσκοτόπια) μαζί με τα ποίμνιά του, επιβιώνει, είναι δήλα δή νικητής, είναι Κύριος. Εάν δεν έχετε διαβάσει τον Επιτάφιο του Περικλέους/Θουκυδίδου, διαβάστε τον και αν θεωρήσετε ότι η πρόταση η Κυριαρχία είναι σταθερή γιατί κινείται δεν συνοψίζει το προαναφερθέν εξέχον κείμενο του Κυρίου ημών, τι να πω, δεν ξέρω. Επίσης δεν ξέρω τι να πω εάν θεωρήσετε ότι τη σκυτάλη δεν την παίρνει ο Νικολό Μακιαβέλι, στον Ηγεμόνα του και ότι θα ήταν απρέπεια να συνοψίσουμε και αυτό το έξοχο κείμενο του Κυρίου ημών με την πρόταση η Κυριαρχία είναι σταθερή γιατί κινείται.
Η καπιταλιστική Κυριαρχία είναι σταθερή όταν κινείται, όταν δηλαδή ο Κύριος κινητοποιεί διαρκώς και αενάως τους Υποτελείς του, τον άλλο πόλο/φορέα της κυριαρχικής σχέσης. Εάν η ακινητοποίηση είναι ένα αποτέλεσμα μιας προηγούμενης κινητοποίησης, η πολιτική και κοινωνική κίνηση είναι ένας αλληλοτροφοδοτούμενος συνδυασμός κινητοποίησης και ακινητοποίησης. Η πρωτοβουλία και η δυνατότητα κινητοποίησης/ακινητοποίησης των Υποτελών είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά μιας συγκεκριμένης συγκυρίας, είναι μια σαφής ένδειξη της κατανομής ισχύης μεταξύ Κυρίου και Υποτελών.
Εάν δούμε τα πράγματα από την σκοπιά των Υποτελών, η προθυμία ή μη κινητοποίησης εμφανίζεται στο κοινωνικό και πολιτικό στερέωμα ως παλινδρόμηση μεταξύ ικεσίας και απειλών, υπακοής και ανυπακοής δἠλα δή, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η παντελής έλλειψη (ἠ και ανυπαρξία) κοινωνικής και πολιτικής αυτοπεποίθησης. Το που οφείλεται η ανυπαρξία της αυτοπεποίθησης το γνωρίζουμε και θα το επαναλάβουμε, για τους νέους αναγνώστες και τις νέες αναγνώστριες: εἰναι η άγνοια του εαυτού, είναι η άγνοια του αντιπάλου αλλά κυρίως είναι η ανυπαρξία κοινωνικής και πολιτικής ισχύης· άλλωστε, η σχέση μεταξύ ισχύης και αυτοπεποίθησης είναι και σαφής και γνωστή, κι αν δεν είναι, είναι πηγή μεγάλης ταλαιπωρίας και αυτοβασανισμού.
Μερικές φορές, φίλες και φίλοι, η ανυπακοή του Υποτελούς ισχυροποιεί ή ενδέχεται να ισχυροποιήσει τον Κύριο. Πότε συμβαίνει αυτό; Αυτό συμβαίνει όταν ο Υποτελής συνδέει το μέλλον του με το μέλλον του Κυρίου. Προς αυτόν τον προσανατολισμό κινούνται ασφαλώς και οι Υποτελείς Παραγωγοί, κυρίως όμως χαρακτηρίζει τα ενδιάμεσα στρώματα της καπιταλιστικής ιεραρχίας, τα μικροαστικά και τα μεσοαστικά. Θέλουν να γίνουν Κύριοι, αλλά δεν μπορούν να γίνουν- τουλάχιστον όλοι· δεν θέλουν να γίνουν Υποτελείς Παραγωγοί, Υποτελείς της Εκτέλεσης προσταγῶν, αλλά δεν μπορούν να το αποφύγουν. Πως συμπεριφέρονται σε αυτές τις δύο περιπτώσεις;
Στην πρώτη περίπτωση επιζητούν τη σύναψη συμμαχιών (ικεσία) και ο Κύριος ενδίδει, μόνο και μόνο για να τα χρησιμοποιήσει. Στην περίπτωση που η πρωτοβουλία είναι του Κυρίου, η συμμαχία συγκροτείται λόγω τακτικού συμβιβασμού, λόγω έκτακτης και προσωρινής μεταβολής της κατανομής ισχύης σε βάρος του Κυρίου με σκοπό την ισχυροποίησή του. Επιπλέον, η συμμαχία από τη φύση της είναι προσωρινή και έκτακτη και πολύ σύντομα θα αρθεί και θα διαλυθεί, λόγω της αενάως υπόγειας και αφανούς μετακίνησης της κινούμενης κοινωνικής και πολιτικής άμμου. Τον συμβιβασμό και τη συμμαχία ο Κύριος την εκλαμβάνει ως έλλειψη ισχύης διότι από τη φύση τους είναι περιορισμός και ο περιορισμός είναι έλλειψη κίνησης, άρα έλλειψη σταθερότητας. Η Κυριαρχία δεν είναι σταθερή διότι δεν κινείται! Για τον Υποτελή μικροαστό και μεσοαστό, ο περιορισμός, η έλλειψη κίνησης είναι σταθερότητα! Μας χρειάζεσαι, υπενθυμίζει στον Κύριο. Η χρεία, η αδυναμία, η εξάρτηση από τη πλευρά του Κυρίου είναι αυτό που επιτρέπει τον μικροαστόΥποτελή να Τον απειλεί. Αλλά ο Κύριος δεν αρέσκεται να τον απειλούν οι σύμμαχοί του Υποτελείς.
Οι μικραστοί όμως που δεν μπορούν να αποφύγουν την κοινωνική κατρακύλα, την κάθοδο στον κοινωνικό Άδη, αναγκάζονται να γίνουν κινητικότεροι του Κυρίου και προσπαθούν να τον υπερκεράσουν, να τον υπερφαλαγγίσουν, να προχωρήσουν πιο γρήγορα, να τρέξουν πιο γρήγορα, να περάσουν μπροστά. Εάν διευκρινίσω, θα έπρεπε να το κάνω νωρίτερα, ότι η κίνηση δεν είναι παρά μια άλλη λέξη για την καταστροφή, για την αρπαγή,για την εξόντωση και ότι όταν οι Υποτελείς κινητοποιούνται, κινητοποιούνται μόνο και μόνο για να καταστραφούν, για να γίνουν αντικείμενο αρπαγής, για να εξοντωθούν, τότε καθίσταται σαφές ότι αναφέρομαι στην τοπολογία της κοινωνικής και, κατα συνέπεια της πολιτικής, σύγκρουσης, με άλλα λόγια, αναφέρομαιστην τοπολογία του κοινωνικού πολέμου.
Κατά συνέπεια, δύο είναι σήμερα οι σύμμαχοι του Κυρίου: οι μικροαστοί που επιθυμούν διακαώς να διατηρήσουν τη θέση τους στην καπιταλιστική ιεραρχία του παρόντος συνδέοντας τη τύχη τους και το μέλλον τους με αυτό του Κυρίου και οι μικροαστοί που βιάζονται να αποφύγουν την κατρακύλα στον κοινωνικό βασίλειο του Πλούτωνα ή του Χάροντα, του Κυρίου δηλαδή που ο Πλούτος του και η Χαρά δεν εξασφαλίζονται παρά μόνο με τον θάνατο, την εξόντωση. Οι πρώτοι τον πιέζουν να διατηρηθεί η σημερινή κοινωνική και πολιτική ισορροπία αλλά ο Κύριος αυτόν τον αναγκαίο συμβιβασμό (τρικομματική) τον θεωρεί ήδη αναχρονισμό – όχι μόνογιατί πήρε όσα ήθελε να πάρει αλλά κυρίως διότι εκτιμά (Χρύσανθος Λαζαρίδης, το επαναλαμβάνω για να μη το ξεχνάμε), και ορθώς, ότι οι Υποτελείς Παραγωγοί και τα πολλά υπό εξαφάνιση είδη μικροαστικών πτηνών, κουτορνιθίων και ορνέων είναι ακόμα πιο ανίσχυροι και αυτό που χρειάζεται είναι ένα παραπέρα ανηλεές χώσιμο του στιβαρού και μεγαλοπρεπούς κοινωνικού και πολιτικού πέους τους στην κοινωνική και πολιτική κωλοτρυπίδα των υποτελών τάξεων και στρωμάτων. Πολιτική Γαμησιολογία.
Ο Κύριος αναγκάζεται να συμβιβαστεί αλλά τον συμβιβασμό αυτόν τον θεωρεί απαράδεκτο και κάνει ό,τι μπορεί για να τον υπερφαλαγγίσει. Και ήδη έχει βρει άλλον σύμμαχο – αυτούς που θέλουν να Τον υπερφαλλαγίσουν – τη Χρυσή Αυγή. Οπότε, λέει ο Κύριος Λαζαρίδης /Σαμαράς στους συμμάχους Του:
ή θα σας γαμήσω (ΕΡΤ) ή θα μου κάνετε πίπα (εκλογές)
Και ο μεν Βενιζέλος επιλέγει να τουρλωθεί, ο δε Κουβέλης να του κάνει πίπα.
Αλλά ούτε ο Βενιζέλος θα αποφύγει την πίπα, ούτε ο Κουβέλης το γαμήσι: η Χρυσή Αυγή εμφανίζεται στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο εξόχως καβλωμένη.
Κι αν η φαντασία είναι το κερασάκι της τούρτας που λέγεται σκέψη, δεν μπορούμε να φανταστούμε μια υπερψήφιση της διάλυσης της ΕΡΤ, μια νέα σφοδρότατη επίθεση αρπαγής κοινωνικού πλούτου με τις ψήφους και τη αγαστή συνεργασία Ν.Δ., ΠαΣοΚ και Χρυσής Αυγής – μόνο και μόνο για να μη γίνουν εκλογές; Μπορούμε, πως δεν μπορούμε! Κι έτσι θα έχουμε την αναδιοργάνωση της παρτούζας, με συγχωρείτε, της τρικομματικής κυβέρνησης: η Χρυσή Αυγή θα πάρει τη θέση της Δημοκρατικής Αριστεράς. Και με αυτό τον τρόπο θα φτάσει το τέλος του ΠαΣοΚ που το περιμένω από το 1981, να χαρώ κι εγώ λιγάκι!
Αμήν!
Σχολιάστε ελεύθερα!