φίλες κε φίλοι, καλή σας μέρα
το σημερινό σημείωμα το αφιερώνω στον Woland, ο οποίος θα γνωρίζει ότι τα μέτωπα του κοινωνικού πολέμου είναι πολλά, πάρα πολλά.
Είναι τρεις και μισή, αργεί να ξημερώσει. Ήπια ένα καφεδάκι και είπα να γράψω. Τελείωσα την ανάγνωση, μελέτη θα έλεγα, του άρτι εκδοθέντος έκτου τεύχους του Blaumachen, αφού για λίγες μέρες παραμέρισα την Άνοδο της Δύσης του Γουίλιαμ ΜακΝίλ και τις Δύο πηγές της ηθικής και της θρησκείας του Ανρί Μπερξόν. Η Άνοδος της Δύσης είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ιστοριογραφίας από την πλευρά των νικητών, του δυτικού Κυρίου, της δυτικής κοινωνικής Ισχύης, δήλα δή της δυτικοκεντρικής θέασης της Παγκόσμιας Ιστορίας. Ο ΜακΝίλ είναι μαθητής του Άρνολντ Τόινμπι (με τη σειρά του μαθητής του Όσβαλντ Σπένγκλερ[ Η παρακμή της Δύσης]), ο οποίος στη Σπουδή της Ιστορίας υποστηρίζει ότι ο δυτικός Κύριος αναδεικνύεται νικητἠς διότι ένα από τα βασικά του μελήματα είναι η συστηματική, προγραμματισμένη, συνειδητή υπονόμευση της ισχύης του εχθρού, η αδιάλειπτη αποδυνάμωση του αντιπάλου, είτε του ανταγωνιστή Κυρίου είτε των Υποτελών Παραγωγών, του προλεταριάτου αν θέλετε, για να μιλήσουμε και το μπλαουμαχενιανό επιστημονικίζον ιδιόλεκτο. Τα έξι τεύχη του Blaumachen δεν με έχουν πείσει ότι οι συντάκτες του περιοδικού δεν αγνοούν την παραπάνω στρατηγική του Κυρίου ημών κι αυτό το έλλειμμα, όταν θα έρθει η ώρα θα το χαρακτηρίσω ατόπημα, θα είναι το αντικείμενο ενός προσεχούς σημειώματος.
Δεν θα είναι όμως και το μόνο· θα ακολουθήσουν άλλα τρία: το ένα θα
καταπιάνεται με το ζήτημα της καταγωγής της μεταφοράς – κι αυτό γιατί οι μεταφορές του (επαναστατικού, ταξικού, κτλ.) αγώνα, της (ταξικής) πάλης, του (κοινωνικού) μετώπου και της τρέχουσας στιγμής είναι ατυχέστατες στις μέρες μας, τις θεωρώ ανeπαρκέστατες, άρα και απαράδεκτες, και θα εξηγήσω γιατί. Αυτό το γιατί συνυφαίνεται με το αντικείμενο του δεύτερου σημειὠματος το οποίο είναι η ένοπλη πάλη. Καθώς διάβαζα ένα άρθρο της Theorie Communiste (σελ. 184-196), έκανα μια κίνηση να διαρρήξω τα ιμάτιά μου αλλά γρήγορα αντιλήφθηκα ότι φορούσα πουκάμισο που το αγόρασα από το παζάρι πέντε εβρά, μιας και η χαριστικότητα των εμπόρων είναι μηδαμινή, μιας και η αυτοκρατορία της αξίας είναι αχανής και αδυσώπητη, το πουκάμισο όμως δεν παύει να είναι μια αξία χρήσης, δήλα δή μια εκδήλωση, μια έκφανση του εμμενούς κομμουνισμού. Διάβασα λοιπόν ότι επανάσταση δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη λήψη κομμουνιστικών μέτρων, ένα από τα οποία θα είναι (και) η εξασφάλιση όλων των όπλων, των όπλων καταστροφής (και εξόντωσης, συμπληρώνω) και η δημιουργία ενός δικτύου διανομής αυτών των όπλων. Το προλεταριάτο θα κυριεύσει (αυτό το ρήμα, και το ουσιαστικό κυρίευση, θα μας απασχολήσουν στο μέλλον όταν θα καταπιαστούμε με το ζήτημα της γλώσσας των επαναστατών) όλα τα όπλα, θα κυριεύσει ασφαλώς και τους χώρους όπου είναι αποθηκευμένα και έτοιμα προς χρήση: πολυβόλα, τανκς, αντιαρματικούς πυραύλους, πολεμικά αεροσκάφη, επανδρωμένα και μη, αντιαεροπορικούς πυραύλους, διηπειρωτικούς πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές, αεροπλανοφόρα, πυρηνικά υποβρύχια, διαστημικούς σταθμούς κατασκόπευσης, πυρηνικά όπλα, στρατόπεδα, αεροδρόμια, ναυστάθμους. Και όλα αυτά κατά τη διαδικασία της αυτοκατάργησης του προλεταριάτου. Αγαπητέ Woland, αγαπητοί φίλοι και φίλες του Blaumachen και της Theorie Communiste, αυτή δεν είναι αντίφαση, είναι ψωλομπούκωμα.
Ένα άλλο ψωλομπούκωμα είναι η χαριστικότητα, η οποία θα είναι το αντικείμενο του τρίτου σημειώματος. Με το που θα γίνει η επανάσταση και θα επιβληθούν/εφαρμοστούν τα κομμουνιστικά μέτρα (με ή χωρίς εισαγωγικά η λέξη μέτρα – άλλη μια λέξη του Κυρίου!), θα καταργηθεί η εργασία, η ανταλλαγή, ο καταμερισμός της εργασίας και οι άνθρωποι θα καταναλώνουν χωρίς αντίτιμο, θα καταργηθεί δήλα δή το χρήμα και όλοι και όλες θα αρχίσουν να χαρίζουν στους άλλους αυτά τα οποία παράγουν· μιας όμως και θα καταργηθεί ο καταμερισμός της εργασίας, θα εξασφαλιστεί με άλλα λόγια η αυτάρκεια, τί θα χαρίζουμε αφού θα είμαστε όλοι αυτάρκεις;
Όταν ένα πτώμα σαπίζει, αποσυντίθεται, φίλες και φίλοι, την αποσύνθεση την αναλαμβάνουν τα σκουλήκια· στο χωριό μου λένε, τα σκλήκια θα μας φαν, εκτός εάν προτιμήσουμε την αποτέφρωση. Όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία της αποσύνθεσης, το έδαφος εμπλουτίζεται με τις κατακρατημένες από τον (φυτικό ή ζωικό) οργανισμό, αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός του θανάτου, να είναι υπηρέτης της ενίσχυσης της ζωής) και στον τόπο της αποσύνθεσης φυτρώνουν χόρτα και λουλούδια. Παρόλα αυτά, μια οσμή αποσυντεθειμένου αλλά παντελώς εξαφανισθέντος πτώματος διαχέεται και παραμένει στον αέρα για μεγάλο χρονικό διάστημα, οσμή που δεν αποτρέπει το φύτρωμα και την άνθιση των λουλουδιών και των αγριόχορτων. Στον χώρο όπου αποσυντίθεται το πτώμα της Ιστορικής Αριστεράς και του Εργατικού Κινήματος έχουν ανθίσει κάποια λουλούδια και θα ανθίσουν κι άλλα – όταν όμως τα μυρίζουμε, μυρίζουμε και την ανεπαίσθητη αλλά αισθητή οσμή της αποσύνθεσης. Αυτά που έγραψα παραπάνω κι αυτά που θα γράψω παρακάτω αφορούν και ισχύουν και για μένα – το τονίζω για να μην προκληθούν παρεξηγήσεις, τις οποίες απεχθάνομαι.
Θα συνόψιζα την κριτική μου προς τις συγγενικές θεωρητικές ομάδες Theorie Communiste και Blaumachen στην εξής πρόταση: πρόκειται για μια
θεωρητικοποίηση της απόγνωσης της ήττας,
η οποία καταλήγει σε
επαναστατική δημαγωγία,
η οποία δεν είναι άσχετη με την
μεγαλομανία.
Δεν θα έλεγα ότι είμαστε μεγαλομανιακοί, είμαστε όμως σίγουρα μεγαλομανιούτσικοι. Θα τα εξετάσουμε όλα αυτά διεξοδικά στο μέλλον· κι αν θεωρήσετε ότι αυτά που γράφω είναι βαρειές κουβέντες, θα σας απαντήσω με το εξής ερώτημα: ξέρετε ότι όλοι οι ἀνθρωποι είναι κουτσοί; Πίνω ένα δεύτερο καφεδάκι και επανέρχομαι.
Ξημερώνει. Θα συνεχίσω αύριο. Ταΐζω τον Ζόρι και βγαίνω στον λαχανόκηπο. Ο Ζόρις είναι ένα σκυλάκι, γνήσιο μπάσταρδο, μάλλον Λαμπραντόρ και Ελληνικός Ποιμενικός, ο οποίος τη πρώτη μέρα προσπαθούσε να φάει το συρματόπλεγμα για να πάει στη μαμά του. Και τον ονομάσαμε Ζόρικο Μαμάκια.
καλως επεστρεψες…..περα απο διαφωνιες και συμφωνιες ,συγκλισεις και αποκκλισεις ,αναρτησεις σαν και την παραπανω που προσφερουν στον αναστοχασμο και στον ανταγωνιστικο-αντικαπιταλιστικο διαλογο μας ελειψαν…
μιας και προσφατα διαβασα ενα κειμενο πανω στο ζητημα που αναφερεις και σε θυμηθηκα μιας και το κειμενο ξεκιναγε με την φραση του Μαλρω:
“Μπορεί να υπάρξει μια προλεταριακή εξέγερση, υπό την προϋπόθεση ότι οι άλλοι δεν έχουν βγάλει τα όπλα. Εάν σου ρίξουν δυο μηχανοκίνητες μεραρχίες στην μούρη, τότε η προλεταριακή επανάσταση είναι άνευ νοήματος …”
εδω η αναρτηση(Ο Πόλεμος του Χρόνου: Το κίνημα Occupy, η Κομμουνιστικοποίηση και το στρατιωτικό ζήτημα – Benjamin Noys, 2013):
http://rioters.espivblogs.net/2013/05/21/%CE%BF-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1/
Φαντασιώνομαι την αταξική κοινωνία, μισώ την Τρομοκρατία. Πόσο θα κοστίσει η Επανάσταση? Πού μπαίνει η κόκκινη γραμμή? Μήπως επανάσταση σημαίνει πια καταστροφή του πλανήτη?
Εν αναμονή…καυτή!
Γιωργάκη, τα ερωτήματα που διατυπώνεις είναι τα ερωτήματα της μεταβατικής μας εποχής. Θεωρώ ότι το να πολεμάμε όπως ο Κύριος (ένοπλη πάλη), ή όπως ο Κύριος μας επιτρέπει (εκλογές – διαμαρτυρία, διαδηλώσεις -αιτήματα) έχει φτάσει στο τέλος τους διότι μόνο την ήττα και την απόγνωση φέρνει. Αυτό είναι το αδιέξοδο του επαναστατικού κινήματος σήμερα. Το πως θα πολεμήσουμε λοιπόν είναι το καίριο ερώτημα. Και το ερώτημα αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί εάν δεν στρέψουμε το βλέμμα μας στο παρελθόν και δεν δούμε πώς πολεμούσαν μέχρι τώρα οι Υποτελείς. Και θα δούμε ότι άλλοτε πολεμούσαν όπως ο Κύριος κι άλλοτε με έναν δικό τους τρόπο. Αυτόν τον τρόπο τον αποκαλώ κομμουνιστικό, που δεν εἰναι άλλο από τη διεύρυνση του κομμουνισμού του παρόντος, και επιδιώκω να το φέρω στο προσκήνιο.
Giorgos,
το κείμενο που μας υπέδειξες είναι πολύ ενδιαφέρον. Το Speed and Politics του Βιριλιό είναι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, ενώ το Popular Defense and Ecological Struggles μου έδωσε πολλή δουλειά για το σπίτι. Οι θέσεις της CT για το κράτος και την ένοπλη επανάσταση είναι πολύ προβληματικές· θεωρώ ότι είναι κληρονόμοι της παράδοσης που απεμπολεί τον λαϊκό, αγροτικής προέλευσης, τρόπο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Η παράδοση αυτή (κυρίως ο λενινισμός) θεμελιώθηκε πάνω στην δυνατότητα στρατιωτικής αντιπαράθεσης με το κράτος. Σήμερα όμως, από τον Αύγουστο του 1945, όπως χαρακτηριστικά οριοθετεί ο Βιριλιό, δεν υπάρχει δυνατότητα στρατιωτικής αντιπαράθεσης κι αν κάποιος την επιχειρήσει, πριν ηττηθεί οικτρά, θα αναγκαστεί να συμπήξει μια οργάνωση με πολύ βάναυση πειθαρχία, συνωμοτικότητα και ιεραρχία. Κάτι τέτοιο δεν συνάδει νομίζω με την κομμουνιστικοποίηση.
Αυτή η συντριπτική στρατιωτική υπεροχή του Κυρίου δεν επιτρέπει τον έλεγχο του χώρου από την κοινωνική επανάσταση. Ο χώρος είναι το γήπεδο του Κυρίου. Το δικό μας γήπεδο είναι ο χρόνος, αυτό είναι το κατ΄ εξοχήν πεδίο του κοινωνικού πολέμου. Δεν είναι τώρα, μπορεί όμως να γίνει. Και ίσως να γίνει, όταν πλέον αποδειχτεί ότι το να μιμούμαστε τον Κύριο (ένοπλη πάλη) και το να αποδεχόμαστε και να περιοριζόμαστε στους τρόπους που μας υποδεικνύει (εκλογές, διαμαρτυρία και αιτήματα) μόνο στην ήττα οδηγούν και στην απόγνωση. Θεωρώ ότι αυτοί οι τρόποι πνέουν τα λοίσθια. Οι διαδηλωτές στην Τουρκία θα γυρίσουν σπίτι τους και περιμένω να γίνει για να σχολιάσω αυτή τη σύμφυρση αιτήματος, διαμαρτυρίας, διαδήλωσης και ταραχών:δεν ξέρουν τι θέλουν, οπότε το πώς το θέλουν είναι πολυτέλεια. Πρόκειται για μια κλασική περίπτωση συλλογικής εκτόνωσης του άγχους από τον όχλο. Δεν είναι μόνο αυτό, αλλά εάν δεν το δούμε και αυτό, η προσέγγισή μας θα είναι ιδιαιτέρως μονομερής και γι΄ αυτό ελλειπτική. Είμαι πάρα πολύ καχύποπτος με τον όχλο – για μένα, όχλος και κοινωνική επανάσταση είναι παντελώς ασύμβατα. Είναι παντελώς αδύνατον να αυτοκαταργηθεί το προλεταριάτο ως όχλος! Είναι μερικά από τα ζητήματα τα οποία η CT και το Blaumachen αποσιωπούν· το γιατί, δεν το γνωρίζω.
Το ισχυροτερο οπλο του Κυριου, δεν ειναι η γνωση? Η συνεχως νεα παραγωμενη γνωση. Αναφερομαι στην πραγματικη μυστικη γνωση που “διανεμεται” σε ολιγους με αυστηρα κριτηρια επιλεγμενους “γερμανικους ποιμενικους”. Οχι την επισημη καθεστηκυια που διδασκεται το ποιμνιο στα εκπαιδευτικα ιδρυματα. Εξ αλλου και οι ποιμενικοι για να επιτελεσουν το εργο τους εκπαιδευονται. Το ποιμνιο η μαζα, αμορφωτη με την ετυμολογικη εννοια της λεξης δεν ειναι? Δεν εχει μορφη. Ενα ζελε, μια πλαστελινη ειναι, που της δινει καθε φορα ο Κυριος την προσωρινη μορφη που τον βολευει.
Sorry, I forgot
Η πρωτη-πρωτη, η πρωταρχικη απαγορευση του Κυριου δεν ηταν η απαγορευση της γνωσης? Ποτε ο Κυριος γινεται εξαλλος απο οργη? Τοτε και μονον τοτε, οταν ο δουλος, ο υπηρετης, ο υπηκοος, αμφισβητει την Κυριαρχια του Κυριου επανω του. Και η πιο επικινδυνη μορφη αμφισβητησεις ειναι οταν φυτρωνει εκει που δεν εσπειρε. Στο(ν) χωρο/αφι της γνωσης. Της λογικης γνωσης, οχι απλως της εμπειριας. Στην δια του ελλογου απαντησεως του ερωτηματος “γιατι” ή “πως” ή “τινι τροπω”. Παραδειγμα: Γνωριζω οτι η φωτια θα μου κανει καρβουνο την παλαμη. ΓΙΑΤΙ θα το κανει. ΕΚΕΙ βρισκεται το χυτηριο του οπλου. Δεν ξερω αν κατω απο το πρισμα που εξεταζεις το πραγματα, η Τεχνη του Πολεμου του Σουν Τζου θα μπορουσε να “τσιγκλισει” μια εμπνευσμενη ιδεα μεθοδο μαχης εναντιον του Κυριου. Απο την αλλη αν ο πραβατανθρωπος αρεσκεται σ’ αυτην την ελεηνοτητα του ή και την θεωρει ως την φυσικη του κατασταση, εχει κανεις το δικαιωμα να τον αλλαξει? Και πως αυτο να ταιριαξει με το δικαιωμα του ανθρωπου να μην υπαρχει μεσα στην κοινωνια αμνανθρωπων, αλλα να ζει σε μια οπως την εχει ερωτευθει. Η μονη λυση κατ’ εμε ειναι η ΑΠΟΙΚΙΣΗ. Μακρυα σ’ εναν αλλο πλανητη. Εδω λοιπον διαφαινεται πλεον η ΑΝΑΓΚΗ της υπεροπλιας (γνωσης) του οντως ανθρωπινου οντος. Οταν το γνωστικο επιπεδο του Κυριου εντοπιζεται στην υδρογονοβομβα και στα λεηζερ, ο ανθρωπος να βρισκεται στις ενεργειακες ασπιδες αλα Σταρ Τρεκ και στα Σταργκεϊτ.