φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Έβρεξε χτες και σήμερα θα αργήσω να μπω στον λαχανόκηπο. Πολύ ωραία, θα γράψω!
Εάν η πολιτική, κατά τον Φουκό, είναι η συνέχιση του πολέμου (και ο πόλεμος συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, κατά τον Κλάουζεβιτς), τότε μας επιτρέπεται να ονομάσουμε την πολιτική κοινωνικό πόλεμο (ο Πλάτων την αποκάλεσε ανθρωποβοσκητική) και να επισημάνουμε ότι μεταξύ του κοινωνικού πολέμου και του πολέμου θα υπάρχουν και ομοιότητες και διαφορές, τουλάχιστον όσον αφορά την διεξαγωγή τους. Δεν θα ασχοληθούμε με τις διαφορές αλλά με κάποιες από τις ομοιότητες.
Μία από αυτές, κατά την καπιταλιστική Κυριαρχία, είναι η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου που παράγουν οι Υποτελείς Παραγωγή με τη μορφή εμπορευμάτων. Η αρπαγή αυτή εντείνεται σε εποχές μείωσης της κερδοφορίας, όπως είναι η εποχή μας και τα χρόνια, οι δεκαετίες που έρχονται. Δεν είναι όμως μόνο αυτός ο λόγος. Υπάρχει κι ένας άλλος, πιο βασικός: πρόκειται για την αναπαραγωγή και την ενίσχυση της καπιταλιστικής Κυριαρχίας. Όσο πιο πολύς πλούτος παράγεται, τόσο πιο πολύς πρέπει να αρπάζεται, ώστε οι Υποτελείς να είναι εξαντλημένοι, να επικρατεί ο ανταγωνισμός μεταξύ τους και όχι η συνεργασία, ο φόβος, η απομόνωση και η αποβλάκωση, η αδυναμία δηλαδή να διεξαγάγουν τον κοινωνικό πόλεμο. Η οργανωμένη και συστηματική αποδυνάμωση του αντιπάλου είναι η βασική μεθοδος ενίσχυσης, συνέχισης και αναπαραγωγής της (καπιταλιστικής) Κυριαρχίας.
Η αρπαγή λοιπόν εμφανίζεται όχι απλά ως κατάκτηση, διότι αυτή υπάρχει ήδη, αλλά ως μια ανανέωση της διαρκώς και αενάως επιβεβλημένης κατἀκτησης. Η όλη αυτή διαδικασία ακολουθεί τους κανόνες του πολέμου: κατάκτηση, μεταβολή της κατανομής ισχύης (του συσχετισμού δύναμης), σταθεροποίηση και ενίσχυση των θέσεων, προετοιμασία νέας επίθεσης (και πραγματοποίησή της). Το μεταίχμιο μεταξύ της σταθεροποίησης και της προετοιμασίας είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα φάση, η οποία παρουσιάζει κάποια κοινά χαρακτηριστικά, όπου κι αν διεξάγεται ο (κοινωνικός) πόλεμος, τα οποία και θα εξετάσουμε. Εκείνο όμως που δεν πρέπει να χάνουμε από τα μάτια μας είναι αυτό που δεν χάνει ποτέ από τα μάτια του ο αντίπαλος – ο πολιτικός και ο σύμβουλός Του, μιλάω αφηρημένα και ιδεοτυπικά. νομίζω όμως πως είμαι σαφής. Εάν δεν είμαι, θα πιω ένα καφεδάκι, θα καπνίσω ένα τσιγαράκι και αμέσως μετά θα γίνω σαφέστατος.
Τι δεν χάνει από τα μάτια του ο Κύριος και οι υπηρέτες Του και δεν πρέπει να χάνουμε κι εμείς; Δεν χάνει από τα μάτια Του τον στόχο Του, τον σκοπό Του, τη στρατηγική Του. Ποιός είναι αυτός ο σκοπός, έχει ολοκληρωθεί η πραγματοποίησή του; Ο σκοπός του Κυρίου είναι το ξεπέρασμα της κρίσης του κεφαλαίου και της κρίσης του Κράτους σε βάρος της κρίσης της εργασίας. Τρεις είναι οι κρίσεις, οι οποίες εμφανίζονται ως μία, δεν θα πρέπει να το λησμονούμε. Οι δύο πρώτες κρίσεις είναι άρρηκτα συνδεδεμένες, οπότε και οι τρόποι υπέρβασή τους δεν μπορεί παρά να συνδέονται με τον ίδιο τρόπο. Η κρίση του κεφαλαίου μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με την εντατικοποίηση της αρπαγής του κοινωνικού πλούτου που κατέχουν οι υποτελείς κοινωνικές τάξεις, τόσο οι Παραγωγοί (ενεργοί και ανενεργοί–οι συνταξιούχοι) όσο και οι αυταπασχολούμενοι, οι μικροαστοί και οι μεσοαστοί. Η κρίση του Κράτους, που εμφανίζεται και ως κρίση χρέους δεν μπορεί να ξεπεραστεί παρά με την αρπαγή (φορολογία και περικοπή δαπανών) και με τη συρρίκνωση του.
Αυτοί οι δύο στόχοι είναι που δεν χάνει από τα μάτια του ο Κύριος. Και η απάντηση στην ερώτηση εάν έχει ολοκληρωθεί η εκπλήρωσή τους είναι σαφώς αρνητική: όχι, δεν έχει ολοκληρωθεί, κατά κανένα τρόπο. Κι όχι μόνο δεν έχει ολοκληρωθεί αλλά η όλη διαδικασία βρίσκεται στις αρχές της, διανύουμε τις πρώτες φάσεις της. Η έκβαση των πρώτων επιθέσεων (μνημόνια) ήταν νικηφόρα. Οι πρώτες νίκες επέφεραν την όξυνση και κλιμάκωση του κοινωνικού πολέμου, αλλά ουδόλως επήλθε μεταβολή στον συσχετισμό ισχύης. Κάθε φορά που οξύνεται και κλιμακώνεται ο κοινωνικός πόλεμος, ο Κύριος, ως γνήσιος πολεμιστής, υποχωρεί τακτικά, αν χρειαστεί, για να επιστρέψει δριμύτερος. Η υποχώρηση αυτή εμφανίζεται ως εκκαθάριση εκκρεμοτήτων, ως ολοκλήρωση των επιθέσεων του άμεσου παρελθόντος και κυρίως ως σταθεροποίηση και ενίσχυση των κατεκτημένων θέσεων, που είναι μεν κατάκτηση και έλεγχος του χώρου αλλά κυρίως είναι κατάκτηση και έλεγχος του μέλλοντος χρόνου.
Η ενός έτους τρικομματική κυβέρνηση ήταν κυρίως η σταθεροποίηση και η αφομοίωση των θέσεων που κατακτήθηκαν. Η σταθεροποίηση όμως ουδόλως είναι αυτοκοσπός. Είναι ένα διάλειμμα ανασύνταξης και προετοιμασίας μιας νέας επίθεσης ώστε να επιταχυνθεί η διαδικασία ολοκληρωτικής πραγματοποίησης του σκοπού – της υπέρβασης της κρίσης της κερδοφορίας του κεφαλαίου και της κρίσης του Κράτους, της αρπαγής του κοινωνικού πλούτου και της συρρίκνωσης του Κράτους. Διαθέτουμε ήδη αρκετές ενδείξεις της νέας επίθεσης. Το φθινόπωρο, μετά της γερμανικές εκλογές, θα έχουμε μια συντριπτική περικοπή των συντάξεων κατά 25-35%, ενώ από την 1η Ιανουαρίου 2014 αρχίζουν οι πλειστηριασμοί τὦν ακινήτων. Αυτές οι δύο ενδείξεις είναι μεν χαρακτηριστικές αλλά δεν είναι κατά κανένα τρόπο και οι μόνοι στόχοι (φορολογία, απολύσεις, κλπ).
Αφού εξετάσαμε μια πτυχή της ομοιότητας της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου με τον πόλεμο, ας εστιάσουμε τώρα την προσοχή μας στην φάση της μετάβασης απο την σταθεροποίηση και ενίσχυση των θέσεων στην προετοιμασία της νέας επίθεσης. Εκείνο που θα πρέπει να μας απασχολήσει είναι το εξής: πώς επιχειρείται η νέα επίθεση; Πρόκειται για έναν Blitzkrieg, για μια αστραπιαία επίθεση ή μήπως η επίθεση προαναγγέλεται με κάποιες κινήσεις; Και ποιες είναι αυτές οι κινήσεις;
Η νέα επίθεση θέτει καταρχάς το ζήτημα των συμμαχιών. Η υπάρχουσα συμμαχία (Ν.Δ., ΠαΣοΚ και Δημ.Αρ.) θα παραταθεί; Αυτή η συμμαχία θα αναλάβει το καθήκον της νέας επίθεσης ώστε να προωθηθεί η ολοκλήρωση της πραγματοποίησης του σκοπού, η υλοποίηση του σχεδίου ξεπεράσματος της κρίσης του κεφαλαίου και του Κράτους; Αυτό είναι το ένα ζήτημα. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο. Η νέα επίθεση θα πρέπει να λάβει υπόψη της τα βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του (κοινωνικού) πολέμου. Κι ένα από αυτά είναι και το ζήτημα του εκφοβισμού: δεν μπορείς να νικήσεις τον αντίπαλο εάν πρώτα δεν τον φοβερίσεις. Αλλά ο τρόμος μόνο δεν αρκεί: οφείλεις να εμφυτεύσεις στον αντίπαλο και την ελπίδα, κι αυτό είναι το τρίτο ζήτημα.
Συμμαχίες, εκφοβισμός, ελπίδα: αυτές είναι οι κομβικές έννοιες που μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε τη συγκυρία, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η καταγραφή του συσχετισμού των δυνάμεων, η κατανομή της ισχύης μεταξύ του Κυρίου και των Υποτελών.
Ας δούμε πρώτα την ελπίδα, αυτήν την τεράστια και ασήκωτη και άκρως αποτελεσματική αλυσίδα που ενώ σφίγγει τόσο δυνατά τον Υποτελή, αυτός δεν μπορεί να την δει! Η ελπίδα είναι μία από τις πιο αποτελεσματικές ψυχοσωματοπνευματικές χειροπέδες και έχει στη διάθεσή Του και χρησιμοποιεί ο Κύριος. Το ότι οι Υποτελείς τσιμπάνε και μασάνε είναι μια ακόμα ένδειξη της κατάστασής τους, την οποία αποδίδουμε με τρεις λέξεις: απομόνωση (κτητητικός ατομικισμός <ανταγωνισμός), άρα φόβος, άρα αποβλάκωση. Ένας Υποτελής που ελπίζει, δεν μπορεί παρά είναι φοβισμένος – κι ένας φοβισμένος δεν μπορεί παρά να ελπίζει. Η εμπέδωση της ελπίδας είναι μια συστηματική και καλά οργανωμένη επιχείρηση του Κυρίου κατά των Υποτελών που αποσκοπεί στην αδρανοποίηση, την ακινητοποίηση και την παθητικότητα: θα έρθει η ανάκαμψη, θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και τα προβλήματά σας, εργατών και υπαλλήλων και αυταπασχολούμενων και μικροαστών και μεσοαστών και ανέργων και επιλυθούν. Απλά περιμένετε. Πρόκειται περί απάτης και δεν είμαι βέβαιος εάν οι Υποτελείς χάφτουν το παραμύθι ή όχι. Τείνω να καταλήξω στη διαπίστωση ότι όσο περνάει ο καιρός τόσο λιγότεροι πιστεύουν τον Κύριο.
Η απόπειρα εμπέδωσης της ελπίδας δεν είναι παρά αγορά πολιτικού χρόνου. Κατά τη διάρκεια αυτής της απόπειρας ο Κύριος δεν παύει να έχει στραμμένα τα μάτια Του στον στόχο και να προετοιμάζεται για τη νέα επίθεση. Για να επιχειρηθεί αυτή η επίθεση θα πρέπει πρώτα ο αντίπαλος να φοβηθεί, να τρομοκρατηθεί. Υπάρχουν πολλοί τρόποι, πτυχές όλοι της ίδιας πρακτικής. Ο εκφοβισμός μπορεί να γίνει μέσω της επίδειξης ισχύος, μέσω της κήρυξης ενός κεραυνοβόλου πολέμου, μέσω της εξαπόλυσης μιας αιφνίδιας επίθεσης εναντίον ενός σαφώς καθορισμένου στόχου: της δραστικής συρρίκνωσης ενός ιδεολογικού μηχανισμού του Κράτους: την κρατική τηλεόραση και ραδιοφωνία (ΕΡΤ), που στεγάζει κι άλλους επιμέρους ιδεολογικούς μηχανισμούς (έντυπα, ορχήστρες, κ.α.).
Θα ήθελα στο σημείο αυτό, και πριν καταπιαστώ με το φλέγον ζήτημα των συμμαχιών του Κυρίου, να κάνω μια παράκαμψη για να φέρω στο προσκήνιο την ιδιαιτερότητα του στόχου της επίθεσης. Η ιδιαιτερότητα αυτή εμφανίζει δύο χαρακτηριστικά. Το ένα είναι η θέση των δημοσιογράφων στην ιεραρχία του Κυρίου, την οποία παρουσιάζω σχηματικά: Κύριος – σύμβουλος – πολιτικός – δημοσιογράφος. Ο σύμβουλος (ο ειδικός, ο επαΐων, ο επιστήμονας, ο τεχνοκράτης) είναι σύμβουλος και του Κυρίου και του πολιτικού, είναι ο μεταξύ τους συνδετικός κρίκος. Ποιά είναι η δουλειά του συμβούλου: να βοηθάει τον Κύριο και τον πολιτικό, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά στρατιωτικός πολιτικά, ένας ασφαλίτης σε επίπεδο πολιτικής, να αποφασίζει για ζητήματα σχετικά με την διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου. Στη τελευταία θέση της ιεραρχίας φιγουράρουν οι δημοσιογράφοι, θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε ως δεκανείς ή λοχίες, που βρίσκονται μεταξύ του Κυρίου των Υποτελών. Αν και μισθωτοί, δεν παύουν να αποτελούν ένα κρίκο της ιεραρχίας, τον πιο χαμηλόβαθμο, κι αυτό είναι που επιτρέπει στους μεν δημοσιογράφους να το παίζουν Κύριοι, στους δε Υποτελείς να τους χαρακτηρίζουν αλήτες και ρουφιάνους – ενίσταμαι για τον πρώτο χαρακτηρισμό, δεν μπορώ όμως να κάνω απολύτως τίποτα.
Το γεγονός ότι ο Κύριος στρέφεται εναντίον των χαμηλόβαθμων υπηρετών Του, θα πρέπει να μας απασχολήσει πολύ σοβαρά. Δύο είναι τα ερωτήματα: δεν χρειάζεται τόσους πολλούς, ή, μήπως, δεν τους χρειάζεται πια καθόλου; Η απάντηση στο πρώτο είναι σαφής: δεν χρειάζεται τόσους πολλούς, εάν δούμε το ζήτημα υπό το πρίσμα της στρατηγικής της συρρίκνωσης του Κράτους. Το ίδιο επιχειρεί ο Κύριος και στο ζήτημα των Πανεπιστημίων: χρειάζεται ολοένα και λιγότερους ειδικούς, οπότε η δραστική μείωση των φοιτητών και η ιδιωτικοποίηση των Πανεπιστημἰων είναι ένας στόχος που υλοποιείται σταδιακά, θα πραγματοποιηθεί όμως πλήρως κατά τα επόμενα δυο-τρία χρόνια. Μήπως όμως ισχύει κι ότι δεν τους χρειάζεται καθόλου; Αυτό δεν μας επιτρέπεται να το υποστηρίξουμε διότι η αναγκαιότητα της ύπαρξης των ιδεολογικών μηχανισμών του Κράτους είναι αναμφισβήτητη λόγω της ανάγκης επιβολής της αστικής – κρατικής ιδεολογίας στους Υποτελείς.
Η δεύτερη πτυχή της ιδιαιτερότητας της επίθεσης για την δραστική συρρίκνωση της ΕΡΤ είναι η σχέση των δημοσιογράφων και του Κράτους. Οι δημοσιογράφοι είναι κρατικοί υπάλληλοι και, τώρα πια, ο πόλεμος μεταξύ κρατικών υπαλλήλων και Κράτους τελειώνει πάντα με την πολύ άνετη νίκη του Κράτους. Ο Κύριος χτύπησε εκεί που μπορεί να νικήσει χωρίς την παραμικρή δυσκολία: πρώτα νικάει και μετά πολεμάει. Οι δάσκαλοι στο παρελθόν, οι καθηγητές μόλις πρόσφατα έχουν εμπεδώσει το μάθημά τους: όσο περισσότερο απεργήσουν, τόσο πιο περιφανής θα είναι η νίκη του Κράτους, τόσο πιο απελπιστίκ θα είναι η ήττα τους. Πόσο θα μπορέσουν να αντέξουν οι απεργοί δημοσιογράφοι; Ένα μήνα, δύο μήνες; Όχι παραπάνω. Θα σκύψουν το κεφάλι και θα τουρλωθούν να τους γαμήσει ο Κύριος. Πισωκολλητό, γερμανιστί Löffelchen (κουταλάκι).
Η απόπειρα της δραστικής μείωσης ενός κρατικού μηχανισμού ήταν μια αστραπιαία επίθεση· κάθε αστραπιαία επίθεση εκφοβίζει τον αντίπαλο, λόγω του συνδυασμού ταχύτητας, αποφασιστισκότητας και παντελούς έλλειψης δισταγμών, επιφυλάξεων και ενδοιασμών. Η επίθεση δεν αφορά μόνον τους δημοσιογράφους αλλά και τους υπόλοιπους κρατικούς υπαλλήλους αλλά και το σύνολο των υποτελών τάξεων, στρέφεται εναντίον όλων των αντιπάλων. Η εξαπόλυση ενός κοινωνικού Blitzkrieg δεν είναι παρά μια επίδειξη ισχύης, επίδειξη που λειτουργεί πάντα εκφοβιστικά και παραλυτικά ήδη από τις πρώτες μέρες της (δυτικής) Κυριαρχίας, όπως διαβάζουμε και στην Ίλιάδα. Και πάντα προειδοποιητικά. Η προειδοποίση δεν είναι δίκαιη διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου αλλά μια προειδοποιητική βολή ώστε να αντιδράσει ο αντίπαλος για να εξακριβωθεί το ηθικό του, την ετοιμότητά του, την κατάστασή του.
Εντός των ημερών ο Κύριος θα κρίνει ποιά από τις δύο επιλογές αντιμετώπισης της κατάστασης θα προκρίνει: ή θα αφήσει την κατάσταση να εκτονωθεί μέσω μιας μακροχρόνιας παράτασης της απεργίας και των συγκεντρώσεων συμπαράστασης έξω από της κρατικές εγκαταστάσεις της ΕΡΤ ή θα δράσει κατασταλτικά για να διαλύσει, εύκολα και γρήγορα, το πλήθος και να εκκενώσει τους χώρους του λεγόμενου ραδιομεγάρου (!). Κατά τη γνώμη μου θα προκρίνει την πρώτη λύση -η δεύτερη ενέχει τον κίνδυνο μιας επέκτασης, γενίκευσης, όξυνσης και κλιμάκωσης του κοινωνικού πολέμου, που για να αντιμετωπιστεί θα πρέπει να κληθεί να επέμβει ο στρατός, ελληνικός και ευρωπαϊκός.
Άφησα τελευταίο το ζήτημα των συμμαχιών, όχι διότι είναι λιγότερο σημαντικό αλλά τουναντίον – είναι το πιο σημαντικό. Η τριτοκομματική κυβέρνηση ολοκλήρωσε τις επιθέσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων και συνέβαλε στη σταθεροποίηση και ενίσχυση των κατεκτημένων θέσεων ενώ από την άλλη έδωσε χρόνο ώστε να προετοιμαστεί η επόμενη σφοδρότατη και ανηλεής επίθεση. Η οποία θα γίνει με την ίδια συμμαχία; Τι θα συμβεί εάν συμβεί κάτι τέτοιο;
Θα εξαφανιστούν από προσώπου Γης το ΠαΣοΚ και η Δημ.Αρ.! Τι θα επιλέξουν; Την επιβίωσή τους ή την εξαφάνισή τους; Θα επιλέξουν την επιβίωσή τους. Όχι μόνο θα επιβιώσουν αλλά και θα ενισχυθούν εκλογικά, κατά κάποιο τρόπο. Εάν συμμετάσχουν στη νέα σφοδρότατη επίθεση (φορολογία, απολύσεις, μείωση συντάξεων, πλειστηριασμοί και άλλα πολλά που θα δούμε και θα εκπλαγούμε), η απουσία τους από το Κοινοβούλιο μετά τις προσεχείς εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, θα είναι βέβαιη.
Ο Κύριος το γνωρίζει αυτό. Με την επίθεση κατά της ΕΡΤ ο Κύριος διώχνει με τις κλωτσιές τους συμμάχους Του. Για να τους ενισχύσει και να αποτρέψει την εξαφάνισή τους – θα τους χρειαστεί στο μέλλον. Ποιό μέλλον; Με ποιον θα συμμαχήσει η ΝΔ;
Θα συμμαχήσει με τη Χρυσή Αυγή! Το έγραψα προ μηνών, το επαναλαμβάνω και τώρα. Η σύγκλιση των δύο κομμάτων έχει αρχίσει και είναι σαφέστατη. Το μόνο κόμμα που στηρίζει την επίθεση κατά της ΕΡΤ είναι η Χρυσή Αυγή ενώ η στάση της ΝΔ για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο δεν εξέφραζε παρά την άρνηση διακοπής των σχέσεων και των επαφών με το νεοναζιστικό κόμμα. Εάν γίνουν εκλογές μέσα στο καλοκαίρι, τα δύο αυτά κόμματα θα πάρουν πάνω από το 40% των ψήφων, μπορεί και πάνω από το 45%! (ΝΔ, 30%· ΧΑ, 15%). Βέβαια, ο μόνος τρόπος να συνεργαστούν μετεκλογικά είναι η διάσπαση της Χρυσής Αυγής – κι αυτό για τα επιτελεία του Κυρίου δεν είναι καθόλου μα καθόλου δύσκολο.
Ο Κύριος έχει κατά νου και μια άλλη εκδοχή: την παρένθεση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και συμμάχους τους πρώην συμμάχους της ΝΔ (ΠαΣοΚ, Δημ.Αρ.) και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Η ΝΔ θα επιχειρήσει η παρένθεση αυτή, εάν υπάρξει, να είναι όσο γίνεται συντομότατη – αυτό σημαίνει ότι η επίθεση κατά της κυβέρνησης της Αριστεράς θα είναι οξύτατη και εντονότατη, με εμπροσθοφυλακή τους χρυσαυγίτες. Και μετά την σύντομη παρένθεση, η ΝΔ θα επανέλθει δριμύτερη. Αν δεν μπορέσει, εδώ είναι ο στρατός, εδώ και η δικτατορία.
Ας έρθουμε τώρα και το ειδικό αντικείμενο του σημερινού σημειώματος όπως καταγράφεται στον τίτλο. Ο σχεδιασμός και η οργάνωση της νέας σφοδρότατης επίθεσης γίνεται από κάποιους ειδικούς, τους λεγόμενους στενούς συνεργάτες του πρωθυπουργού, του αρχιστράτηγου του αστικού – καπιταλιστικού στρατοπέδου. Είναι οι σύμβουλοί Του. Μεταξύ των συμβούλων υπάρχει ένας καταμερισμός εργασίας, σύμφωνα με τις ικανότητές τους. Το δεξί χέρι του αρχιστράτηγου Σαμαρά, όσον αφορά την διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου, είναι ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο οποίος προέρχεται από την ίδια μήτρα (Β΄Πανελλαδική) από τηνοποία γεννήθηκαν (μετά το 1978) τόσο οι Θέσεις του Γιάννη Μηλιού όσο και ο Ιός της Ελευθεροτυπίας. Ο Λαζαρίδης παίζει στα δάχτυλα των χεριών του τη θεωρία του πολέμου, την θεωρία των παιγνίων, τις διεθνείες σχέσεις, την γεωπολιτική. Γνωρίζει πολύ καλά τα ελαττώματα, τις ανεπάρκειες και τους περιορισμούς της ιστορικής Αριστεράς και την παίζει όπως η γάτα το ποντίκι. Θεωρώ, εικάζω ότι αυτός είναι που έχει αναλάβει τον σχεδιασμό και την οργάνωση της νέας επίθεσης, εικάζω ότι αυτός είναι ο επιτελικός νους της νέας σφοδρότατης επίθεσης κατά της ιστορικής Αριστεράς και των Υποτελών.
Η ιστορική Αριστερά δεν μπορεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ο εκλογικισμός της και ο κυβερνητισμός της, κυρίως όμως το κόλλημα της με παρελθοντικούς άρα πλήρως αναποτελεσματικούς τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου (αιτήματα, διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις) δεν της επιτρέπουν να πολεμήσει έχοντας κατά νου τα δύο βασικά αξιώματα της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.
Η ιστορική Αριστερά, κατά τα επόμενα δύο-τρία χρόνια, θα αγγίζει τα όρια των ικανοτήτων της και της ύπαρξής της. Αυτό όχι μόνο δεν μας θλίβει αλλά μας χαροποιεί κιόλας. Εκείνο που θα μας θλίψει πραγματικά θα είναι η μη εμφάνιση μιας νέας Αριστεράς, ας την πούμε έτσι.
Σχολιάστε ελεύθερα!