περικύκλωση της Ρωσίας, διάλυση της Κίνας, κατάκτηση της Σιβηρίας: Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (1)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Δεν νομίζω να είναι παράλογοι οι άνθρωποι που αναρωτιούνται εάν θα γίνει Γ΄Παγκόσμιος Πόλεμος. Δεν είναι λίγοι, άρα δεν είναι παράλογοι. Και δεν είναι παράλογοι διότι, λογικά σκεπτόμενοι, αναρωτιούνται, αφού έγινε ο Α΄, ο   Β΄, γιατί να μην γίνει και ο Γ΄. Δεν είναι επίσης παράλογοι διότι αντιλαμβάνονται, κι ας μην το συνειδητοποιούν ξεκάθαρα, ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις και οι συνθήκες να μην γίνει ένας ακόμα παγκόσμιος πόλεμος.  Αντιθέτως: υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις και συνθήκες για να γίνει.  Δεν μας επιτρέπεται να μιλάμε όμως για βεβαιότητα -αυτό θα υποστηρίξω παρακάτω, αφού ξεκαθαρίσω ορισμένες πτυχές του αντικειμένου του σημερινού σημειώματος.

    Θα ήθελα πρώτα να διευκρινίσω την πολυσημία των λέξεων χώρα και  Ρωσία, Κίνα, Ηνωμένες Πολιτείες, Ιράν, Συρία, Β. Κορέα, Γερμανία, κλπ.  Θα τις χρησιμοποιήσω με τις εξής δύο σημασίες: οι λέξεις άλλοτε θα δηλώνουν την αντίστοιχη του ονόματος εδαφική επικράτεια κι άλλοτε την αγαστή συνεργασία της τάξης των ισχυρών καπιταλιστών της παραγωγής και του χρήματος και του Κράτους, με σπουδαιότερο μηχανισμό αυτόν του στρατού·  το ποια από τις δύο αυτές σημασίες θα ισχύει κάθε φορά θα συνάγεται χωρίς δυσκολία από τα συμφραζόμενα.

     Εάν δεχτούμε ότι υπάρχουν οι προύποθέσεις και οι συνθήκες ώστε να γίνει ένας Παγκόσμιος Πόλεμος, είμαστε υποχρεωμένοι να φέρουμε στο προσκήνιο όλα τα ερωτήματα που συνυφαίνονται με την παραδοχή αυτού του ενδεχομένου. Θα αναρωτηθούμε δηλαδή πότε θα γίνει αυτός ο πόλεμος· θα αναρωτηθούμε ποιοι θα είναι οι δύο βασικοί πολέμιοι, άρα ποιοι θα είναι και οι σύμμαχοι τους, δηλαδή ποια θα είναι τα αντίπαλα στρατόπεδα· θα αναρωτηθούμε ποια θα είναι τα αίτια και ο σκοπός αυτού του πολέμου· θα αναρωτηθούμε επίσης ποιες θα είναι οι συνέπειες  του πολέμου· τέλος, θα σκεφτούμε, εάν υπάρχει το ενδεχόμενο να μην γίνει, όπως και εάν είναι δυνατόν να αποτραπεί, πως και από ποιον.

      Ο πόλεμος, όπως κι αν εμφανίζεται, φίλοι και φίλες, διεξάγεται για να κατακτηθεί μια περιοχή. Επειδή γίνεται να κατακτηθεί μια εδαφική επικράτεια, οι βασικές πολεμικές συγκρούσεις γίνονται στο έδαφος και για το έδαφος. Η προτεραιότητα λοιπόν των χερσαίων επιχειρήσεων είναι αναμφίλεκτη διὀτι ο σκοπός είναι ο έλεγχος μιας περιοχής. Το επίδικο αντικείμενο κάθε πολέμου είναι ο πλούτος μιας εδαφικής επικράτειας, είτε αυτός είναι φυσικός, και θα αποσπαστεί με ανθρώπινη εργασία, είτε κοινωνικός πλούτος αποτέλεσμα της ανθρώπινης εργασίας. Θα σας δώσω ένα μικρὀ παράδειγμα. Η αρπαγή του πλούτου μιας πλούσιας πόλης δεν μπορούσε να γίνει παρά μόνο με την πολιορκία της πόλης, άρα με την κατάκτηση και τον έλεγχο μιας εδαφικότητας. Η πρακτική αυτή έχει διασωθεί στην ελληνική γλώσσα και στην αγγλική. Για να πας να πολιορκήσεις μια πόλη, για να αρπάξεις τον πλούτο της και να γίνεις πλούσιος, πρέπει να προετοιμαστείς (επιμελητεία, logistics), να επενδύσεις, να καταναλώσεις, να ξοδέψεις, να περπατήσεις για να πας στη πόλη. Όλες αυτές οι πρακτικές έχουν καταγραφεί στις λέξεις έσοδα, έξοδα, εισόδημα! Η αγγλική λέξη investement  δηλώνει και την πολιορκία και την επένδυση, διότι η πρωταρχική επένδυση ήταν αυτή που προοριζόταν για την αποτελεσματική πολιορκία. Δεν μπορούμε λοιπόν να αποφύγουμε το ερώτημα: για την κατάκτηση ποιας περιοχής θα γίνει ο Γ΄Παγκόσμιος Πόλεμος; Απαντώ: για την κατάκτηση της Σιβηρίας.

     Δεν θα με ενοχλήσετε εάν γελάσετε ή χλευάσετε. Καθόλου μα καθόλου, έχω συνηθίσει, δεν πτοήθηκα στις πολύ δύσκολες μέρες, τώρα θα πτοηθώ; Δεν θα με ενοχλήσει ασφαλώς, εάν διαφωνήσετε. Για όνομα της Ζωής: Για μια διαφωνία ζούμε, δηλαδή για ένα πόθο να συμφωνήσουμε ζούμε. Η διαφωνία δεν είναι αυτοσκοπός, είναι μια συνέπεια της πολιτικής, ιδεολογικής, φιλοσοφικής σύγκρουσης,ένα μέσον θα έλεγα για να συμφωνήσουμε, αφήνοντας πάντα ανοιχτό αναθεώρησης και επανεξέτασης της συμφωνίας. Θα με ενοχλήσει εάν καταφύγετε στον οποιονδήποτε χαρακτηρισμό πριν ολοκληρώσετε την ανάγνωση των επιχειρημάτων μου. Κι αυτό διότι θεωρώ ότι η αλήθεια δεν είναι μια απόφανση που οφείλουμε να τη δεχτούμε αλλά είναι μια διαδικασία συλλογικής πρακτικής, είναι δηλαδή μια συλλογική επεξεργασία κάποιων δεδομένων με βάση κάποια μεθοδολογία. Η Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών είναι παραγωγός γνώσης αλλά δεν είναι παραγωγός αλήθειας. Δεν υπερασπίζεται τις αλήθειες της, εκείνο που υπερασπίζεται είναι η ελευθερία σκέψης και έκφρασης, δηλαδή το δικαίωμα να κάνουμε λάθος, και το λάθος είναι η πινακίδα που μας δείχνει τη σωστή κατεύθυνση. Διότι θεωρούμε ότι η ελευθερία έχει προτεραιότητα έναντι της δικαιοσύνης· όσο για την Ειρήνη, ας κάνει μια βόλτα στα νεκροταφεία, όπου περισσεύει η ειρήνη,  να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι εάν υπήρξε κι αν υπάρχει ελευθερία και δικαιοσύνη. Εάν δεν ακούσει τις απεγνωσμένες κραυγές και τον τρόμο των συμμάχων μας νεκρών, δεν ξέρω, τι να πω, ίσως μια μέρα τις ακούσει.

     Οπότε, αυτό που απομένει να γίνει είναι να παραθέσω τους συλλογισμούς  που με παρώθησαν να καταλήξω σε αυτό το συμπέρασμα. Δύο δρόμοι με έφεραν σε αυτό το αποτέλεσμα· ο πρώτος δρόμος: το παρόν και το μέλλον του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής γενικά και ειδικότερα των ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών· ο δεύτερος: η ερμηνεία από πολεμολογικής έποψης των στρατιωτικών κινήσεων των ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών. Ας εξετάσουμε πρώτα τον πρώτο δρόμο, με όλες τις απαραίτητες παρακάμψεις που πρέπει να γίνουν.

      Ένας παγκόσμιος πόλεμος, φίλες και φίλοι, γίνεται μεταξύ των ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών. Μπορεί να ξεκινήσει από μια πολεμική σύρραξη περιφερειακών χωρών, αλλά η διάκριση μεταξύ της αφορμής και της αιτίας/σκοπού είναι τόσο σαφής που δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα παραπάνω. Εάν αυτές οι  χώρες είναι δύο, έχει καλώς, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αλλά δεν είναι δύο. Οπότε εγείρεται το μείζον και φλέγον ζήτημα της συμμαχίας. Θα ήθελα στο σημείο αυτό να σημειώσω ότι μεταξύ των συμμάχων υπάρχει μια ιεραρχία, με κριτήριο πάντα την διαθέσιμη ισχύη. Το επισημαίνω διότι θα μας φανεί πού χρήσιμο. Χρήσιμο θα μας φανεί και η εξής πολεμολογική διαπίστωση:λόγω της ιεραρχίας, και όχι μόνο, υπάρχουν διαφορές και διαφωνίες μεταξύ των συμμάχων, οι οποίες αίρονται, παραμερίζονται με τη σύναψη της συμμαχίας αλλά ουδόλως εξανεμίζονται. Αυτό σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή, μόλις η συγκυρία, δηλαδή η κατανομή της ισχύης, ο συσχετισμός της δύναμης τροποποιηθεί, το ενδεχόμενο της σύγκρουσης των πρώην συμμάχων δεν αποκλείεται  κατά κανένα τρόπο. Θα εικάσετε ότι η αιτία θα είναι η διαφορετική ισχύη ή οι υπάρχουσες, κληρονομημένες από το ιστορικό παρελθόν διαφορές και διαφωνίες, συμφέροντα δηλαδή. Έτσι είναι αλλά δεν είναι μόνο αυτό: η βασικότερη αιτία προέρχεται από το μέλλον, δηλαδή από τη διαφωνία και τη ρήξη ως προς τον τρόπο διανομής της λείας, εάν βέβαια αυτοί οι δύο πρώην σύμμαχοι ανήκουν στο στρατόπεδο των νικητών.

    Πριν δούμε ποιοι είναι οι ισχυρότεροι καπιταλιστικοί πόλοι και ποιες οι συμμαχίες ας εξετάσουμε το παρόν και το μέλλον του καπιταλισμού. Όποιος και όποια εξετάζει το ζήτημα του καγκόσμιου πολέμου χωρίς να λαμβάνει πρώτα και κύρια υπόψη του το παρόν και το (επιδιωκόμενο) μέλλον του καπιταλισμού, δεν πρόκειται να εξηγήσει απολύτως τίποτα: ό,τι και να πει θα είναι μια τρύπα στο νερό, μια οπή περιωπής. Εάν δεν το εξετάσουμε αυτό, θα είμαστε τυφλοί. Διότι στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, τον πόλεμο τον σχεδιάζουν, οργανώνουν και διεξάγουν οι καπιταλιστές, όπως σε προηγούμενους τρόπους παραγωγής το έκαναν οι δουλοκτήτες και οι φεουδάρχες. Καθαρισμένα κουκιά, όπως λένε και στην Κύπρο. Τώρα, αν κάποιοι ενοχλούνται από κάποιες βεβαιότητες που υποστηρίζω, και πάλι, δεν ξέρω τι να πω.

      Μια άλλη βεβαιότητα που διαθέτουμε είναι η εξής: ο πόλεμος είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να ξεπεραστεί μια μακροχρόνια κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Όταν λέω κρίση εννοώ την αδυναμία ενός τρόπου παραγωγής να αναπαραχθεί, δηλαδή να διαιωνίσει την αρπαγή του φυσικού και κοινωνικού πλούτου. Η εδώ και πολλές δεκαετίες φθίνουσα ζωτικότητα του καπιταλισμού, το μακροχρόνιο, από το 1973,  κύμα κάμψης του καπιταλισμού μας επιτρέπει να εικάσουμε βάσιμα ότι η ύφεση θα οξύνεται με αποτέλεσμα να ζήσουμε μια μακροχρόνια κρίση, την οποία ο καπιταλισμός θα ξεπεράσει μόνο με πόλεμο. Ποιον πόλεμο όμως;

   Έναν πόλεμο που θα έχει σκοπό την αρπαγή πλούτου, την καταστροφή πλούτου και την εξόντωση περιττών και πλεοναζόντων πληθυσμών: τρία σε ένα, συμφέρει. Μιας και η αρπαγή πλούτου δεν μπορεί παρά να γίνει μόνο την κατάκτηση μιας εδαφικής περιοχής, θα πρέπει να αναζητήσουμε αυτήν την περιοχή. Και να αναρωτηθούμε εάν αυτή η αρπαγή θα συνεπιφέρει και την επιδιωκόμενη καταστροφή και εξόντωση. Θα στρέψουμε λοιπόν το βλέμμα μας στην ισχυρότερη σήμερα καπιταλιστική χώρα. Μπορεί η ισχύη της να φθίνει, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι και η ισχυρότερη. Κι αυτό διότι δεν έναν πόλεμο υπάρχει ένας τουλάχιστον επιτιθέμενος, κι αφού εξετάζουμε το ενδεχόμενο ενός παγκόσμιου πολέμου, το ερώτημα ποιος θα είναι ο επιτιθέμενος εγείρεται και πρέπει να απαντηθεί.

    Ο επιτιθέμενος είναι πάντα ο ισχυρότερος ή αυτός που νομίζει ότι είναι ο ισχυρότερος. Και θα επιτεθεί όταν θεωρεί ότι οι αντίπαλοί του δεν είναι τόσο ισχυροί ώστε να εγείρουν το ανάστημά τους, όταν δηλαδή ο επιτιθέμενος ισχυρός θεωρήσει ότι θα είναι αυτός ο νικητής. Γιατί θα επιτεθεί ο ισχυρότερος; Θα επιτεθεί είτε διότι απλούστατα είναι ο ισχυρότερος είτε διότι αν και ισχυρότερος, η ισχύη φθίνει και αυτό είναι απαράδεκτο μιας και το βασικό μέλημα της καπιταλιστικής Κυριαρχίας είναι όχι απλά η αναπαραγωγή αλλά η διαρκής αύξηση της ισχύος.  Και θα επιτεθεί όχι για να αρπάξει τονπλούτο κανενός ψιλικατζίδικου αλλά μια περιοχή που διαθέτει σήμερα τον περισσότερο πλούτο.

     Κι αυτή είναι η Σιβηρία. Μια αχανής περιοχή των 7,5 εκ. τετραγωνικών χλιομέτρων, όσο και η Ευρώπη, με τα τρία τέταρτα να είναι κατοικίσιμα, με ένα πληθυσμό που δεν ξεπερνάει τα 25 εκ., με τεράστιες περιοχές κατάλληλες για παραγωγή τροφής (γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία), με τεράστια κοιτάσματα γαιάνθρακα και μετάλλων (σίδηρος, μαρνητίτης, ουράνιο, χρυσός, άργυρος, κλπ) και πετρελαίου και φυσικού αέρίου, με αχανή δάση για παραγωγή ξυλείας κι άλλων δασικών προϊόντων. 

   Η απόφαση για την κατάκτηση της Σιβηρίας έχει ληφθεί και το αντίστοιχο σχέδιο έχει καταρτιστεί στις αρχές του 20ού αιώνα. Το σχέδιο όμως αυτό δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθεί, πέραν του ότι μακροπρόθεσμο και χρονοβόρο. Υπάρχουν πολλά ψιλοπροβληματάκια. Θα τα δούμε. Το ένα είναι ότι η Σιβηρία ανήκει σε άλλον κι αυτός ο άλλος είναι μια ισχυρή, καπιταλιστική και πυρηνική δύναμη, η Ρωσία.  Ένα άλλο δεύτερο προβληματάκι είναι η συμμαχία Ρωσίας – Κίνας: μπορεί η Σιβηρία δεν είναι δική της, δεν θα ήθελε σε καμιά περίπτωση να δει μια μέρα τις Ηνωμένες Πολιτείας πάνω από το κεφάλι της. Ένα τρίτο ψιλοπροβληματάκι είναι η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συμμάχου και συνεταίρου στην επιδιωκόμενη και επιχειρούμενη κατάκτηση της Σιβηρίας, από τη Ρωσία. Για να κατακτηθεί η Σιβηρία από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους της, που είναι όλος ο δυτικός καπιταλιστικός κόσμος (ΕΕ, Καναδάς, Αυστραλία, Ιαπωνία) θα πρέπει λοιπόν να σπάσει η συμμαχία Ρωσίας – Κίνας, να περικυκλωθεί ασφυκτικά η Ρωσία και να απεξαρτηθεί ενεργειακά η Ευρώπη από τη Ρωσία.

    Για να γίνει το τελευταίο, θα πρέπει η Ευρώπη να αναζητήσει  άλλες πηγές πετρελαίου και φυσικού αερίου. Κι αυτές δεν είναι άλλες από αυτές της Μέσης Ανατολής, της ανατολικής Μεσογείου, του Αιγαίου και της Τουρκίας. Της οποίας τα χερσαία κοιτάσματα, λόγω της γειτνίασης της με το Αιγαίο, την ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή είναι τεράστια, μόνο που τα κρύβουν οι μεγάλες εταιρείες δουλεύοντάς την ότι δεν εντοπίζουν τίποτα το αξιόλογο.  Το αναφέρω ως έγκυρη πληροφορία και περιμένω τον σύμμαχο χρόνο να την επιβεβαιώσει.

     Απομένει η περικύκλωση της Ρωσίας και η διάλυση της Κίνας.  Θα συνεχίσω σε λίγο, πάνε τα παιδιά στη δουλείά.