ή εθνική ομοψυχία ή δικτατορία

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Θα γνωρίζετε ότι η γάτα σκεπάζει τα σκατά της όχι γιατί είναι καθαρή αλλά για μην την παίρνουν χαμπάρι τα ποντίκια. Αυτό που κάνει η γάτα ενστικτωδώς, βάσει της συσσωρευμένης στον εγκέφαλο μνήμης, ο Κύριος το κάνει συνειδητά και προγραμματισμένα. Κι ενώ η γάτα δεν εξαπατά τα ποντίκια, δεν θα το λέγαμε, ο εξωραϊσμός μιας κατάστασης από τον Κύριο, το σκέπασμα των κοινωνικών και πολιτικών κοπράνων Του, δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί απάτη, εξαπάτηση και απόπειρα αποπροσανατολισμού των Υποτελών. Τι επιχειρεί να σκεπάσει ο Κύριος με τον εξωραϊσμό; Επιχειρεί να σκεπάσει ένα δίλημμα, το οποίο μόνο ως απειλή μπορούμε και πρέπει να το εκλάβουμε.

    Η εδώ και κάνα δύο μήνες πρόκριση του εξωραϊσμού είναι κάτι παραπάνω από σαφής. Διακρίνουμε δύο πλευρές αυτού του εξωραϊσμού. Η μία είναι η σταθεροποίηση της ευμετἀβλητης λόγω της επίθεσης συγκυρίας, η κατοχύρωση των κεκτημένων της αρπαγής, των κατακτημένων θέσεων  της επίθεσης. Ο Κύριος παίζει εν ου παικτοίς, αυτή είναι η επιβαλλόμενη σταθερότητα. Ο αντίπαλος, οι Υποτελείς,  είναι ζαλισμένος από αλλεπάλληλα μπουνίδια που έχει φάει και η ζάλη αυτή επιτρέπει στον Κύριο να σταθεροποιήσει τις θέσεις του και να προφυλάξει τα λάφυρά του. Ο Κύριος όμως δεν έχει αυταπάτες, ουδέποτε είχε, και γνωρίζει πολύ καλά ότι ο αντίπαλος ενδέχεται να ξεζαλιστεί και να επανέλθει. Και προετοιμάζεται.

    Ένας τρόπος της επιβολής της σταθερότητας είναι η καλλιέργεια μιας πολύ αποτελεσματικής και αποδοτικής ακινητοποίησης, αναμονής, πολιτικού αποπροσανατολισμού, διανοητικής απαγωγής και ψυχικής αιχμαλωσίας είναι η ελπίδα, η δεύτερη πλευρά του εξωραϊσμού. Η εμπέδωση όμως της ελπίδας είναι μια έκφραση ανησυχίας και ταυτόχρονα επιθυμίας. Εάν η σχέση της επιθυμίας και το φόβου είναι ολοφάνερη, οφείλουμε να εντοπίσουμε τους φόβους του Κυρίου. Η συνύπαρξη της σταθεροποίησης της ευνοϊκής για τον Κύριο συγκυρίας, της αναγωγής της σε πραγματικότητα,  και της εμφύτευσης της ελπίδας  είναι δηλωτική της βεβαιότητάς του και της ανησυχίας του.

    Η βεβαιότητα ότι θα βγει νικητής ερείδεται στην κατοχή των όπλων, η ανησυχία Του εκπορεύεται από την βεβαιότητά του ότι ο κίνδυνος διασάλευσης της τάξης, δηλαδή της γενικευμένης και διαρκώς εκτεινόμενης αμφισβήτησης και άρνησης της κυριαρχικής σχέσης, κατά συνέπεια της εμφἀνισης στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο της συνεργατικής σχέσης, μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα όπλα αλλά θα υπάρχει πάντα ένα υπόλοιπο το οποίο θα παραμένει ανεξέλεγκτο και παρακαταθήκη για το μέλλον. Αυτή η μη αφοσιώσιμη και μη καταστάλσιμη εξέλιξη, η μοριακή γενικευμένη διάχυση της συνεργατικής σχέσης,  τον ανησυχεί σφόδρα. Και τον ανησυχεί διότι βρίσκεται ενώπιον της βεβαιότητας της όξυνσης και κλιμάκωσης του κοινωνικού πολέμου, μια δυναμική κατάσταση την οποία μας παίρνει να την χαρακτηρίσουμε ως εμφύλιο πόλεμο.

      Θεωρώ ότι η όξυνση και η κλιμάκωση του κοινωνικού πολέμου είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο. Η επιχειρούμενη σταθεροποίηση και η εμφύτευση της ελπίδας δεν είναι τίποτα άλλο από την προετοιμασία του Κυρίου για να αντιμετωπίσει δύο μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Το ένα είναι η μετάβαση από το εβρό στο εθνικό νόμισμα μετά από διάλυση της Ευρωζώνης (ή όποιο άλλο ενδεχόμενο -εκδίωξη, φυγή) και το άλλο η ανεργία. Το ότι αυτά τα δύο προβλήματα συμπλέκονται είναι μάλλον αναμφίλεκτο. Δεν ταυτίζονται όμως, κατά κανένα τρόπο.

     Ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος διαχείρισης αυτών των κοινωνικών προβλημάτων; Αυτό αναρωτιέται ο Κύριος. Το οποίο αποκωδικοποιούμε ως εξής: η διαχείριση των κοινωνικών αυτών προβλημάτων πρέπει να γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε όχι μόνο να μην διατρέξει κάποιον κίνδυνο η καπιταλιστική Κυριαρχία, το Κράτος, το Πολιτικό αλλά να ενισχυθούν όσο γίνεται περισσότερο. Ως προς τη μετάβαση, η  διαχείριση θα πρέπει να γίνει με γνώμονα την εξάλειψη κάθε λύσης που αποκλίνει από τις επιθυμίες του Κυρίου, δηλαδή από την απρόσκοπτη διαιώνιση της καπιταλιστικής Κυριαρχίας. Κι αυτό σημαίνει διαιώνιση της ένδειας, της σπάνης, της φτώχειας, της ανεργίας. Η μετάβαση δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να αναδειχτεί σε ευκαιρία αντιμετώπισης αυτών των προβλημάτων. Η νέα νομισματική και οικονομική κατάσταση θα πρέπει να είναι  συνέχεια της προηγούμενης, δεν θα πρέπει να αλλάξει απολύτως τίποτα. Το ίδιο και για την ανεργία: η λύση που θα θέτει σε κίνδυνο την κερδοφορία του κεφαλαίου θα πρέπει να αποτραπεί με κάθε τρόπο.Κι επειδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος, αυτό σημαίνει ότι η επίλυσή της θα πρέπει να αποτραπεί με κάθε τρόπο!

      Η επέκταση της φτώχειας και της ανεργίας, η απαξίωση του πολιτικού προσωπικού θα φέρει, φέρνει με βεβαιότητα αντιμέτωπους τους Υποτελείς και τον Κύριο με τόσο ριζικό τρόπο που θα αναγκάσει το πολιτικό προσωπικό Του να ενωθεί ώστε να αποδυναμωθεί ο αντίπαλος. Το δίλημμά του, η απειλή του, είναι, και θα καθίσταται ολοένα και πιο σαφές, το εξής: ή εθνική ομοψυχία ή δικτατορία. Το απαξιωμένο πολιτικό προσωπικό του Κυρίου (ΝΔ. ΠαΣοΚ. Δημ. Αρ.) θα επιχειρήσει   να εντάξει στην στρατηγική του όλα τα κόμματα ή όσα χρειάζονται για να διαιωνιστεί η Κυριαρχία. Εάν δεν τα καταφέρει, θα απειλήσει με κατάλυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

   Εθνική ομοψυχία δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την ἐνταξη του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό στρατόπεδο του Κυρίου. Εάν ενταχθεί, έχει καλώς. Η ένταξη αυτή θα εμφανιστεί με ποικίλους τρόπους: κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή στήριξη κυβέρνησης ΝΔ, κλπ, από τον ΣΥΡΙΖΑ, στήριξη κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ από ΝΔ, κλπ.  Εάν δεν ενταχθεί, δικτατορία. Εάν ενταχθεί,  η διάσπασή του ΣΥΡΙΖΑ είναι βέβαιη.

   Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.