ο Αλέκος Αλαβάνος, το θνησιγενές Σχέδιο Β΄ και η διαχείριση της ανεργίας

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

    Όπως η επιχείρηση, και το επιχείρημα είναι λέξεις πολεμικής προέλευσης, σε αντίθεση με τον χαρακτηρισμό, ο οποίος προέρχεται από την αναπαράσταση, την παραστατικότητα, την εξωτερίκευση συναισθημάτων και σκέψεων μέσω συμβόλων. Μιας και ο διανοητικός πόλεμος είναι μια πτυχή του (κοινωνικού) πολέμου, το επιχείρημα απόκτησε τη σημασία του συνεκτικού συλλογισμού, με τον οποίον κάποιος, κάποια υποστηρίζει ή αντικρούει, καταπολεμά θα έλεγα, μια άποψη. Το να διατυπώνουμε  χαρακτηρισμούς για να αντικρούσουμε ένα επιχείρημα φανερώνει έλειμμα και σκέψης και πολεμικής διάθεσης., το οποίο έλειμμα αντιλαμβάνομαι ως αποτέλεσμα  της άτεγκτης προσκόλλησης σε προ-νόμια (πορνόμια)  και συμ-φέροντα. Αυτό το έλειμμα μας ενοχλεί κατάφωρα αλλά δεν μπορούμε

 να το αποφύγουμε, όπως και τους χαρακτηρισμούς ασφαλώς. Εμείς θα συνεχίσουμε να διατυπώνουμε επιχειρήματα, θα συνεχίσουμε και να σκεφτόμαστε και να πολεμάμε· και θα συνεχίσουμε το ίδιο αμετανόητο αδυσώπητο βιολί: γράφαμε, γράφουμε και θα γράφουμε τους χαρακτηρισμούς στ΄ αρχίδια μας.

      Είναι ένας τρόπος να προστατευθούμε από την πονηριά και την κακία των ανθρώπων, η οποία πονηριά και κακία εμφανίζεται μερικές φορές ως άκρατος κι ασυγκράτητος θαυμασμός, που πολύ γρήγορα μεταστρέφεται σε χλευασμό και περιφρόνηση, αφού περάσει από τη φάση της κολακείας. Ίσως να αγνοούν ότι ο θαυμασμός είναι καλυμμένος φθόνος, ο οποίος δεν θα αργήσει να εκφραστεί, μιας και κάποια στιγμή αρχίζει να κοχλάζει. 

    Αφού πήρα λοιπόν το αντικαρκινικό και αντικαταθλιπτικό φάρμακό μου, το έχω μεγάλη ανάγκη, η δοσολογία του οποίου θα μεγαλώνει με το πέρασμα του χρόνου, έρχομαι στο θέμα του σημερινού σημειώματος. Το οποίο είναι ένα από τα βασικά μας ενδιαφέροντα, από τις πρώτες μέρες της εμφάνισης της Κακιάς, Τρελής, Ξερολικής, Γραφικής και Αυταναφορικής Σχολής:  πως, πότε  θα αποχωρήσει οριστικά και αμετάκλητα η ιστορική νεκροζώντανη Αριστερά από το κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο; Πως, πότε  θα εμφανιστεί η Αριστερά του μέλλοντος; Κάθε φορά που μας δίνεται ευκαιρία, δεν την χάνουμε· και η συγκρότηση του Σχεδίου Β από τον Αλέκο Αλαβάνο είναι μια ευκαιρία που δεν θα την χάσουμε με τίποτα. Κι αυτό διότι ο Αλέκος Αλαβάνος είναι ο πιο διορατικός πολιτικός και ο πιο ικανός συντονιστής της ιστορικής Αριστεράς. Αυτές είναι οι δεξιότητές του – ούτε ζωγράφος είναι ούτε σκηνοθέτης. Ο καθένας μας και η καθεμιά μας έχει τις δεξιότητές του, είμαστε ανόμοιοι, είμαστε συμπληρωματικοί, κατά συνέπεια και ίσοι.

    Πέρα όμως από τις δεξιότητες έχουμε και προθέσεις·  κι ενώ οι δεξιότητες σχετίζονται με τη σκέψη και την έκφραση, οι προθέσεις σχετίζονται με το πάθος και τη κοινωνική θέση. Σήμερα λοιπόν μας δίνεται μαι ευκαιρία να πούμε συνοπτικά μερικά πράγματα για την διορατικότητα και την  ικανότητα συντονισμού, πιο πολλά όμως θα πούμε για τον τρόπο, τον χρόνο και τις συνθήκες διαμόρφωσης της νέας Αριστεράς, εξετάζοντας τον λόγο ύπαρξης και το μέλλον  του τελευταίου, όπως φαίνεται, οργανωμένου καταλοίπου της ιστορικής Αριστεράς, του Σχεδίου Β.

     Πριν μιλήσουμε για τη διορατική σκέψη και την κοινωνική πρακτική του συντονισμού, ας επαναλάβουμε την πρόβλεψή μας για τα κόμματα της ιστορικής Αριστεράς. Τα οποία κόμματα, όπως όλα τα κόμματα, όλοι οι θεσμοί εν γένει,  δεν είναι οργανισμοί που γερνάνε (και πεθαίνουν)· οι θεσμοί ή μεταμορφώνονται, αλλάζουν δηλαδή μορφή, άρα και περιεχόμενο, ή εξαφανίζονται. Η ιστορική Αριστερά δεν μπορεί να μεταμορφωθεί, άρα θα εξαφανιστεί. Το ΚΚΕ θα καταντήσει μια εξωκοινοβουλευτική οργάνωση και θα χαθεί από το προσκήνιο οριστικά και αμετάκλητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα διαλυθεί, είτε σχηματίσει κυβέρνηση είτε όχι, ή θα έχει κι αυτός την τύχη του ΚΚΕ. Θα υποστηρίξουμε ότι αυτή θα είναι και η τύχη του Σχεδίου Β, είτε σχηματίσει κυβέρνηση είτε όχι.

    Η διορατικότητα είναι μια ικανότητα της σκέψης με  τρεις πλευρές. Είναι (α) η ικανότητα ενός σκεπτόμενου, οπωσδήποτε, ανθρώπου να διαβλέπει μελλοντικές εξελίξεις βασιζόμενος άλλοτε στην ή στις τάσεις του παρόντος κι άλλοτε  (β) στην αποκρυπρογράφηση ενός από άλλους καταρτισθέντος σχεδίου· και (γ) είναι η ικανότητα της κατάρτισης ενός σχεδίου, βασιζόμενος και πάλη ή στις τάσεις ή στο σχέδιο του αντίπαλου δέους. 

     Έχουμε αρχίσει να μελετούμε το σχέδιο και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε και τις επόμενες μέρες. Θα υποστηρίξουμε ότι το σχέδιο είναι άρρηκτα συνυφασμένο με τη σκέψη, εμφανίζονται μαζί, και είναι άρρηκτα συνυφασμένο με το μέλλον – θεωρώ ότι το μέλλον ως αίσθηση και έννοια προέρχεται από την ικανότητα του εγκεφάλου να επεξεργάζεται τα δεδομένα (data)  του παρόντος για να αντιμετωπίσει μια πρακτική, μια δραστηριότητα που δεν είναι του παρόντος. Το μέλλον λοιπόν προέρχεται από το σχέδιο, όχι το σχέδιο από το μέλλον! Το πόσο βαθιά στο χρόνο θα εκτελεστεί ένα σχέδιο προσδιορίζεται από την ποσότητα και την ποιότητα των δεδομένων, από τον χρόνο διάρκειας πραγματοποίησης του σχεδίου και από τον αριθμό των εμπλεκομένων ανθρώπων. Θα μελετήσουμε το σχέδιο από ιστορικής έποψης και θα διαπιστώσουμε ότι η διάρκεια του σχεδίου και το βάθος του χρόνου αυξάνεται συνεχώς. Ξεκινήσαμε, ως τροφοσυλλέκτες και κυνηγοί για πολλές δεκάδες χιλιάδες χρόνια με  σχέδια  διάρκειας ολίγων ωρών και βάθους χρόνου ωρών, ημερών και μηνών και έχουμε φτάσει στο σημείο να εκπονούμε σχέδια πολλών δεκαετιών. Η ικανότητα αυτή δεν είναι μια ιδιαίτερη ικανότητα του Κυρίου, αλλά είναι μια δημιουργική ικανότητα του ανθρώπου, την οποία ο Κύριος απαλλοτριώνει και καλλιεργεί με κριτήριο την αύξηση της ισχής του. Δεν είναι του παρόντος να εκθέσουμε την εξήγησή μας σχετικά με την ανέλιξη της ικανότητας του σχεδιασμού –  θα το κάνουμε αύριο, μεθαύριο.

     Με τη διορατική σκέψη και το σχέδιο, άρα και το μέλλον, συνυφαίνεται η πρακτική του συντονισμού. Ο συντονισμός υπάρχει κυρίως εκεί όπου υπάρξει η εξουσία, νοουμένη ως διαφορά δυναμικού ως προς τη σκέψη, την έκφραση, τις δεξιότητες, τις γνώσεις. Μιας και δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς εξουσία, η οποία μπορεί να μετεξελιχθεί είτε σε αυτοκατάλυση μέσω της ενίσχυσης της αυτονομίας του άλλου και την σύμπηξη της συνεργατικής σχέσης  είτε σε Κυριαρχία, στην εγκαθίδρυση της κυριαρχικής σχέσης, μας επιτρέπεται να  πούμε ότι δεν υπήρξαν, δεν υπάρχουν και δεν θα υπάρξουν κοινωνίες  που να αγνοούν τον συντονισμό. Η ανάγκη της κλιμάκωσης του συντονισμού είναι μια από τις πηγές της Κυριαρχίας – πολύ σημαντικό ζήτημα, θα το εξετάσουμε στο μέλλον.

     Οι ικανότητες της διορατικής σκέψης, της κατάρτισης σχεδίου και του συντονισμού είναι χαρακτηριστικά του ανθρώπου και προήλθαν ως αποτέλεσμα της συμβίωσης, της συνεργασίας και της αλληλεγγύης, δηλαδή της καθημερινής ενεργητικής, και όχι εικονικής,  αλληλεπίδρασης των μελών μιας ομάδας/κοινωνίας, αφού θυμίσουμε ότι ως κοινωνία αντιλαμβανόμαστε το πλέγμα των σχέσεων και των αλληλεπιδράσεων των ανθρώπων μεταξύ τους και των ανθρώπων με τη φύση. Τις ικανότητες αυτές σφετερίζεται ο Κύριος σε τέτοιο βαθμό που η κοινωνική του ύπαρξη δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς την προγραμματισμένη και συνειδητή καλλιέργεια και άσκησή τους. Οι δεξαμενές σκέψης (think tank) είναι ένα από τα θερμοκήπια καλλιέργειας των ικανοτήτων της διορατικότητας, κατάρτισης σχεδίου και συντονισμού.

     Και μετά από όλα αυτά, μας επιτρέπεται να επιστρέψουμε στις διαπιστώσεις μας ότι ο Αλέκος Αλαβάνος είναι ένας διορατικός πολιτικός και ένας ικανός συντονιστής. Μιας και διαθέτει αυτές τις δύο ικανότητες δεν μπορεί να μην διαθέτει και τη τρίτη, αυτήν της κατάρτισης σχεδίου. Δεν εκπλησσόμαστε λοιπόν που το κόμμα θα ονομαστεί Σχέδιο Β!

      Πριν δούμε ποιο είναι αυτό το σχέδιο Β, θα ήθελα να κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν και να αναδείξουμε κάποιες πτυχές της διορατικότητας και του συντονισμού του σύντροφου Αλέκου Αλαβάνου. Διαβλέποντας ότι το ΚΚΕ θα εξαφανιστεί, την έκανε· συντόνισε το στήσιμο του ΣΥΡΙΖΑ, και την έκανε  επικαλούμενος λόγους υγείας,  όπως μου είχαν πει τότε, διαβλέποντας εκ των υστέρων το εγγενές αδιέξοδο αυτού του εξαμβλώματος, της συμμαχίας δηλαδή των μικρομεσαίων στρωμάτων και του μαοϊκού και τροτσκιστικού προλεταριάτου · φεύγοντας, φρόντισε να φορτώσει αυτό το τερατούργημα που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ στον Αλέξη Τσίπρα για να βγάλει από τη μέση έναν φιλόδοξο και έξυπνο αντίπαλο. Και τώρα, φιλοδοξεί να μείνει μόνος ηγέτης του τελευταίου καταλοίπου της ιστορικής Αριστεράς.

      Από το ΚΚΕ έφυγε, έφυγε κι από τον ΣΥΡΙΖΑ, από την ιστορική Αριστερά όμως δεν έφυγε. Το να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να φύγει με ελαφρά πηδημάτάκια, όπως συνηθίζει, κι από το Σχέδιο Β θα ήταν ασέβεια προς τη σκέψη· το ίδιο ασέβεια θα ήταν να αποκλείσουμε και το ενδεχόμενο να φύγει κι από την ιστορική Αριστερά εν γένει. Το τι θα κάνει μετά, μας είναι παντελώς αδιάφορο. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι τι θα κάνει εν τω μεταξύ.

    Θα κάνω μια σύντομη παράκαμψη,  και θα επανέλθω, για να δείξω μια πρώτη πτυχή του Σχεδίου Β, των προθέσεων δηλαδή του Αλέκου Αλαβἀνου. Εάν η ιστορική Αριστερά ταχθεί υπέρ της αποχής από τις ευρωεκλογές που θα γίνουν σε ένα χρόνο, τον Ιούνιου του 2014 (εάν  γίνουν, επιμένω), τότε το ποσοστό της αποχής θα ξεπεράσει το 80%. Δεν είναι συντριπτικό χτύπημα αλλά είναι χτύπημα γαμάτο. Οι Υποτελείς το έχουν αντιληφθεί και η αποχή θα ξεπεράσει το 60%, και λίγο είναι. Ερωτώ: τι θα κάνει το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το Σχέδιο Β; Δεν θα ταχθούν υπέρ της αποχής, ο ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα. Για το ΚΚΕ, δεν είμαι βέβαιος, αλλά μάλλον θα συμμετάσχει κι αυτό. Το Σχέδιο Β; Θα συμμετάσχει, το θεωρώ βέβαιο, ιδίως εάν δεν γίνουν εκλογές μέχρι τότε. Θα είναι η παρθενική εμφάνιση του νεοπαγούς κόμματος και (θα) φιλοδοξεί να κάνει αισθητή την παρουσία του στην πολιτική σκηνή. Η αντίφαση εδώ είναι ολοφάνερη: οι μεν Υποτελείς δεν θα πάνε να ψηφίσουν, τα κόμματα όμως της  νεκροζώντανης Αριστεράς θα συμμετάσχουν για να εκλέξουν τους ευρωβουλευτές τους και να εξασφαλίσουν και φράγκα και το μέλλον κάποιου, κάποιων ανώτερων στελεχοκυρίων. Κάποιος πρέπει να κάνει λάθος, εάν δούμε τα πράγματα από τη σκοπιά της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου. Θεωρώ ότι η συμμετοχή στις ευρωεκλογές είναι ολέθριο λάθος και η ιστορική Αριστερά θα το πληρώσει ακριβά.

      Η αντίφαση είναι οξύτερη όσον αφορά το Σχέδιο Β. Διότι εάν ο σκοπός του είναι η διάλυση της Ευρωζώνης και η καταστροφή του εβρού, τότε ποιο είναι το νόημα της συμμετοχής στις ευρωεκλογές όταν μπορούμε αν όχι να καταργήσουμε αλλά να απαξιώσουμε παντελώς τις ευρωεκλογές και το ευρωκοινοβούλιο και να διακηρύξουμέ ότι πρόκειται για απάτη και αποπροσανατολισμό.

      Οι στόχοι του Σχεδίου Β συναρτώνται με τους στόχους, τις ανησυχίες, τις επιδιώξεις  του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος. Δύο είναι αυτές οι ανησυχίες, δύο είναι τα προβλήματα που πρέπει αντιμετωπιστούν. ώστε να μην κλονιστεί το οικοδόμημα της Κυριαρχίας και του καπιταλισμού. Το πρώτο: πως θα γίνει η μετάβαση από το εβρό στο εθνικό νόμισμα; Το δεύτερο: πως θα αντιμετωπιστεί η ανεργία;

     Ας αρχίσουμε από το δεύτερο. Τί υποστηρίζει το Σχέδιο Β; Μιας και προέρχεται από τα σπλάχνα της ιστορικής Αριστεράς, είμαστε σε θέση να σκιαγραφήσουμε αδρομερώς τις θέσεις του και να εντοπίσουμε τις διαφορές του από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ διατείνεται ότι η  δημιουργία θέσεων εργασίας, η επίλυση της ανεργίας, θα επιτευχθεί με την ανάπτυξη. Εάν λάβουμε μέτρα κατά της ύφεσης, που επιτείνεται από τις επιλογές των δανειστών και των εγχώριων καπιταλιστών και τραπεζιτών, εάν δηλαδή, μεταξύ των άλλων,  αυξήσουμε τον κατώτατο μισθό, θα αυξηθεί η κατανάλωση, θα αυξηθεί η παραγωγή, θα επιτύχουμε την ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού και σύντομα θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. 

     Το Σχέδιο Β υποστηρίζει ότι η ανυποχώρητη στάση έναντι των δανειστών θα έχει ως αποτέλεσμα την έξοδο από το εβρό και την ευρωζώνη· οπότε ή ο ΣΥΡΙΖΑ θα μασήσει και θα συνεχίσει το έργο της τριμερούς κυβέρνησης είτε θα οδηγήσει τη χώρα εκτός εβρού. Κι επειδή είναι βέβαιο ότι θα μασήσει, έρχεται το Σχέδιο Β και λέει ότι αυτό δεν θα μασήσει: εκ των προτέρων θα ταχθεί υπέρ της εξόδου από το εβρό και την ευρωζώνη διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να μετεξελισθεί σε Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης αλλά σε μια σύγχρονη Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ήτοι Δ΄ Ράιχ.

    Το Σχέδιο Β υποστηρίζει κάτι άλλο αλλά σχεδόν παρόμοιο για την αντιμετώπιση της ανεργίας: μετά από κάθε κρίση και ύφεση, λένε, παρατηρείται μια εκρηκτική ανάκαμψη και ανάπτυξη. Αυτό θα γίνει και τώρα, οπότε θα δημιουργηθούν και θέσεις ανεργίας. Κι εάν στην κυβέρνηση είναι το Σχέδιο Β, ακόμα καλύτερα για όλους, μιας και θα ληφθούν κι άλλα πολλά μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης. Ο σκοπός του, όλης της ιστορικής Αριστεράς,  είναι η ανάληψη της διαχείρισης του Κράτους μέσα από εκλογές και η χρησιμοποίηση του μοχλού της κοινωνικής δικαιοσύνης που θα αυξήσει τους μισθούς, θα αυξήσει την κατανάλωση, τις κρατικές δαπάνες και επενδύσεις, θα αυξήσει την παραγωγή με αποτέλεσμα να  δημιουργηθούν κάνα δυο εκατομμύρια θέσεις εργασίας.

    Ας δούμε τώρα τη δεύτερη ανησυχία του Κυρίου, άρα και τη δεύτερη επιδίωξη του Σχεδίου Β. Υπάρχει το ενδεχόμενο να διαλυθεί το εβρό, υπάρχει και το ενδεχόμενο να μας πετάξουν με τις κλωτσιές, υπάρχει και το ενδεχόμενο να αποφασίσουν οι ίδιοι οι καπιταλιστές να την κάνουν, (υπάρχει το ενδεχόμενο να καταστραφεί κατόπιν κοινωνικής εξέγερσης της Νότιας Εύρώπης). Πως θα γίνει η μετάβαση; Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος; Ποιος είναι πιο ικανός και πιο επιδέξιος να οδηγήσει το καράβι μέσα σε θύελλες και καταιγίδες και σφοδρούς ανέμους και τεράστια κύματα; Για να απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, θα πρέπει να εξετάσουμε τα βασικά χαρακτηριστικά της μετάβασης.

      Θα εστιάσω τηνπροσοχή μου σε ένα, το πιο καθοριστικό: υπάρχει το ενδεχόμενο κατά τη διάρκεια της μετάβασης να μην υπάρχει χρήμα για ένα μικρό, κάποιες βδομάδες, ή μεγάλο χρονικό διάστημα, κάποιοι μήνες (τρεις, τέσσερις), ή, να υπάρχει χρήμα αλλά χωρίς τη δυνατότητα πρόσβασης σε σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης ή να μην υπάρχουν καθόλου; Είτε δεν θα υπάρξει χρήμα είτε δεν θα υπάρξουν είδη πρώτης ανάγκης, τα δύο αυτά συμβάντα δεν θα προκύψουν ως φυσικό φαινόμενο αλλά θα προκύψουν ως επιλογές με σκοπό να αποσπαστεί η αφοσίωση και η υπακοή των Υποτελών.

     Τα παραπάνω ερωτήματα μπορούμε να τα διατυπώσουμε κι ως εξής:  η μετάβαση θα γίνει υπό τη σκέπη της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ή υπό τον ήχο των ερπυστριών των τανκς που θα συνοδεύονται από τις ένοπλες παραστριωτικές ομάδες της Χρυσής Αυγής; Εάν συμβεί το πρώτο, θα είναι σε θέση να το κάνουν οι ενωμένες αστικές δυνάμεις; Εάν όχι, μήπως είναι αποτελεσματικότερο να αναλάβει αυτην την εργολαβία η ιστορική Αριστερά; Είναι πρόθυμη η ιστορική Αριστερά να την αναλάβει;

    Είναι, φίλες και φίλοι, είναι και παραείναι. Προς τα εκεί προσανατολίζεται το Σχέδιο Β, προς τα εκεί τείνει να προσανατολιστεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ενδεχόμενο να συγκροτήσουν από κοινού κυβέρνηση, δεν θα πρέπει να το αποκλείσουμε. Θα κληθεί δηλαδή η ιστορική Αριστερά να αναλάβει το έργο της επιτυχούς μετάβασης, δηλαδή της μετάβασης που δεν θα κλονίζει τα θεμέλια του καπιταλισμού και της Κυριαρχίας. Αυτό δεν μας χαλάει, θα μου πείτε, αν είναι να αντιμετωπίσουν και να επιλύσουν τα πολλά και οξυμένα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Υποτελείς Παραγωγοί, εργαζόμενοι και άνεργοι, νέοι και γέροι, ασθενείς και υγιείς, κάτοικοι των πόλεων και της υπαίθρου. Πως λοιπόν θα αντιμετωπίσει την έλλειψη του χρήματος ή των βασικών αναγκών πρώτης ανάγκης; Πως θα αντιμετωπίσει την ανεργία; Θα τα καταφέρει;

    Όχι, δεν θα τα καταφέρει. Με κατεστραμμένες τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, με την αδυναμία δημιουργίας θέσεων στις εξαγωγικές βιομηχανίες, στον πρωτογενή τομέα (γεωργία, κτηνοτροφία) και στον τουρισμό, την πιο μεγάλη εξαγωγική βιομηχανία, η δημιουργία θέσεων εργασίας θα είναι όνειρο θερινής νυκτός.

    Ως προς την έλλειψη χρήματος/βασικών ειδών πρώτης ανάγκης υπάρχουν δύο τρόποι αντιμετώπισής τους:  η τροφή τουλάχιστον θα εξασφαλιστεί με την μεταφορά της  από την ύπαιθρο και την διάθεσή της με κουπόνια και συσσίτια. Αν αυτό δεν επιτευχθεί εξ αιτίας της επέμβασης του στρατού και της αστυνομίας, για λόγους πειθάρχησης, υπάρχει άλλο ένα ενδεχόμενο: η φυγή από τις πόλεις.

        Εάν τα σούπερ μάρκετ παραμένουν κλειστά για πολλές μέρες ή δεν επιτευχθεί η εξασφάλιση και η διανομή της τροφής, οι Υποτελείς θα αναγκαστούν να πάνε εκεί όπου υπάρχει τροφή. Οι συνέπειες ενός τέτοιου συμβάντος θα είναι κοσμογονικές και ο Κύριος ημών θα κάνει το κάθε τι για να το αποτρέψει. Δεν είναι βέβαιο ότι θα τα καταφέρει.

     Ο Κύριος θα ήθελε πολύ αυτή την εργολαβία να την αναλάβει η ιστορική Αριστερά, εάν οι δικοί του αποδειχτούν άχρηστοι και ακατάλληλοι γι αυτή τη δουλειά. Εάν δεν τα καταφέρει ούτε η ιστορική Αριστερά, τήν εργολαβία θα την αναλάβει οι κατασταλτικές δυνάμεις του Κράτους και η Χρυσή Αυγή.

     Η εποχή όμως της μετάβασης, και η μετά από αυτήν,  θα είναι και η εποχή της συγκρότησης της Αριστεράς του μέλλοντος, η οποία υπάρχει ήδη με τη μορφή των χιλιάδων διάσπαρτων αυτόνομων ομάδων που έχουν συμπηχθεί σε όλα τα κοινωνικά πεδία, με τη μορφή των εκατοντάδων χιλιάδων  εκτός της ιστορικής Αριστεράς αριστερών που τείνουν να οργανώνονται σε παρέες και ομάδες. Αυτό που απομένει και θα γίνει αναγκαίο, αν θέλουμε να τη βγάλουμε καθαρή,  είναι η κλιμάκωση της συνεργασίας και του συντονισμού, όχι μόνο σε ελλαδικό αλλά σε ευρωπαίκό επίπεδο, τουλάχιστον.